ตอนพิเศษ 11

แต่งงาน

เสิ่นชิงชิวขยับพัดด้ามจิ้วช้าๆ ขณะตนเดินนำไปไม่ไกลนัก ก่อนจะสังเกตว่าคนที่เกาะติดเขาเป็นตังเมมาตลอดทาง กลับไม่ได้เดินตามมา ด้วย เขาจึงหันหลังกลับไปมอง

ลั่วปิงเหอยังยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม

เสิ่นชิงชิวเอ่ยถามอย่างงุนงง “ปิงเหอ? มองอะไรอยู่หรือ?^,,

ครานี้ลั่วปิงเหอจึงได้สติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวด้วยสีหน้าออกจะโง่งมอยู่สักหน่อย เขาเอ่ย “ซือจุน ข้า…^,,

เสิ่นชิงชิวไม่เข้าใจเขายิ่งกว่าเดิมจึงเดินกลับไปอยู่ในรัศมีสายตาของลั่วปิงเหอ ตนจึงเห็นฝูงชนแซ่ซ้องยินดีให้ขบวนสีแดงของคู่บ่าวสาว ข้าวใหม่ปลามันที่กำลังเคลื่อนเข้าไปในคฤหาสน์

ถนนสายนี้คลาคร่ำไปด้วยผู้คนอยู่แล้ว เสิ่นชิงชิวจึงไม่ทันสังเกตว่ามีขบวนแห่บ่าวสาวร่วมถนนอยู่ด้วย

เด็กหญิงสองคนหิ้วตะกร้าใบน้อยแล้วโปรยของหวานงานแต่งที่ประตูเคหาสน์ พวกเธอส่งเลียงสดใสเจื้อยแจ้ว “แจกจ่ายความสุขเจ้าค่ะ!” / “แจกจ่ายความสุข!”

ความคิดแรกของเสิ่นชิงชิวทำลายบรรยากาศชื่นมื่นโดยแท้ “หรือว่า ครอบครัวนั้นจะถูกปิศาจร้ายสิงสู่?^,,

ทว่าไม่ว่าจะมองอย่างไร ตนก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติเลยสักนิด ตนกำดังจะเอ่ยปากถาม แต่ลั่วปิงเหอก็เดินไปหาคนเหล่านั้นเลียแล้ว เด็กหญิงทั้งสองไม่เคยพบชายหนุ่มรูปงามขนาดนี้มาก่อน เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงตะลึงงันไป พวกเธอลืมกระทั่งว่าต้องแจกจ่ายขนมหวาน ลั่วปิงเหอจึงหยิบขนมเหล่านั้นจากมือพวกเธอเอง

หลังจากได้ของชำร่วยงานแต่งแล้วลั่วปิงเหอก็กลับมาหาเสิ่นชิงชิวอย่างชื่นมื่น “ซือจุน ไปกันเถอะขอรับ^,,

เสิ่นชิงชิวพยักหน้า

พวกเขาทั้งคู่เดินเคียงกันมาพักหนึ่ง นิ้วของลั่วปิงเหอยังเล่นกับขนมหวานในห่อกระดาษสีแดง เขายังเหลียวหลังกลับไปที่กลุ่มฝูงชนรายล้อมงานวิวาห์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

เสิ่นชิงชิวถาม “คนเหล่านั้นมีสิ่งใดผิดปกติหรือ?^,,

ลั่วปิงเหอดูประหลาดใจกับคำถาม “ซือจุนหมายความว่าอย่างไรหรือขอรับ มีสิ่งใดผิดปกติหรือ^,,

เสิ่นชิงชิวตอบ “หากมิได้มีสิ่งใดผิดแผก เหตุใดเจ้าจึงหันกลับไปมองเช่นนั้นเล่า? เจ้าไม่ได้ชอบของหวานด้วยซ้ำ^,,

ลั่วปิงเหอเพิ่งจะเข้าใจคำถามของเสิ่นชิงชิว เขายิ้ม “มิมีสิ่งใดผิดปกติขอรับ ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าพวกเขาแจกจ่ายความสุขมาถึงข้าจริงๆ^,,

เขาดูจริงจังจนน่าแปลกใจขณะกล่าวคำเหล่านี้ออกมา เสิ่นชิงชิวอดยิ้มให้เขาไม่ได้ “เหวยซือไม่นึกว่าเจ้าจะเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วย หรือว่าเจ้าจะไม่เคยเห็นขบวนแห่งานแต่ง?^,,

ลั่วปิงเหอตอบ “ข้าเคยเห็นอยู่บ้างขอรับ แต่มิเคยคิดว่าเรื่องเหล่านี้มีความเกี่ยวข้องอนใดกับตัวข้าเลย^,,

เสิ่นชิงชิวปวดหัวขึ้นมา “เจ้าไม่เคยคิดจะแต่งงานกับสตรีสักคนมาก่อนเลยหรือ?^,,

ลั่วปิงเหอส่ายศีรษะ เสิ่นชิงชิวคิดว่านี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เขาจึงถามอีกครั้ง “จริงหรือ? ไม่เคยคิดเลยแม้แต่นิด?^,,

เห็นแบบนี้ ลั่วปิงเหอ – ลั่วปิงเหอต้นฉบับก็เป็นพระเอกนิยายฮาเร็มเลื่องชื่อ เขาจะไม่เคยคิดถึงอนาคตสวยสดงดงามได้อย่างไร? แถมถ้าจะพูดให้ถูกตามรสนิยมห่วยๆ ของเจ้าเซี่ยงเทียนต่าเฟยจีแล้ว อนาคตสวยสดงดงาม ย่อมไม่ใช่แค่การได้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆ สักคน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเป็นหญิงงามจำนวนไม่ตํ่ากว่าเลขสามหลัก แน่ล่ะว่าเสิ่นชิงชิวรู้ว่าลั่วปิงเหอคนนี้ ไม่มีทางทำเช่นนั้น แต่เขาจะไม่เคยคิดฝันถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยหรือ แล้วยังคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัวอีก?

