1414. ชื่อเสียงของดินแดนตกสวรรค์
เพลิงไร้ลักษณ์เป็นเพลิงที่มองไม่เห็นและสามารถจุดเพลิงไหม้ได้ทุกอารมณ์ความรู้สึก อย่างไรก็ตามเพลิงนี้สามารถใช้เผาได้กับศัตรูเท่านั้นและไม่สามารถใช้เพิ่มระดับบ่มเพาะของคนในเผ่าได้
เพลิงไร้ลักษณ์เป็นเพลิงที่สามารถเผาผลาญโลกได้ทั้งใบ! ผู้ใช้อาจถูกสังหารได้แต่ไม่สามารถถูกแยกออกมาจากร่างเซียนได้ มันล่องหนจนคงอยู่ได้ตลอดกาล
เพลิงไร้ลักษณ์มีจำนวนเท่ากับเพลิงที่ถูกเปลี่ยนจากเพลิงก่อนหน้าเท่านั้นจนกระทั่งเซียนคนนั้นตาย นั่นคือจำนวนที่มากที่สุดที่มีเพลิงไร้ลักษณ์ได้
อย่างไรก็ตาม ยามที่เพลิงไร้ลักษณ์ของหวังหลินถือกำเนิด มันถูกพลังดึงดูดกวาดผ่าน การเปลี่ยนแปลงประหลาดนั้นแม้แต่บรรพชนรุ่นแรกก็ไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เกิด ขึ้นได้!
วินาทีที่เพลิงไร้ลักษณ์ถือกำเนิด มันดูดซับพลังดึงดูดบางส่วนเข้ามา! หากแค่นี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่เนื่องจากพลังดึงดูดภายนอกนั้นสามารถสลายไปได้ทุกเมื่อ
อย่างไรก็ตามพลังดึงดูดในเพลิงไร้ลักษณ์ของหวังหลินมาจากลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ดังนั้นพลังดึงดูดจึงมีอยู่ชั่วนิรันดร์!
เป็นผลให้ถึงแม้พลังดึงดูดไม่ได้เปลี่ยนพลังอำนาจของเพลิงไร้ลักษณ์ แต่กลับทำให้หวังหลินเป็นคนแรกที่สามารถดูดซับเพลิงไร้ลักษณ์ได้!
ตอนแรกหวังหลินไม่ได้มีเพลิงไร้ลักษณ์มากนัก แต่หากเขาทำการดูดซับต่อไป พลังของเพลิงไร้ลักษณ์ของเขาคงยิ่งน่ากลัวมากขึ้น!
หมอกดึงดูดพรั่งพรูออกมาจากร่างหวังหลินและเต็มไปทั่วบททดสอบปฐพีในพริบตา วินาทีต่อมามันก็ทะลวงออกจากบททดสอบและพุ่งขึ้นสู่เบื้องบนดาวมหาจักรพรรดิ
หมอกดึงดูดไร้ขอบเขตพุ่งออกมาเต็มไปทั่วท้องฟ้า มันกลับออกมากลายเป็นพลังดึงดูดที่ล้อมรอบดวงดาว
ดูเหมือนไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม แต่หากมองใกล้ๆจะพบความแตกต่าง
ก่อนเข้าสู่ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า หมอกดึงดูดคือการทำลายล้างและความตาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันสมบูรณ์และมีชีวิต
เหล่าเซียนนับหมื่นจ้องมองอย่างตะลึงงัน ก้านธูปที่สองปลดปล่อยหมอกดึงดูดทั้งหมด เสียงแตกร้าวดังออกมาจากก้านธูปยักษ์ที่ถูกเผาไหม้ไปครึ่งทาง
เสียงเสียดหูและดังชัดเจนเข้าสู่หูเซียนทุกคน รอยแตกร้าวผุดขึ้นมาบนก้านธูปและเริ่มแพร่กระจาย ไม่นานมันก็ปกคลุมไปทั่วทั้งก้านธูป
เสียงดังปัง ก้านธูปมนุษย์ที่กำลังเผาไหม้ถูกแบ่งออกเป็นครึ่งส่วนจากตรงกลาง ด้านที่เผาไหม้หลุดร่วงออกจากเต่ายักษ์และตกลงบนสนาม
รอบด้านเงียบสนิทอย่างสิ้นเชิง
ก้านธูปมนุษย์มอดดับ ส่วนก้านธูปปฐพีถูกแบ่งออกเป็นครึ่งส่วน…เหลือดอกเดียวที่ยังตั้งตระหง่านอยู่คือก้านธูปสวรรค์!
ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วดูซีดเซียวยิ่งขึ้น ก้านธูปปฐพีแตกหักเหมือนความคิดนาง แววตาหวาดกลัวยิ่งเพิ่มพูน
‘มันไม่ควรเป็นเขา มันไม่ใช่เขา…มันไม่ใช่เขา!’
ปรมาจารย์ซือโม่ถึงกับปากแห้งผากหลังจากเป็นพยานการทดสอบของหวังหลิน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกินกว่าจินตนาการ ร่องรอยความหวาดกลัวที่ซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกกลับเพิ่มพูนในใจ
เดิมทีสำหรับเซียนขั้นที่สามมันเป็นสถานการณ์ที่มิอาจเป็นไปได้ที่จะกลัวเซียนขั้นที่สอง…แต่ตอนนี้กลับปรากฏภายในใจปรมาจารย์ซือโม่
ปรมาจารย์เต๋าเมียวหยินจ้องมองก้านธูปปฐพีที่หักครึ่ง ดวงตาหรี่แคบพลางนำ ลูกท้อออกมากัดไปหนึ่งคำ แววตาเกิดความโลภ
‘ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า…ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า…ข้าต้องการมัน!’
ปรมาจารย์เต๋าความฝันมีท่าทีซับซ้อนยากอธิบายพลางถอนสายตาและขบคิดเงียบๆ หลี่เฉียนเหมยก้มศีรษะอยู่ข้างๆ ดังนั้นจึงไม่มีใครเห็นท่าทีของนาง
วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สองเกาศีรษะและเผยรอยยิ้มขมขื่น
‘สหายน้อยทำอะไรลงไป…การเปลี่ยนแปลงต่อดาวมหาจักรพรรดิเห็นได้ชัดว่ามันเกี่ยวข้องกับเขา…เด็กนี่มีความลับซ่อนอยู่มากแค่ไหนกัน…นี่ถือเป็นเรื่องดี ก้านธูปดอกแรกมอดดับ ก้านธูปดอกที่สองหักครึ่ง…บททดสอบดำเนินต่อไปได้อย่างไร บททดสอบจะได้คะแนนเป็นแบบไหน…’
เซียนนับหมื่นรอบด้านตกอยู่ในความวุ่นวายหลังจากเงียบไปชั่วขณะ
“ก้านธูปดอกที่สองหักครึ่งจริงๆ! นี่…”
“จักรพรรดิน้อยคนที่สามมีระดับบ่มเพาะอะไรถึงทำเช่นนี้ได้? ก้านธูปดอกแรกมอดดับไปก็น่าตกใจพอแล้ว แต่เทียบไม่ได้กับก้านธูปดอกที่สองที่หักครึ่ง!”
“ข้ากลัวว่านี่จะไม่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิน้อย ข้าคิดว่ามันต้องเกี่ยวกับหมอกดึงดูด! แต่ทำไมหมอกดึงดูดถึงเข้าไปในก้านธูป…”
หลายคนคิดไปต่างๆนานา แต่สายตาทั้งหมดจับจ้องไปยังร่างหวังหลินที่อยู่เบื้องหน้าก้านธูปดอกแรก รอคอยการตื่นของเขา!
