ตอนที่ 691

เสริมสร้างสะพานแห่งชีวิต

ครึ่งเดือนผ่านไป

สวี่ชิงยังไม่ได้กลับมา

เมิ่งฮ่าวนอนอยู่ที่นั่น ตกอยู่ในท่ามกลางความหนาวเย็นและความเงียบราวความตาย เขาไม่ได้เน่าเปื่อย ยังคงดูคล้ายกับมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไร้พลังชีวิตแม้แต่น้อยนิด

เขาตายไปแล้ว

กล่าวกันโดยทั่วไปแล้ว วิญญาณของเขาสามารถจะเข้าไปในวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ได้แล้ว แต่เนื่องจากแม่เหล็กแห่งขุนเขาทะเลที่เก้าซึ่งมีอยู่ในถ้ำกำเนิดใหม่ ทำให้วิญญาณถูกผนึกไว้ ไม่ได้กระจัดกระจายออกไป ยิ่งไปกว่านั้นวิญญาณของเขาก็ยังไม่ได้ออกไปจากร่างกาย ป้องกันไม่ให้สิ่งที่กลืนกินวิญญาณมาทำอะไรเขาได้ นอกจากมองมาที่เขาเพียงอย่างเดียว

ขณะที่เวลาเลื่อนผ่านไป พวกมันมองเห็นว่าภายในร่างเมิ่งฮ่าวมีเส้นใยไหม ซึ่งได้พันไปรอบๆ วิญญาณเขาไว้อย่างแน่นหนา

ตราบเท่าที่เส้นใยไหมยังไม่ฉีกขาด ดักแด้ก็จะไม่ถูกทำลายไป, ตราบเท่าที่ดักแด้ยังไม่ถูกทำลาย เส้นใยไหมก็จะไม่มีทางฉีกขาด!

การมีชีวิตอยู่หรือตายไปถูกแขวนอยู่ที่เส้นใย…เส้นใยแห่งดักแด้ไร้ตา! มันช่วยรักษาให้วิญญาณของเมิ่งฮ่าวคงอยู่ตลอดไป ถึงแม้ว่าร่างกายเขาจะตายไปแล้ว แต่จากสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกัน ทำให้ขั้นตอนของการไม่ตายเช่นนี้ ไม่เคยได้ยินมาก่อนในสวรรค์และปฐพีแห่งนี้!

ในอีกแง่มุม มันก็ไปสอดคล้องกับเวทแยกวิญญาณ แต่ก็ไม่ได้เป็นการเกิดใหม่

อีกครึ่งเดือนได้ผ่านไป และในที่สุด ก็มีใครบางคนมาปรากฏกายขึ้นที่ด้านนอกของถ้ำกำเนิดใหม่

คนผู้นี้ไม่ใช่สวี่ชิง เป็นบุรุษวัยกลางคนรูปร่างอ้วน ดูท่าทางจะค่อนข้างบ้ากามอยู่เล็กน้อย และร่างกายมันก็แทบจะดูคล้ายกับเป็นลูกทรงกลม ใบหน้ามันตกกระ และสวมใส่ชุดเต๋าที่รัดแน่น ทำให้ร่างกายที่พองออกของมัน ดูไม่เข้ากับเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เป็นอย่างมาก

แต่ก็เห็นได้ชัดว่า มันคิดว่าตนเองมีร่างกายที่แข็งแรงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มองเห็นกระบี่เล่มใหญ่สะพายอยู่ที่ด้านหลังของมัน ส่องประกายด้วยแสงสีทอง

คนผู้นี้ก็คือเจ้าอ้วนจากเมื่อหลายปีก่อน, หลี่ฟูกุ้ย

มันมาเพียงลำพัง ร่างกายสั่นสะท้านขณะที่เคลื่อนตรงไปอย่างรวดเร็ว เข้าไปในเขตรอบนอกของถ้ำกำเนิดใหม่ ใบหน้ามันเปลี่ยนเป็นซีดขาวอย่างรวดเร็ว

“น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวนัก, เมิ่งฮ่าวอาเมิ่งฮ่าว, บิดาใกล้จะตายแล้ว!”