ลั่วปิงเหอคิดคำนึงอยู่พักหนึ่ง “เมื่อก่อน ข้าไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้เลยจริงๆ^,,

เสิ่นชิงชิวเห็นอีกฝ่ายเอ่ยว่า ‘เมื่อก่อน^, จึงแกล้งแหย่ไป “หมายความว่าตอนนี้เจ้าเริ่มสนใจขึ้นมาแล้วสิ?^,,

นึกไม่ถึงว่าครานี้ลั่วปิงเหอกลับไม่ตอบเขา

เสิ่นชิงชิวไม่รู้ว่าตนคิดไปเองหรือไม่ แต่ทุกคืนหลังจากนั้น ลั่วปิงเหอดูมีกำลังวังชามากขึ้นเป็นพิเศษ สะโพกกับขาแก่ๆ ของตน ต้องทำงานหนักตามไปด้วย

ทั้งสองคนมักจะกลับไปเยี่ยมเยียนญาติพี่น้องที่ชางฉยงซานทุก ๆ สองเดือน เมื่อพวกเขากลับมาอีกครั้งจึงไม่มีใครประหลาดใจ กระนั้นแต่ละคน ก็ยังรุมล้อมด้วยความกระตือรือร้น

ฉีซิงชีกล่าว “อะไรกันนี่? ผู้ใด? มิใช่เจ้ายอดเขาชิงจิ้งเพิงหรอกหรือ? เจ้ากลับมาอีกแล้ว? โอกาสหาได้ยากยิ่ง ร้อยวันพันปีจะมีสักครั้ง!^,,

เสิ่นชิงชิวตอบ “เจ้าพูดได้ไม่ผิดเลย^,,

ฉีซิงซี “เจ้ามีของฝากจากภพมารติดไม่ติดมือมาด้วยหรือไม่? ของฝากที่ไม่ใช่คนข้างๆ เจ้าน่ะ^,,

เสิ่นชิงชิวคิดในใจ ลั่วปิงเหอเติบโตในภพมนุษย์ เขาไม่น่านับเป็นของฝากจากภพมารอยู่แล้ว ดังนั้นตนจึงเอ่ย “ต่อให้ข้านำมาจริง ก็คงไม่มีใครอยากทานหรอก ข้าไม่ได้นำอะไรติดไม่ติดมือมาก็ถูกแล้ว^,,

แล้วเขาจึงเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งเข้ามาหาพวกเขาพร้อมอะไรในมือ เสิ่นชิงชิวจึงทักทาย “ศิษย์น้องหลิ่ว เจ้าดูสบายดีนะ ข้า…อะไรนั้น!^,,

หลิ่วซิงเกอยื่นปิศาจที่กำลังจะตายมาให้เสิ่นชิงชิวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เสิ่นชิงชิวยื่นมันกลับไปให้เขา เขาก็ยังดันมันกลับมาให้เสิ่นชิงชิวอีก “ปิศาจผมสั้น เจ้าเอาไปกินได้”

เสิ่นชิงชิวดันมันกลับไปอีกครั้ง “ข้าไม่กินหรอก! ตัวที่เจ้าให้ข้ามาเมื่อหลายปีก่อนยังอยู่ดีอยู่เลย ตอนนี้มันตัวใหญ่ยักษ์จนทำลายป่าไผ่บนชิงจิ้งเฟิงแล้ว ข้าไม่ต้องการเพิ่มอีกตัวหรอก!”

ทั้งสองคนยักแย่ยักยันโบ้ยปิศาจผมสั้นในมือไปมาจนมันส่งเสียงกรีดร้องระงม เว่ยชิงเวยจึงกล่าว “ศิษย์พี่เสิ่น ข้าคิดว่าท่านควรรับม้นไว้นะ ถ้ามันเป็นคู่ตัวผู้ตัวเมีย มันจะได้นัวเนียกันแล้วเลิกแทะต้นไผ่ของท่านไง^,,

“แล้วถ้ามันเป็นตัวผู้ทั้งคู่เล่า?”

“…”

หากเป็นเมื่อก่อน ลั่วปิงเหอคงจะเริ่มปล่อยรัศมีเย็นเยียบทันทีที่หลิ่วชิงเกอปรากฎกายพร้อมยิ้มหยันแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรอย่างมิคิดจะปิดบัง ทว่าวันนี้เขากลับดูเหมือนกำลังง่วนอยู่กับอะไรบางอย่างจนเงียบเฉย ไม่ใส่ใจอยู่ข้างกายเสิ่นชิงชิว เสิ่นชิงชิวไม่ชินกับท่าทีแบบนี้ของเขาเลย

ไม่ใช่เขาคนเดียวที่รู้สึก คนอื่นๆ ก็ครั้นเนื้อครั้นตัวตามไปด้วย ปกติแล้วเจ้ายอดเขาทั้งหลายและสหายร่วมสำนักจะพูดมากเป็นพิเศษเมื่อพวกเขามาพบปะกันสักที สรวลเสเฮฮาทั้งเรื่องขำขันเรื่องจิปาถะ จนบทสนทนายืดยาวกว่าที่ควรจะเป็น ทว่าวันนี้พวกเขากลับประหยัดถ้อยคำ รวบรัดตัดความ ปกติแล้วบทสนทนาของพวกเขามักจะจบลงที่นัดดื่มสุราสนทนาพาทีต่อถึงมื้อคํ่าที่ซุ่ยเซียนเฟิง ครานี้กลับมิมีผู้ใดกล้าเสนอแผนไปต่อเลย อาจจะด้วยบรรยากาศประหลาดรอบตัวลั่วปิงเหอ ฉีซิงชีจึงแอบดึงตัวเสิ่นชิงชิวมาถาม “ศิษย์เจ้าเป็นอะไรไป?^,,

เสิ่นชิงชิวตอบ “’เป็นอะไร? อย่างไรเล่า?^,,

ฉีซิงชี “วันนี้ศิษย์เจ้าดู…อืม…พวกเจ้าทะเลาะกันรึเปล่า?^,,

เสิ่นชิงชิว “เปล่า^,,

เขายังคงรักษามาดใจเย็นครุ่นคิด ทว่านิ้วมือกำรอบพัดด้ามจิ้วแน่นขึ้น

ฉีซิงซีกล่าว “โอ้ ดีแล้วที่พวกเจ้าไม่ได้ทะเลาะกัน ข้าคิดว่าวันนี้ ลูกศิษย์เจ้าดูแปลกไป อย่างกับเขากำลังอดทนอะไรสักอย่าง^,,

เสิ่นชิงชิวก็สังเกตเห็นความผิดปกติเหมือนกันนั่นแหละ

กระทั่งพวกเขากลับมาถึงเรือนไผ่เขียวแล้ว ลั่วปิงเหอก็ยังทำตัวพิกลอยู่ดี

เสิ่นชิงชิวเพิ่งจะนั่งลงบนเตียงไม้ไผ่ได้ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงดังจากประตูทางเข้า เขารีบรุดออกจากหลังฉากกั้นไปเห็นลั่วปิงเหอล้มไม่เป็นท่าอยู่กับพื้น ขณะที่หมิงฟานและหนิงอิงอิงยืนพูดไม่ออกอยู่ข้างกัน

เสิ่นชิงชิวช่วยพยุงลั่วปิงเหอขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”

ลั่วปิงเหอกำลังตอบว่า “ไม่มีอะไรขอรับ…”

แต่เขายังพูดไม่จบ หมิงฟานก็รีบฟ้อง “ซือจุน ลั่วปิงเหอสะดุดธรณีประตู!^,,

เสิ่นชิงชิว “…”

ลั่วปิงเหอจ้องหมิงฟานเขม็งจนอีกฝ่ายหนาวสั่นไปทั้งตัว เสิ่นชิงชิวรีบกล่าว “พวกเจ้าทั้งคู่กลับไปเถอะ เตรียมตัวสำหรับบทเรียนตอนเช้าวันพรุ่งนี้ด้วย^,,

หลังจากปิดประตู ลั่วปิงเหอก็นั่งลงเงียบๆ ข้างโต๊ะ เสิ่นชิงชิวดูรอยปูดบนหน้าผากเขาแล้วอดถอนใจไม่ได้ “สองสามวันนี้เจ้าเป็นอะไรไป?”

