607. วิญญาณแม่น้ำอเวจี

ชายชราขมวดคิ้วและสายตาส่องสว่าง คราแรกเขามองแม่น้ำในท้องฟ้า หลังจากหยุดกึกไปชั่วขณะ สายตาย้ายไปที่ปราณกระบี่ของหลิงเทียนโฮว

ดวงตาส่องสว่างเจิดจ้าจ้องมองปราณกระบี่และสูดลมหายใจหนาวเหน็บเข้าปอด

“มีบางอย่างลึกลับเรื่องแม่น้ำที่สร้างขึ้นจากเต๋านี้ ทว่ามันพึ่งถูกสร้างขึ้นมาดังนั้นพลังที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังจึงมีไม่มากแต่ปรารกระบี่นี้…ปราณกระบี่แข็งแกร่งมาก…มากจริงๆ! ผู้ที่สร้างปราณกระบี่นี้ได้ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญไร้คู่ต่อกร ข้ากลัวว่าระดับบ่มเพาะของคนผู้นั้นได้เข้าสู่ขั้นทลายสวรรค์ไปแล้ว!”

แขนที่เปี่ยมไปด้วยพลังทั้งสองข้างของหวังหลินถูกยกขึ้นมา เป้าหมายไม่ใช่การต่อสู้แต่ต้องการทำให้ศัตรูหวาดกลัว!

หวังหลินฟื้นคืนสติมาแล้ว ความบ้าคลั่งจากผลทะยานสวรรค์ถูกระงับไว้และมีเล่ห์เหลี่ยมดังเดิม ตอนนี้ชายชราเบื้องหน้าไม่ใช่คนที่เขาสามารถต่อกรด้วยได้ ปล่อยให้ตัวตนลึกลับอยู่ในหอคอยทมิฬ

ชายชราเกราะดำถอนถอนสายตาออกไปจากปราณกระบี่ จากนั้นมองหวังหลินและครุ่นคิดอย่างเงียบๆ

สิ่งรอบข้างเงียบสงัดยกเว้นเสียงแม่น้ำอเวจีที่กำลังไหลในชั้นฟ้า เสียงสายน้ำไหลสร้างระลอกคลื่นแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

ในชั่วขณะ สัมผัสวิญญาณมหึมาพุ่งออกจากหอคอยทมิฬทันที

“เจ้าศึกษาประทับฝ่ามือนั้นมาจากไหน?” สัมผัสวิญญาณส่งเสียงดังกึกก้องราวกับสายฟ้าคำราม

ในขณะที่เสียงนี้ปรากฏ พื้นดินเริ่มแตกแต่ก็หยุดในระยะร้อยฟุตก่อนจะถึงตัวหวังหลิน

ดวงตาหวังหลินหดแคบลง ตอนนี้เขาจำได้แล้ว นี่คือเสียงที่ทำให้เขาบาดเจ็บหนักหลายครั้งระหว่างทางมาถึงที่นี่ ถ้าหากไม่ใช่พลังสังหารและดัชนีแห่งความตาย เขาก็คงตายไปแล้ว

หวังหลินกล่าว “ข้าเรียนรู้มาจากแดนสวรรค์!”

สัมผัสวิญญาณมหึมาพึมพำขึ้น ”แดนสวรรค์…ใช่ เมื่อตอนนั้นครั้งนึงเขาเคยไปแดนสวรรค์…”

หวังหลินเริ่มถอย เขาไม่ได้อยู่ภายใต้ผลลัพธ์ของผลทะยานสวรรค์อีกแล้ว ตอนนี้หวังหลินได้สงบนิ่งลง ร่างกายปกคลุมด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ

“จับมันทั้งเป็น!!” หลังสัมผัสวิญญาณส่งข้อความออกมา มันก็เลือนหายกลับไปในหอคอยทันที

ชายชราเกราะดำกระโดดขึ้นไปบนอากาศทันทีโดยไม่ลังเล เขาพุ่งทะยานดุจสายฟ้าตรงไปยังหวังหลิน ฝ่ามือสร้างผนึกขึ้นมาด้วยขั้นเทวะระดับปลายและตะโกน “สายลม!”

