746. เท่าไหร่…
เมื่อเห็นโซ่ตรวนสายฟ้าในมือชายชรา สีหน้าหวังหลินมืดมนและรูม่านตาหดเล็กลง จิตใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้วิญญาณและร่างกายหวังหลินมีสายฟ้าเป็นองค์ประกอบแต่เขาก็ไม่สามารถถือโซ่ตรวนสายฟ้าแบบนั้นได้
นอกจากนั้นสายฟ้ายังบรรจุร่องรอยสายฟ้าสวรรค์เอาไว้ ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงโซ่ตรวนทั้งเส้นเลย
หวังหลินไม่สามารถพบเบาะแสระดับบ่มเพาะของชายชราได้เลย แต่เขาจินตนาการไว้ว่ามันสูงยิ่งนอก เพิ่มเติมจากความรู้สึกคลุมเครือแห่งการกลับคืนสู่ต้นกำเนิดของชายคนนี้อีกด้วย
หวังหลินก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เขาไม่คุ้นเคยกับชายชราคนนี้เลย ดังนั้นจึงสันนิษฐานว่าคนที่มาเจอไม่ใช่ตัวเอ สายตาหวังหลินหันกลับไปและมองลงลี่หยวน
ลี่หยวนประหลาดใจอย่างยิ่ง ตอนที่เขาเห็นท่าทางเคลื่อนไหวของหวังหลิน เขาเดาได้ว่าหวังหลินไม่รู้จักชายชราคนนั้น จากนั้นจึงสังเกตว่าคนต้องชะตาที่ชายชรากล่าวถึงอาจจะเป็นตัวเอง เขามองชายชราอย่างละเอียดและรู้สึกค่อนข้างงุนงง จึงเอ่ยขึ้นอย่างเคารพ “ผู้อาวุโส คนที่ท่านกำลังกล่าวถึงคือ…”
ชายชราเดินออกมาจากหมอกหนาและจ้องลี่หยวน เขาชี้หวังหลินและเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “สหายน้อย คนต้องชะตาที่ข้าพูดถึงคือเจ้า! มานี่สิ!”
สายตาหวังหลินขมวดเข้าด้วยกัน “ข้าไม่เคยเจอผู้อาวุโสมาก่อน เราต้องชะตากันได้อย่างไร?!”
ชายชราตรวจสอบหวังหลินเล็กน้อยและยิ้มขึ้น “เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ใครที่หนีออกจากอุโมงค์คุกของข้าได้คือคนที่ข้ามีโชคชะตาด้วย!”
ท่าทางหวังหลินเปลี่ยนไปทันที เขามองชายชรา ขบคิดเล็กน้อยและค่อยๆเอ่ย “เช่นนั้นก็เป็นผู้อาวุโสที่จัดตั้ง…ข้าไม่ทราบว่าทำไมผู้อาวุโสถึงทำเช่นนั้น”
ชายชราเผยท่าทางใจร้อนและก้าวมาข้างหน้า ยื่นมือเข้าหาหวังหลิน “มันจะไร้สาระอะไรกันเล่า? หากข้าบอกว่าเจ้าต้องชะตา เจ้าก็ต้องเป็น!”
หวังหลินมืดมนและรีบล่าถอย เขาไม่สามารถมองเห็นระดับบ่มเพาะของชายชราคนนี้ได้เลยดังนั้นจึงไม่สามารถต่อสู้ได้และทำได้แต่เพียงวิ่งหนีเท่านั้น!