ลั่วปิงเหอยังคงนิ่งเงียบ

เสิ่นชิงชิวกล่าว “เป็นเด็กดีแล้วนั่งเฉยๆ เหวยซือจะประคบร้อนให้เจ้า”

เขาหันกลับไปที่อ่างน้ำ ขณะที่ตนกำวังบิดน้ำออกจากผ้าเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหลังอีกครั้ง เขาสะดุ้งหันกลับไปมอง สั่วปิงเหอร่วงลงไปกองกับพื้นอีกแล้ว

เสิ่นชิงชิวพูดอะไรไม่ออก เขากลัวว่าลั่วปิงเหอจะหน้ามืดจนยืนหรือนั่งเองไม่ได้จนต้องรีบเดินเข้าไปหา “เจ้า…”

เขาไม่นึกว่าลั่วปิงเหอจะจับมือเขาไว้แล้วกล่าว “ซือจุน ท่านอยากแต่งเข้าสกุลข้าไหม?”

หน้าแก่ๆ ของเสิ่นชิงชิวมีรอยร้าวแตกดังเปรี๊ยะ

ลั่วปิงเหอเห็นสีหน้าประหลาดของเขาจึงรีบแก้ “ซือจุน หากท่านไม่อยากแต่งเข้าสกุลข้า ได้โปรดให้ข้าแต่งเข้าสกุลท่านเถอะ!”

ยิ่งเห็นเสิ่นชิงชิวไม่ตอบสนอง ลั่วปิงเหอยิ่งจริงจังมากขึ้น เขาถามอีกครั้ง “ซือจุน ท่านอยากจะ…”

เขากลืนนํ้าลายก่อนจะถามอีกครั้งด้วยเสียงสั่นไหว “… ใช้ชีวิต… ร่วมกับข้าไหม?”

เสิ่นชิงชิวยังไม่ตอบอะไร แสงในตาลั่วปิงเหอจึงริบหรี่ลงเรื่อยๆ

ผ่านไปพกหนึ่ง เขาจึงเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ถ้าซือจุนไม่อยาก ข้า…ข้า…”^,

เสิ่นชิงชิวขัดเขา “เดี๋ยวก่อน^,,

“เจ้า…^,, เขาลังเลอยู่นานกว่าจะกล่าวต่อ “หลายวันที่ผ่านมานี่ ที่เจ้าทำตัวแปลกไป เพราะอยากจะถามข้าเรื่องนี้หรือ?^,,

ลั่วปิงเหอมองตรงมาที่เขาแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง

เสิ่นชิงชิวรู้สึกว่าตนกล่าวประโยคต่อไปได้อย่างยากลำบาก “ถ้าอย่างนั้น เจ้ากำลัง…กำลัง?”

ลั่วปิงเหอฉวยโอกาสพูดต่อจากประโยคของเขา “ศิษย์ผู้นี้กำลังสู่ขอซือจุนมาเป็นคู่ชีวิตขอรับ^,,

เสิ่นชิงชิว “…”

เขาหมดแรงนั่งลงบนโต๊ะแล้วซบหน้ากับฝ่ามือ เขาไม่รู้ว่าตนควรรู้สึกอย่างไรดี

ตามจริงแล้วเขาควรจะคิดว่าเรื่องนี้มันบ้าบอสิ้นดี แม้ว่าเขากับลั่วปิงเหอจะคบหากันมานานแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยนึกว่าลั่วปิงเหอจะ…จะพูดอย่างไรดีเล่า ขอแต่งงานเนี่ยนะ

โอ้! สวรรค์ ขอแต่งงาน ให้เขาใช้คำนี้กับชายหนุ่มอย่างลั่วปิงเหอ มันจะน่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว!

เขาคงฝึกพูดคำนี้มานับไม่ถ้วนแล้วถึงได้ดูกังวลแล้วยังทำตัวแปลกไปขนาดนี้ กระทั่งจะพูดปกติยังทำไม่ได้ สะดุดล้มธรณีประตูทันทีที่ก้าวเข้าห้อง แล้วยังงพูดตะกุกตะกักซ้ำไปซ้ำมาขนาดนี้

ที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือเสิ่นชิงชิวไม่คิดจะตำหนิลั่วปิงเหอ หรือพูดอะไรที่จะทำลายความมั่นใจของเขาเลย – เสิ่นชิงชิวช็อคที่ตนเพิ่งรู้สึกว่า ที่จริงแล้วตนเองออกจะพอใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ

ลั่วปิงเหอยังคงกังวลอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย เขากลืนน้ำลายอึก ยิ่งเห็นเสิ่นชิงชิวเลื่อนมือออกจากใบหน้าจะพูดต่อ ลั่วปิงเหอก็รีบกล่าวอย่างร้อนรน “ถ้าซือจุนไม่อยาก ท่านไม่ต้องตอบข้าก็ได้! ท่าน…ต่อให้ท่านไม่ตอบข้าก็เข้าใจดี ท่านไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ขอรับ ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ถ้าข้าทำให้ท่านลำบากใจ…ท่านคิดว่าข้าแค่ล้อเล่นก็ได้ไม่เป็นไรหรอกขอรับ…”

เสิ่นชิงชิวเหมือนโดนตบหน้า เขาหมุนข้อมือฟาดพัดด้ามจิ้วใส่ลั่วปิงเหออย่างเกรี้ยวกราด “ไม่เป็นไรบ้านเจ้าสิ!”

ลั่วปิงเหอโดนตีไปหนึ่งที เขานวดหน้าผากตัวเองทั้งกะพริบตาปริบๆ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงโดนตี ท่าทางใสซื่อนี่ยิ่งทำให้เสิ่นชิงชิวโกรธเข้าไปใหญ่

เขาแอบดีใจไปนิดหน่อยแล้วแท้ๆ แต่จู่ๆ เจ้าเด็กนี่ก็พูดออกมาได้ ‘ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ไม่ต้องตอบก็ได้ ท่านคิดว่าข้าแค่ล้อเล่นก็ได้!’

ประโยคสุดท้ายยิ่งราดนํ้ามันลงบนกองเพลิงให้เสิ่นชิงชิว เขาใชัพัดฟาดอีกที “นี่เป็นเรื่องที่เจ้าล้อเล่นได้หรือ?!”

ลั่วปิงเหอรับการโจมตีอย่างสงบเสงี่ยม เขาพึมพำหงอยๆ “ข้าผิดไปแล้ว…”

เสิ่นชิงชิวหุบพัดกลับ “แน่นอนว่าเจ้าผิด! เหวยซือแทบจะตอบตกลงไปแล้วด้วยซ้ำ!”