“แล้วก็ศิษย์พี่หญิงสวี่, อ้ายยยย…” เจ้าอ้วนดูท่าทางอารมณ์เสีย แต่มันก็ไม่หยุดลงแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าพลังชีวิตของมันจะหายไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ยังคงพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด

เมื่อมาถึงเขตหนึ่งพันจ้าง มันก็กระอักโลหิตออกมากองโต ทันใดนั้น ลำแสงหลากสีก็พุ่งออกมาจากภายในร่างมัน ภายในแต่ละลำแสงเหล่านั้นมองเห็นเป็นภาพของชายชราที่กำลังเข้าฌาณอยู่

“บิดาเป็นทายาทของสำนักจินหาน (ทองคำยะเยือก)” เจ้าอ้วนแหกปากตะโกน “อาจจะไม่มีของวิเศษมากนัก แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ามีอยู่อย่างมากมาย นั่นก็คือของวิเศษที่ใช้ช่วยชีวิต!” ยากที่จะบอกได้ว่าเจ้าอ้วนมีของวิเศษช่วยชีวิตอยู่ในร่างมันมากมายเท่าใดกันแน่ แต่ในตอนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างมากมาย ขณะที่มันผ่านเข้าไปในเขตห้าร้อยจ้าง

ตอนนี้แสงที่อยู่รอบๆ ตัวมันกำลังเริ่มจางหายไป ร่างกายมันไม่ได้ดูเหมือนกับลูกทรงกลมอีกต่อไป เลือดเนื้อมันแห้งเหี่ยว ในชั่วพริบตา มันก็ผอมลงไปกว่าเดิมในทันที

“เมิ่งฮ่าวก็คือพี่ใหญ่ของข้า เพื่อมันแล้วต่อให้เนื้อบนร่างกายที่ล้ำค่าดั่งทองคำของข้าต้องหายไป…เอ่อ…เมื่อข้ากินเข้าไปมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง” พร้อมกับเสียงกู่ร้อง เจ้าอ้วนพุ่งเข้าไปในเขตสามร้อยจ้าง ตอนนี้มันผอมลงมากจนดูคล้ายกับบุคคลธรรมดาทั่วไป ในเวลาเดียวกันนั้น รอยแตกร้าวก็ได้ยินออกมาจากร่างกายของมัน

ของวิเศษช่วยชีวิตจำนวนมากมายเหล่านั้น กำลังถูกทำลายไป

“บัดซบ, ยังต้องไปอีกสามร้อยจ้าง เหตุผลที่ศิษย์พี่หญิงสวี่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่หัวใจสลาย ก็เนื่องมาจากเมิ่งฮ่าว ข้าไม่รู้แม้แต่ว่านางจะยังคงมีชีวิตอยู่หรือไม่…ความหวังทุกอย่างมาลงอยู่ที่ตัวข้า ถ้าข้าไม่อาจจะผ่านเข้าไปได้ ข้าก็คงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน!” ดวงตาหลี่ฟูกุ้ยกลายเป็นสีแดงก่ำโดยสิ้นเชิง ส่งเสียงกู่ร้อง หยิบเอาของวิเศษช่วยชีวิตออกมาอีก ไม่สนใจร่างกายที่แห้งเหี่ยวลงไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าต่อไป บังคับให้ตัวเองไปไกลได้อีกหนึ่งร้อยจ้าง

ในตอนนี้พลังชีวิตของมันมาถึงขีดจำกัด สายตาเริ่มพร่าเลือนและมืดลง ถ้ามันมุ่งหน้าไปไกลกว่านี้ มันก็จะต้องตายไป