พายุทอร์นาโดขนาดยักษ์ปรากฎขึ้นด้วยคำพูดนั้น มันกวาดผ่านพื้นดินจนแตกกระจายและก้อนหินแตกหักนับไม่ถ้วนผสมเข้าไปในทอร์นาโดพุ่งเข้าหาหวังหลิน

หวังหลินถอยหลังมาหลายก้าวด้วยสีหน้ามืดมน มือขวาชี้ขึ้นบนท้องฟ้า แม่น้ำอเวจีตกลงมาจากท้องฟ้าและกวาดผ่านไปทั่วบริเวณทันที

พายุทอร์นาโดที่กำลังเข้ามาถึงกลับถูกสายน้ำแห่งแม่น้ำอเวจีหยุดไป หลังเกิดพลังแห่งการเกิดใหม่ระเบิดหลายครั้ง ทอร์นาโดถูกถึงเข้าไปในแม่น้ำอเวจี

“อายุยังน้อยแต่ถึงกลับมีเต๋าของตัวเองแล้ว เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา!” ชายชราเอ่ยเสียงสงบนิ่ง ฝ่ามือสร้างผนึกและชี้ไปที่ท้องฟ้า

“สายฟ้า!” หลังเสียงตะโกน ท้องฟ้าพลันมืดทันที ก้อนเมฆสีดำเต็มไปทั่วท้องฟ้า ก้อนเมฆเหล่านี้ดูคล้ายใบหน้าน่าเกลียดหลากหลายแบบ

ด้วยคำว่า “สายฟ้า” ช่องเล็กๆพลันปรากฏในก้อนเมฆสีดำ ตามมาด้วยเสียงดังสนั่น สายฟ้าสีดำหนึ่งเส้นตกลงมาจากฟากฟ้า!

หวังหลินเปลี่ยนท่าทางพลันยกนิ้วก้อยขึ้นเข้าหาสายฟ้านั้นโดยไม่ลังเล

ดัชนีนรก!

หวังหลินไม่อาจชะล่าใจกับวิชาสายฟ้านี้ได้ เขาได้ยินจากซือถูหนานว่าวิชาสายฟ้าฝึกฝนกันยากมาก และยากจะเรียนรู้ เว้นแต่จะเป็นคนที่มีวิชามากมาย!

นั่นก็เพราะสายฟ้าถือได้ว่าเป็นอำนาจแห่งสวรรค์และอำนาจแห่งสวรรค์นั้นจะถูกมนุษย์ใช้ง่ายๆได้อย่างไร?

แม่น้ำอเวจีเริ่มขยับเนื่องจากดัชนีนรก แม่น้ำอเวจีทั้งหมดเคลื่อนตามนิ้วของหวังหลิน จากนั้นพุ่งเข้าปะทะกับสายฟ้าสีดำลากเอาพลังแห่งการเกิดใหม่ไปด้วย!

แรงระเบิดสนั่นสะเทือนพื้นปฐพีดังสนั่นทั่วท้องฟ้า แม้ว่าแม่น้ำอเวจีเริ่มสูญสลาย สายฟ้าดำก็เลือนหายไปเช่นเดียวกัน หลังแม่น้ำอเวจีหายไปหนึ่งในสาม สายฟ้าดำกลับเลือนหายไปอย่างสมบูรณ์!