“ข้า…” ลั่วปิงเหอกำลังจะยอมรับผิดอีกครั้ง ทว่าเขาเมื่อได้ฟังคำตอบเขากลับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เขาเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ซือจุน ท่านว่าอย่างไรนะขอรับ?^,,

เสิ่นชิงชิว “ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น^,,

ลั่วปิงเหอรัองเสียงหลง “ซือจุน!^,,

เสิ่นชิงชิวถอนหายใจ เขายกมือขึ้นเรียกลั่วปิงเหอมาใกล้โดยไม่เอ่ยปากอธิบาย

ลั่วปิงเหอมองท่าทีนั้นแล้วเข้ามานั่งข้างเขา เสิ่นชิงชิวมองเขากลับไปอีกทีหนึ่ง ลั่วปิงเหอคุ้นเคยกับภาษากายของเสิ่นชิงชิวเป็นอย่างดี เขาเข้าใจว่าเสิ่นชิงชิวคิดอะไรอยู่แม้ไม่ได้เอ่ยออกมา แล้วลั่วปิงเหอจึงรินสุราลงจอกอย่างนอบน้อม เสิ่นชิงชิวรับกาสุรามารินลงจอกของตนเอง จากนั้นจึงขยับให้ลั่วปิงเหอยกแขนมาเกี่ยวไขว้ก้น

ลั่วปิงเหอพูดขึ้น “ซือจุน ถ้าอย่างนั้น…”

เสิ่นชิงชิวยกจอกที่ตนเป็นคนรินขึ้นมาไขว้แขนกับลั่วปิงเหอตามพิธี ไขว้แขนดื่มสุรามงคลของบ่าวสาว

ลั่วปิงเหอหน้าแดงซ่านทันที

เขามือสั่นราวกับแทบประคองจอกของตนไม่ได้ เสิ่นชิงชิวคล้องแขนกับเขาอยู่ อาการสั่นของเขาจึงมาถึงตัวเสิ่นชิงชิวไปด้วยจนเขาแทบจะทำเหล้ากระฉอก

ลั่วปิงเหอละลํ่าละลัก “ข้า ข้า ข้าคิดว่า…ข้าคิดว่าท่านจะ…”

เสิ่นชิงชิวเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าคิดว่าข้าจะปฏิเสธแน่ๆ ล่ะสิ ใช่ไหม”

ลั่วปิงเหอ “…”

เสิ่นชิงชิวกล่าวต่อ “เจ้าถึงได้ไม่อยากฟังคำตอบ เพราะเจ้าคิดว่าตัวเองจะโดนปฏิเสธแน่ๆ^,,

ลั่วปิงเหอเอ่ย “… ข้ากังวลมากจริงๆ ขอรับ^,,

 

เขามองตรงมาที่เสิ่นชิงชิว “ซือจุนขอรับ วันนั้นท่านถามข้าว่าข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนเลยหรือ? แน่นอนว่าข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลยจริงๆ^,,

เสิ่นชิงชิว “เจ้ามีสิทธิ์จะคิดเรื่องพวกนี้^,,

แค่จินตนาการก็ผิดด้วยหรือ? อีกอย่าง เรื่องเพ้อฝันก็กลายเป็นเรื่องจริงไปแล้ว!

ลั่วปิงเหอกล่าว “ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าคิดว่าไม่มีทางที่คนอย่างข้าจะเป็นที่รักของใครต่อใคร ข้าคิดว่าไม่มีใครต้องการข้า^,,

เสิ่นชิงชิว “เจ้าคิดผิดแล้ว…”

“แล้วจากนั้น” ลั่วปิงเหอพูดต่อ “ข้าก็ได้พบซือจุน ซือจุนอยู่ข้างกายข้า แต่ข้าก็ยังก็กังวลอยู่ดี ข้าอดคิดไม่ได้ว่าท่านอาจจะจากข้าไปเมื่อไหร่ก็ได้ ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะทำอย่างไรดี ข้าอยากแข็งแกร่งขึ้น ข้าอยากจะดีกว่าคนอื่นๆ แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่าไม่พออยู่ดี ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ ข้ายังกลัวว่าสักวันจะเสียท่านไป….^,,

เสิ่นชิงชิวทำได้แค่สบตาเขา ครู่หนึ่งจึงยื่นมือไปลูบศีรษะลั่วปิงเหอ เขาถอนหายใจ “ลั่วปิงเหอ เจ้า…”

ลั่วปิงเหอ “ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะทำอย่างไรเหมือนกันขอรับ”

เสิ่นชิงชิว “ทำตามที่เจ้าต้องการเถอะ”

 

สี่ชั่วโมงหลงจากนั้น คนทั้งคู่ในชุดรุ่มร่ามที่ขยับตัวทีก็มีเสียงผ้าเสียดสีกันสวบสาบก็นั่งหันหน้าเข้าหากันบนเตียง

ลั่วปิงเหอทุ่มเทกับเรื่องนี้มากจนเสิ่นชิงชิวต้องยอมเขาเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไรถึงหาชุดเจ้าบ่าวสองชุดมาได้ในเวลากระชั้นชิดแบบนี้ เขาคะยั้นคะยอให้เสิ่นชิงชิวสวมชุดนี้เข้าพิธีด้วยกัน ทำพิธีคำนับสามครั้ง ไขว้แขนดื่มสุรามงคล และธรรมเนียมปฏิบัติทั้งหลายในคืนวิวาห์ เสิ่นชิงชิวแอบคิดในใจว่าต่อให้ใส่ชุดเต็มยศอย่างไรเดี๋ยวก็ต้องถอดหมดอยู่ดี กระนั้นเขากลับยินยอมพร้อมใจให้ความร่วมมือเต็มที่

เขาไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าลั่วปิงเหอจะเป็นพวกหัวโบราณเคร่งครัดตามธรรมเนียมประเพณีขนาดนี้ แค่คิดว่าลั่วปิงเหอถวิลหางานแต่งงานขนาดนี้ เขาก็ทั้งขบขันทั้งเอ็นดูอีกฝ่าย เสิ่นชิงชิวอดไม่ได้ที่จะจริงจังตามเขาไปด้วย

ขณะเสิ่นชิงชิวสวมชุดไปได้ครึ่งทาง ลั่วปิงเหอก็หันกลับมามองเขา แล้วนิ่งงันไปจนเสิ่นชิงชิวต้องเอ่ยปากถาม “ลั่วปิงเหอ? มีอะไรรึเปล่า?”

