1033. จบสิ้นเวรกรรม 1

ความรู้สึกซับซ้อนนี้ไม่ได้มาจากเหยาซีเชว่เท่านั้น ความจริงแล้วหลังจากหวังหลินบ่มเพาะฝึกฝนมาเกินพันสามร้อยปี ไม่เพียงแต่ระดับบ่มเพาจะเพิ่มขึ้น ความเข้าใจแห่งสวรรค์ก็ลึกซึ้งขึ้นด้วย และด้วยการสะสมประสบการณ์ชีวิต เขาจึงค่อยๆขบคิดการสังหารทั้งหมดที่ทำลงไป

เหยาซีเชว่เป็นแค่สิ่งที่ทำให้เขาสะท้อนตัวเองออกมา

เหมือนตอนที่เขาดื่มสุรากับซือถูหนาน เขาไม่กล้ามองย้อนกลับไปในชีวิตและดูว่าการฝึกเซียนมันคุ้มค่าจริงๆหรือไม่ ในชีวิตการฝึกเซียนมากกว่าพันสามร้อยปี มีคนมากมายที่ตายเพราะเขา

แม้แต่หวังหลินก็จำไม่ได้ชัดเจนว่าเขาฆ่าล้างไปมากขนาดไหน การสังหารไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนเพลิดเพลิน สำหรับหวังหลินแล้วเวลากว่าพันปีแห่งสังหารแค่ทำให้เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตามในโลกแห่งเซียนอันโหดร้ายนี้ หากเจ้าไม่ฆ่าคนอื่นก็คงต้องทิ้งชีวิตตัวเอง ไม่มีใครสามารถทำทุกอย่างได้ สุดท้ายก็ต้องบังคับให้เลือกทางระหว่างการฆ่าหรือจะถูกฆ่า

ไม่อาจหนีมันพ้น!

จะมีชีวิตหรือตาย บ่อยครั้งก็ต้องเลือกสักทาง

“หากเจ้าฆ่าข้าก็คงจบ แต่เจ้ากลับต่อต้านพ่อข้าอย่างรุนแรง หวังหลิน ระหว่างเจ้าและข้ามีความเกลียดชังอะไรกัน? ในโลกแห่งเซียนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะวางแผนใส่กัน แม้ข้าเหยาซีเชว่จะผิดพลาด โทษมากพอจนข้าต้องตายหรือ?” เหยาซีเชว่จ้องหวังหลิน ความเกลียดชังเผาไหมอยู่ในสายตา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า

หวังหลินขบคิดมองไปยังขอบฟ้าและสายตาสลัวลง

“เจ้าผนึกข้ามาหลายร้อยปีและใช้วิธีสกปรกเพื่อที่ข้าไม่สามารถสงบจิตใจได้ ทั้งหมดนี้ข้ารับได้เพราะข้าเป็นฝ่ายผิดก่อน แต่เจ้าไม่ควรสังหารพ่อข้า!!” ความเกลียดชังเข้มข้น หยาดน้ำตากำลังส่องประกาย

หวังหลินถอนหายใจ การบ่มเพาะมากกว่าพันปีทำให้หัวใจเขาหยาบกระด้าง แต่ว่าเขาก็ยังเป็นคน ไม่ใช่ปิศาจ มีเหตุผลและสำนึกของตัวเอง

หากพวกเขาไม่รุกรานข้า ข้าก็จะไม่รุกรานก่อน!

แผนการของเหยาซีเชว่ได้แตะเลยเส้นกั้นของหวังหลิน ดังนั้นนางจึงต้องตาย! แต่เนื่องด้วยความกังวลเกี่ยวกับบรรพชนโลหิตและเม็ดยาโลหิต เขาจึงไม่ได้ฆ่านาง! จากนั้นเมื่อเผชิญกับบรรพชนโลหิต เขาจึงต้องต่อต้านเพื่อเอาตัวรอด หากบรรพชนโลหิตไม่ตาย หวังหลินก็ต้องตาย!

เขาไม่มีทางเลือก! จากมุมมองของหวังหลิน เขาก็ไม่ได้ผิด!