“เขาจะตื่นก่อนหรือจะจุดก้านถัดไปโดยไม่ได้แตะต้องเหมือนคราวก่อน…”
ในบททดสอบปฐพี หลังจากหมอกดึงดูดทั้งหมดออกไปจากร่างหวังหลิน ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าค่อยๆหายไป
ทั้งบททดสอบปฐพีเงียบลง มีเพียงเพลิงไร้ลักษณ์อยู่รอบๆวิหคศักดิ์สิทธิ์ของ หวังหลินที่กำลังเผาไหม้อย่างเงียบๆ
ผ่านไปสักพักหวังหลินมองวิหคศักดิ์สิทธิ์และสูดอากาศเข้าไป เจ้าวิหคศักดิ์สิทธิ์ร่ำร้องและเข้าไปในตาซ้าย ขณะเดียวกันเพลิงไร้ลักษณ์ก็ปรากฏขึ้นรอบร่างหวังหลิน เพลิงนี้ไร้สีและปลดปล่อยกลิ่นอายทำลายล้างออกมา
หวังหลินเรา ปลดปล่อยกลิ่นเหม็นออกจากปากและมองขึ้นบนท้องฟ้า ครู่ต่อมาแทนที่จะออกไปเขากลับก้าวไปข้างหน้า ข้ามผ่านระยะทางหลายหมื่นลี้มาถึงขอบของบททดสอบปฐพี ณ ตรงภูเขาว่างที่ไม่ได้เผาไหม้
วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่กำลังนั่งอยู่เงียบๆบนภูเขา เขาเองก็อยู่ในบททดสอบนี้เช่นกันดังนั้นจึงสัมผัสสิ่งที่หวังหลินเปลี่ยนผ่านได้ชัดเจนและตกตะลึง
อย่างไรก็ตามเขาไม่ใช่คนธรรมดา จึงระงับอาการตกตะลึงและมองเข้าไปไกลอย่างเงียบๆ
เบื้องหน้าเขา โลกพลันบิดเบี้ยวและมีหวังหลินก้าวเดินออกมา เขามาถึงเบื้องหน้ารุ่นที่สี่และขบคิดเงียบๆเช่นกัน
วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่มองกลับไปที่หวังหลินและเอ่ยกระซิบ “หลังจากเจ้าผ่านการตื่นครั้งที่สี่ เจ้ายังต้องหล่อเลี้ยงเพลิงไร้ลักษณ์ไประยะเวลาหนึ่ง จำไว้ให้ขึ้นใจ”
หวังหลินเผยท่าทีซับซ้อนต่อชายวัยกลางคนเบื้องหน้า เขาคำนับฝ่ามือและเอ่ยถาม “ผู้อาวุโสคือวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่ใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้ว” ชายวัยกลางคนพยักหน้า
หวังหลินเงียบไปสักพัก แล้วค่อยเอ่ยเสียงเบา “ท่านรุ่นที่ห้ามีบุญคุณกับผู้น้อย ก่อนเขาตายเขาพูดถึงเรื่องการติดตามรุ่นที่สี่…”
ชายวัยกลางคนเผยสายตาเศร้าและพยักหน้า น้ำเสียงหดหู่ “ข้ารู้…”
หวังหลินยกแขนขวาขึ้นสะบัดใส่ความว่างเปล่า เปิดมิติเก็บของขึ้นและมีรูปปั้นหินค่อยๆลอยออกมา!
รูปปั้นหินนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยร่างจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์หลังจากเขาตาย!
“จักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์มีชีวิตอยู่เพื่อสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ในความคิดข้า ไม่มีใครมีคุณสมบัติมากพอจะถูกเรียกว่าวิหคศักดิ์สิทธิ์!” หวังหลินมองสิ่งที่เหลืออยู่ของจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์ ความทรงจำในอดีตแล่นวาบในใจ
“ตอนที่จักรพรรดิกังวลเรื่องสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ท่านไม่อยู่ที่นั่น ท่านรุ่นที่สองก็ไม่อยู่ที่นั่น…ในสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์ จักรพรรดิพยัคฆ์ขาวสิ้นชีพ จักรพรรดิเต่าดำ แปรพักตร์ จักรพรรดิมังกรฟ้าถูกกักขัง เวลาหลายหมื่นปีมีเพียงจักรพรรดิ วิหคศักดิ์สิทธิ์ที่ยังอยู่ แม้กระทั่งตอนตายก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญของสำนักวิหคศักดิ์สิทธิ์…เขามิอาจลืมอาจารย์ตนเอง…วันนี้ผู้น้อยได้พบผู้อาวุโส ดังนั้นข้าจะขอทิ้งรูปปั้นของเขาไว้ที่นี่ ข้าเชื่อว่าจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์คงเลือกจะอยู่ที่นี่ไปกับอาจารย์ที่ทิ้งเขาไว้และไม่เคยกลับมา บางทีนี่อาจจะเป็นบ้านของเขา”