ลั่วปิงเหอตอบอย่างจริงจัง “ซือจุน ท่านใส่ลีแดงขึ้นจริงๆ”

ผิวของเสิ่นชิงชิวค่อนข้างขาวซีด แสงสะท้อนจากชุดแต่งงานสีแดงจึงเติมแต่งเครื่องหน้าเขาจนมีชีวิตชีวา สายตาของลั่วปิงเหอมองเขาอย่างหลงรักหัวปักหัวปำมากกว่าทุกที ท่าทีของเขาทำให้เสิ่นชิงชิวรีบกระแอมไอ แม้ลั่วปิงเหอจะเอ่ยชมตนเป็นปกติอยู่แล้วเขาก็ยังเขินอยู่ดี

เขาพูดอย่างจริงรัง “เจ้าเองก็…ใส่สีแดงแล้วดูดีมากเหมือนกัน”

‘ดูดีมาก’ ออกจะประหยัดคำชมเกินไปด้วยซ้ำ เสิ่นชิงชิวไม่เชื่อว่าจะมีหญิงใดกล้าปฏิเสธเจ้าบ่าวแสนหล่อเหลาคนนี้ได้ เขากำลังจะชมต่อแล้ว ทว่าตนกลับเห็นลั่วปิงเหอวางผ้าสีขาวผืนบางลงบนเตียงอย่างตั้งอกตั้งใจ

“…” เสิ่นชิงชิวสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา “เจ้ากำลังทำอะไร?^,,

ลั่วปิงเหอหน้าแดง “ศิษย์ได้ยินมาว่านี้เป็นของจำเป็นในคืนร่วมหอของคู่แต่งงานใหม่…”

เขายังไม่ทันพูดจบ เสิ่นชิงชิวก็ขนลุกวาบไปทั้งตัว

ขั้นตอนจุกจิกอื่นๆ ยังพอว่า แต่เตรียมการกระทั่งเรื่องนี้ด้วยมันจะขนพองสยองเกล้าเกินไปแล้ว!

ลั่วปิงเหอรีบตอบทันที “ซือจุนขอรับ ศิษย์ขอสาบานตรงนี้เลยว่าข้าจะไม่ทำให้ท่านเลือดตกยางออกจริงๆหรอก!” เขากล่าวต่อทั้งหน้าแดงๆ “ข้าแค่อยากทำตามประเพณีให้ใกล้เคียงคู่แต่งงานจริงๆ มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นเอง…”

เสิ่นชิงชิวเหงื่อกาฬแตกลนลานเอ่ย “ละขั้นตอนที่ไม่จำเป็นออกบ้างก็ได้ ไม่เห็นต้องทำตามพิธีรีตองขนาดนี้เลย” เขากำลังจะหยิบผ้าขาวผืนนั้นออกแล้วทว่ากลับถูกดวงตาน้ำตารื้นของลั่วปิงเหอขัดไว้เสียก่อน

เขาทนสายตาแบบนี้ของลั่วปิงเหอไม่ได้จริงๆ จึงหยุดมือ เสิ่นชิงชิวครุ่นคิดอยู่นานจนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ถ้าเจ้าทำได้อย่างที่พูดจริง ถึงจะวางผ้าผืนนี้ไว้ก็ไม่ได้ใช้หรอก…”

ลั่วปิงเหอวิงวอนจนน่าสงสาร “แต่ถ้าเราละสิ่งที่ต้องใช้ ขั้นตอนที่ต้องทำ ตัดทุกอย่างที่จำเป็นออกไปเสียหมด เราจะเรียกคืนนี้ว่าเป็นคืนวิวาห์ของเราได้อย่างไรขอรับ?^,,

“…” เสิ่นชิงชิวกล่าว “ได้ ได้ ได้ ถ้าเจ้ายืนกรานอย่างนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ^,,

ลั่วปิงเหอกอดเสิ่นชิงชิวทันที เขาฝังหน้าบนไหล่เสิ่นชิงชิวแล้วพึมพำ “ซือจุน ท่านเมตตาศิษย์คนนี้เหลือเกิน”

เสิ่นชิงชิวพยายามใจเย็น “ก็ไม่ขนาดนั้น…”

พวกเขายังพูดกันไม่จบ เสิ่นชิงชิวก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มขยับมือมาถึงที่แปลกๆ แล้ว

แค่พริบตาลั่วปิงเหอก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นออกจากร่างเสิ่นชิงชิว เหลือไว้เพียงถุงเท้าสีขาวเท่านั้น

ศิษย์อาจารย์คู่นี้มีความสัมพันธ์ทางกายกันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่คนอย่างเสิ่นชิงชิวก็ยังเก็บรักษายางอายไว้มั่น ไม่เคยหน้าหนาขึ้นสักครั้ง แม้ว่าจะผ่านมาหลายครั้งแล้วก็ตาม ยิ่งเห็นร่างของลั่วปิงเหอเข้าใกล้เข้ามา ยิ่งเพิ่มความกังวลของเสิ่นชิงชิวขึ้นมาทีละน้อย เขาหันหน้าไปทางอื่นแล้วหลับตา ทั้งสองมือของลั่วปิงเหอสัมผัสต้นขาด้านในของเขาพยายามแยกหว่างขาของเขาออกจากกัน เขาดึงดันเล็กน้อยก่อนจะยอมให้ความร่วมมือแยกขาออกอย่างรวดเร็ว

มือข้างหนึ่งขยับขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเสิ่นชิงชิว ลั่วปิงเหอกระซิบเสียงนุ่ม “ซือจุน…”

เสิ่นชิงชิวแยกริมฝีปากตนออกเปิดทางให้นิ้วของลั่วปิงเหอเข้ามาข้างใน แล้วเลียมันเบาๆ เขาปิดตาเสียแน่น ความรู้สึกของนิ้วที่เย้าแหย่ในปากจึง ยิงแจ่มชัด แค่นิ้วเดียวยังไม่พอ ครู่หนึ่งจึงมีเพิ่มเข้ามาอีกนิ้ว ลั่วปิงเหอตาเป็นประกายมองภาพเสิ่นชิงชิวพยายามรับนิ้วของเขาเข้าไปลึกๆ แล้วยังเลียจนชุ่ม จากนั้นจึงถอนนิ้วขยับไปที่ช่วงล่างของเสิ่นชิงชิว

หลังจากเขี่ยเย้าแหย่อยู่ครู่หนึ่ง รอยจีบพับแน่นที่กลางหว่างขาของเสิ่นชิงชิวก็เคลือบไปด้วยประกายจากความชุ่มชื้น มันทั้งนุ่มทั้งโอนอ่อนพร้อมต้อนรับ ลั่วปิงเหอจึงขยับกายเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวังไม่กดดันเสิ่นชิงชิวจนเกินไป เสิ่นชิงชิวรู้สึกถึงหัวแข็งๆ รุ่มร้อนบดขยี้เข้ามาในส่วนลับที่สุดของเขา ปากทางเข้าค่อยๆ ห่อรอบปลายของสิ่งนั้น เขารู้สึกถึงเส้นเลือดขดเกร็งไปด้วย

ลั่วปิงเหอเอ่ยเสียงตํ่า “ซือจุน… ข้าจะเข้าไปแล้วนะขอรับ^,,

เสิ่นชิงชิวยังคงหลับตาขณะพยักหน้าน้อยๆ ลั่วปิงเหอจับเอวเขาไว้ แล้วเบียดร่างเข้ามา