ชายชราเผยรอยยิ้มซุกซนและยื่นมืออกมา พริบตาเดียวพื้นที่ภายในระยะห้าลี้พลันเต็มไปด้วยพลังอำนาจแข็งแกร่งทั้งยังบรรจุพลังดั้งเดิมจำนวนเหนือจินตนาการ
เพียงแค่คว้าจับหนึ่งครั้งก็ทำให้สีหน้าหวังหลินซีดเผือด เขาพบว่าไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้เลยราวกับมีคนใช้วิชายับยั้งใส่เขา หวังหลินทำได้เพียงแค่เฝ้ามองมือของชายชราพุ่งเข้าหาเขาเท่านั้น
ดวงตาหวังหลินส่องแสงสว่างเจิดจ้า เมื่อมือชายชราเข้ามาใกล้ หวังหลินกัดลิ้น แทนที่จะพ่นโลหิตออกไปเขากลับกลืนมันและกระตุ้นวิชาหลบหนีที่เรียนมาจากชายชราดินแดนวิญญาณปิศาจ โลหิตก่อตัวเป็นวงจรข้างในร่างกายเรียบร้อย
เมื่อวงจรภายในเคลื่อนไหว ร่างกายเขาก็หดลงและเลือนหายไปในพริบตา หวังหลินปรากฏตัวห่างออกไปไกลและหลบหนีโดยไม่หันหลังกลับ
ชายชราอุทานเบาๆ สายตาเผยความสนใจและยิ้มแย้ม “เจ้าคู่ควรที่จะต้องชะตากับข้าคนนี้จริงๆ ถึงกับรู้วิชาทำร้ายตัวเองเพื่อหลบหนีแบบนี้!” เขาถอนมือกลับและพุ่งเข้าหาความว่างเปล่าด้านหน้า
การคว้าจับก่อนหน้าได้ใช้พลังเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วนเท่านั้น ตอนนี้เขาเคร่งขรึมขึ้นและใช้พลังสองในสิบส่วน หนึ่งฝ่ามือทำให้มิติว่างบิดเบี้ยวราวกับกำลังถูกฉีกกระชากและเกิดระลอกคลื่นขึ้นมา
จากนั้นชายชราเอ่ยเสียงเบา “ย้อนกลับ!”
พริบตาเดียว ทั้งมิติว่างพลิกกลับราวกับทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป สายตาหวังหลินพร่ามือ ร่างกายถอยกลับหลังอย่างรวดเร็ว ท่าทางของเขาเหมือนกับตอนที่วิ่งหนี
ในชั่ววินาทีที่ฟื้นคืนวิสัยทัศน์กลับมาได้ หวังหลินห่างจากชายชราเพียงแค่สามสิบฟุต เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบปกคลุมหน้าผากทันที วิชาเช่นนี้เหนือกว่าจินตนาการเขาไปไกล
ชายชรามองหวังหลินและยิ้ม “ทำไมเจ้าไม่วิ่งหนี?”
หวังหลินขบคิดก่อนจะคำนับฝ่ามือและเอ่ยอย่างเคารพ “ข้าไม่รู้ว่าผู้อาวุโสต้องการสิ่งใด แต่ระดับบ่มเพาะของผู้น้อยไม่สูงส่งเพียงพอตามความต้องการของผู้อาวุโสหรอก”
สายตาชายชราตกลงบนกระเป๋าของหวังหลิน “ไม่มีปัญหา เจ้าไม่สามารถช่วยข้าได้ แต่อสูรสายฟ้าในกระเป๋าของเจ้าช่วยได้ ให้ข้ายืมมันสักพักแล้วข้าจะคืนให้เจ้า”
หวังหลินลอบถอนหายใจ ไม่รู้ว่าชายชรารู้ได้อย่างไรว่าเขามีอยู่ในกระเป๋า หวังหลินตบกระเป๋านำอสูรสายฟ้าออกมา เมื่อมันปรากฏขึ้น ก่อนที่มันจะทันได้ร้องคำรามก็ถูกชายชราคว้าเอาไว้และลากออกไป ชายชรายิ้มแย้ม “เยี่ยมมาก มันเป็นอสูรสายฟ้าเขาเงินจริงๆ เยี่ยมๆ สหายน้อย ชายไม่เพียงแค่ใช้อสูรสายฟ้าตัวนี้เท่านั้น อสูรสายฟ้าของผู้ส่งสาส์นแห่งอารามเทพอัสนีทุกตัวจะกลายเป็นของข้าชั่วระยะเวลาหนึ่ง!”