อย่างไรก็ตามจากมุมมองของเหยาซีเชว่ นางทนทุกข์กับการถูกผนึกมาหลายร้อยปีที่ไปหลอกลวงหวังหลิน เหมือนที่นางพูด แม้นางจะเกลียดเขาก็ยังไม่อะไร

แต่การตายของพ่อนาง ยังต้องหาเหตุผลให้กับคนที่ฆ่าพ่ออีกหรือ? นางไม่อาจเห็นว่าอะไรผิดหรืออะไรถูก ตอนเด็ก ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร นางต้องแก้แค้น จากมุมมองของเหยาซีเชว่ นางไม่ผิดเหมือนกัน

‘ทั้งหมดนี้คือเวรกรรม…เหตุแห่งกรรมของเมื่อวานจะเกิดผลแห่งกรรมของวันนี้ แต่ละก้าวไม่ใช่สิ่งที่นางหรือข้าจะควบคุมได้…หากนางไม่ได้หลอกลวงข้าก่อนหรือข้าไม่ได้หวาดกลัวบรรพชนโลหิต เมื่อนั้นคงไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น’

‘เมื่อเหตุเกิดขึ้นแล้ว มันจะไม่มีวันดับสูญและจะเติบโตขึ้นไปเท่านั้น ข้าถูกขังอีกหลายร้อยปีเหมือนผลของการพยายามเก็บคำโกหกเพื่อจะโกหกให้มากขึ้น’

‘สำหรับข้าที่ไม่ได้เข้าใจเวรกรรมเมื่อตอนนั้นและไม่ได้ตระหนักว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเหตุแห่งกรรมไปแล้ว’

‘จากนั้นตอนที่บรรพชนโลหิตมาไล่ล่าข้า ข้าคิดว่ามันคือผลแห่งกรรม แต่ดูเหมือนบรรพชนโลหิตจะไม่ใช่ผลแห่งกรรม เป็นแค่ส่วนหนึ่งของเหตุแห่งกรรมเท่านั้น’

‘ผลแห่งกรรมที่แท้จริงไม่ใช่การได้ต่อสู้กับบรรพชนโลหิตหรือสิ่งที่เหยาซีเชว่พูด แต่เป็นจิตใจแห่งเต๋าของข้าเอง!’ มีแสงบางอย่างในดวงตาหวังหลิน

‘เขตแดนแห่งเวรกรรมข้ายังไม่บรรลุความสมบูรณ์ กระบวนการเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่ว่าข้าจะเข้าใจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถรู้แจ้งได้ว่าอะไรคือเวรกรรมที่แท้จริง…ตอนนั้นข้ารู้สึกเลือนลางว่าการจะทำให้เขตแดนเวรรกรรมสมบูรณ์ได้ ข้าต้องจัดการเวรกรรมที่เกี่ยวข้องกับข้าทั้งหมดให้สมบูรณ์ ดูเหมือนความรู้สึกเมื่อตอนนั้นถูกแค่ส่วนเดียว’ ดวงตาหวังหลินเริ่มส่องสว่างมากขึ้น

เหยาซีเชว่จ้องหวังหลินด้วยสายตามุ่งร้าย ยิ่งหวังหลินเงียบ นางก็ยิ่งมีความเกลียดชงและความแค้นมากขึ้น หลังจากปล่อยเสียงร้องเสียใจ เหยาซีเชว่สร้างผนึกและชี้ระหว่างคิ้วโดยไม่ลังเล

“หวังหลิน มาจบเรื่องระหว่างเรากันเถอะ ข้าเหยาซีเชว่จะขอสังเวยดวงวิญญาณและเลือดเนื้อของข้าเพื่อแก้แค้นให้แก่บิดา!”

ความแค้นและความเกลียดชังจากเหยาซีเชว่เปลี่ยนกลายเป็นศัตรูไม่รู้จบ ทำให้นางโหดเหี้ยม ขณะฝ่ามือกดประทับลงระหว่างคิ้ว แสงในดวงตาหายไปและถูกแทนที่ด้วยเปลวเพลิงปิศาจเย็นเฉียบ

“บรรพชนปิศาจ ข้าเหยาซีเชว่ขอมอบความประสงค์และส่งต่อเลือดเนื้อข้าทั้งหมด แต่ท่านต้องสัญญากับข้าว่าจะสังหารเขา!!” เสียงเหยาซีเชว่กรีดแหลมดังสะท้อนผ่านทั่วทั้งโลก

พลังปิศาจมหาศาลระเบิดออกมาจากร่างกาย ภาพลักษณ์ของนางเปลี่ยนไปทันที เล็บนิ้วยาวขึ้นและแหลมคม

