1896. โชควาสนาครั้งใหญ่!
‘ในที่สุดทุกอย่างที่ตระกูลเตรียมการไว้ก็ได้ใช้!’ ชายชราดวงตาส่องสว่างและใช้แขนซ้ายตีกับหลายส่วนบนร่างกาย
ทุกครั้งที่เอามือตีใส่จะมีของลึกลับลอยออกมาจากร่าง เรืองแสงแพรวพราว ร่างกายเขาเหมือนกระเป๋าเก็บของที่เก็บสิ่งของจำนวนมากของตระกูลเอาไว้
ของทั้งหมดเตรียมการมาเพื่อฟื้นคืนชีพแมงป่องมารเขียว พวกมันถูกผนึกใส่จวี่ซื่อแต่ละรุ่นด้วยกรรมวิธีพิเศษ ไม่มีใครเอาของพวกนี้ออกมาได้เว้นแต่จะมีความยินยอม บางทีคงมีแต่มหาชั้นฟ้าที่ทำได้
‘เห็นได้ชัดว่าร่างของเขามาจากเผ่าบัญชาโบราณ แต่ถึงร่างกายจะแข็งแกร่งก็ยังขาดความยืดหยุ่น ข้าจะใช้กิ่งต้นไม้เทพอายุเก้าหมื่นปีเพื่อทำให้ร่างนี้ยากเกินทำลาย!’ ชายชรายกแขนซ้ายยื่นออกไปคว้ากิ่งไม้สีดำเปล่งกลิ่นอายเก่าแก่ออกมา
กิ่งไม้นี้หาได้ยากยิ่งบนแผ่นดินเซียนดารา ตระกูลของเขาต้องทุ่มไปหลายอย่างเพื่อแลกมันมา เขาโยนกิ่งไม้ที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจของโลกใบนี้เข้าสู่ร่างหวังหลิน
พอเข้าไปใกล้ กิ่งไม้จึงระเบิดเป็นผุยผงและห่อหุ้มร่างหวังหลินเอาไว้ พลังของมันแผ่กระจายออกมาราวกับมีชีวิตและเกิดเป็นเส้นลวดเข้าสู่รูขุมขน พวกมันเชื่อมต่อประสานกันข้างในร่างและกลายเป็นตาข่ายหนาแน่น
ถัดมาพลังของมันจึงเชื่อมต่อกับเลือดเนื้อของหวังหลิน มันฝังลึกลงไปภายในจนตลอดทั้งร่างกายส่งเสียงดังปะทุ ร่างเขาเปล่งความรู้สึกแข็งแรงบึกบึนอย่างประหลาดและเหนือกว่าร่างบัญชาโบราณไปแล้ว ไม่เพียงแต่จะแข็งแกร่งแต่ยังยืดหยุ่นไปด้วย
‘ดวงตาไม่แหลมคมพอที่จะข่มคนอื่น แม้ร่างกายจะแข็งแกร่งแต่ยังขาดกลิ่นอายสะกดข่มโลกได้ทั้งใบ ข้าจะใช้เศษกระบี่เทพของท่านมารเขียวเพื่อสร้างกลิ่นอายทรงอำนาจให้แก่ร่างนี้!!’
‘ตั้งแต่วันนี้ไป สายตาจากร่างนี้จะสามารถสะกดข่มเซียนได้ทุกคน!!’ ชายชราเต็มไปด้วยสายตาบ้าคลั่ง เขาสะบัดแขนซ้ายส่งเศษเหล็กขนาดเท่าฝ่ามือไปหาหวังหลิน
เศษเหล็กนี้สร้างขึ้นจากวัตถุดิบที่ไม่รู้จัก มันเป็นเหล็กที่เหมือนกับไม้และเป็นไม้ที่เหมือนกับเหล็ก มีตัวอักษรสีดำก่อตัวอยู่หลายบรรทัด ชั่วขณะที่ปรากฏขึ้นมามันถึงกับทำให้มิติสีเขียวแห่งนี้เต็มไปด้วยปราณกระบี่ไร้ขอบเขต
ปราณกระบี่ส่งเสียงร้องและกวาดผ่านไปทั่วอาณาเขต แสงสีเขียวทั้งหมดพังทลาย เหล่าแมงป่องขู่เสียงดังราวกับหวาดกลัวเศษเหล็กชิ้นนี้
เศษเหล็กเข้าไปในร่างหวังหลินทันที มันหลอมละลายและเปลี่ยนกลายเป็นกลิ่นอายสีทองแผ่กระจายออกมาจากทุกส่วนของร่างกาย
เสี้ยวพริบตานั้น แรงกดดันทรงพลังระเบิดออกมาจากร่างหวังหลินจนรู้สึกถึงตัวตน ชายชราร่างสั่นเทา ตอนนี้วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินไม่ได้ควบคุมร่างกาย ไม่เช่นนั้นแรงกดดันรวมกับระดับบ่มเพาะคงเพิ่มขึ้นจนน่าตกตะลึง!