“เต๋าของเจ้าช่างทรงพลังอย่างยิ่ง!” ชายชราเกราะดำหัวเราะเยาะ มือขวาชี้ไปที่ท้องฟ้าอีกครั้งและร้องตะโกน ”สายฝน”

เมฆสีดำในท้องฟ้าหดตัวลงทันทีและเม็ดฝนสีดำเริ่มตก สายฝนจากท้องฟ้าเหล่านี้ดุจเข้ามาหาหวังหลินดุจคมกระบี่

“ขั้นเทวะระดับปลาย…แม้จะเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถเอาชนะได้ แต่หากเจ้าต้องหารฆ่าข้า มันไม่ง่ายเช่นนี้!” สายตาหว้งหลินส่องสว่าง ก้าวเดินตรงไปในแม่น้ำอเวจี

เมื่อเข้าไปในแม่น้ำ หวังหลินได้ผสานกลับมัน หวังหลินกลายเป็นเต๋าของตัวเอง เขาคือแม่น้ำอเวจี!!

หลังจากหวังหลินเข้ามา แม่น้ำอเวจีที่สูญเสียไปหนึ่งในสามได้ก่อคลื่นยักษ์ขึ้นทันที มันไหลลงสู่พื้นดินและกลายเป็นมังกรในพริบตา!

หวังหลินอยู่ตรงตำแหน่งเศียรมังกร!

มังกรเงยหัวขึ้นและร้องคำรามออกมา นี่คือเสียงคำรามจากขุมนรก มันคือเต๋าแห่งการต่อต้านสวรรค์ของหวังหลิน!

ฝนสีดำที่กำลังตกลงมาจากท้องฟ้าหยุดชะงักทันทีหลังเสียงคำราม หยาดฝนสีดำทั้งหมดแตกกระจายและเปลี่ยนเป็นเศษควันดำ พริบตาเดียวท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยควันดำนี้

“เป็นการประสานกับเต๋าได้ดีทีเดียว! น่าเสียดายที่ข้าไม่คิดว่าเต๋าของเจ้าจะทนต้านหนึ่งการโจมตีจากข้าได้! ข้าไม่ได้มีเต๋าของตนเองแต่เกราะของข้าตัวนี้ทำได้”

ใบชายชรากลับมาเป็นปกติ อ้าแขนออกมาพร้อมกับหัวเราะเยาะและเหาะเหินขึ้นไปกลางอากาศก่อนจะตะโกน “สายลม!”

สายลมพัดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อเกิดเป็นวังวนขนาดมหึมาบนท้องฟ้า มันคือวังวนแห่งสายลม การปรากฏตัวของมันได้ทำให้ควันสีดำทั้งหมดถูกดูดเข้าไปข้างใน

ชายชราตะโกนอีกครั้ง ”สายฝน!” เม็ดฝนสีดำปรากฏข้างในวังวน เม็ดฝนเหล่านี้สร้างขึ้นจากพลังชั่วร้าย ดังนั้นมันจึงไม่ธรรมดา!

“สายฟ้า!” เสียงฟ้าร้องคำรามและลำแสงสายฟ้าดำปรากฏขึ้นในก้อนเมฆ ขณะที่สายฟ้าดำปรากฏมันกลับมีประกายแสงดำเคลื่อนอยู่ภายในฝนสีดำไปด้วย

สายฟ้าตรงกลางเชื่อมต่อกับหยาดฝนโดยมีประกายแสงสายฟ้าเชื่อมกันราวกับตาข่ายสายฟ้ายักษ์กำลังปกคลุมท้องฟ้า

“อัสนี” เสียงของชายชราข่มเสียงฟ้าร้อง! สายฟ้า สายฝนและวังวนได้ตกมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วประกายแสง!

หวังหลินเงยศีรษะ นี่คือจุดสูงสุดสำหรับเขา มันคือการต่อสู้ที่เขาไม่เคยเผชิญมาก่อน!

นอกจากเรื่องการฝืนลิขิตสวรรค์แล้ว หากหวังหลินพยายามต่อสู้กับเซียนเทวะระดับปลายด้วยระดับต้นของตัวเองตอนนี้หวังหลินจะแพ้โดยไม่มีข้อสงสัย! หวังหลินรู้ดีเพราะเขามีสิ่งของฝืนลิขิตฟ้าอยู่กับตัว!