เส้นผมยาวจนถึงเท้าและมีสีแดงเลือด

รอยแผลน่าเกลียดบนใบหน้าเริ่มขยับ เชื่อมต่อเข้าด้วยกันก่อตัวเป็นอักขระรูนซับซ้อน

พลังปิศาจเย็นยะเยือกระเบิดออกมาจากร่างกาย แพร่ออกไปบนท้องฟ้า พริบตาเดียวท้องฟ้ามากกว่าครึ่งก็เต็มไปด้วยพลังปิศาจ

พลังมารนี้เต็มไปด้วยเจตนาเย็นเยียบ เสียงปะทุดังออกมาจากทะเลและเสี้ยววินาทีนั้นทะเลถูกแช่แข็งไปเกือบหมดสิ้น!

ผิวน้ำเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งและกระจายอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งคลื่นทะเลก็ยังโดนแช่แข็งเหมือนรูปปั้นแกะสลัก!

กระทั่งคลื่นดุจกำปั้นยังแข็งค้างไปด้วย มองไกลๆมันช่างดูอัศจรรย์ยิ่งนัก

“ตามที่เจ้าประสงค์!” น้ำเสียงเย็นเยียบดังออกมาจาปากเหยาซีเชว่ เหมือนสายลมเย็นที่กวาดผ่านโลก

นางสังเวยร่างและวิญญาณเพื่อกลายเป็นภาชนะให้แก่หนึ่งเก้าจิตวิญญาณปิศาจโบราณ เป็นราคาที่เหยาซีเชว่จ่ายไปเพื่อชำระแค้นกับหวังหลิน

วินาทีนี้สิ่งที่ควบคุมร่างเหยาซีเชว่ก็ไม่ใช่นางอีกต่อไปแล้วแต่เป็นหนึ่งในเก้าจิตวิญญาณปิศาจโบราณ ปิศาจวายุ!

ปิศาจโบราณปรับตัวได้ยืดหยุ่นมาก ตอนนั้นมันถูกแบ่งออกเป็นเก้าส่วน แต่ละส่วนมีความคิดแยกกันเป็นของตัวเอง บางส่วนต้องการผสานกลับเข้าด้วยกันแต่ก็มีส่วนที่ไม่ต้องการด้วยเช่นกันและต้องการอยู่แบบแยกๆ

หลายร้อยปีที่ผ่านมานี้เป้ยหลัวกลืนกินวิญญาณปิศาจโบราณไปเจ็ดตน ฟื้นฟูระดับบ่มเพาะกลับมาได้แปดในสิบส่วน ที่เหลือสองในสิบส่วนอยู่ในปิศาจวายุตัวนี้

ปิศาจวายุแตกต่างจากจิตวิญญาณปิศาจโบราณตัวอื่นๆ มันไม่ต้องการหลอมรวมและจากความเสียหายแล้วมันจึงเลือกวิธีอื่น หลังจากล้มเหลวในการผสานเข้ากับคนมากมาย ในที่สุดมันก็เลือกเหยาซีเชว่ ใช้ความคิดที่นางเกลียดหวังหลินเข้าครอบงำจึงสามารถผสานกันได้อย่างสำเร็จ

การผสานนี้ไม่ใช่การครอบครองร่าง คราแรกมันส่งมรดกปิศาจโบราณให้แก่เหยาซีเชว่ จากนั้นด้วยความเสี่ยงมหาศาล ร่างตัวเองจึงแตกสลายกลายเป็นพลังปิศาจที่ไม่มีสติ

เป็นผลให้มันสละตัวตนการเป็นปิศาจโบราณซึ่งมีค่าเท่ากับตาย! เพราะด้วยความรักชีวิตที่ไม่ยอมให้เป้ยหลัวมีโอกาสมากลืนกิน

นี่แม้กระทั่งเป้ยหลัวก็ไม่คาดคิด พอตระหนักได้ก็สายเกินไปเนื่องจากปิศาจวายุพังทลายไปแล้ว

แม้เหยาซีเชว่จะมีความทรงจำสืบทอดของปิศาจวายุ ส่วนใหญ่นางเข้าถึงไม่ได้และได้แค่ดูดซับเท่านั้น ในหลายร้อยปีของการดูดซับพลังปิศาจ มันจึงรวบรวมในระดับจำนวนหนึ่ง

