348. ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่
หลังผู้เฒ่าฮู่พูดจบ เขาคว้าซิ่วลั่วและเคลื่อนที่พริบตาไปทางทิศตะวันตก
ฉิวซื่อผิงกัดฟันแน่นและติดตามไปอย่างรวดเร็วด้วยการเคลื่อนที่พริบตาเช่นกัน
เหลือเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่คนหยุนเมิ่งหญิงสาวผู้งดงาม นางเดินไปหาหวังหลินและกระซิ “ขอบคุณท่านมาก ผู้อาวุโส”
หวังหลินสงบนิ่ง เขาคว้าจับนางและสัมผัสเอวบางๆได้ หวังหลินยังคงสงบนิ่งและเอ่ยขึ้น “หลับตาของเจ้าซะ”
นางหลับตาอย่างรวดเร็วแต่ใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆ นางไม่เคยหลับตาใกล้ชายคนใดมาก่อน กลิ่นของหวังหลินเข้าจมูกนางทำให้ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
หลังคว้านางหวังหลินเพียงก้าวเดียวและหายวับไป
นางสัมผัสได้ถึงสายลมพัดผ่านโสตประสาทราวกับมีดคมกริบพร้อมกับคลื่นพลังปราณแต่ในไม่ช้าสายลมนั้นก็หายไปในไม่ช้า
ขนตาของนางสั่นเทาพลางลืมตาขึ้น นางเห็นแสงสีฟ้าอ่อนโยนปกคลุมร่างของนางไว้เพื่อปกป้องสายลมอันรุนแรง
นางลอบเงยศีรษะขึ้นไปมองหวังหลิน แม้ว่าเขาจะไม่หล่อเหลาแต่มีกลิ่นอายลับลับรอบตัวเขา การเปลี่ยนแปลงลึกลับอันนี้เกิดขึ้นกับเซียนขั้นตัดวิญญาณทุกคน การเปลี่ยนแปลงนี้ขึ้นอยู่กับเขตแดนที่พวกเขาได้รับ
ขณะเหาะเหินหวังหลินสังเกตสายตาของนางแต่เขาไม่ได้มองลงไป สายตาเขาเพ่งพินิจบนฉิวซื่อผิง ระยะห่างระหว่างเขาและผู้เฒ่าฮู่ขยายขึ้น ด้วยระดับของฉิวซื่อผิงไม่มีทางที่เขาจะติดตามเซียนขั้นตัดวิญญาณได้ตลอดทาง
แววตากังวลเกิดขึ้นกับฉิวซื่อผิง เมื่อเขาเห็นหวังหลินไล่ตามมาเขารีบเอ่ยขึ้น “พี่หวัง ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย! ข้าจะใช้สมบัติกับท่านเป็นการแลกเปลี่ยน!”
เดิมทีหวังหลินไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขา นอกจากนั้นพวกเขายังไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ทว่าเมื่อได้ยินคำว่า ‘สมบัติ’ เขานึกนึกถึงตอนที่ติดตามฉิวซื่อผิงไปถ้ำใต้ดิน ถ้ำนั้นเต็มไปด้วยบันทึกโบราณ เป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่อาจมีได้
เขาตบกระเป๋าและอสูรยุงลอยออกมา หลังจากหวังหลินให้คำสั่งเจ้าอสูรยุงนำฉิวซื่อผิงไว้บนหลัง ทว่ามีสายตาไม่พอใจเกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าฉิวซื่อผิงไม่คู่ควรจะนั่งอยู่บนหลังของมัน
ฉิวซื่อผิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม้ว่าอสูรยุงจะต่ำกว่าเซียนขั้นตัดวิญญาณแต่มันสามารถตามได้ทัน เขารีบนำกระดิ่งคู่นึงออกมาจากกระเป๋าและเอ่ยขึ้น “พี่หวัง ข้าได้รับสิ่งนี้โดยบังเอิญ มันอยู่ในอสูรตัวนึงซึ่งน่าจะเป็นสมบัติจากยุคโบราณ แต่ระดับฝึกฝนของข้าต่ำเกินไปที่จะศึกษามันจนเข้าใจ ข้าสาบานว่าสมบัตินี้ไม่ธรรมดา ข้าหวังว่าพี่หวังจะยอมให้ข้าฝึกฝนใต้ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ทีหลัง”