ทันใดนั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็แผดออกจากคอของเสิ่นชิงชิว เขาเกี่ยวมือกับมือของลั่วปิงเหอที่เอวตน

ถึงเสิ่นชิงชิวจะเตรียมใจเตรียมกายให้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ใหญ่เกินไปก็คือใหญ่เกินไปอยู่ดี ส่วนนั้นของลั่วปิงเหอยังเข้ามาได้แค่ครึ่งทาง ก็ไปต่อไม่ได้แล้ว

ช่องทางเบื้องล่างนั้นทั้งนุ่มทั้งอุ่น แต่วงกล้ามเนื้อที่รัดรอบนั้นไม่ผ่อนคลายลงเลย ทั้งยังดึงดันสกัดกั้นไม่ให้ลั่วปิงเหอเข้ามา ลั่วปิงเหอจึงยื่นมือไปกลั่นแกล้งด้านหน้าของเสิ่นชิงชิว หลังจากท่อนเนื้อของเสิ่นชิงชิวถูกกระตุ้น ร่างกายเขาก็ให้ความร่วมมือใที่สุด ลั่วปิงเหอเห็นว่าร่างนี้ผ่อนคลายลงแล้วจึงฉวยโอกาสดันตัวลึกเข้าไป

โดนจับแบะขาออกกว้างเพื่อรองรับการสอดใส่เช่นนี้ช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน เสิ่นชิงชิวแอ่นหลังตนอย่างไร้สติ หัวนมบนแผ่นอกเขาโดนดันขึ้นมาให้ร่างที่อยู่เหนือตนเชยชม ลั่วปิงเหอจึงขยับมือมาเล่นกับหัวนมเขา

ในฐานะผู้ชายปกติธรรมดาทั่วๆ ไปแล้ว เสิ่นชิงชิวไม่เคยชอบถูกสัมผัสตรงนั้นเลยเพราะใจเขารู้อยู่เต็มอกว่ามันน่าละอาย เขามือสั่นพยายามผลักลั่วปิงเหอออกไป แต่ลั่วปิงเหอกลับโน้มศีรษะลงมาครอบครองหัวนมฝั่งขวาของเสิ่นชิงชิว เขาเลียมันจนแฉะและดูดทึ้งจนบวม เสิ่นชิงชิวหน้าแดงเถือกเสียจนเลือดแทบจะซึมออกจากผิวแล้ว เขารีบผลักลั่วปิงเหอออกไป แต่ลั่วปิงเหอฉวยโอกาสนี้ฝังตัวเองลงไปลึกขึ้นทั้งยังเล็งไปที่จุดอ่อนไหวในร่างเสิ่นชิงชิว

เสิ่นชิงชิวรู้สึกว่าทั้งร่างตนถูกผ่าครึ่งตั้งแต่กลางลำตัวลงไป ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วช่วงล่าง

ความเจ็บปวดนี้ เกิดจากส่วนปลายของลั่วปิงเหอที่ขยายเสียจนมโหฬาร สิ่งนั้นสอดใส่เข้ามาพร้อมขยายผนังด้านในไปด้วย หัวที่กระหนํ่าแทรกเข้ามานั้นทั้งอัดแน่นทั้งบวมเป่งราวกับกำปั้นจนเขาเกือบนึกว่าเป็นแขนด้วยซ้ำ เลิ่นชิงชิวแทบหวังให้ตัวเองสลบไปตั้งแต่ตอนนี้ แต่เมื่อลั่วปิงเหอถูไถจุดที่คุ้นเคย เสียงครํ่าครวญก็เปลี่ยนเป็นเสียงแว่วหวาน เมื่อลั่วปิงเหอจับเอว เขาไว้แล้วใช้สิ่งนั้นกระหนํ่ากระแทกที่จุดนั้นไม่กี่ครั้ง เขาก็อ่อนระทวยไปทั้งตัว

เมื่อส่วนนั้นอ่อนนุ่มแล้ว ครึ่งล่างของเสิ่นชิงชิวยิ่งเชื้อเชิญมากกว่าเดิม ช่องทางนั้นลึกทอดไปข้างใน ทั้งอุ่นทั้งชื้น ยอมให้กระแทกลึกเข้าไปโดยไม่ขัดขืน ในสายตาของลั่วปิงเหอ แค่มองตํ่าลงหน่อยเขาก็เห็นเสิ่นชิงชิวอยู่ในสภาพขาแบะออกกว้างถูกงอพับมาถึงหน้าอก ถุงเท้าขาวยังอยู่ดีไร้ราคี

ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นไปอีก

เสิ่นชิงชิวจิกมือกับผ้าปูเตียง เขากัดฟันทนรับสัมผัสหนักหน่วงในกาย จังหวะสอดใส่แต่ละครั้งทำให้เขากลัวว่าเครื่องในตนจะกระจายไปคนละทิศละทาง แต่เขาไม่มีทางเลือก ตนทำได้แค่ยกขาเกี่ยวรอบเอวลั่วปิงเหอ แล้วปรับรังหวะให้พร้อมกัน ผ่อนบ้างรัดบ้าง ดูดกลืนลั่วปิงเหอเข้ามาแล้วปล่อยให้ส่วนหน้าของตนขยับตามจังหวะสอดใส่ของเขา จังหวะตอดรัดไม่หยุด ทำให้กล้ามเนื้อที่ปากทางเข้ามอดไหม้ไปด้วยความเจ็บปวด เสิ่นชิงชิว แค่นเสียง “อุก… ปิงเหอ ช้าลงหน่อย…”

เขามั่นใจว่าอย่างไรเสียตนก็เลือดออกอยู่ดี

ลั่วปิงเหอมองลงแล้วนิ่งงันไป เขาเห็นหยดสีแดงกระจายบนผ้าสีขาว ราวกับกลีบดอกไม้ เห็นได้ชัดว่าหยดเลือดบางเหมือนเส้นด้ายไหลจากจุดที่ร่างของพวกเชื่อมต่อกันเปื้อนไปถึงผ้าขาวที่วางรองเตรียมไว้

ผ่านไปครู่หนึ่งลั่วปิงเหอจึงพึมพำ “ซือจุน ข้าขอโทษขอรับ…ข้าสัญญาจะไม่ทำให้ท่านเลือดออกแต่ข้าก็ยัง…”

เสิ่นชิงชิวถูกกระทำจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว เขาไม่มีแรงจะดูว่าช่วงล่างของตนอยู่ในสภาพไหนด้วยซ้ำ ต่อให้ใม่ต้องมองลงไปก็บอกได้เลยว่าครึ่งล่างของตนคงจะน่าอนาถไม่น้อย สติเขาจดจ่ออยู่กับจังหวะกระแทกกระนั้นของลั่วปิงเหอมากกว่าคำขอโทษจากเขา เสิ่นชิงชิวสั่นไปทั้งต้ว บั้นท้ายเขาเจ็บจนชา เขาสำสัก “อย่า… อย่า…”

ลั่วปิงเหอ “อย่าอะไรหรือขอรับ?”

