1079. มู่ปิงเหมย
นาทีนั้นต้าเจียอ้าแขนออก ภาพมายาดวงจันทราสีแดงเข้มปรากฏด้านหลัง จากนั้นด้วยวิชา “ฝังจันทรา” สมบัติระดับฟ้าเบื้องหน้าผู้อาวุโสพลันแตกสลาย พวกเขากระเด็นกลับไปและกระอักโลหิต
ยักษ์เพลิงพังทลาย ดวงวิญญาณดั้งเดิมเกือบร้อยดวงกลับคืนสู่ร่างต้น
ทั้งหมดต่างกระอักโลหิตจำนวนมาก
เทียนหยุนจ้องมองรอยสักที่ปกคลุมต้าซานด้วยดวงตาพร่ามัว “เต้าซ่อนตนเองมาที่นี่เป็นเวลานาน ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่ออกมาแล้วเสียอีก”
ต้าซานครุ่นคิดเงียบๆ เขาซ่อนตนเองมานานและไม่มีเจตนาจะออกมาต่อสู้เลย อีกทั้งเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขาน้อยมาก
ความจริงมันเป็นเจตนาของเขาเอง อย่างไรก็ตามเมื่อหวังหลินเผชิญหน้ากับวิกฤติความเป็นความตาย เขาร้องคำราม ร่างกายพุ่งออกไปเหมือนจะเสียการควบคุม
“ต้าซาน…” หวังหลินดูซีดเซียวแต่ดวงตาแหลมคม ขณะนี้ต้าซานกำลังยื่นมือมาช่วยเขา โลหิตไหลซึมออกจากมุมปาก
หวังหลินสูดหายใจลึก “ทิ้งข้าไว้และไปช่วยหัวโต!” หวังหลินกำฝักกระบี่ในมือแน่น จ้องมองเทียนหยุนด้วยจิตสังหารมหึมา
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะกลับไปเป็นตอนที่อยู่บนดาวซูซาคุ อสูรร้ายที่มีจิตสังหารเข้มข้น!
“ข้าหวังหลินเป็นเซียนฝืนลิขิตสวรรค์ แม้ข้าตาย ก็ตายอย่างไม่ย่อแท้! ในชีวิตไม่มีสิ่งใดต้องกลัว มันก็แค่ตาย!” ฝักกระบี่ในมือหวังหลินแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เหลือทิ้งไว้แต่เพียงกระบี่เหล็กขึ้นสนิม!
ต้าซานลังเลเล็กๆก่อนจะถอยอย่างเงียบเชียบ เขามองหวังหลินอยู่ชั่วครู่ แววตาหวังหลินรุ่งโรจน์ยิ่ง
จากนั้นต้าซานหันกลับมาพุ่งใส่จุดที่หัวโตและจ้าวสายลมหวนอยู่
หวังหลินขอให้ต้าซานออกไปเพราะเขาเข้าใจระดับบ่มเพาะของต้าซาน แม้จะมีมรดกตกทอดของบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เผ่ารอยสัก เขาก็ยังไม่แข็งแกร่งพอจะหยุดยั้งเทียนหยุนได้ แม้ต้าซานดูไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีนั้น หวังหลินรู้ดีว่าต้าซานคงไม่สามารถทนรับการโจมตีครั้งที่สองได้!
หวังหลินถือกระบี่เหล็ก สูดหายใจลึก จ้องมองเทียนหยุนและเผยความเจ็บปวด
“ให้ข้าเรียกท่านว่าอาจารย์อีกสักครั้ง…ไม่มีท่านข้าคงไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน บางทีข้าอาจจะยังอยู่บนดาวซูซาคุ บางทีข้าคงเลือกสถานที่แห่งสักแห่งอย่างสันโดษ…”
“นี่เป็นความดิ้นรนเอาตัวรอดของข้า! หากข้าตาย อาจารย์ได้โปรดฝังข้ากลับไปบนดาวซูซาคุ แม้ข้าไม่อาจไปเกิดใหม่ได้ ปล่อยให้ข้าถูกฝังไว้ในแผ่นดินเกิดด้วยเถิด! ซือถูและคนอื่นๆไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน หากข้าตาย ข้าหวังว่าอาจารย์จะช่วยปล่อยเขาไป…”
เทียนหยุนมองหวังหลินด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ขบคิดเล็กน้อยและพยักหน้า
หวังหลินหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความทระนง ร่างกายเจ็บปวด ดวงวิญญาณกำลังเป็นเศษเสี้ยวแต่ฝ่ามือไม่สั่นเทา เขากุมกระบี่เหล็กและค่อยๆยกมันขึ้นมา
“เทียนหยุน!” หวังหลินร้องตะโกน สะบัดแขนขวาส่งพลังดั้งเดิมทั้งหมดในร่างเข้าไปในกระบี่เหล็ก กระบี่ส่งเสียงหึ่งรุนแรง ภาพมายากระบี่ยักษ์ปรากฏขึ้นกลางอากาศและกวาดเข้าใส่เทียนหยุน
หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…
เทียนหยุนไม่ได้เคลื่อนไหวและเพียงแต่มองหวังหลินอย่างสงบนิ่ง มองดูกระบวนท่ากระบี่ที่เชื่อมต่อกันและกัน
เจ็ดครั้ง แปดครั้ง เก้าครั้ง…ก่อนที่หนึ่งจังหวะจะหายไป อีกหนึ่งก็โผล่ขึ้นมา แรงกระบี่ล้อมรอบเทียนหยุนและแทนที่แสงอื่นๆทั้งหมด
สิบครั้ง สิบเอ็ดครั้ง…จนกระทั่งครั้งที่สิบเก้า หวังหลินกระอักโลหิต เกราะสีแดงเข้มหมองหม่น
20 ครั้ง 21 ครั้ง…23 ครั้ง! เมื่อหวังหลินมาถึงขีดสุดนี้ เกราะรอบตัวแตกสลายกลายเป็นพลังอัคคีดั้งเดิมและเข้าไปในกระบี่เหล็ก
24 ครั้ง! เสียงปะทุดังออกมาจากร่างกาย สองดวงตามีหยาดโลหิตไหลออกมาเป็นสาย สีหน้าท่าทางดุดันยิ่งขึ้นพร้อมกับยกกระบี่เหล็กขึ้นอีกครั้ง
แสงกระบี่ล้อมรอบเทียนหยุนจนหวีดหวิว พริบตานั้นก่อเป็นกระบี่ครั้งที่ 25 ขึ้นมา!