องครักษ์ทั้งสองคนมีท่าทีเปลี่ยนไป พวกเขามองร่างหวังหลินด้วยท่าทีเคร่งเครียดยิ่ง
“แม้ร่างนี้จะเป็นเผ่าบัญชาโบราณ ร่างกายของท่านมารเขียวแข็งแกร่งกว่าของเผ่าบัญชาโบราณ ระดับบ่มเพาะทรงพลังกว่าของเผ่าเทพ แต่ร่างตรงหน้าก็ยังไม่แข็งแกร่งมากพอ…”
“แม้ข้าไม่สามารถทำให้พลังโบราณและพลังเทพผสานกันได้ ยิ่งสายโลหิตบริสุทธิ์มากเท่าไร ยิ่งทำให้พลังเทพต่อต้านมากเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อต้าน ข้าต้องสร้างเส้นชีพจรแยกออกมาตอนที่ท่านมารเขียวลงมาจุติ จากนั้นจะสามารถบรรลุระดับบ่มเพาะสูงสุด!” ชายชราพึมพำ แววตาบ้าคลั่งรุนแรงยิ่งขึ้น เขาสะบัดแขนส่งใบไม้จำนวนสี่ใบ เม็ดยาหกเม็ดที่มีกลิ่นคาวโลหิต เส้นโลหิตสีแดงและหินสีเทาสามก้อนไปหาหวังหลิน
ของแต่ละอย่างล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง หากนำออกมาในที่สาธารณะ อาจทำให้เซียนนับไม่ถ้วนต่อสู้แย่งชิงกัน ชายชรากลับใช้พวกมันใส่ลงในร่างหวังหลินโดยไม่ลังเลเลย ของทั้งหมดแตกสลายเป็นละอองเข้าสู่ร่างหวังหลิน ท่ามกลางของเหล่านี้เส้นโลหิตมีมูลค่ามากที่สุด ลือกันว่ามันคือเส้นผมของบรรพชนเทพ!
ถึงจะดูธรรมดาแต่กลับมีของแค่ไม่กี่อย่างในโลกจะตัดมันขาดได้ หลังจากเข้าไปในร่างหวังหลิน มันโคจรอยู่เก้าครั้ง ส่วนหัวและส่วนปลายกลายเป็นเส้นโลหิตสายที่สองในร่างหวังหลิน!
หากวิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินโผล่ออกมาจากลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า เขาจะสามารถใช้ประโยชน์ของพลังบัญชาโบราณและพลังเทพได้อีกครั้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน!
แม้หวังหลินจะมีความมุ่งมั่นมากมายก็ยังตกตะลึงกับความมุ่งมั่นของชายชรา แต่นี่ยังไม่จบแค่นี้ ชายชราไม่ได้เตรียมการไว้แค่ของไม่กี่อย่างเท่านั้น
‘เมื่อท่านมารเขียวฟื้นคืนชีพ เขาจำเป็นต้องใช้สมบัติอันคมกริบที่สามารถผ่าโลกได้ทั้งใบ คงไม่ดีแน่ถ้าจะเป็นของภายนอก มันควรจะเป็นสมบัติภายในเพื่อทำให้ท่านมารเขียวประทับใจ’
‘ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตระกูลของข้าได้ค้นไปทั่วโลกเพื่อรวบรวมวัตถุดิบรูปแบบหยินมากกว่าเก้าหมื่นแบบ เรายังแลกสิ่งที่มีค่าไปหลายอย่างเพื่อให้ได้เศษเสี้ยววิญญาณจากวิญญาณผนึกของแคว้นฝั่งตะวันออกกว่ายี่สิบแห่งจนหลอมรวมเข้าด้วยกันเป็นดาบหยินเล่มนี้!’
‘ดาบหยินเล่มนี้ไม่ได้ผ่านพิธีหายนะเซียนดารา เมื่อมันผ่านหายนะแล้วจะกลายเป็นสมบัติที่แม้แต่มหาชั้นฟ้ายังต้องการ!’ ชายชราชุดเขียวเผยแววตาเป็นแสงเปล่งประกายและสะบัดแขนซ้าย หมอกเยือกเย็นห่อหุ้มรอบร่างกายและพุ่งเข้าหาหวังหลิน คล้ายกับมีดาบที่มองไม่เห็นซ่อนตัวอยู่ในหมอก!!
ตัวดาบเป็นเกลียวโค้งดูน่าตื่นตะลึง!
‘สมบัติชิ้นนี้ไม่สามารถเก็บใส่มิติเก็บของได้ มันสามารถอยู่ในร่างกายได้เท่านั้น ร่างตรงนี้ถูกลิขิตให้เป็นของท่านมารเขียวอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจะฝังดาบหยินเล่มนี้ไว้ในแขนขวา!!’
‘ซักวันหนึ่งดาบเล่มนี้จะมีชื่อเสียงทั่วแผ่นดินเซียนดารา!’
ชายชราชุดเขียวท่าทีดูบ้าคลั่งพลางให้สายหมอกรวมตัวกันภายในร่างหวังหลิน มันพุ่งเข้าไปในแขนขวาจนแขนทั้งท่อนเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ ราวกับถูกแช่แข็งไม่มีวันละลาย!
ดาบยาวเก้านิ้วโผล่ออกมาจากฝ่ามือพร้อมกับเสียงปริแตก!