หากนางไม่เลือกจะปลุกความทรงจำทั้งหมดที่ได้จากการสืบทอด เมื่อนั้นปิศาจวายุคงไม่ได้ตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาอันสั้นนี้แน่ ตามจริงแล้วปิศาจวายุเองก็กำลังเดิมพันกับการแก้แค้นนั่น เหยาซีเชว่จึงยอมมอบทุกอย่างให้แก่พลังอำนาจ

ยิ่งไปกว่านั้นแม้มันจะแพ้เดิมพัน คงไม่ใช่เรื่องสำคัญ ตราบใดที่เหยาซีเชว่ดูดซับพลังปิศาจตอนไป เมื่อมีได้มาพอมันก็จะบังคับเปิดความทรงจำทั้งหมดที่สืบทอดมาอัตโนมัติ

ในความเป็นจริง ปิศาจวายุไม่ได้รอดชีวิต ปิศาจวายุตายไปแล้วและที่เหลืออยู่เป็นแค่ความทรงจำ!

เหยาซีเชว่เป็นแค่ภาชนะให้กับความทรงจำเหล่านั้น

วินาทีที่ความทรงจำถูกเปิดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ ความทรงจำทั้งหมดของเหยาซีเชว่ก็หายวับไปเหลือทิ้งไว้เพียงร่างกายที่มีความทรงจำของปิศาจวายุ นางกลายเป็นปิศาจวายุตนใหม่!

แม้กระทั่งเป้ยหลัวก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเผชิญกับปรากฏการณ์นี้ จิตวิญญาณปิศาจโบราณที่เขาต้องการก็หายไปแล้ว มันสละตัวตนการเป็นปิศาจโบราณให้กลายเป็นเซียนปิศาจ มันไม่ใช่ปิศาจโบราณอีกต่อไป!

วินาทีนี้ความทรงจำของปิศาจวายุได้รับการกระตุ้นไปพร้อมกับความเกลียดของเหยาซีเชว่ ความทรงจำของเหยาซีเชว่ถูกกลืนกินไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้แต่ความเกลียดชังฝังลึกต่อหวังหลิน แม้ปิศาจวายุจะกลืนกินความทรงจำนาง มันก็ไม่สามารถลบความเกลียดนี้ออกไปได้

ร่างปิศาจกระพริบวาบ ปิศาจวายุจ้องหวังหลินอย่างเยือกเย็น

“ข้าไม่สนเรื่องราวระหว่างเจ้าและเหยาซีเชว่ นางเปิดความทรงจำข้าและตัวตนของนางก็ถูกข้ากลืนกินไปแล้ว ทำแบบนี้ข้าชอบนัก!” ปิศาจวายุเลียริมฝีปากและถอยช้าๆ ทะเลน้ำแข็งเริ่มละลาย พลังงานเย็นเข้าสู่ร่างปิศาจวายุอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้นางระมัดระวังยิ่งเพราะถือว่าเซียนเบื้องหน้าอันตรายมาก กลิ่นอายของเซียนคนนี้แทบทำให้นางอ้าปากค้าง

นางตกลงยอมรับคำขอของเหยาซีเชว่เพื่อหลอกให้นางมอบทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งคำว่า “ตามที่เจ้าประสงค์!” ก็เป็นเพียงคำพูดเพื่อให้เหยาซีเชว่ไม่ต่อต้านในขั้นตอนสุดท้าย

ตอนนี้เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางซึ่งเป็นปิศาจวายุคงไม่เสี่ยงต่อสู้กับเซียนที่พบว่าน่าหวาดกลัวยิ่งและแพ้หมดทุกทาง

หากคนที่เหยาซีเชว่ต้องการฆ่านั้นอ่อนแอมาก นางก็พอจะช่วยได้ แต่คนตรงหน้ากลับทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้นระดับบ่มเพาะตอนนี้ก็อ่อนแอมากกว่าคนตรงหน้า นางจึงไม่อาจเสี่ยงอันใดได้

“ที่นี่คือหนึ่งในกฏเกณฑ์ข้างในถ้ำจักรพรรดิเทพ หากฏเกณฑ์ทั้งหมดถูกกระตุ้นมันคงไม่ดีสำหรับเจ้าและข้า เมื่อเราไม่มีความอาฆาตระหว่างกัน ข้าก็ขอตัวก่อน” หลังปิศาจวายุพูดขึ้น นางก็ล่าถอย