โลหิตสาดกระจายออกจากหน้าอกหวังหลิน รอยแผลเปิดออก ร่างกายสั่นเทาแต่เจตจำนงอันทรงพลังกำลังป้องกันไม่ให้ร่างหล่นลงไป
หวังหลินยกกระบี่เหล็กขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มบิดเบี้ยว กระบี่ครั้งที่ 26 ปรากฏขึ้นและกวาดใส่หวังหลิน
วินาทีนี้เทียนหยุนเคลื่อนไหว จ้องมองหวังหลินและขบคิด
“สิ่งที่เจ้ากำลังทำมันไร้ประโยชน์…ด้วยระดับบ่มเพาะทลายสวรรค์แรกของข้า เจ้าต้องใช้สมบัตินิพพานเทียนนั่นอย่างน้อยสามสิบครั้งเพื่อหยุดข้า”
“เช่นนั้นหรือ…” วิสัยทัศน์หวังหลินยังคงพร่าเลือนแต่แขนขวาไม่หยุดและสะบัดอีก แสงกระบี่ล้อมรอบเทียนหยุนพัดหวีดหวิว ปรากฏครั้งที่ 27!
โลหิตหวังหลินไหลออกมาจากรูขุมขน แต่ส่งเสียงคำราม โยนกระบี่เหล็กใส่เทียนหยุน เปลี่ยนกลายเป็นกระบี่ครั้งที่ 28 และ 29!
เทียนหยุนส่ายศีรษะ แต่วินาทีนี้วิญญาณหวังหลินเริ่มพังทลายอย่างใหญ่หลวง แม้จะไม่หายไปแต่เขาก็อ่อนแอลง ถึงกระนั้นยังสามารถแลกเปลี่ยนกับพลังดั้งเดิมได้มากขึ้น
กระบี่เหล็กระเบิดพร้อมกับแสงรุนแรงยิ่งขึ้น หมุนวนเทียนหยุนเป็นวงกลม ปรากฏกระบี่ครั้งที่ 30!
ยังไม่หยุดแค่นี้ หลังจากครั้งที่สามสิบ ปรากฏครั้งที่ 31 และ 32 ขึ้นมารวดเร็วดุจสายฟ้า!
“33 ครั้ง!!” หวังหลินเริ่มร้องคำราม โลหิตจำนวนมากพรั่งพรูออกไปจากร่างกายก่อตัวเป็นกระบี่ครั้งสุดท้าย ครั้งที่ 33!
กระบี่ทั้งสามสิบสามครั้งหมุนเป็นวงกลมรอบเทียนหยุน เมื่อหวังหลินชี้ออกไปครั้งสุดท้าย มันปลดปล่อยปราณกระบี่หนึ่งสายแทงทะลุทะลวงดินแดนวิญญาณปิศาจ บรรจุพลังมหาศาลและจิตสังหารเข้มข้นพุ่งหาเทียนหยุน
สนิมจากกระบี่เหล็กผสมผสานเข้ากับแสงกระบี่
ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง!
รอบเทียนหยุนเกิดแรงกระแทกสั่นสะเทือนสวรรค์ วินาทีนี้ทุกคนหยุดการต่อสู้และมองเข้ามา
แม้แต่ต้าเจียยังเผยสายตาประหลาดใจ
“นายท่าน…” ต้าซานกำหมัดแน่น ร่างกายสั่นไหว
“นายท่าน!” วิญญาณของหัวโตจ้องมองตรงเข้ามา รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วดวงวิญญาณ
“หลินน้อย!” ซือถูหนานกำลังต่อสู้อยู่กับอวตารของเทียนหยุนทั้งยังชุ่มไปด้วยเลือด เขาจ้องจุดที่หวังหลินอยู่ด้วยดวงตาแดงฉาน!