เช่นนั้นเขาโยนกระดิ่งเข้าหาหวังหลิน หวังหลินรับกระดิ่งและพบว่ามีกฎเกณฑ์บนกระดิ่งนั้น จนกว่าเขาจะทำลายกฎเกณฑ์หวังหลินจะไม่สามารถเห็นความจริงข้างในได้ ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจึงเก็บมันกลับไป
ขณะนั้นลำแสงสีดำสองเส้นออกมาจากระยะไกล พวกมันเปลี่ยนเป็นใบหน้ายักษ์สองคน หนึ่งนั้นมุ่งหน้าเข้าหาผู้เฒ่าฮู่ขณะที่อีกหนึ่งมุ่งหน้าเข้าหาหวังหลิน
ดวงตาหวังหลินสว่างขึ้น เขาโบกแขนขวาและกระบี่สวรรค์ปรากฎในฝ่ามืออย่างรวดเร็ว พลันตวัดกลางอากาศและพลังปราณกระบี่เฉือนลงบนใบหน้านั้น
แรงเฉือนไม่ได้ทำให้หวังหลินหยุดกึก แต่เขาเคลื่อนที่เร็วกว่าเดิม
ควันสีดำจำนวนมากรวบรวมในเบื้องหน้าเกิดเป็นรอยสักขนาดใหญ่เพื่อต่อต้านพลังปราณกระบี่ รอยสักปะทะกับพลังปราณเสียดังปัง รอยสักแตกกระจายและพลังปราณสลายไป
คนผู้หนึ่งเดินออกมาจากควันที่เกิดการปะทะ เส้นผมสีขาว ดวงตาหม่นมองและบนดวงตาขวามีรอยแผลใหม่ที่กำลังเลือดไหล เขาสัมผัสรอยแผลนั้น เลียนิ้วมือและจากนั้นไล่ล่าตามหลังหวังหลิน
หวังหลินขมวดคิ้ว “เขาเพียงได้รับบาดเจ็บและไม่เสียชีวิต นั่นหมายความว่าเขาต้องเป็นคนเถื่อนหกใบไม้ซึ่งมีพลังเท่าเทียบกับเซียนขั้นตัดวิญญาณระดับปลาย”
ผู้เฒ่าฮู่ที่อยู่ด้านหน้าตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ เขาหยุดลงและเริ่มเปลี่ยนการเคลื่อนไหวพร้อมกับหญิงชราออกมาจากใบหน้านั้น เขาต้องปกป้องซิ่วลั่วพร้อมกับต่อสู้กับนางไปด้วยแต่เขาเป็นเพียงเซียนขั้นตัดวิญญาณระดับกลางดังนั้นจึงถูกกดดันจนผลักไปด้านหลังอย่างต่อเนื่องและพบเจออันตรายหลายอย่าง
“อสูรเต่า!” หลังผู้เฒ่าฮู่ร้องตะโกน เจ้าเต่ายักษ์พลันปรากฎและเริ่มต่อสู้กับหญิงชราพร้อมกับผู้เฒ่าฮู่
เมื่อนางเห็นอสูรเต่า สายตาพลันสว่างวาบ นางยกเลิกการต่อสู้กับผู้เฒ่าฮู่และพุ่งเข้าหาอสูรเต่าแทน
ผู้เฒ่าผมขาวซึ่งไล่ล่าหวังหลินต่างก็มองไปทางอสูรเต่าด้วยความโลภ เขามองไปทางแม่เฒ่าก่อนจะละทิ้งหวังหลินและพุ่งเข้าหาอสูรเต่า
ในสายตาเมื่อเปรียบกับการไล่ล่าคนภายนอก การไล่ล่าโลหิตอสูรเพื่อสร้างรอยสักที่แข็งแกร่งกว่าย่อมดีที่สุด ส่วนเจ้าอสูรยุงนั้นมันถูกทั้งสองเมินเฉย สำหรับพวกเขาแล้วเจ้าอสูรยุงไม่มีค่าอะไร
หวังหลินรีบผ่านผู้เฒ่าฮู่และร้องตะโกน “สหายเซียนฮู่ อย่าลังเล! ไม่ได้มีแค่คนเถื่อนสองคนที่นี่ หากเราต่อสู้ยืดเยื้อพวกมันยิ่งมากกว่าเดิม ไปเถอะ!”
ผู้เฒ่าฮู่จ้องอสูรเต่าที่กำลังถูกคนเถื่อนสองคนโจมตี แววตาเขาไม่เต็มใจ ทว่าความไม่เต็มใจนั้นถูกหักห้ามไว้พลันเหาะเหินออกห่างอย่างรวดเร็ว
เขาไม่มีทางเลือกเมื่อเห็นแสงสีดำมากกว่าเดิมเหาะเหินมาทางพวกเขา
ผู้เฒาฮู่เอ่ยขึ้น “ตะวันตก ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่อยู่ทางทิศตะวันตก!”