อันที่จริง มีเพียงเหตุผลเดียวที่มันสามารถไปได้ไกลถึงเพียงนี้ นั่นเป็นเพราะว่าของวิเศษทั้งหมด และก่อนหน้านี้มันได้กลืนกินเม็ดยามาเป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นเม็ดยาที่ออกแบบมาเพื่อช่วยเพิ่มพลังชีวิตของมัน

“อีกสองร้อยจ้าง!!” หยดน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตาของมัน ขณะที่มองไปยังภูเขาลูกเตี้ยๆ ที่อยู่ตรงเบื้องหน้า ถึงแม้ว่าภายนอกของมันดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้าน แต่ความจริงแล้ว เมื่อมันรับรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเมิ่งฮ่าว มันก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในทันทีเพื่อเร่งรีบมายังสถานที่แห่งนี้ ซึ่งห้ามสิ่งมีชีวิตเข้าไป เห็นได้ชัดว่า ภายในจิตใจของมันได้ถือว่าเมิ่งฮ่าวคือพี่ใหญ่อย่างแท้จริง!

คือเมิ่งฮ่าวที่เป็นพี่ใหญ่จากสำนักเอกะเทวะคนเดียวกันนั้น เมื่อคนทั้งสองได้เริ่มฝึกฝนวิถีเซียนด้วยกันในตอนแรก

“เมิ่งฮ่าว ข้าได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว!!” หยดน้ำตาเริ่มไหลลงมาจากแก้ม ขณะที่มันยกมือขวาขึ้น ในฝ่ามือมีขวดยาสีดำ ซึ่งถูกปกคลุมด้วยรัศมีสีดำที่กำลังหมุนวนไปมา ทันทีที่ขวดยาปรากฏขึ้น กลิ่นอายแห่งความตายก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันนั้น เจตจำนงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในส่วนลึกของถ้ำกำเนิดใหม่ก็โผล่ออกมา พวกมันหมุนวนไปมาอยู่ภายในถ้ำ จ้องมองไปยังขวดยาที่อยู่ในมือเจ้าอ้วน

เจ้าอ้วนกัดฟันแน่น และจากนั้นก็โยนขวดยาตรงไปที่ถ้ำแห่งเซียน กลายเป็นลำแสงสีดำพุ่งตรงเข้าไปในปากถ้ำ

เจ้าอ้วนกระอักโลหิตสีม่วงคล้ำออกมากองโต ร่างกายเหี่ยวแห้งลงอย่างต่อเนื่อง มันหันหลังและกลายเป็นลำแสงพุ่งห่างออกไปไกล หยดน้ำตายังคงไหลลงมาจากใบหน้าอย่างต่อเนื่อง ขณะที่มันบินจากไป

“เมิ่งฮ่าว เจ้าต้องเกิดใหม่…เจ้าต้องออกมาจากที่นั่นให้ได้!”

ย้อนกลับไปในถ้ำกำเนิดใหม่ ขวดยาตกลงไปบนพื้น เจตจำนงเข้ามาใกล้และกำลังจะเริ่มต่อสู้กันเพื่อแย่งชิง แต่เสียงแค่นอย่างเย็นชาของหญิงสาวก็ได้ยินมา ถึงแม้ว่าบุคคลภายนอกไม่อาจจะรับรู้เสียงนี้ได้ แต่เจตจำนงเหล่านั้นก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน และพวกมันก็เริ่มสั่นสะท้านในทันที

ในเวลาเดียวกันนั้น เจตจำนงที่หยิ่งยโสก็โผล่ออกมาจากส่วนลึกของถ้ำ เพื่อกวาดเอาขวดยาไป จากนั้นมันก็กลายเป็นหญิงสาวคนเดียวกับที่ส่งสวี่ชิงออกไปจากถ้ำ

