628. หนึ่งล้านสังหาร
แคร่ก…หวังหลินก้าวเดินทีละก้าวเข้าหาเมืองหลวงแห่งแคว้นปิศาจอัคคี ร่างดายเขาดุจวิญญาณเร่ร่อนชุดขาว แปลกประหลาดอย่างยิ่งในสายหมอกสีเทา
หวังหลินเดินผ่านสายมองพร้อมกับเส้นผมพริ้วไสวกลางอากาศ เสียงแคร่กดังขึ้นทุกก้าวที่หวังหลินเดินไป
เมืองในสายหมอกเป็นความว่างเปล่า ยากที่จะจินตนาการได้ว่าเมื่อร้อยปีก่อนเหล่าประชาชนของเมืองนี้ไม่ด้อยไปกว่าเมืองหลวงแคว้นปิศาจฟ้าเลย
ทว่าตอนนี้ล้วนมีแต่ความตาย!
ในสายตาของปิศาจโบราณทั้งเก้าตน ประชาชนของแคว้นตนเองคือผู้คนที่พวกเขาสั่งสอน เป็นเครื่องมือที่ทำให้พวกเขาฟื้นตัวเท่านั้น แม้ทั้งหมดจะตายลงไป จิตใจก็ไม่ได้รับผลกระทบเลย
ทุกคนที่อยู่ในเมืองหลวงของแคว้นปิศาจอัคคี ตั้งแต่จักรพรรดิปิศาจไปจนถึงพลเรือนต่างถูกส่งไปที่สนามรบและเปลี่ยนเป็นซากศพกระจัดกระจายไปบนพื้น พวกเขาถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นโลหิตที่ชะโลมผืนแผ่นดิน
หวังหลินก้าวเดินทีละก้าวด้วยจิตใจสงบนิ่งอย่างมาก
ผนึกของปิศาจโบราณเริ่มขึ้นห่างจากเมืองหลวงไปห้าลี้และผนึกนี้ทรงพลังอย่างมาก! มันเป็นหนึ่งในวิธีที่ปิศาจโบราณใช้เพื่อปกป้องตนเอง แม้แต่ผู้บัญชาการสูงสุดของแคว้นอื่นก็ไม่สามารถทำลายมันได้!
มีผู้คนกลุ่มเดียวเท่านั้นที่สามารถทำลายผนึกได้นอกจากปิศาจโบราณตนอื่น นั่นก็คือกลุ่มคนที่เป็นเซียนอันแข็งแกร่ง!
“ปิศาจโบราณเป้ยหลัวครั้งนึงได้กล่าวว่าหลังจากเมืองหลวงว่างเปล่า ปิศาจโบราณจะผนึกเมืองเพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนเข้าไปได้ นั่นเป็นสิ่งแรกที่เราตกลงกันว่าจะทำลายผนึกนี้!”
หวังหลินหยุดอยู่ด้านนอกม่านพลังปิศาจและยกฝ่ามือขวาขึ้นมา แสงสีดำกระพริบวาบหนึ่งครั้งบนปลายนิ้วพร้อมกับหวังหลินชี้ไปเข้าไปที่ม่านพลัง
ชั่วขณะที่นิ้วสัมผัสกับม่านพลังปิศาจ พลังรุนแรงสายหนึ่งกระดอนกลับมาทันที นิ้วหวังหลินถูกเด้งกลับ สัมผัสด้านชาแทรกเข้าไปในนิ้วและกระจายไปถึงเส้นเอ็น
หวังหลินโคจรพลังปราณสวรรค์ในร่างและกลับคืนสู่ปกติอย่างรวดเร็ว
หวังหลินพึมพำ “มันทรงพลังจริงๆ!”
ในชั่วขณะนั้น สัมผัสวิญญาณรุนแรงสายหนึ่งพุ่งออกมาจากเมืองหลวง พร้อมกับมีเสียงคำรามสั่นสะท้านวิญญาณดั้งเดิมกระจายออกมาจากสัมผัสวิญญาณด้วย
“ไปซะ!”
