ตอนที่ 491 ถอนพิษแล้ว
พอลู่เจียวเห็นท่าทางเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็รู้ว่าในจวนไม่มีเรื่องอันใด ย่อมเป็นเพราะเจ้าสี่หนูน้อยนี่ไม่ยอมไปนอน ดังนั้นพวกท่านอาเซียวจึงได้แต่มาคอยเป็นเพื่อนพวกเขา
ลู่เจียวก็ไม่ได้ตำหนิพวกเขา พวกเขาขาดความรักจากมารดามาแต่เด็ก จึงกลัวจะสูญเสียนางไป ความจริงก็เป็นเรื่องปกติอย่างมาก
นางก้มตัวลงกอดเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ยิ้มกล่าวว่า “แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าจะกลับมา แม่พูดคำไหนคำนั้น แม่ยังนำสมุนไพรถอนพิษท่านพ่อเจ้ากลับมาด้วย พวกเรารีบเข้าบ้านกัน”
ยามนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจกันแท้จริงแล้ว ดึงมือลู่เจียวเข้าบ้านทันที
“ท่านแม่ ดีจริงเลย พวกเรารีบเข้าบ้านกัน”
“ตกลง” ลู่เจียวจูงมือสองหนูน้อยเดินเข้าบ้านไป ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่ารีบตามเข้าไป พอต้าเป่าเข้าไปในบ้านก็สั่งการเฝิงจือว่า “พี่เฝิงจือ พี่ไปบอกฮวาเสิ่นให้นางเตรียมอาหารให้ท่านแม่ข้าหน่อย”
“ใช่แล้ว ให้พี่หร่วนจู๋ด้วย เตรียมอาหารให้พวกนางสักหน่อย”
ต้าเป่าอายุน้อย ๆ ก็มีความเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลแล้ว จัดการทุกอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
เฝิงจือรีบรับคำ “เจ้าค่ะ คุณชายใหญ่”
นางหันหลังเดินไปยังห้องครัวให้คนเตรียมอาหารให้ลู่เจียวกับหร่วนจู๋
ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เดินไปถึงเรือนกลางของเรือนด้านหน้า พวกท่านอาเซียวก็เดินตามนางมาพลางถามว่า “นายหญิง เก็บสมุนไพรถอนพิษได้แล้วหรือ”
“อืม เก็บได้แล้ว ย่อมถอนพิษท่านพี่ได้ ท่านอาเซียวอย่าได้เป็นห่วง”
“ดีจริง เป็นเรื่องดีจริงๆ”
ลู่เจียวเพิ่งเดินถึงหน้าห้องนอนหลักของเรือนด้านหน้า ก็มีคนเดินออกมาจากด้านใน เป็นมือปราบจ้าว พร้อมด้วยหันถง จ้าวหลิงเฟิงและหูซ่าน
ลู่เจียวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “พวกเจ้ามาได้อย่างไร”
หันถงรีบกล่าวว่า “พวกเราได้ยินข่าวลือกันข้างนอก ไม่อยากจะเชื่อ ดังนั้นจึงมาดู คิดไม่ถึงว่าเกิดเรื่องจริง”
จ้าวหลิงเฟิงพยักหน้า “เจ้าหายาถอนพิษได้แล้วหรือยัง”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มกล่าวว่า “หาได้แล้ว ท่านพี่จะไม่เป็นอันใดแล้ว”
จ้าวหลิงเฟิงโล่งอกทันที “อย่างนั้นก็ดีๆ อย่าได้มาเกิดเรื่องอันใดในยามนี้เชียว”
หูซ่านพยักหน้าเห็นด้วย “หากพลาดการสอบเซียงซื่อครั้งนี้ไปก็ต้องรออีกสามปี”
ลู่เจียวพยักหน้า เดินเข้าห้องไปตรวจร่างกายให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น ลมหายใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นสม่ำเสมอมาก และในตอนนี้พิษกุหลาบหินก็ยังไม่ได้กระจายออกไป