ปราณกระบี่ของหลิงเทียนโฮวคือของฝืนลิขิตฟ้าเช่นนั้น!

หวังหลินสัมผัสกระเป๋า นำธงวิญญาณพันล้านดวงออกมาและเสี้ยววิญญาณร้อยล้านดวงลอยออกมาทันที เมื่อทั้งหมดปรากฏมันไม่ได้บินขึ้นไปบนฟ้าแต่ลอยเข้าสู่แม่น้ำอเวจีอย่างรวดเร็วแทน

เสี้ยววิญญาณทั้งหมดร้อยล้านดวงรวมเข้ากับแม่น้ำอเวจี

“ตอนที่ข้าอยู่ภายใต้อิทธิพลของผลทะยานสวรรค์ ข้าสามารถสร้างแม่น้ำอเวจีได้ด้วยเต๋าของข้าเอง ตอนนี้ข้ามีสติแล้วจึงกลั่นวิญญาณแห่งแม่น้ำได้!”

วิญญาณล้านดวงผสมกับแม่น้ำอเวจี รวมกันเป็นหนึ่ง วิญญาณดวงนี้คือวิญญาณแห่งแม่น้ำอเวจี!

แม่น้ำอเวจีได้กลายเป็นวิญญาณ ดังนั้นมันจึงขยับเคลื่อนไหวตอนที่สายลม สายฝน สายฟ้าและอัสนีเคลื่อนคล้อยลงมา หวังหลินอยู่ในแม่น้ำอวเจีได้กระจายสัมผัสวิญญาณและเต๋ารวมเข้ากับแม่น้ำ ตอนนี้วิญญาณดั้งเดิมร้องคำราม แม่น้ำอเวจีพุ่งเข้าไปในท้องฟ้า

เมื่อมันเป็นวิญญาณ แม่น้ำอเวจีดุจจะได้รับสติปัญญา มันเสมือนมังกรพลันร้องคำรามและพุ่งเข้าไปกลืนกินวิชาสายลมสายฝนสายฟ้านั้น!

ในขณะเดียวกัน พลังสังหารหนึ่งแสนสามหมื่นเส้นโผล่ออกมาจากระหว่างคิ้วหวังหลินรวมเข้าไปกับมังกรด้วย แม่น้ำอเวจึจึงมีจิตสังหารเต็มเปี่ยม!

นี่คือแม่น้ำอเวจีที่แท้จริงของหวังหลิน บรรจุพลังสังหารหนึ่งแสนสามหมื่นสาย ร้อยล้านดวงวิญญาณและเต๋าของหวังหลินเข้าไว้ด้วยกัน!

การผสมทั้งสามเข้าด้วยกันนี้ราวกับความบ้าคลั่งพุ่งเข้าใส่วิชาของชายชรา!

นี่คือการต่อสู้ของคนที่อยู่จุดสูงสุด!

เสียงสายฟ้าคำราม หยาดฝนจับประกายแสง วังวนสายลมได้แสดงอำนาจของมันเมื่อปะทะกับแม่น้ำอเวจี ชั่วขณะนั้นท้องฟ้าเปลี่ยนสี เกิดการระเบิดผ่านอากาศดังสนั่นไร้ที่สิ้นสุด พื้นดินสั่นสะเทือนเกิดรอยแตกร้าวอยู่ทุกแห่งหน

ชั้นผิวบนสนามรบโบราณราวกับหลุดลอกออกมา ท้องฟ้าด้านบนแตกสลายอย่างสิ้นเชิง!

นี่คือการต่อสู้สะท้านฟ้าสะเทือนดิน!