เสิ่นชิงชิว “อย่าเรียกซือจุนตอนนี้…”

โดนเรียกว่า ‘ซือจุน’ ทั้งที่ก้นเขาโดนเสียบอยู่แบบนี้ทำให้อาจารย์อย่างเขาละอายนัก!

ลั่วปิงเหอเอ่ย “หากข้าไม่เรียกท่านว่า ‘ซือจุน’ แล้วข้าควรจะเรียกท่านอย่างไรหรือขอรับ”

เสิ่นชิงชิวสะอื้น “… อะไรก็ได้… เรียกข้าอย่างที่เจ้าอยากเรีย เลย…ช้าลงหน่อย อาาา… ปิงเหอ เจ้าทำช้าลงหน่อย…”

ลั่วปิงเหอจับเอวเขาไว้แล้วกระแทกเข้าถี่ๆ อย่างไร้เมตตา เขาหอบหายใจพลางเอ่ย “เข้าใจแล้วขอรับ ถ้าเช่นนั้น… ซือจุน ท่านเองก็เปลี่ยนวิธีเรียกข้าสิ แล้วข้าจะทำให้ช้าลงเอง! ”

เลิ่นชิงชิวโดนดึงตัวเข้าไปในอ้อมอกลั่วปิงเหอให้รู้สึกถึงของข้างในที่ฝังลึกเข้าไปมากกว่าเดิม “ข้า… ควรจะ… เรียกเจ้าว่า?”

ลั่วปิงเหอหยุดขยับ เขาโอบแขนรอบตัวเสิ่นชิงชิวแล้วจึงเอ่ยอย่างไม่อายฟัาดิน “เราเป็น…คืนนี้เป็นคืนร่วมหอของเราทั้งคู่ ซือจุน ท่านคิดว่าท่านควรเรียกข้าอย่างไรเล่า…”

“…”

ขอ — ที — เถอะ — อ๊า!

เสิ่นชิงชิวสั่นศีรษะอย่างรวดเร็วราวกับคำตอบนี้กำหนดชะตาชีวิตของเขา

ลั่วปิงเหอยังรอคอยอย่างคาดหวัง “ซือจุน ท่านจะเมตตาเรียกข้าอย่างนั้นซักครั้งได้ไหมขอรับ?^,,

เสิ่นชิงชิวยังคงกัดฟัน ไม่ยอมเปิดปากพูดแม้ว่าจะอดกลั้นจนน้ำตาเล็ด ทว่าพอเห็นท่าทีปฏิเสธหัวชนฝาของเขาแล้ว ลั่วปิงเหอกลับเป็นฝ่ายน้ำตารื้นเสียเอง

เขาตัดพ้อ “ซือจุน ทั้งที่พวกเรามาถึงขั้นนี้กันแล้ว ท่าน…ทำไมท่านถึงยังไม่ยอมรับ…^,,

เสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดมาก เสิ่นชิงชิวบอกตัวเองว่าเขาจะไม่ยอมตกหลุมพรางแบบนี้อีกเด็ดขาด แต่น้ำตาของสั่วปิงเหอก็เป็นของวิเศษที่ทำให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการอยู่เสมอ

ลั่วปิงเหอดึงดัน “แค่ครั้งเดียวนะขอรับ ถ้าซือจุนไม่เต็มใจ ข้าขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ข้าจะจดจำไว้แล้วไม่ขอท่านอีกเลย ไม่ได้จริงๆ หรือขอรับ?^,,

น้ำตาของลั่วปิงเหอหยดลงบนหน้าเสิ่นชิงชิวทั้งที่ช่วงล่างของเขายังบดขยี้เสิ่นชิงชิวอย่างไร้ความปรานี เสิ่นชิงชิวกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ

ทำหน้าแบบนี้แล้วคิดว่าข้าจะปฏิเสธได้รึไง?

สุดท้ายเสิ่นชิงชิวก็ตัดสินใจให้ความร่วมมือซักครั้ง

ไม่มีทางเสียล่ะที่เขาจะพูดคำนี้อีกเป็นครั้งที่สอง!

เขาข่มความเจ็บปวดแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “… สามี…^,,

ลั่วปิงเหอตาเป็นประกายทันที “ซือจุน ท่านพูดว่าอะไรนะขอรับ”

เสิ่นชิงชิวเอ่ย “สา…” เขากลืนพยางค์สุดท้ายลงคอจนเสียงที่เปล่งออกไปแผ่วเบาไม่ต่างกับเสียงกระซิบแล้วเปลี่ยนเป็นวิงวอนอีกฝ่ายแทน “ปิงเหอ เจ้า…ช้าลงหน่อย^,,

แต่ไม่มีทางเสียล่ะที่ลั่วปิงเหอจะปล่อยเขาไปง่ายๆ “ซือจุน พูดดังขึ้นอีกหน่อยสิขอรับ ข้า…ข้าได้ยินไม่ชัดเลย!”

ยิ่งเขามีอารมณ์มาก ก็ยิ่งทำอย่างหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แค่กระแทกกระทั้นไม่หยุดหย่อนไม่กี่ครั้ง เสิ่นชิงชิวก็รู้สึกว่าตนแทบจะโดนปลิ้นเนื้อในออกมาแล้ว จนในที่สุดเขาก็ยอมแพ้

ปลายนิ้วสิ้นเรี่ยวแรงของเสิ่นชิงชิวเกี่ยวเรือนผมของลั่วปิงเหอ ขณะที่ตนสะอื้นไห้ไปด้วย “…อุ…อาา…สามี สามีข้า ข้าขอร้องล่ะ ได้โปรด หยุดทีเถอะ ข้ารับไม่ไหวแล้ว… ข้าทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ …”

ลั่วปิงเหอดึงร่างเสิ่นชิงชิวขึ้นนั่งบนตักของตนทั้งน้ำตา ท่านี้ทำให้แก่นกายของเขาเข้าถึงจุดที่ลึกที่สุดในร่างเสิ่นชิงชิว ลั่วปิงเหอใช้มือหนึ่งจับบั้นท้ายของเสิ่นชิงชิวไว้ อีกมือหนึ่งจับเอวของเขาไว้ขณะบดเบียดร่างของเสิ่นชิงชิวลงมาบนแก่นกายของตน ลั่วปิงเหอเอ่ยออกมาด้วยความตื้นตัน “ภรรยาข้า…”

… มี — เมตตาด้วย — อ๊า!

ได้ยินคำนี้แล้วเสิ่นชิงชิวอับอายเสียจนเกร็งไปทั้งร่าง เขาตะคอกเสียงสั่นพร่า “บ้าจริง เงียบนะ! …อย่า…อย่าเรียกแบบนั่น!”