บนชั้นสามนั้นเล็กกว่าสองชั้นแรก หลังจากมาถึงสุดขอบทิศตะวันตกพวกเขากระจายสัมผัสวิญญาณออกมา สายตาผู้เฒ่าฮู่พลันเพ่งพินิจ
“มันอยู่ตรงนั้น!”
หวังหลินกระจายสัมผัสวิญญาณออกและเห็นต้นไม้เหี่ยวแห้งที่ผู้เฒ่าฮู่พูดถึง
ต้นไม้นี้ไม่ได้ใหญ่มาก มันหนาเพียงหนึ่งคนโอบเท่านั้น ไม่มีใบไม้อยู่บนนั้นมันดูแตกต่างจากต้นไม้อื่นๆ
ทว่ามันมีเพียงสามต้นบนชั้นสาม
ผู้เฒ่าฮู่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้และเอ่ยขึ้นน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าเคยมาที่นี่มาก่อนและข้าไม่เคยเห็นต้นไม้ใดบนชั้นสาม หากไม่ใช่เพราะหยกของซื่อฉิน ข้าคงไม่เชื่อว่าจะมีต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ที่นี่”
ในที่สุดฉิวซื่อผิงก็มาถึงด้วยดี เมื่อพวกเขาเข้าใกล้เจ้าอสูรยุงโยนเขาไปที่พื้นดินและกลับมาด้านข้างหวังหลิน
ฉิวซื่อผิงไม่คิดอะไรมาก เขาเคลื่อนที่พริบตาไปที่ต้นไม้ เขาตื่นเต้นและกำลังจะนั่งลงเพื่อฝึกฝนใต้ต้นไม้ทว่าผู้เฒ่าฮู่มองเขาและขมวดิ้ว
จิตใจฉิวซื่อผิงสั่นสะท้าและจากนั้นเขามองหวังหลินอย่างรวดเร็ว
หวังหลินเอ่ยช้าๆ “ปล่อยให้เขาฝึกฝน การฝึกเซียนคือการเริ่มฝืนลิขิตสวรรค์และเมื่อเขามีโชคชะตาที่มาถึงที่นี่ เราไม่ควรแทรกแทรง”
ผู้เฒ่าฮู่ไม่ได้เอ่ยอะไรแต่มองไปทางซิ่วลั่วและหยุนเมิ่ง
ทั้งสองคนรีบเข้าไปใต้ต้นไม้และนั่งลงด้านในด้านหนึ่ง
ฉิวซื่อผิงมองทางหวังหลินด้วยแววตาขอบคุณก่อนจะรีบเพ่งสมาธิฝึกฝน เขารู้ว่าเวลาสั้นมาก อนาคตการบรรลุขั้นตัดวิญญาณทั้งหมดขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ในวันนี้
ผู้เฒ่าฮู่เอ่ยขึ้น “น้องหวัง ซิ่วลั่วและหยุนเมิ่งจะต้องใช้เวลาหกชั่วยามเพื่อให้ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่มีผล เราต้องปกป้องพวกเขาตลอดเวลา”
ดวงตาหวังหลินสว่างขึ้นและพลางเอ่ย “ข้าสงสัยว่าจะมีผลไม้แห่งการเกิดใหม่เกิดขึ้นเท่าไหร่”
ผู้เฒ่าฮู่มองไปทางหวังหลิน เขาครุ่นคิดเล็กน้อยและเอ่ยออกมา “อย่างน้อยควรจะมีสองผล หากมีสองเราจะแบ่งกันคนละหนึ่งแต่หากมีสามเช่นนั้นข้าต้องได้เพิ่มอีกหนึ่งนั้น เนื่องจากมันเป็นคนของอาศรมหลอมสมบัติที่ยกอายุขัยตัวเองให้ ข้าหวังว่าน้องหวังจะเข้าใจ”
หวังหลินชี้ไปที่ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่และเอ่ยขึ้น “งั้นก็ดี แต่กิ่งของต้นไม้แห่งการเกิดใหม่เป็นของข้า”
ผู้เฒ่าฮู่หัวเราะ“ฮ่าฮ่า ไม่มีปัญหา!” เขาลอบเหยียดยิ้ม ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่นี้เหี่ยวแห้งไปแล้ว หากมันใช้การไม่ได้หลังจากถูกบังคับให้มีผลขึ้นมาเช่นนั้นจึงไม่มีปัญหาที่จะให้มันกับหวังหลิน
หวังหลินพยักหน้า เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้ากิ่งหนึ่งมา
ใบหน้าผู้เฒ่าฮู่เปลี่ยนไปพลันร้องตะโกน “สหายหวัง ท่านกำลังทำอะไร?”
