1949. จุดเริ่มต้นและจุดจบ

เพียงมีเสียงดังกึกก้องในใจหวังหลิน แสงที่เขาเห็นในตาซ้ายยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆ ราวกับทั้งร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยแสงเจิดจ้า

ความรู้แจ้งที่มีต่อจุดเริ่มต้นแท้จริงค่อยๆ ผสานเข้ามาขณะที่หวังหลินถูกแสงนี้ห่อหุ้ม

มันไม่ใช่การสืบทอดแต่เป็นการแสดงแก่นแท้แห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงอย่างสมบูรณ์เบื้องหน้าหวังหลิน คนผู้นี้จะได้อะไรในบ่อน้ำตงหลิน ทั้งหมดขึ้นอยู่กับแต่ละคนเท่านั้น

บางทีคนจำนวนหนึ่งได้เห็นแสงในครั้งแรกก็เข้าใจจุดเริ่มต้นแท้จริงได้แล้ว บางทีหลังจากออกไป เมล็ดพันธุ์แห่งจุดเริ่มต้นที่แท้จริงก็จะปรากฏขึ้นในใจ

ส่วนคนแบบเดียวกับหวังหลินเป็นคนที่ไม่ได้อะไรเลยและแก่นแท้แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

แต่บางคนอาจจะรู้แจ้งแก่นแท้แห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงได้เพียงแค่สองครั้ง ซึ่งคงไม่ได้นำเมล็ดพันธุ์นั้นไปแต่แตกหน่อขึ้นมาใหม่

หวังหลินไม่รู้ว่าจะมีใครที่ได้แก่นแท้แห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงไปได้สมบูรณ์หรือไม่ ตอนนี้เขาจมดิ่งอยู่ในสภาวะแปลกประหลาดคล้ายกับลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว ดวงตาซ้ายพร่าเลือนแต่อยู่ในขั้นพิเศษของแก่นแท้จุดเริ่มต้นแท้จริง

หวังหลินลืมเลือนกาลเวลา พอเขาถูกบังคับให้ตื่นจากพลังในบ่อน้ำตงหลิน แสงในตาซ้ายคงอยู่เพียงแค่หนึ่งลมหายใจก่อนที่มันจะหายไป

‘ยังต้องการอีกนิด…’ ดวงตาหวังหลินเป็นประกายพลางหลับตาเพื่อรู้แจ้งบ่อน้ำเป็นครั้งที่ห้า

เขาตั้งสมาธิและใช้เต๋าแห่งการหลอกลวงเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจสอบของบ่อน้ำ คราวนี้หวังหลินได้เห็นแสงไร้ขอบเขตเบื้องหน้าดวงตาข้างซ้าย

“จุดเริ่มต้นแท้จริงถือกำเนิดจากความว่างเปล่า ในอดีตก่อนที่จะมีเหล่าเทพ เหล่าคนโบราณมองดวงอาทิตย์และเคารพบูชาเพื่อให้ได้ความร้อนจากมัน…”

“ทำให้พลังอำนาจแห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงได้เกิดขึ้น พลังนี้ลึกลับมาก มันแสดงอำนาจในตอนที่เหล่าคนโบราณได้เทิดทูนดวงอาทิตย์เป็นครั้งแรกและเป็นตอนที่ดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้นในครั้งแรกด้วย…”

“พลังแห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทีน้อย ขณะที่เวลาผ่านไปและมีคนลึกลับปรากฏขึ้นมา เส้นทางแห่งสวรรค์ก็เปลี่ยนไปจนกระทั่งกฎแห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงปรากฏขึ้นมา”

“กฎแห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงได้ทำให้ดวงตะวันมีขึ้นและตก แต่ขณะที่ข้าสังเกตมัน ข้าก็เข้าใจว่าการขึ้นลงของดวงอาทิตย์เกิดขึ้นจากจิตใจ เพราะจิตใจเคลื่อนไหว พื้นดินจึงเคลื่อนตาม ท้องฟ้าจึงเคลื่อนไปด้วย แม้แต่ดวงอาทิตย์ที่อยู่นิ่งยังเริ่มขยับขึ้นลง”