หวังหลินก้าวถอย คุกเข่าลงเบื้องหน้าจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์และโขกคำนับสามครั้ง “ท่านจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์ศิษย์พาท่านมาที่นี่จากสำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ข้าพาท่านกลับมาเพื่ออยู่เคียงข้างวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่ บ้านของท่าน…ข้ามิอาจชดใช้สิ่งที่ท่านทำให้ข้าได้ แต่สัญญาของข้าจะดำเนินต่อไป”
หลังจากลุกขึ้น หวังหลินมองไปยังวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่ด้วยท่าทีซับซ้อน พลางคำนับฝ่ามือและเอ่ยขึ้น “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยข้าไว้ก่อนหน้านี้ ผู้น้อยขอตัวลา” หวังหลินถอนหายใจและเดินออกไป
เขายอมรับวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สองแต่ไม่ยอมรับวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สี่…หากรุ่นที่สี่ไม่ได้จากมา รุ่นที่ห้าก็คงผ่านการตื่นครั้งที่สี่ หากรุ่นที่สี่ไม่จากมา รุ่นที่ห้าก็คงไม่ตาย
วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นสี่มองดูศพของศิษย์ตนเองและร่างสั่นเทา สัมผัสความเศร้ารุนแรงผุดขึ้นในแววตา เขาค่อยๆลุกขึ้น มือขวาสั่นเทาเข้าสัมผัสใบหน้าลูกศิษย์
“ลั่วหยุน…อาจารย์…ทำผิดต่อเจ้า…” หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของรุ่นที่สี่
“อาจารย์รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์…เพียงแต่ข้าไม่สามารถกลับไปได้…ตอนที่ข้ามายังดาราจักรโบราณ มีคนวางผนึกลึกลับใส่ข้า…” รุ่นที่สี่พึมพำ รูปร่างเขาดูเหมือนแก่ชราขึ้นเมื่อมองร่างศพของศิษย์ตัวเอง คิดหลายอย่างในอดีต
“ตลอดหลายปีข้าได้พยายามทำลายผนึกแต่ข้าก็ยังไม่สำเร็จ…แม้กระทั่งบรรพชนรุ่นแรกก็ไม่สามารถปลดปล่อยผนึกนี้ได้…ข้าทำได้แค่อยู่ในบททดสอบปฐพีและไม่สามารถก้าวออกไปข้างนอกได้…หากข้าออกไป ผนึกคงระเบิดทำให้ข้าเสียสติและบ้าคลั่งขึ้นมา…ลั่วหยุน ไม่ใช่ว่าอาจารย์ไม่อยากกลับไป อาจารย์แค่กลับไปไม่ได้…” หยาดน้ำตาของรุ่นที่สี่ไหลรินลงไปพร้อมกับมองดูซากศพศิษย์ตนเอง หยาดน้ำตาแฝงความเศร้ามากมายในใจ ความทรงจำที่เจ็บปวดและความสำนึกผิด
“ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น แต่วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สองก็มีผนึกนี้อยู่ข้างในด้วย เขาสามารถระงับไว้ได้ ดังนั้นจึงไม่ต้องอยู่ในบททดสอบปฐพี แต่เขาไม่สามารถออกไปจากดินแดนตกสวรรค์ได้…ดินแดนตกสวรรค์…ที่แห่งนี้คือดินแดนตกสวรรค์ของเผ่าวิหคศักดิ์สิทธิ์…ไม่ว่าเราจะตกเข้าสู่ความบ้าคลั่งหรือตกจากความรุ่งโรจน์ก็ตาม!”
วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นสี่พึมพำอย่างขื่นขมราวกับอธิบายเรื่องนี้ให้กับศิษย์…ร่างหวังหลินเดินเข้าหาท้องฟ้าไกลและไกลยิ่งขึ้นจนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ขณะที่ร่างหายไป เขาหลับตาลงและเมื่อลืมตาขึ้นมาก็อยู่ใต้ก้านธูปมนุษย์!
…………………………………………..