น้ำเสียงดังสะท้อนไปทั่วดินแดนราวกับฟ้าดังลั่นตกลงมาจากฟากฟ้า เสียงดังสนั่นแทงเข้าไปในหูหวังหลิน
หวังหลินใช้มือขวาสร้างผนึกอันแปลกประหลาด หากมองอย่างใกล้ชิดแล้วจะเห็นได้ว่ามันกำลังปลดปล่อยปราณปิศาจออกมา เมื่อเสียงคำรามตกลงใส่หวังหลินมันจึงเลือนหายไปทันที!
“เป้ยหลัว!! เจ้าถูกเป้ยหลัวส่งมา!!” สัมผัสวิญญาณดุร้ายที่อยู่ภายในเมืองหลวงพลันส่งเสียงคำรามอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
หวังหลินเมินเฉยเสียงนี้และสูดหายใจลึก จากนั้นพึมพำ “ปิศาจโบราณเป้ยหลัว นี่คือส่วนแรกของข้อตกลงของเรา โปรดจงดู!”
หวังหลินยกมือขวาขึ้นและชี้ไปที่ท้องฟ้า จากนั้นดวงตาเยือกเย็นกล่าวเสียงบางเบา “พลังสังหาร รวบรวม!”
คำพูดง่ายๆนี้ไม่ได้ดังไปกว่าเสียงฟ้าร้องและไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลกไปได้ ทว่าคำพูดง่ายๆนี้ทำให้เกิดพายุโหมกระหน่ำน่าเหลือเชื่อขึ้นในแคว้นปิศาจอัคคี!
ณ ภายในสนามรบส่วนทิศเหนือของแคว้นปิศาจอัคคี ทหารปิศาจจากทั้งสองฝั่งพลันสั่นเทา จิตสังหารหนาแน่นหนึ่งสายที่สามารถแทงทะลุสวรรค์ได้พลันลอยออกมาจากร่างแต่ละคน!
พลังสังหารนี้พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและเลือนหายไปไกล
“ท่านบรรพชนมาถึงแล้ว!” ใบหน้าทหารปิศาจเหล่านี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาไม่มีพลังสังหารอีกและรีบออกไปจากสนามรบ
ณ สนามรบฝั่งทิศใต้ของแคว้นปิศาจอัคคี ผู้คนนับไม่ถ้วนในชุดคลุมสีดำได้รุกรานการต่อสู้ที่นี่ พวกเขามีจิตสังหารอันทรงพลัง ฆ่าทหารปิศาจระหว่างทางมากมายจนทำให้เหล่าทหารปิศาจเปลี่ยนกลายเป็นควันสีเทาและถูกดูดซับไปอีก
ทหารปิศาจจากทั้งสองฝ่ายไม่คุ้นหน้าคุ้นตาและไม่เคยชินกับคนเหล่านี้ พวกเขาเข้ามาโดยไม่มีร่องรอยและไม่รู้ว่าอยู่ฝั่งไหน แม้แต่ตอนที่พวกเขาทำการล้อมหน้าล้อมหลังคนพวกนี้มันก็มักจะไม่คุ้มค่าความเสี่ยง
ทว่าตอนนี้พวกคนในชุดดำพลันสั่นเทาและดวงตาแต่ละคนเผยความปิติยินดี พวกเขารีบจากไปและขณะเดียวกันพลังสังหารอันแข็งแกร่งหลายสายก็หลุดออกจากร่างกายด้วย พลังสังหารจำนวนนับไม่ถ้วนเลือนหายไปเหนือเส้นขอบฟ้า
ฉากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันกับอีกหลายๆสถานที่ทั่วทั้งแคว้นปิศาจอัคคี ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยควันสีเทาหลายเส้นสาย พวกมันบรรจุพลังสังหารเหนือจินตนาการและกระพริบวาบผ่านท้องฟ้า
ในชั่วขณะนี้ราวกับทั้งโลกถูกห่อหุ้มไปด้วยพลังสังหารและความหนาวเย็นเยียบเพียงพอที่จะแทงลึกเข้ากระดูก