นางมองไปรอบๆ และกระแสแห่งเจตจำนงอื่นๆ ก็กระจัดกระจายกันออกไป กลับไปยังตำแหน่งเดิมของพวกมันอยู่ภายในถ้ำกำเนิดใหม่ หญิงสาวหมุนตัวไป และเดินตรงไปยังซากศพของเมิ่งฮ่าว นางมองไปที่เขา และจากนั้นก็มองไปยังขวดยา

นางไม่ได้กล่าวอะไรออกมาเป็นเวลานานสักพัก

สวี่ชิงไม่ได้กลับมา ซึ่งเป็นสิ่งที่หญิงสาวได้สันนิษฐานไว้แล้วว่าจะเกิดขึ้นเช่นนี้เมื่อนางส่งสวี่ชิงจากไป แต่นางได้คาดคะเนว่าสวี่ชิงซึ่งมีความรักอันลึกล้ำ หลังจากที่ได้สติกลับคืนมา และมีทางเลือกอื่นอีกมากมาย ก็คงจะลังเลตัดสินใจด้วยความยากลำบาก

นางคาดเดาว่าสวี่ชิงเลือกที่จะปกป้องชีวิตของตนเอง

แต่ตอนนี้ขวดยาก็ปรากฏขึ้น หญิงสาวนางนี้ซึ่งเป็นร่างแปลงด้านความดีของดอกปี่อ้าน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าจิตใจนางกำลังสั่นสะท้าน

“นางไม่ได้มา” หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่วเบา “แต่นางให้ใครบางคนมาส่งขวดยานี้แทน และคนผู้นั้นก็แปลกนัก มันมีของวิเศษอันน่าเหลือเชื่อเพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณกระจัดกระจายออกไป…” ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้ถึงรายละเอียด แต่นางก็สามารถคาดเดาได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สวี่ชิงที่น่าสงสารคงต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้ เพื่อที่นางจะได้เม็ดยานี้มา

หญิงสาวถอนหายใจ

“ชีวิตของข้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ…”

“ไม่มีการกำเนิดใหม่อยู่ในที่แห่งนี้ บางทีอาจจะไม่มีการกำเนิดใหม่อยู่เลย แต่ข้าก็ให้คำสัญญาไว้กับนางแล้ว นอกจากนั้น…”

“ข้าได้อยู่มานาน, นานมากๆ แล้ว และไม่ต้องการจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วทำไมข้าถึงจะไม่ช่วยให้นางได้บรรลุสมความปรารถนา?” หญิงสาวมองไปยังขวดยาในมือ หลังจากผ่านไปนานชั่วครู่ ฉับพลันนั้นนางก็กำมือจนแน่น ขวดยาแตกกระจายพร้อมกับเสียงปัง และเม็ดยาก็ลอยออกมา ซึ่งหญิงสาวได้กลืนลงไปในทันที

ทันใดนั้น ร่างกายภาพลวงตาของนางก่อนหน้านี้ ได้กลายเป็นร่างจริงขึ้นมาในทันที อย่างน่าตกใจยิ่ง ตอนนี้นางมีร่างกายที่เป็นเลือดเนื้อแล้ว

“รู้สึกดีจริงๆ ที่ร่างกายมีเลือดเนื้อขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะชั่วคราวก็ตามที…” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา ครั้งนี้เสียงของนางเป็นเสียงจริงๆ

“ข้าจะช่วยให้นางบรรลุถึงความตั้งใจ จากนั้นนางก็จะได้เห็นความซื่อสัตย์ของผู้คนอย่างแท้จริง นางจะได้เห็นว่าทายาทคนสุดท้ายแห่งพันธมิตรผู้ผนึกอสูรผู้นี้จะตัดสินใจอย่างไร เมื่อถึงเวลาที่มันต้องตัดอารมณ์ความรู้สึก”

“เหตุผลที่ข้ากำลังจะช่วยเจ้าไม่ใช่เพราะตัวเจ้าเอง แต่เป็นเพราะนาง” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา “เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกเราจะได้เห็นกันว่านางจะเหมือนกับข้าหรือไม่”

