1474. รุก
ประทับฝ่ามือไม่สามารถต่อต้านได้เลยและพังทลายไปเหมือนไม้แห้ง!
หลังจากเสียงคำรามทำลายประทับฝ่ามือ มันพุ่งออกมาจากรอยแยกอวกาศ ร่อนลงใส่ชายชุดดำที่ลอยอยู่นอกรอยแยกอวกาศ!
กรรรรรรรร!!
“นี่มัน…” สีหน้าชายชุดดำเปลี่ยนไปมหาศาล ร่างกายสั่นเทาและกระอักโลหิต ล่าถอยอย่างลนลาน อย่างไรก็ตามพอเขาถอยได้เพียงสามก้าว ขาทั้งสองเกิด การระเบิด!
ไม่มีเลือด ไม่มีเนื้อ มีเพียงกระดูกสีขาว!
ชุดคลุมสีดำส่วนใหญ่ของเขาฉีกขาด เขากรีดร้องและล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว ราชันย์ผู้เป็นเซียนลึกลับที่สุดในดาราจักรโบราณ ผู้ที่ใช้วิชาตกจันทราในบ่อน้ำใส่ หวังหลิน กำลังหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนหมาจรจัด!
“พลังแห่งเสียงคำราม พลังแห่งเสียงคำราม!!” ตอนนั้นเขาถูกบังคับให้ล่าถอยออกไปจากดินแดนชั้นในด้วยเสียงคำราม ครั้งนี้เขาก็ถูกบังคับให้ล่าถอยไปด้วยเสียงคำรามเช่นกัน!
อย่างไรก็ตาม นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเสียงคำรามนี้ออกมาจากคนเดียวกันหรือไม่!
รอยแยกอวกาศในดาราจักรโบราณกำลังหดลงอย่างรวดเร็ว ในสุสานนั้นสตรีชุดขาวหน้าซีดพลางเข้าใกล้รอยแยก นางถูกเสียงคำรามสั่นสะเทือน และถึงแม้จะรักษาร่างกายไว้ได้ด้วยกลวิธีพิเศษ นางก็ยังได้รับบาดเจ็บ พอเห็นรอยแยกหดลง นางรู้ว่าการออกไปจากที่นี่มันสายไปแล้ว!
“เจ้าช่วยข้าไว้ครั้งนึง ดังนั้นข้าจะช่วยเจ้าเป็นการตอบแทน!” ขณะที่สตรีชุดขาวกำลังจะสิ้นหวัง สัมผัสวิญญาณของหวังหลินดังกึกก้องในหูนาง!
สตรีชุดขาวคุ้นเคยกับสัมผัสวิญญาณนี้ มันคือสัมผัสวิญญาณที่ทำให้นางโกรธ แต่หลังจากได้ยินเสียง สีหน้านางจึงเปลี่ยนไป!
“เจ้านั่นเอง!!” ขณะที่นางเอ่ยขึ้นมา รอยแยกอวกาศที่กำลังหดลงพลันหยุดชะงัก
นางระงับอาการตื่นตะลึงในใจ นางรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาถามคำถาม นางพุ่งเข้าหารอยแยกและก้าวผ่านไปในพริบตา นางหันกลับมามองด้วยแววตางดงาม ตระหนักถึงสัมผัสวิญญาณของหวังหลินได้เบาบาง
ใบหน้าเกิดความซับซ้อนขึ้นพร้อมกับรู้สึกโกรธเคืองที่สัมผัสวิญญาณนั้นมองทะลุนางออกทุกอย่าง นางหันกลับไปและก้าวออกไปจากรอยแยก!
เมื่อนางจากไป รอยแยกหดลงและหายวับไปจากดาราจักรโบราณ!
ก่อนที่สัมผัสวิญญาณหวังหลินจะล่าถอย เขาใช้อำนาจแห่งสุสานเพื่อผนึกมันไว้หนึ่งร้อยล้านปี!