“ข้าไปเรือนด้านหลังปรุงยาก่อน จะได้เอามาถอนพิษให้ท่านพี่ พวกเจ้านั่งรอสักครู่”
“ได้ เจ้าไปเถอะ”
ทุกคนโบกมือให้ลู่เจียวรีบไปเรือนด้านหลังปรุงยาถอนพิษให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เองก็รู้ความไม่ได้ตามนางไป
พอลู่เจียวเข้าไปในห้องตนเองที่เรือนด้านหลัง สั่งการหลิ่วอันเฝ้าหน้าประตู ไม่ให้คนอื่นเข้ามารบกวนนาง
หลิ่วอันรับคำสั่งแล้ว ลู่เจียวก็เข้าไปในห้องแล้วเข้าสู่ห้วงอากาศ ใช้เครื่องมือบดสมุนไพรบดน้ำหญ้าหลิงซีออกมา เพราะเป็นของล้ำค่า ดังนั้นนางจึงไม่ได้ใช้ทั้งหมดในคราเดียว
นอกจากหญ้าหลิงซี นางยังใช้สมุนไพรอื่นอีกสองสามอย่างปรุงยาถอนพิษให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวยุ่งอยู่ถึงชั่วยามกว่า พอนางออกมาอีกครั้งก็มืดค่ำแล้ว
นางนำยาถอนพิษเดินไปเรือนด้านหน้า เฝิงจือด้านหลังสงสารนาง กล่าวว่า “เหนียงจื่อปรุงยาถอนพิษให้คุณชายเสร็จ ก็ควรกินอันใดสักหน่อย”
“ได้”
สองวันนี้พวกนางไม่ได้กินข้าวอย่างสบายใจเลยสักมื้อ
ลู่เจียวคิดถึงหร่วนจู๋ขึ้นมาได้ก็รีบสั่งการเฝิงจือ “เจ้าไม่ต้องสนใจข้า ไปหาอะไรให้หร่วนจู๋กับท่านอาหลี่และท่านอาโจวกินกันก่อน ”
“เหนียงจื่อ ข้าทราบแล้ว”
เฝิงจือไปจัดการเรื่องนี้ เหนียงจื่อช่างมีเมตตาอย่างมาก นี่เป็นเหตุที่นางไม่ยินยอมไปจากนาง การได้พบเจ้านายที่ดีเช่นนี้เป็นเรื่องยากมาก แม้ได้แต่งงาน แต่ญาติสามีมีเป็นโขยง คงไม่ได้สุขสบายดังเช่นนางในตอนนี้
ลู่เจียวถือยาถอนพิษเดินเข้าไปในห้องนอนหลัก ในห้องทุกคนล้วนเคร่งเครียด ไม่รู้ว่ายาถอนพิษที่ลู่เจียวปรุงออกมาจะขจัดพิษในร่างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้หมดหรือไม่
ลู่เจียวไม่ได้สนใจผู้อื่น เดินถึงไปถึงข้างเตียง ประคองเซี่ยอวิ๋นจิ่นขึ้นมาป้อนยาถอนพิษ พร้อมกับดึงเข็มเงินบนตัวเซี่ยอวิ๋นจิ่นออก และยังนวดจุดชีพจรให้เขาอีกหลายจุดเพื่อช่วยขับพิษภายในออกมา
หนึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดคนที่นอนบนเตียงก็ขยับตัว ทุกคนในห้องต่างพากันส่งเสียงร้องดังอย่างดีใจ
“ขยับแล้วๆ ไม่เป็นไรแล้ว”
“ดีจริงเลย ดีจริงๆ เลย”
“ลู่เหนียงจื่อไม่เสียทีที่เป็นหมอเทวดา ฝีมือร้ายกาจจริง”
ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นดีใจ เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงก็ลืมตาขึ้น นาทีแรกเห็นกลุ่มคนในห้อง ก็มีแววตางุนงง ถามอย่างแปลกใจว่า “นี่เกิดอันใดขึ้น เหตุใดทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านข้าได้”
ลู่เจียวสั่งให้หลินตงเทน้ำมา นางประคองเซี่ยอวิ๋นจิ่นลุกขึ้น ป้อนน้ำให้เขาดื่มไปแก้วหนึ่ง จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เขาถูกลอบปองร้ายให้เขาฟัง
