853. กลืนโลหิต
ทัณฑ์สวรรค์จำนวนมากแผ่กระจายออกมากลายเป็นแรงกดดันทรงพลังจนทุกสิ่งทุกอย่างภายในระยะพลันตกอยู่ภายใต้ทัณฑ์สวรรค์
พลังอำนาจของทัณฑ์สวรรค์พึ่งเริ่มต้นขึ้น อำนาจแห่งสวรรค์และพลังทำลายล้างในทัณฑ์สวรรค์นั้นแข็งแกร่งมากกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่าตัว
การปรากฏตัวของหมู่มวลเมฆทัณฑ์สวรรค์ไม่เพียงแต่จะตัดขาดพื้นที่แห่งนี้ออกจากโลก แต่เซียนผู้แข็งแกร่งทั้งหมดในเขตทิศใต้ต่างก็รู้สึกว่าสวรรค์ตกอยู่ในสภาวะรุนแรง
แรงผันผวนแข็งแกร่งมากราวกับสามารถควบคุมพลังงานดั้งเดิมในร่างกายทุกผู้คนได้ เซียนหลายคนสีหน้าเปลี่ยนไปพลางนั่งลงและผนึกพลังดั้งเดิมในร่างกาย
ผนึกมารกระพริบวูบวาบระหว่างคิ้วของเหยาหยุน ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน สีหน้าดุร้ายค่อยๆหายไป เส้นเลือดปูดโปนค่อยๆฟื้นตัว
มีเพียงในสายตาลึกและดิ้นรนซ่อนอยู่ภายในเท่านั้น หากมีวิชาตรวจสอบจิตใจ คงได้ยินเสียงคำรามเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของเขา
แสงสีแดงรวมกันเบื้องหน้าเหยาหยุน ในไม่ช้าร่างคนผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากแสงสีแดงพร่ามัว
คนผู้นี้สวมชุดคลุมสีแดงโลหิตดูหละหลวง เส้นผมสะบัดพริ้วไหวแม้ไม่มีแรงลม ดวงตาปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณจนแยกกลิ่นอายมารแทบไม่ออก เขาคือเทพโลหิต บรรพชนตระกูลเหยา!
ยามที่ปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง เขาโบกแขนขวาอย่างลวกๆ ผนึกมารบนร่างเหยาหยุนทรงพลังมากขึ้น ในที่สุดสายตาดิ้นรนของเหยาหยุนก็หายไป
รูม่านตาหวังหลินหดเล็กลง วินาทีที่ร่างเทพโลหิตปรากฏตัว หวังหลินก็รีบล่าถอยและวางแขนไว้บนกระเป๋า ถ้าไม่ใช่เพราะทัณฑ์สวรรค์ป้องกันไม่ให้เขาผสานตัวกับโลก หวังหลินคงจากไปโดยไม่ลังเลเสียแล้ว
ตอนนี้เขาเคลื่อนไหวดุจลำแสงโดยไม่มีการล่าช้า ใช้พลังทั้งหมดเพื่อถอยร่น
เทพโลหิตมองหวังหลินราวกับมองมด ยกแขนขวาขึ้นมาชี้ใส่หวังหลิน “ส่งของที่เจ้าได้มาจากข้างในอสรพิษพิฆารจันทร์ให้ข้าซะ!”
น้ำเสียงสงบนิ่ง แต่เมื่อมันออกมาจากปากเขาจึงพลันเปลี่ยนกลายเป็นเสียงคำรามฟ้าผ่าเหนือจินตนาการ เสียงคำรามแข็งแกร่งจนทำให้โลกรอบตัวเขาสั่นไหวรุนแรง
ราวกับน้ำเสียงของเทพโลหิตคืออำนาจแห่งสวรรค์! น้ำเสียงเขาคือเสียงสวรรค์และไม่มีใครสามารถต่อต้านมันได้!
เมื่อเสียงดังก้องแผ่กระจายออกมา มิติก็เปลี่ยนไป กระทั่งก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ยังถูกบังคับให้ถอย ทั้งหมดเนื่องมาจากเสียงของเทพโลหิต ราวกับเสียงเขาแฝงพลังแห่งกฏ ราวกับเขาสามารถเปลี่ยนกฏภายในบริเวณนี้ในพริบตาจนทุกสิ่งต้องทำตามกฏเขา ไม่เช่นนั้นจะถูกทำลาย!
ราวกับภายในพื้นที่แห่งนี้ เทพโลหิตคือเทพตัวจริง!