‘ราชันย์ไม่ตายจากเสียงคำราม…เขารู้ว่าสตรีชุดขาวเข้ามาแล้ว และหากรู้ว่านางออกไปได้คงจะเกิดความสงสัย…หากเขาสงสัยจริง…ข้าคงไม่ได้ลงมือไปอย่างเสียเปล่า…’
ณ ตำหนัก สัมผัสวิญญาณของหวังหลินกลับมาที่บัลลังก์ เพราะสัมผัสวิญญาณของเขาผสานเข้ากับสุสาน จึงไม่มีพลังย้อนคืนออกมาจากบัลลังก์
เขานั่งอยู่ที่นี่ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ดวงตาเป็นประกายมองไปที่ตาข่ายมายาที่แตกหักและต้าเสินที่ถูกกระเด็นกลับไปด้วยเสียงคำราม
ต้าเสินตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ ร่างกายชุ่มไปด้วยโลหิตและเห็นกระดูกสีขาว เลือดเนื้อที่เหลืออยู่กำลังเคลื่อนไหวและฟื้นฟู!
นี่คือโอกาสอันหาได้ยากยิ่ง ต้าเสินบาดเจ็บสาหัส!
หากเป็นคนอื่นคงจะโจมตีโดยไม่ลังเล แต่หวังหลินไม่ทำ! เขาคือเทพโบราณและต้าเสินก็เป็นเทพโบราณด้วย เหล่าเทพโบราณควรมีเกียรติของเทพโบราณ!
หากเป็นก่อนที่หวังหลินจะได้รับดาวดวงที่เจ็ด เขาคงจะโจมตีโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้หวังหลินต้องการต่อสู้กับต้าเสินด้วยพลังเต็มที่! มีเหตุผลสำคัญยิ่งกว่าว่าทำไมเขาจึงต้องทำเช่นนี้!
“ดาวเทพโบราณของเจ้าแตกสลายมาแล้วหลายครั้ง แม้เจ้าจะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อให้ถึงแปดดาวอีกครั้ง มันก็ไม่ได้ดีเหมือนก่อน” หวังหลินนั่งอยู่บนบัลลังก์ มองลงไปด้วยกลิ่นอายสูงส่ง เสียงของเขาดังเข้าไปในใจต้าเสิน
ต้าเสินขบคิดเงียบๆพลางฟื้นฟูร่างกายอย่างรวดเร็ว หลังจากหนีออกมาจากดาวซูซาคุ เขาได้ครอบครองร่างของตู่ซือ ร่างตู่ซือคือร่างของเทพโบราณแปดดาวที่รอดชีวิตมานานตั้งแต่ยุคบรรพกาล!
ดาวเจ็ดดวงกลางหน้าผากหวังหลินกำลังหมุนติ้วอย่างรวดเร็วและมีพลังมาร หมุนวนอยู่ในตาขวา อย่างไรก็ตามเพราะการสืบทอดมรดกขาดพลังปีศาจ มันจึง ไม่สมบูรณ์ ดังนั้นดาวมารโบราณจึงไม่สามารถเกิดเป็นรูปร่างสมบูรณ์ได้!
เว้นแต่เขาจะมีร่างอวตารมารโบราณที่สมบูรณ์!
ร่างอวตารมารโบราณ หากเป็นคนอื่นคงจะหามาได้ยาก อย่างไรก็ตามเขาสามารถหามันได้ในสุสานนี้ โดยเฉพาะในตำหนักแห่งนี้!
ยังมีร่างศพหินของสมาชิกเผ่าบัญชาโบราณที่ยังเหลืออยู่ ท่ามกลางพวกเขามีเหล่ามารโบราณสูงหมื่นฟุตอยู่หนึ่งตนที่ทำสีหน้าดุดันโหดเหี้ยมตอนที่ยังมีชีวิต มันโดดเด่นเป็นสง่าท่ามกลางศพตัวอื่นๆ!