“ข้าทำความเข้าใจอย่างต่อเนื่องและเฝ้าดูดวงอาทิตย์ขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน ข้าจึงเข้าใจต้นกำเนิดของแสงตะวัน…”

“แก่นแท้แห่งจุดเริ่มต้นแท้จริงคือต้นตอของความร้อนจากแสงทั้งหมด…” หวังหลินจมความคิดเข้าไปในเสียงนี้ เขามองเห็นแสงในตาซ้ายที่ห่อหุ้มเขาอย่างชัดเจน ในแสงนั้นราวกับเขากำลังดูดวงอาทิตย์ขึ้นนับร้อยล้านครั้ง

ช่วงที่ดวงอาทิตย์ขึ้นหวังหลินได้สัมผัสถึงกลิ่นอายหนึ่ง กลิ่นอายนี้มีลักษณะตรงไปตรงมาและยึดถือในความถูกต้อง!

คนที่มีกลิ่นอายนี้จะต้องเป็นคนที่มีคุณธรรม อาจไม่ได้เป็นคนที่ทั้งโลกเชิดชูแต่เป็นคนที่มีชีวิตอยู่กับการตัดสินใจของตัวเอง!

ผ่านไปสักพักหวังหลินจึงลืมตาจากการทำความเข้าใจครั้งที่ห้า พอเขาลืมตา แสงในตาซ้ายคงอยู่ไปอีกหลายสิบลมหายใจก่อนจะค่อยๆ หายไป

พอหลิวจินเปียวเห็นแสงของหวังหลิน จิตใจจึงสั่นเทาจนไม่กล้ามองดู แม้แต่มังกรสมุทรก็ยังหลีกเลี่ยงแสงนั้น

ในสายตาหวังหลินนั้นมีโครงร่างของดวงอาทิตย์ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ แต่พอแสงหายไป โครงร่างไม่สามารถก่อเกิดเป็นรูปร่างได้

“ข้าคุ้นเคยกับจุดเริ่มต้นที่แท้จริง…ตอนที่ข้าสร้างวิชาแยกราตรีในโลกถ้ำ มันมีพลังของจุดเริ่มต้นที่แท้จริง…ตั้งแต่นั้นมาความเข้าใจของข้าก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นพอข้ามาถึงแผ่นดินเซียนดารา แยกราตรีของข้าจึงมีศรัทธา…”

“ข้าไม่คิดว่าจุดเริ่มต้นที่แท้จริงจะสร้างเป็นแก่นแท้ได้ด้วย…แก่นแท้คือสิ่งที่เจ้าเข้าใจอย่างลึกซึ้งจนถึงระดับที่เจ้ามองเห็นมันอย่างทะลุปรุโปร่งและใช้มันได้ง่ายดายเพียงแค่โบกสะบัดแขน…” หวังหลินพึมพำพลางจมความคิดตัวเองไปในบ่อน้ำตงหลินเป็นครั้งที่หก

ขณะที่เวลาผ่านไป หวังหลินจมดิ่งตัวเองไปในบ่อน้ำตงหลิน ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งทำให้เขาอยู่ข้างในได้นานมากขึ้น

พอถึงวันที่สอง ขณะที่ท้องฟ้ายังมืดครึ้มก่อนเริ่มวันใหม่ หวังหลินพลันลืมตาในบ่อน้ำตงหลิน ดวงตาปลดปล่อยแสงอันไร้ขอบเขตและปรากฏดวงอาทิตย์หนึ่งดวงขึ้นข้างใน!