ในที่สุดอสูรสายฟ้าก็ฟื้นคืนสติกลับมาได้และสั่นไหวด้วยความกลัว เป็นครั้งแรกที่มันแสดงพฤติกรรมแบบนี้
เมื่อเห็นว่าชายชรากำลังจะจากไป หวังหลินกัดฟันและเอ่ยเสียงดัง “ด้วยระดับบ่มเพาะของผู้อาวุโส ผู้อาวุโสจะเอาของผู้น้อยไปเช่นนี้ได้อย่างไร?”
ชายชราหยุดกึกและหันกลับมามองหวังหลิน เขายิ้มด้วยแววตาชื่นชม “เจ้าต้องการค่าตอบแทน? น่าสนใจ แต่ข้าไม่ได้ใช้อสูรสายฟ้าของเจ้าทำเรื่องไร้สาระ!” เขามองหวังหลิน “ระดับบ่มเพาะของเจ้าช่างยุ่งเหยิง วิญญาณดั้งเดิมสายฟ้าและร่างกายสายฟ้าอย่างนั้น? ให้ข้ายื่นมือช่วยเจ้าสักครั้ง!”
ชายชรายื่นมือขวาออกไป ฝุ่นผงจำนวนมากรวบรวมในฝ่ามือก่อเกิดเป็นแสงทรงกลมหนึ่งลูก จากนั้นเขาก็พ่นพลังเข้าไปในทรงกลมแสงและโยนออกไปโดยไม่หันมามอง ทรงกลมนั้นพุ่งตรงเข้าหาหวังหลิน
มันเร็วเกินกว่าที่หวังหลินจะหลบได้ ดังนั้นจึงเข้าไปในอกเขาโดยตรง
หลังเสร็จสิ้นทั้งหมด ชายชราโบกสะบัดแขนและหัวเราะ “พวกเจ้าไม่สามารถผ่านที่นี่ไปได้ ให้ข้าส่งไปดีกว่า!” ขณะที่โบกแขนเสื้อ พลังรุนแรงสายหนึ่งปรากฏขึ้นนำพาหวังหลิน ลี่หยวนและแม่นางเก้อหายตัวไป
“กระบี่เหล็กนั่นดูคุ้นๆ ช่างมันเถอะ เรื่องในมือสำคัญกว่า ข้าจะไม่คิดมากก็แล้วกัน” ชายชรามองอสูรสายฟ้าในมือ ยิ่งมองก็ยิ่งพอใจและยิ้มออกมา “ใช่แล้ว หลังจากข้าใช้วิชาบางอย่างออกไป อสูรสายฟ้าก็จะสามารถดึงโซ่ตรวนได้!”
อสูรสายฟ้ามองชายชราอย่างระมัดระวัง หัวใจมันกำลังเต้นเตลิดเปิดเปิงแต่ไม่กล้าส่งเสียง
ร่างชายชรากระพริบวาบจากนั้นหายตัวไปพร้อมกับอสูรสายฟ้า ทว่าในจังหวะนั้นเขามองตำแหน่งที่หวังหลินหายไปและพึมพำ “ตอนนั้นข้าใส่พลังงานไปเท่าไหร่กันนะ? อ๋า…ดูเหมือนข้าจะใส่มากเกินไปเล็กน้อย…เจ้าเด็กนั่นน่าจะไม่เป็นไร…หากเขาไม่ตายก็คงมีโชคชะตากับข้าจริงๆ”
ชายชราก้าวไปข้างหน้าและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
กลุ่มทั้งสามคนของหวังหลินถูกส่งทะลุผ่านสายหมอกด้วยเสียงหวีดหวิว ความเร็วแบบนี้ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้เพราะมันมากมายเหลือเกิน