หวังหลินมองทางผู้เฒ่าฮู่ “เมื่อกิ่งพวกนี้เป็นของข้าแล้วทำไมตอนนี้ข้าจะเอามันมาสักหน่อยไม่ได้เล่า?”
ผู้เฒ่าฮู่ตกตะลึง เขากำลังจะพูดต่อทว่าเมื่อเห็นหวังหลินหักกิ่งใหญ่มาเก็บใส่กระเป๋าและนั่งลงฝึกฝน
ผู้เฒ่าฮู่ขบคิดเล็กน้อย คิดเกี่ยวกับชื่อเสียงของหวังหลินและกระบี่เล่มนั้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดแต่กลับนั่งลงและยิ้มแทน “น้องหวังโปรดอย่าเข้าใจผิด หากเจ้านำไปส่วนหนึ่งนั่นก็ดีแต่อาจจะทำให้ผลไม้แห่งการเกิดใหม่น้อยลงด้วย”
หวังหลินมองผู้เฒ่าฮู่แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร เขาขยับฝ่ามือทำให้กฎเกณฑ์ปรากฎขึ้นร่อนลงบริเวณใกล้เคียง ฝ่ามือหวังหลินขยับรวดเร็วมากขึ้นทำให้สร้างกฎเกณฑ์มากขึ้น
แววตาผู้เฒ่าฮู่สว่างวาบ หลังขบคิดเล็กน้อยเขานำธงเล็กๆ 16 ผืนออกมาและกระจายกันไป หลังจากร่อนลงผืนธงปลดปล่อยแสงสีม่วงราวกับกำลังเรียกหากันและกัน
กฎเกณฑ์ออกมาจากฝ่ามือหวังหลินอย่างต่อเนื่อง หลังจากกฎเกณฑ์ 99 อย่างถูกวางลงไปเขานำธงกฎเกณฑ์ออกมาซึ่งเปลี่ยนไปเป็นเมฆหมอกสีดำล้อมรอบพื้นที่จนทั่วอย่างรวดเร็ว
“อัศจรรย์!” ดวงตาผู้เฒ่าฮู่สว่างวาบพลันตบกระเป๋า เคียวสีดำห้าชิ้นปรากฎเบื้องหน้า กลิ่นคาวเลือดรุนแรงออกมาจากเคียว เมื่อพวกมันปรากฎวิญญาณนับไม่ถ้วนที่ขังไว้ข้างในพยายามหนีออกมา
ผู้เฒ่าฮู่โบกสะบัดแขนและเคี้ยวทั้งห้าชิ้นจมเข้าไปในหมอกสีดำ
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ชั้นที่สามเงียบกริบ มีรัศมีสีน้ำนมขาวออกมาจากศีรษะของซิ่วลั่วและหยุนเมิ่งเข้าไปในต้นไม้แห่งการเกิดใหม่
สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนระหว่างขาวและแดง พวกเขาดูได้รับบาดเจ็บบางส่วน ขณะที่เวลาผ่านไปรัศมีสีขาวน้ำนมยิ่งหนาขึ้นเหนือศีรษะ
แต่ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ไม่เปลี่ยนไปเลย รัศมีสีขาวที่เข้าไปในต้นไม้แห่งการเกิดใหม่นั้นดูเหมือนไม่ได้เกิดสิ่งใด แม้จะตรวจสอบด้วยสัมผัสวิญญาณก็ไม่อาจพบได้ว่ารัศมีสีขาวไปที่ไหน
ภาพลักษณ์ของซิ่วลั่วไม่อ่อนเยาว์อีกต่ไป เขาแก่ขึ้นอย่างช้าๆ ริ้วรอยปรากฎบนหน้าผากและผมสีดำเปลี่ยนไปเป็นสีเทา
หยุนเมิ่งก็เช่นกัน ใบหน้าอันอ่อนเยาว์และน่ารักค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่เติบใหญ่ ทว่าความน่ารักของนางไม่ลดลง นางได้รับเสน่ห์ของหญิงสาววัยผู้ใหญ่แทน