เดิมทีท้องฟ้ามืดมิดและยังไม่ปรากฏดวงอาทิตย์ มันยังต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะขึ้นมา แต่พอหวังหลินลืมตา แสงจากตาซ้ายกลับส่องสว่างราวกับหวังหลินกลายเป็นดวงอาทิตย์และขับไล่ความมืดมิดไปก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง

“การทำความเข้าใจแก่นแท้จุดเริ่มต้นที่แท้จริงนั่นหมายถึงสามารถควบคุมการขึ้นของดวงอาทิตย์และย้อนกลับคืนและวันได้! แยกราตรีของข้าก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่วิชา แต่ตอนนี้หลังจากเข้าใจจุดเริ่มต้นแท้จริง มันสามารถเปลี่ยนเป็นดวงอาทิตย์!” หวังหลินพึมพำ แสงจากดวงตาข้างซ้ายได้โอบล้อมทั่วทั้งร่างกาย

หลิวจินเปียวและมังกรสมุทรได้ถอยออกไปนานแล้วและไม่กล้าเข้าใกล้ หวังหลินปกคลุมอยู่ในแสงสว่างราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

กระบวนการขึ้นนี้ได้ทำให้ความมืดมิดในท้องฟ้าสลายไปทีละชั้นราวกับมันกำลังถอย ความมืดมิดที่ปกคลุมพื้นดินคล้ายกับละลายหายไปใต้ดวงอาทิตย์จากหวังหลิน เผยให้เห็นพื้นดินเบื้องล่าง

ยามแสงอาทิตย์จากหวังหลินสาดใส่อารามตงหลิน บรรพชนสำนักตงหลินที่กำลังนั่งอยู่ข้างในพลันลืมตามองแสงด้านนอกและขบคิดเงียบๆ

‘แม้แต่ข้าก็ไม่อาจบอกได้ว่าแสงที่ขับไล่ความมืดมิดนี้เป็นดวงอาทิตย์ของจริงหรือเป็นวิชา…เขาเข้าใจมันแล้ว…’

เพียงหวังหลินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า โลกก็ส่องสว่าง ความมืดมิดทั้งหมดเลือนหายไป…

กระบวนการนี้กินเวลาเพียงหนึ่งก้านธูปไหม้ จากนั้นดวงอาทิตย์ของจริงค่อยๆ ปรากฏห่างออกไปไกล เวลานี้จึงมีดวงอาทิตย์สองดวงตั้งตระหง่านอยู่ในท้องฟ้า

หวังหลินหันกลับมามองดวงอาทิตย์ที่อยู่ด้านหลัง ดวงตาเขาเปล่งประกายเจิดจ้า จ้องมองดวงอาทิตย์ขึ้นลอยสูงในท้องฟ้าก่อนจะหลับตาลง

‘นี่คือแก่นแท้จุดเริ่มต้นแท้จริง…ข้าเข้าใจแล้ว’ แสงรอบตัวหวังหลินหายไป หวังหลินยืนอยู่ในท้องฟ้าตลอดทั้งวัน

พอดวงอาทิตย์ลาลับไปแล้ว โลกจึงค่อยๆ ถูกความมืดเข้าปกคลุมอีกครั้งพร้อมกับร่างหวังหลินค่อยๆ กลับเข้าไปในบ่อน้ำ

‘หากจุดเริ่มต้นแท้จริงคือดวงอาทิตย์ขึ้น เช่นนั้นก็ต้องมีแก่นแท้พิเศษอีกอย่างที่ควบคุมดวงอาทิตย์ตก…’ หวังหลินดวงตาเป็นประกายและเพ่งสมาธิเข้าไปในบ่อน้ำตงหลิน

คราวนี้พอเขาใช้บ่อน้ำตงหลิน ดวงตาซ้ายเปล่งประกายเจิดจ้าแต่ทัศนวิสัยในตาขวายังคงพร่ามัว มองไม่เห็นสิ่งใด

‘หากที่ข้าเห็นในตาซ้ายคือแสงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น เช่นนั้นดวงตาขวาต้องเป็นความมืดมิดยามพลบค่ำ’ ไม่นานนักหวังหลินก็ตื่น แต่ไม่ได้ล้มเลิกและพยายามอีกครั้ง