‘คำพูดที่แฝงกฏ!’ หวังหลินอ้าปากค้าง การบ่มเพาะบางอย่างเช่นคำพูดที่แฝงกฏนี้ช่างมีระดับน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง แม้จะไม่เข้าใจว่าเทพโลหิตสามารถเปลี่ยนกฏด้วยคำพูดตัวเองได้อย่างไร เขากลับสามารถสัมผัสถึงพลังอันน่าหวาดกลัวดุจการใช้ตัดสวรรค์หมื่นสายในคราเดียว
ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณนี้ล่มสลายเนื่องจากคำพูดนั้น ร่างหวังหลินได้รับผลกระทบไปด้วย!
เมื่อประโยคนั้นเอ่ยออกมา เตาหลอมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นหน้าหวังหลินทันทีโดยไม่มีคำเตือนอันใด แม้กระนั้นเขาก็ยังกระอักโลหิตและใบหน้าซีดเผือดดุจคนตาย
‘เทพโลหิตต้องบาดเจ็บแน่ ไม่มีทางที่เขาจะฟื้นตัวจากการสลายดาวของเทพโบราณในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้ได้!’
หลังกระอักโลหิต หวังหลินล่าถอยเร็วขึ้นและตะโกนออกมาในเวลาเดียวกัน
“ผู้อาวุโสโจมตีผู้น้อยเช่นนี้ไม่มากไปหน่อยหรือ? ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงตระกูลเหยาจะพังย่อยยับ”
เทพโลหิตใบหน้าเย็นชาพลางยกแขนขวาขึ้นมาชี้นิ้วออกไป เขากล่าวเสียงเบา “หากเจ้ารอดจากวิชาเทพของข้าได้ ถือว่าเจ้าโชคดี!” แสงสีแดงรวมกันที่นิ้ว วิชากลืนโลหิตปรากฏขึ้นมาและพุ่งเข้าใส่หวังหลินทันที
หวังหลินใบหน้าซีด ขณะล่าถอยก็พลันนำภูเขาเทพออกมา เขาโยนมันออกไปโดยไม่มีเวลาให้เสียใจและร้องตะโกน “วิญญาณ ระเบิด!”
หวังหลินได้รับภูเขาเทพแห่งนี้มาจากกรีด หลังจากแยกวิญญาณมันออกมาได้มันก็ทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง แม้จะไม่ได้ถูกแยกวิญญาณออกมา การระเบิดวิญญาณก็ยังทรงพลังยิ่ง!
วินาทีที่วิชากลืนโลหิตเข้ามาใกล้ ภูเขาเทพพลันระเบิดออกมาก่อเกิดเป็นพายุรุนแรงและทรงพลัง ภายในพายุมีวิญญาณอยู่ มันก่อตัวเป็นวังวนขนาดยักษ์ กลิ่นอายระเบิดเป็นชุดโผล่ออกมาจากภายใน
หวังหลินรีบถอยและพ่นตราประทับผนึกเทพออกมา แขนขวาสร้างผนึกและส่งตราประทับลอยไปข้างหน้า
ทว่าในจังหวะนั้น ฉากเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้หวังหลินต้องหรี่สายตา
จังหวะที่กลืนโลหิตและพายุของภูเขาเทพกำลังปะทะกัน กลืนโลหิตอ้าปากขึ้นมาและสูดดม ทันใดนั้นพายุรุนแรงก็พลันถูกดูดเข้าไป ทุกอย่างถูกกลืนโลหิตสูดเข้าไปหมด
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก วินาทีที่ภูเขาเทพแตกสลาย มันก็หายไปทันที
กลืนโลหิตส่องประกายเจิดจ้าและพุ่งเข้าหาหวังหลิน ตราประทับผนึกเทพพุ่งเข้าหาเพื่อขัดขวาง หวังหลินสร้างผนึกในฝ่ามือ ผนึกสีทองนับแสนรวมกันเข้าหาวิชากลืนโลหิต
ทว่ากลืนโลหิตอ้าปากขึ้นมา วังวนเดิมถูกคายออกมา แต่ในตอนนี้มันตกอยู่ภายใต้การควบคุมของกลืนโลหิต พลังทำลายล้างภายในดังสนั่นเข้าปะทะกับผนึกสีทองที่หวังหลินพึ่งส่งออกไป
‘นี่มันวิชาเทพอันใด!? กลืนสัมผัสวิญญาณข้าถือเป็นเรื่องปกติ แต่หลังจากกลืนเข้าไปแล้วมันถึงกลับใช้ได้อีก!!’