แต่ลั่วปิงเหอไม่สนใจคำโต้แย้ง เขายังขยับไม่หยุดขณะประคองร่างเสิ่นชิงชิวไว้แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ซือจุน ท่านดีที่สุดเลย…ข้าอยากให้ท่านเรียกข้าเช่นนั้นมาตลอดเลย ท่านพูดอีกสักครั้งจะได้ไหมขอรับ?”

เสิ่นชิงชิวสัมผัสได้ถึงหยดน้ำอุ่นไหลผ่านหลังคอตน เขาไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าลั่วปิงเหอร้องไห้อีกแล้ว

ก็เป็นซะแบบนี้ เขาควรจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีล่ะเนี่ย

แขนขาของพวกเขากอดเกี่ยวกัน เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ทั้งเอวทั้งหลังของลั่วปิงเหอลื่นไปหมด จนเสิ่นชิงชิวแทบเกี่ยวขารอบเอวเขาไว้ไม่ได้ ตัวเขายิ่งลื่นลงจนต้องใช้แขนโอบรอบคอลั่วปิงเหอโน้มให้ร่างของคนทั้งคู่แนบชิดกัน แล้วเสิ่นชิงชิวจึงมอบจุมพิตลึกลํ้าปลอบโยนเขา

เมื่อลั่วปิงเหอสัมผัสได้ถึงความโอนอ่อนผ่อนตามของเสิ่นชิงชิว ประกายในตาลั่วปิงเหอก็สว่างวาบเหมือนเด็กน้อยได้ขนมหวาน ครึ่งล่างของเขายิ่งขยับอย่างหนักหน่วง ปลายแข็งขึงบดขยี้ทรมานผนังบวมช้ำในร่างเสิ่นชิงชิวช้า ๆ จนสุดท้ายเสิ่นชิงชิวทำได้แค่ยอมแพ้แล้วร้องครางทั้งเจ็บทั้งเสียว

เสียงนี้ทำให้ลั่วปิงเหอพอใจมาก เขาชอบสีลียงทุกแบบที่ตนทำให้เสิ่นชิงชิวเปล่งออกมา ก่อนสติของเสิ่นชิงชิวจะพร่าเลือน เขาได้ยินเสียงกระซิบช้างหู “ซือจุน… เรียกข้าแบบนั้นอีกครั้งสิขอรับ…”

 

เช้ารันรุ่งขึ้น เมื่อเสิ่นชิงชิวตื่นขึ้นมา ความคิดแรกของเขาคืออยากเอาหัวตัวเองกระแทกเจ้าปีศาจขนสั้นวัยกลัดมันบนชิงจิ้งเพิงให้ตนตายๆ ไปเสีย

เขาสาบานได้เลยว่าเรื่องที่ทำเมื่อคืนนี้ทำให้หน้าแก่ๆ ของเขาไม่เหลือแล้ว

น่าอายที่สุด เขาไม่มีทางทำอะไรน่าอายกว่านี้อีกแล้ว!

ลั่วปิงเหอนอนทอดกายอยู่ข้างเขาด้วยพลังงานเหลือลัน จนเขาเห็นว่าเสิ่นชิงชิวตื่นแล้วจึงฉวยโอกาสจูบอรุณสวัสดิ์ เสิ่นชิงชิวสงสัยว่าลั่วปิงเหออาจจะไม่ได้นอนแล้วมองเขาทั้งคืน จะแกล้งหลับต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์ ทว่าเมื่อตนเปิดปากจะพูดก็พบว่าลำคอตนแห้งผาก เปล่งได้เพียงเสียงแหบแห้งเท่านั้น

ในที่สุดลั่วปิงเหอก็จูบเขาจนพอใจ “ซือจุน นอนพักต่อเถอะขอรับ ข้าจะไปทำอหารเช้าให้ท่านนะ”

เขากำลังจะลุกแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้ว แต่เขาได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ ของเสิ่นชิงชิวจึงถามกลับไป “ท่านว่าอะไรนะขอรับ”

เสิ่นชิงชิวหน้าแดงอยู่แล้ว หลังจากได้ยินเสียงของลั่วปิงเหอเขายิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก เขาพูดตะกุกตะกักไปหมด “… ไม่ ไม่มีอะไร”

ลั่วปิงเหอว่าจะเค้นต่อแต่ก็หักห้ามใจตนเองไว้แล้วเอ่ย “เช่นนั้นข้าไปทำอาหารเช้านะขอรับ”

เขาดึงผ้าห่มคลุมตัวเสิ่นชิงชิวอย่างระมัดระวังแล้วหันไปลุกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่กองบนพื้นมาสวมช้าๆ

เสิ่นชิงชิวนั่งบนเตียง ชุดที่สวมหลวมตกลงมาถึงไหล่ เขามองแผ่นหลังกว้างของลั่วปิงเหออยู่ชั่วขณะ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ตนเอ่ยปาก “…สามี”

ลั่วปิงเหอตัวแข็งทื่อ

ทั้งร่างเขาถูกตรึงอยู่กับที่ กว่าจะได้สติหันมาช้าๆ แล้วเอ่ยปากถาม “ซือจุน เมื่อครู่ท่านเรียกข้าว่าอะไรหรือขอรับ^,,

เสิ่นชิงชิวพูดอะไรไม่ออก “เอ๋”

เขาอยากจะแก้ตัวแต่ก็คิดคำอธิบายดีๆ ไม่ออกเลย “ข้า…เหวยซือ…เอ่อ ข้า…เอ่อ…”

คนเราไม่ควรลั่นวาจาว่าครั้งสุดท้ายจริงๆ เขาเพิ่งคิดว่าตนจะไม่มีวันทำอะไรน่าอายไปกว่านี้อีกแล้ว เขาก็ทำทันทีเลย!

คราวนี้เขาไม่ใช่เพราะลั่วปิงเหอล่อลวงตนขณะสติพร่ามัว หรือตนจำยอมทำเพราะเห็นน้ำตาของลั่วปิงเหอ เขาใช้ข้ออ้างพวกนี้ไม่ได้เลย หรือก็คือตนแค่อยากเรียกเช่นนั้นอย่างไม่มีที่มาที่ไปเท่านั้นเอง

พอพูดออกไปจริง ๆแล้วเขาก็อับอายเสียจนอยากขุดหลุมฝังตัวเอง ไม่ก็เอาหัวชนเต้าหู้จนกว่าจะตายๆ ไปเสีย

ในที่สุดเสิ่นชิงชิวก็เลิกล้มความคิดจะอธิบายแล้วเอนหลังลงไปยอมแพ้ เขาเอ่ยอย่างใจเย็นแม้ตนจะไม่ได้เย็นตามไปด้วยเลย “เหวยซือหิวแล้ว^,,

ลั่วปิงเหอโน้มร่างลงมากับเขาทั้งฉีกยิ้มกว้าง “ซือจุน ข้าก็หิว เหมือนกัน”

“ถ้าเจ้าหิวก็ลุกไปทำอาหารสิ…”

ไปทานอาหารเช้าสายสักครั้งคงไม่เป็นไรกระมัง