ปรากฏพายุกระบี่ขึ้นตรงจุดที่หวังหลินและเทียนหยุนอยู่ พายุนี้เชื่อมต่อกับหมู่มวลสวรรค์ ทั้งดินแดนวิญญาณปิศาจสั่นเทา พื้นดินพังทลาย ท้องฟ้าเปลี่ยนสีสัน
หมู่มวลท้องฟ้าฉีกขาดดังสนั่นกึกก้อง เผยให้เห็นอวกาศด้านนอก!
ยามที่พายุกระบี่กวาดผ่านไป ดินแดนวิญญาณปิศาจล่มสลาย ท้องฟ้าล่มสลาย พลังดั้งเดิมมากมายทุ่มเทเข้ามา
ผลกระทบรุนแรงนี้สร้างให้เกิดคลื่นกระแทกขนาดใหญ่ ภายหลังแรงกระแทกหายไป เทียนหยุนยืนสงบนิ่งที่เดิม ในแขนถือตรีศูลปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณ!
อย่างไรก็ตามเสื้อผ้าส่วนใหญ่ฉีกขาด เส้นผมจำนวนมากขาดวิ่นและเลือนหายไป
หวังหลินค่อยๆถอยไปด้านหลัง ร่างกายแฝงอาการไม่ยอมพ่ายแพ้ หล่นจากเสาสูงตระหง่านและดิ่งเข้าหาพื้นดินพังทลาย…
‘ข้ากำลัง…กลับไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่…’ ขณะที่ร่างหวังหลินร่วงหล่น ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าฉีกกระชาก มองเห็นท่านพ่อและท่านแม่กำลังโบกมือให้เขาอย่างเลือนลาง พวกเขาเผยรอยยิ้มอบอุ่นที่ไม่ได้เห็นมาเกือบพันปี
รอยยิ้มนั้นยังคงอยู่ลึกภายในจิตใจ มันเป็นความทรงจำที่มีค่ามากที่สุด
‘บางที…นี่เป็นสิ่งดีที่สุด…’ หวังหลินยิ้ม ในสายดวงตาปรากฏร่างลี่มู่หวานและหวังผิงอยู่ข้างหลังท่านพ่อท่านแม่
‘พวกเจ้า…รอข้าอยู่ใช่ไหม…’ หวังหลินเหม่อลอยและพึมพำกับตัวเอง
“เพียงแต่ซือถู…โจวยี่…ข้าไม่อาจทำตามสัญญาได้…ข้าขอโทษ…” หวังหลินหลับตา ชั่วขณะนั้นสองร่างปรากฏในท้องฟ้าเหนือดินแดนวิญญาณปิศาจ
สองร่างคือหนึ่งชายหนึ่งหญิง เขาคือชายชราจากดินแดนฟ้ากระจ่างและส่วนสตรีเป็น…มู่ปิงเหมย!
มู่ปิงเหมยงดงามหาที่เปรียบ นางเห็นร่างหวังหลินหล่นลงจากยอดเสาจนความเย็นชาของนางสลายไป
ในจิตใจเกิดความรู้สึกซับซ้อน วินาทีนี้นางสูญเสียการควบคุมของตนเอง ก้าวเท้าและพุ่งหาหวังหลิน
ชายชราด้านข้างขมวดคิ้วและถอนหายใจ เขาไม่ได้หยุดนางแต่มองทุกคนในดินแดนวิญญาณปิศาจ
มู่ปิงเหมยเป็นเหมือนผีเสื้อโบยบินเข้ามาใกล้หวังหลินและจับเขาเอาไว้ เมื่อมองชายที่ใกล้ชิดกับนาง ในจิตใจเกิดความรู้สึกซับซ้อนไม่ลดลงเลย
กล่าวให้ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่นางเจอเขา…
มู่ปิงเหมยถอนหายใจ สะบัดเรียวแขนละเอียด ปรากฏรอยร้าวขึ้นเบื้องหน้า ขวดหยกบรรจุเม็ดยาหนึ่งเม็ดลอยออกมา ขวดนี้สร้างขึ้นจากหยกสวรรค์ที่ดีที่สุดและมีกฏเกณฑ์มากมายกักเก็บประสิทธิภาพของยาเอาไว้ แค่พูดถึงตัวขวดคงไม่จำเป็นต้องพูดถึงเม็ดยาข้างในแล้ว
มู่ปิงเหมยหยิบเม็ดยาออกมาวางใส่ปากหวังหลินโดยไม่ลังเล
เม็ดยานี้ไม่จำเป็นต้องกลืนกิน พอมันสัมผัสกับริมฝีปากจึงเปลี่ยนเป็นควันสีขาวนวลสองสายเข้าไปในรูจมูก
“ไม่มีใครในโลกนี้สามารถฆ่าเจ้าต่อหน้าข้าได้!” มู่ปิงเหมยยกเรียวแขนสวยงามขึ้นมา นางมองหวังหลินและเผยสายตาเย็นเยียบ!