“ข้ายึดถือคำสัญญาอย่างเคร่งครัด เช่นเดียวกับความซื่อสัตย์ที่ข้าปฏิบัติต่อมันจากเมื่อหลายปีที่ผ่านมา และข้าก็จะปฏิบัติต่อเด็กหญิงนางนี้ซึ่งปรารถนาจะเดินตามรอยเท้าของข้าเช่นเดียวกัน”

“ข้าไม่ได้มายังถ้ำกำเนิดใหม่เพื่อค้นหาความตาย แต่เป็นการกำเนิดใหม่ ข้าต้องการจะมีโอกาสสำหรับร่างกายใหม่ของข้า ข้าต้องการจะตัดอดีตที่ผ่านมา และในที่สุดข้าก็จะมีอิสระเมื่อข้าโผล่ออกไป”

“แต่สถานที่แห่งนี้…ก็ไม่มีการเกิดใหม่!”

“สิ่งที่มีอยู่ในที่แห่งนี้ ก็คือชีวิตอันยาวนานของข้า…ซึ่งข้าสามารถใช้มันเพื่อช่วยขยายพลังชีวิตของเจ้า!” หญิงสาวทำท่าคว้าจับตรงไปยังส่วนลึกของถ้ำกำเนิดใหม่ ตรงไปยังศิลาสีดำที่มีความกว้างหนึ่งร้อยจ้าง ซึ่งถูกฝังอยู่บนพื้นครึ่งหนึ่ง

ศิลาสีดำสั่นไปมาจนกระทั่งชิ้นส่วนด้านบนของมันฉีกขาดออกมา จากนั้นก็ลอยตรงมายังหญิงสาว

นางคว้าจับมันไว้และบดขยี้มัน เปลี่ยนให้กลายเป็นฝุ่นสีดำ ซึ่งนางได้โรยไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว

ในเวลาเดียวกันนั้น นางได้ขยับมือร่ายเวท ดวงตาเต็มไปด้วยประกายที่รำลึกถึงความทรงจำในอดีต ขณะที่นางหวนคิดไปถึงความทรงจำที่งดงาม หลังจากเงียบเป็นเวลานาน นางกดสองนิ้วลงไปที่หน้าผากซึ่งแข็งทื่อของซากศพที่เหี่ยวแห้งของเมิ่งฮ่าว

ทันทีที่นิ้วแตะสัมผัสไปบนหน้าผาก ร่างกายที่แน่นิ่งก่อนหน้านี้ของเขา ทันใดนั้นก็กระตุกขึ้นมา ในเวลาเดียวกันนั้น หญิงสาวก็เริ่มค่อยๆ แห้งเหี่ยวลงอย่างช้าๆ เริ่มจากเท้านางขึ้นไป

พลังชีวิตของนาง, พละกำลังของนาง, ทุกสิ่งทุกอย่างของนาง ไหลผ่านสองนิ้วเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว

นางมองขึ้นไปในความมืดมิดรอบๆ ตัว และภาพก็ปรากฏขึ้นอยู่ภายในจิตใจ นางมองเห็นตนเอง และบุรุษผู้นั้นซึ่งนางไม่เคยจะลืมไปได้

“ท่านอยู่ ข้าอยู่, ท่านตาย ข้าตาย…ข้าก็เคยพูดเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน” นางพึมพำ ร่างกายเริ่มแห้งเหี่ยวลงอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เมิ่งฮ่าวกำลังฟื้นฟูกลับคืนมา เขาไม่ได้ดูแก่ชราอีกต่อไป และสัญญาณแห่งชีวิตก็เริ่มมองเห็นอยู่ภายในร่างเขา

“ในตอนนั้น ข้ามองไปยังท่าน และท่านก็มองมาที่ข้า…”

“นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ข้าก็ติดตามท่านไปทุกที่ ผ่านสถานการณ์ความเป็นตายมามากมาย…”

“ทุกครั้งที่ท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย ทุกครั้งที่ท่านยิ้ม ข้าก็มีความสุข ข้ารู้ว่า…ท่านพยายามที่จะเป็นส่วนหนึ่งของข้ามาหลายครั้ง แต่ท่านก็ยังฝืนใจต่อต้าน” ตอนนี้ขาของนางได้แห้งเหี่ยวลง แทบจะคล้ายกับรากไม้ที่เชื่อมต่ออยู่กับพื้นดิน พลังชีวิตของนางไหลเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว ทำให้เส้นผมของเขาเริ่มยาวขึ้น ใบหน้ามีสีเลือดแห่งชีวิต เขาไม่ได้แก่ชราอีกต่อไป แต่กลายเป็นบุรุษวัยกลางคน

พลังชีวิตรวมอยู่ในร่างเมิ่งฮ่าว เต็มอยู่ในตอนที่ครั้งหนึ่งเคยว่างเปล่า

“ข้ายังรู้ด้วยว่าท่านมีภรรยา, มีสำนัก, มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ท่านมีทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของท่าน”

“แต่ข้า…มีเพียงท่านเท่านั้น”

“แม้แต่นามของข้า ท่านก็เป็นคนตั้งให้ ข้าชอบนามนี้ เมื่อท่านเรียกข้าว่า ต๋าหนี่ว์…” (ชื่อหญิงสาวในสมัยโบราณ)

“ถ้าท่านแก่ชราลง ข้าก็จะแก่ชราไปพร้อมกับท่าน ข้าก็เคยกล่าวเช่นเดียวกันนี้ด้วยเช่นกัน” เสียงของหญิงสาวอ่อนโยนขณะที่นางกล่าว เต็มไปด้วยความงดงาม, ลี้ลับ และความเจ็บปวด ตอนนี้ ร่างนางแทบจะเหี่ยวแห้งลงไปโดยสิ้นเชิง เนื่องจากนางได้มอบพลังชีวิตให้กับเมิ่งฮ่าว ตอนนี้เขาได้กลายเป็นบุรุษหนุ่มเยาว์วัยขึ้นอีกครั้ง นอกจากดวงตาที่ยังไม่ลืมขึ้นมาแล้ว เขาก็ดูเหมือนกับที่เคยเป็นมาเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้

“มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าเคยกล่าว แต่นางไม่ได้กล่าวออกมา”

“ถ้าท่านกลายเป็นเซียน…เช่นนั้น…ข้าก็จะกลายเป็นเซียนไปพร้อมกับท่าน!”

“ข้าไม่เคยทำร้ายจิตใจท่าน ข้าไม่เคย ไม่เคยทำให้ท่านเจ็บปวด แต่ในตอนรุ่งอรุณของวันหนึ่ง วันแห่งความเปลี่ยนแปลง เมื่อข้ามองเห็นท่านตัดอารมณ์ความรู้สึกของท่าน ข้าก็ร้องไห้…”

“ข้านำส่วนที่ดีทั้งหมดของข้า เข้าไปอยู่ในโลงใต้ทะเลเทียนเหอ ข้าไม่ตำหนิท่าน…”

“ถ้ามีบางสิ่งที่ต้องตำหนิ มันก็ควรจะเป็นข้าที่ไม่ใช่เป็นหญิงสาวที่แท้จริง แต่เป็นเพียง…ดอกปี่อ้านที่ตกหลุมรักท่าน”

ภาพในดวงตาของนาง ทันใดนั้นก็กลายเป็นดอกปี่อ้านที่งดงาม เพาะอยู่ในส่วนลึกของร่างกายบุรุษ หลังจากที่อยู่ภายในร่างมันมานานหลายปีนับไม่ถ้วน นางก็…ตกหลุมรักกับร่างอาศัยของนางเอง