ในเวลาเดียวกันที่ผืนปฐพีแตกสลาย เศษดวงวิญญาณจำนวนมากลอยขึ้นมาจากใต้ดิน วิญญาณเหล่านี้ต่างทรงพลังทั้งหมดเนื่องจากไม่ได้ถูกฮัวเป่าหลอมวิญญาณ ตอนที่หวังหลินเห็นวิญญาณเหล่านี้ ดวงตาพลันส่องสว่างและสะบัดธงในมือ

ธงวิญญาณเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีดำขนาดมหึมาปกคลุมน่านฟ้า มีเพียงหนึ่งโบกสะบัดหนึ่งครา วิญญาณนับไม่ถ้วนถูกจับเข้าไปในธงวิญญาณ วิญญาณเหล่านั้นเปลี่ยนเป็นควันสีดำหลายสายและหลอมเข้ากับแม่น้ำอเวจี

ดั่งฟ้าดินสั่นสะเทือน ท่าทีของชายชราดำเริ่มมืดมน เขามองหวังหลินและส่ายศีรษะ “นี่คือวิชาสายลมสายฝนและสายฟ้าที่อ่อนแอที่สุดของข้า ต่อไปเจ้าจะได้เห็นเต๋าของชุดเกราะนี้!”

เต๋าแห่งปิศาจ!

ชายชราลูบเกราะบนหน้าอก ชุดเกราะเริ่มเคลื่อนตัวอย่างประหลาด พลังชั่วร้ายหลายเส้นออกมาจากชุดเกราะและรวบรวมเบื้องหน้าชายชราอย่างรวดเร็ว

เคียวที่ปลดปล่อยพลังชั่วร้ายขนาดมหึมาถือกำเนิดเบื้องหน้า!

พลังชั่วร้ายที่ปลดปล่อยออกมามีอยู่หนาแน่น ราวกับกฏที่อยู่นอกการควบคุมสวรรค์จะอยู่ภายในพลังชั่วร้ายแห่งนี้ การปรากฏตัวของมันได้ทำให้มิติรอบด้านแตกร้าวก่อนที่จะแตกสลายอย่างรวดเร็ว

เคียวนี้ยังไม่เป็นรูปร่างสมบูรณ์ มันเปลี่ยนไปมาระหว่างไร้ตัวตนและมีรูปร่าง เนื่องจากการเปลี่ยนสองสภาวะนี้มันจึงเกิดเสียงซี่ๆ

ขณะที่เคียวปรากฎขึ้น ชายชราเผยสีหน้าเจ็บปวดออกมา ราวกับต้องทนทรมานกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจประมาณได้ ร่างภาพมายาปิศาจเขาเดียวเคยเข้าไปในหน้าผากปรากฏตัวออกมา ท่าทีของมันตรงกันข้ามกับชายชราซึ่งมันดูสบายอย่างยิ่ง

ร่างมายาปิศาจลอยออกจากร่างชายชราอย่างสมบูรณ์ เปลี่ยนเป็นควันสีดำและเข้าไปในเคียว เคียวนั้นพุ่งตรงเข้าหาหวังหลินราวกับมีชีวิต

แม่น้ำอเวจีและวิชาทั้งสามสายฝนสายลมสายฟ้าผ่าปะทะกันต่อเนื่องส่งเสียงสะท้อนกึกก้องบนท้องฟ้า เคียวลอยผ่านบรรยากาศทิ้งไว้แต่เพียงเพลิงชั่วร้ายเป็นทางยาว

ดวงตาหวังหลินหรี่แคบพลันยกฝ่ามือขวาขึ้น ปราณกระบี่ของหลิงเทียนโฮวควบแน่นอยู่ที่ปลายนิ้ว!

ชีวิตของหลินเทียนโฮววนเวียนด้วยกระบี่ เขาสร้างโลกเล็กๆสี่แห่งให้กลายเป็นเทพกระบี่สี่เล่ม หลิงเทียนโฮวถือได้ว่าทรงพลังและเทียบเคียงกับเทียนหยุนบนดาวเทียนหยุนได้ พลังปราณกระบี่ของเขาถือว่ามิอาจจินตนาการถึง!