สองฝ่ายสู้รบกันภายในแคว้นปิศาจอัคคีทั้งหมดต่างหยุดสู้ในชั่วขณะ พวกเขาทั้งหมดมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความไม่มั่นใจและสายตาเต็มไปด้วยความงุนงง
เกือบร้อยปีที่ผ่านมาไม่เพียงแต่มีชนเผ่าหลอมวิญญาณจำนวนมากที่ซ่อนตัวอยู่ภายในทหารปิศาจ แม้กระทั่งผู้นำของทั้งสองฝ่ายต่างก็มีชนเผ่าหลอมวิญญาณอยู่ด้วย
ตอนนี้แม่ทัพปิศาจจำนวนนับไม่ถ้วนในแคว้นปิศาจอัคคีต่างสั่นสะท้านเล็กน้อยและพลังสังหารหนึ่งสายหลุดออกมาจากศีรษะแต่ละคนและเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากสูญเสียพลังสังหาร พวกเขาต่างใช้วิธีของตัวเองเพื่อหลบหนีอย่างรวดเร็ว
ทั้งแคว้นปิศาจอัคคีได้ร่วมสงครามมาหนึ่งร้อยปี ฉากเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผู้รอดชีวิตทั้งหมดตื่นตะลึง ท้องฟ้าไม่เป็นสีฟ้ามครามอีกต่อไปแต่กลับเป็นสีเทา พลังสังหารหลายสายเพิ่มสูงขึ้นในอากาศและรวบรวมไปที่เมืองหลวงของแคว้นปิศาจอัคคี!
พลังสังหารหนึ่งแสนสายเข้ามาหาหวังหลินจากทุกทิศทุกทาง เสียงคำรามดังขึ้นในท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงไม่เคยหยุด หวังหลินอยู่ใจกลางวังวนขนาดยักษ์โดยมีพลังสังหารหนึ่งแสนสายพุ่งเข้าหาเขา
พลังสังหารทั้งหมดนี้คือแข็งแกร่งมากกว่าเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ทรงพลังมากกว่าก่อน ทำนุบำรุงมาหนึ่งร้อยปีได้ทำให้พลังสังหารหนึ่งแสนสายแทบเกือบเป็นรูปเป็นร่าง!
“แบ่งตัว!” ในแววตาหวังหลินพลันเกิดร่องรอยแสงสีแดง จิตใจแห่งกาเข่นฆ่าและพลังสังหารหลอมรวมกันกลายเป็นแก่นเส้นทางสังหาร!
พลังสังหารหนึ่งแสนสายปกคลุมท้องฟ้าเรียบร้อยแล้วแต่ด้วยคำพูดหนึ่งคำของหวังหลินพวกมันทั้งหมดจึงแบ่งตัวออกเป็นสองส่วน พลังสังหารหนึ่งแสนสายเปลี่ยนเป็นพลังสังหารสองแสนสาย!
มันยังไม่จบ!
พลังสังหารสองแสนสายแบ่งตัวอีกครั้ง! แบ่งอีกครั้ง! แบ่งอีกครั้ง!
ทั้งโลกถูกห่อหุ้มด้วยควันสีเทาหนาในชั่ววินาที ควันสีเทานี้ไม่ใช่สายหมอกแต่คือพลังสังหาร! มันคือการหลอมรวมจิตใจแห่งการเข่นฆ่าและเจตนาฆ่าฟันเข้าด้วยกัน!
การแบ่งตัวของพลังสังหารได้ทำให้พลังสังหารหนึ่งแสนสายกลายกลายเป็นหนึ่งล้านพลังสังหาร!
หนึ่งล้านพลังสังหารยังสามารถแบ่งตัวได้อีกแต่หวังหลินเพียงแค่สำเร็จศาสตร์สังหารเทพได้แค่ส่วนเล็กๆ ดังนั้นหนึ่งล้านถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว! นี่คือเหตุผลสำคัญที่หวังหลินไม่ได้ลงมือไปเข่นฆ่าด้วยตัวเองและใช้สมาชิกเผ่าหลอมวิญญาณเพื่อหล่อเลี้ยงพลังสังหาร!
“จงทำลายสิ้น!” เส้นผมหวังหลินพริ้วไสวกลางอากาศ หวังหลินชี้ไปที่ม่านพลังปิศาจด้วยเช่นเดียวกัน
หนึ่งล้านพลังสังหารตกลงใส่ผนึกราวกับพายุฝนกำลังสาดกระหน่ำ!