หวังหลินยกแขนขวาและยื่นมือออกไป ร่างมารโบราณลอยเข้าหาและร่อนลงเบื้องหน้า จากนั้นกดแขนขวาบนร่างกายมัน
‘น่าเสียดายที่ไม่มีมารโบราณสายเลือดราชวงศ์ที่นี่…ร่างศพนี้แค่มีกลิ่นอาย มารโบราณสายเลือดราชวงศ์อยู่แค่บางส่วน…’ หวังหลินกดแขนขวาลงไปบนร่างศพมารโบราณ พลังมารเข้าสู่ตาขวาผ่านมือที่จับเอาไว้
กลิ่นอายมารโบราณในร่างหวังหลินมีอยู่จำนวนมาก ตอนนี้มันพุ่งออกจากมือหวังหลินเข้าสู่มารโบราณร่างหินราวกับหลุมลึก
ขณะที่หวังหลินนั่งอยู่ที่นี่ พลังมารของของเขาพุ่งเข้าสู่ร่างมารโบราณเบื้องหน้า ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ต้าเสินที่ยังฟื้นฟูตัวเองนอกตาข่ายมายา
นอกจากเกียรติของตัวเองแล้ว เหตุผลอื่นที่หวังหลินให้เวลาต้าเสินเป็นเพราะเขาเองก็ต้องการเวลาเช่นกัน เขาไม่สามารถทิ้งบัลลังก์ออกไปสู้ได้! เพราะพลังย้อนคืนจากบัลลังก์จะหายไปและกลิ่นอายการสืบทอดมรดกที่ทำให้หวังหลินดวงตาแดงฉานก็จะหายไปด้วย!
หวังหลินรู้ว่าหากเขาลุกขึ้น แม้จะนั่งลงอีกครั้งก็คงไม่สามารถสืบทอดได้อีกต่อไป นี่คือความเข้าใจที่มิอาจอธิบายได้ซึ่งเขารู้มาตอนที่สัมผัสวิญญาณผสานกับเจตจำนงแห่งสุสาน
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงลุกขึ้นไม่ได้! สำหรับเขาแล้วการสืบทอดมรดกแล้วกลายเป็นเทพโบราณเจ็ดดาวไม่ได้ทำให้หวังหลินพึงพอใจ!
เขาต้องการสืบทอดมรดกมากกว่านี้! เขาต้องการพลังย้อนคืนให้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง! เพียงแค่นั้นคงจะทำให้กลิ่นอายสืบทอดเพิ่มขึ้นหลายเท่าและถูกบังคับออกมาจากหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในชั้นที่สาม!
มีอยู่ทางเดียวให้พลังย้อนคืนนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!
หวังหลินเผยสายตามุ่งมั่น แม้ต้าเสินจะอยู่ด้านนอกและพลังย้อนคืนนั้นอันตราย เขาไม่ยอมล้มเลิก เมื่อเผยสายตามุ่งมั่นออกมา เขาจึงตัดขาดการผสานสัมผัสวิญญาณกับสุสาน!
เมื่อสัมผัสวิญญาณถูกตัดออกจากสุสาน พลังย้อนคืนสั่นสะเทือนสวรรค์ผุดขึ้นมาจากบัลลังก์อีกครั้ง ขณะเดียวกันหัวใจในชั้นที่สามเริ่มเต้นอย่างรวดเร็ว กลิ่นอาย สืบทอดพุ่งเข้าใส่บัลลังก์!
เทพโบราณเจ็ดดาวแข้งแกร่งกว่าเทพโบราณหกดาว หวังหลินนั่งอยู่นิ่งๆต้านทานพลังย้อนคืน ครั้งนี้เขาไม่ผนึกร่างตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นอายรั่วไหลอีกแล้ว เขากลับทำตรงกันข้ามคือคิดจะฝืนดูดซับกลิ่นอายสืบทอดมาจากบัลลังก์!