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันแปรเปลี่ยน คิดไม่ถึงว่าตนเองถึงกับโดนคนลอบปองร้าย หากไม่ใช่ลู่เจียว เขาก็คงไม่รอดชีวิตแล้ว
“ขอบคุณเจียวเจียว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปกุมมือลู่เจียวไม่ยอมปล่อย ในห้องพวกหันถงกับจ้าวหลิงเฟิงก็เอ่ยอย่างเป็นห่วง ว่า “เช่นนั้นคนที่ลอบปองร้ายอวิ๋นจิ่นก็คงยังไม่ยอมเลิกราหรือ”
ลู่เจียวมองไปยังหันถงกับจ้าวหลิงเฟิง “ที่มีข่าวลือกันในอำเภอชิงเหอว่าท่านพี่ข้าถูกลอบปองร้าย เป็นข้าเองที่จงใจปล่อยข่าวออกไป องครักษ์ลับผู้นั้นตามพวกเราไปป่าไม่หวนคืน แต่ถูกพวกเราสังหารแล้ว”
ลู่เจียวไม่ได้เอ่ยถึงองครักษ์ลับว่าเป็นตาเฒ่าถง และไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องชาติกำเนิดเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าเป็นคนจวนอ๋องฉิน เรื่องนี้เกี่ยวพันคนหมู่มาก แม้หันถงกับจ้าวหลิงเฟิงเป็นคนดี แต่นางก็ไม่อาจบอกความลับนี้กับพวกเขา
หันถงกับจ้าวหลิงเฟิงไม่รู้ความคิดลู่เจียว รีบถามว่า “เจ้าไม่ได้ถามหรือไม่ว่าเหตุใดคนผู้นั้นจึงคิดสังหารอวิ๋นจิ่น”
“ไม่ทันได้ถาม ตอนนั้นกำลังอยู่ในภาวะคับขัน ได้แต่สังหารเขา ไม่เช่นนั้นก็เป็นเขาสังหารพวกเรา แต่ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้ว วันหน้าคงไม่เกิดเรื่องกับพวกเราแล้ว”
หันถงกับจ้าวหลิงเฟิงยังคงเป็นห่วง “คนผู้นั้นคงไม่มีคนร่วมขบวนการอีกกระมัง พวกเจ้าระวังตัวไว้หน่อยก็ดี”
ลู่เจียวไม่ได้กล่าวต่อ เพียงพยักหน้า “อืม พวกเราจะระวังตัว”
นางกล่าวจบมองไปยังหันถงกับจ้าวหลิงเฟิง “คืนนี้ดึกแล้ว ท่านพี่ไม่เป็นไรแล้ว พวกเจ้าก็กลับไปพักผ่อนเถิด”
หันถงกับจ้าวหลิงเฟิงและหูซ่านก็มองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ตอนนี้เขาตื่นแล้ว คงไม่เป็นอันใดแล้ว พวกเขาอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์
“ก็ได้ พรุ่งนี้พวกเราค่อยมาเยี่ยมเจ้า คืนนี้พวกเรากลับกันก่อน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวขอบคุณพวกเขา “ขอบคุณพวกเจ้าที่ห่วงใย”
ทุกคนขอตัวกลับไป
ลู่เจียวหันไปมองมือปราบจ้าว “มือปราบจ้าวก็คงเหนื่อยมากแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ”
มือปราบจ้าวกลับไม่ยอมไป แต่หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “คุณชาย ข้าก็คือองครักษ์ประจำตัวมารดาของคุณชาย รับคำสั่งมารดาของท่านมาคุ้มกันท่าน น่าเสียดายหลายปีมานี้ ข้าไม่ได้ทำหน้าที่ให้ดี ขอคุณชายให้ข้าอยู่คุ้มกันข้างกายคุณชายด้วย”
ลู่เจียวมองมือปราบจ้าว พลันคิดถึงว่าคนสนิทข้างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นในนิยายหลายคน เซียวซาน หลี่หนานเทียน โจวเส้ากง ถงอี้ ยังมีอีกคนเหมือนชื่อว่าชุยฮ่าว