จนกระทั่งยามดึกที่ทั่วโลกเงียบสงัด หวังหลินหลับตาและเพ่งสมาธิตัวเองเข้าไปในบ่อน้ำตงหลิน

ทัศนวิสัยในตาขวาไม่พร่าเลือนอีกแล้วแต่ค่อยๆกลายเป็นความมืด…ความมืดที่เกิดขึ้นแตกต่างจากดวงตาซ้ายอย่างชัดเจน

ในความแตกต่างกันนี้จิตใจหวังหลินได้แบ่งออกเป็นสองส่วน หนึ่งเป็นตัวแทนของดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องประกาย อีกความคิดเป็นตัวแทนของความมืดหลังดวงอาทิตย์ตก

“ข้าเดินทางผ่านมิติและเห็นความมืดหลังดวงอาทิตย์ตก หลังจากเกิดจุดเริ่มต้นแท้จริงขึ้นมาก็เป็นจุดจบแท้จริง… แก่นแท้จุดจบที่แท้จริงเป็นตัวแทนความมืดมิดทั้งหมด…”

น้ำเสียงนั้นดังกึกก้องในใจหวังหลินอีกครั้ง

วันเวลาผ่านไปหวังหลินพักอยู่ในบ่อน้ำตงหลินเป็นเวลาสามเดือน ช่วงสามเดือนนี้เมื่อใดที่ดวงอาทิตย์ขึ้น เขาจะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าและเปลี่ยนกลายเป็นดวงอาทิตย์ที่ขับไล่ความมืด พอดวงอาทิตย์ตกเขาก็จะนั่งอยู่ในบ่อน้ำอย่างเงียบเชียบ เฝ้าดูความมืดกลืนกินแสงทั้งหมด

เวลาสามเดือน ดวงอาทิตย์ขึ้นและลงนับร้อยครั้ง ต้องขอบคุณความรู้สึกอันแปลกประหลาดจากบ่อน้ำตงหลิน หวังหลินจึงค่อยๆ เข้าใจแก่นแท้แห่งจุดจบแท้จริงอย่างลึกซึ้ง

ทว่ามันไม่เหมือนจุดเริ่มต้นที่แท้จริง เวลาสามเดือนยังห่างเกินกว่าที่เขาจะได้แก่นแท้แห่งจุดจบมา ด้วยเหตุนี้หวังหลินจึงได้เริ่มเชี่ยวชาญแก่นแท้แห่งจุดเริ่มต้นและเกิดความเข้าใจอันลึกซึ้งมากขึ้นตลอดสามเดือน

อย่างไรก็ตามเขายังรู้สึกและไขว่คว้าแก่นแท้แห่งจุดจบแท้จริงอยู่เสมอ

หวังหลินไม่เร่งรีบจากไป เขาตัดสินใจว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่และสังเกตการเปลี่ยนแปลงทั้งกลางวันและกลางคืน บางครั้งหวังหลินก็จมความคิดตัวเองไปในบ่อน้ำตงหลินเพื่อทำความเข้าใจอีกด้วย

กาลเวลาผ่านแบบนี้ไปแปดปีในพริบตา

ช่วงเวลาแปดปีไม่มีแขกคนใหม่มาที่สำนักตงหลินและบรรพชนสำนักตงหลินก็ไม่ได้เข้ามารบกวนหวังหลิน หวังหลินจึงอยู่อย่างสงบเป็นเวลาแปดปี

ช่วงเวลาแปดปี หลิวจินเปียวใช้วิธีบางอย่างเพื่ออยู่ร่วมกับมังกรสมุทรได้เป็นอย่างดี มันถึงกับยอมให้หลิวจินเปียวนั่งบนหลังและพาออกไปดูโลกภายนอก

จากนั้นเวลาได้ผ่านไปอีกห้าปี…

………………………………………