หวังหลินจ้องกลืนโลหิตด้วยใบหน้ามืดมน เขากัดฟันแน่นตบกระเป๋านำราชรถสังหารเทพคันที่สามออกมา มันลอยออกไปเปลี่ยนกลายเป็นผีเสื้อ
วินาทีนั้นแววตาเทพโลหิตก็หรี่แคบและขมวดคิ้วเล็กน้อย
กลืนโลหิตพุ่งออกมาจากผนึกสีทองและมุ่งตรงเข้าหาหวังหลิน เสี้ยวจังหวะนี้เองผีเสื้อกระพือปีกของมันเบาๆ
ดวงตาของกลืนโลหิตเรืองแสงสีแดงและร่างกายหยุดชะงัก มันอ้าปากออกมาและสูดดม
ผีเสื้อกระพือปีกอีกครั้งและคราวนี้พลันเกิดผงสีสันตามติดไปด้วย กลืนโลหิตร้องออกมาและพุ่งเข้าใส่ผีเสื้อ
ผีเสื้อกระพือปีกของตัวเองอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่กลืนโลหิตเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ มันจะต้องหยุดและกลืนกิน เป็นผลให้มันชะลอตัวลงอย่างมาก
เทพโลหิตยกแขนขวาขึ้นมาชี้ออกไปด้วยใบหน้าเย็นเยียบ กลืนโลหิตส่องสว่างมากกว่าเดิมหลายเท่า คล้ายกับทลายขีดจำกัดบางอย่างและเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว
ผีเสื้อบินไปข้างหน้า หมุนวนรอบกลืนโลหิต กระพือปีกของมันและปลดปล่อยผงหลากสี แสงสีแดงโลหิตซึ่งล้อมรอบกลืนโลหิตพลันมองลงจนกระทั่งถูกล้อมด้วยแสงห้าสี
ฉากเหตุการณ์นี้แปลกประหลาดเกินไป แต่หวังหลินเห็นได้ชัดเจนว่าผีเสื้อได้หมองหม่นลงไปมากแล้ว ยากยิ่งที่จะต่อต้านวิชาเช่นนี้ได้
กลืนโลหิตตามไปกับผีเสื้อและกลับไปหาหวังหลิน มันไม่ได้โจมตีหวังหลินแต่ลอยอยู่ข้างๆเหมือนผีเสื้อแทน
หวังหลินถอยกลับมาโดยไม่ลังเลและมีตราประทับผนึกเทพตามหลังไปอย่างใกล้ชิดด้วย
เทพโลหิตพ่นลมหายใจเย็นและก้าวมาข้างหน้า เพียงก้าวเดียวมิติด้านหลังหวังหลินก็ฉีกขาด ก่อเกิดเป็นช่องว่างที่ยากจะก้าวข้ามผ่าน!
สายลมเย็นโผล่ออกมาจากข้างในช่องว่างนั้นทำให้หวังหลินต้องหยุดชะงัก เขาจ้องเทพโลหิตและกล่าวออกมา “ผู้อาวุโสจะกลับคำสัญญาหรือไร?”
“ข้าผิดคำสัญญาจะแล้วยังไงเล่า?” ก้าวออกมาข้างหน้า การจะขัดขวางหวังหลิน เขาต้องแทรกพลังดั้งเดิมเข้าไปในก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ด้วย
หมู่มวลก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ควบแน่นเร็วมากขึ้น เสียงคำรามกู่ร้องกึกก้องรวมตัวกันข้างในก้อนเมฆ สายฟ้านับไม่ถ้วนตกลงมาทันที
สายฟ้าจำนวนมากนี้แบ่งออกเป็นครึ่งส่วน ส่วนแรกพุ่งเข้าหาเทพโลหิตและส่วนหลังพุ่งเข้าหาหวังหลิน
ในขณะนี้ อวกาศรอบด้านถูกห่อหุ้มอยู่ในสายฟ้า พลังกดดันทรงพลังของสายฟ้าทำให้พื้นที่สั่นสะเทือนรุนแรง
เทพโลหิตก้าวเท้าออกมาโดยไม่แม้แต่จะมองสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ ปรากฏตัวอีกครั้งเบื้องหน้าหวังหลินแล้ว พลันยกแขนขึ้นมาและยื่นมือเข้าหาหวังหลิน!
การคว้าจับนี้เรียบง่ายยิ่งและไม่มีพลังอะไรซ่อนอยู่เลย ทว่าเมื่อหวังหลินเห็นสิ่งนี้ ความคิดเขาจึงสั่นเทาราวกับไม่มีทางจะหลบหนีพ้น!
ทัณฑ์สวรรค์กำลังเข้ามาใกล้ พร้อมทั้งแขนของเทพโลหิตอีก ในวินาทีวิกฤตนี้ดวงตาหวังหลินเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบขึ้นมาและตะโกน “ท่านรู้จักปิศาจโบราณเป้ยหลัวหรือไม่!?”
ร่างเทพโลหิตชะงักกึกทันที ดวงตาเรืองแสงชั่วร้าย แสงชั่วร้ายปรากฏขึ้นมาระหว่างคิ้วและมีควันสีดำรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ร่างปิศาจสองเขาตนหนึ่งปรากฏขึ้นมา!
วินาทีนั้นเสียงคำรามของมันก็ดังก้องในวิญญาณหวังหลิน
“เป้ยหลัว! อยู่ไหน!?”