บทที่ 1129 ละครพลิกผัน 4

ทักษะการแสดงของกู้ซีจิ่วยอดเยี่ยมเกินไป ตั้งแต่ต้นจนจบโม่เจ้าแยกไม่ออกเลยว่าสรุปแล้วนางมีความทรงจำของชาตินี้หรือไม่ หากว่านางไม่มีจริงๆ การกระทำเมื่อครู่ของเขาจะเป็นการเตือนให้นางระลึกถึง!

กู้ซีจิ่วมองเขา “อันที่จริงข้าแคลงใจยิ่งนักอยู่ข้อหนึ่ง ท่านเจ้าจะให้คำอธิบายแก่ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

“ว่ามา!”

“ในเมื่อท่านเจ้ามองออกว่าเขาคือตี้ฝูอีอะไรนั่น เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่ใช่แผนซ้อนแผนอะไรนั่นเล่า? อย่าเพิ่งเปิดโปงเขา รอให้ล่อเขาเข้าไปในตำหนักใต้ดินก่อนแล้วค่อยว่ากัน ตำหนักใต้ดินแห่งนั้นเป็นอาณาเขตของท่านเจ้า เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาที่นั่นแล้วค่อยหาทางจับตัวเขา เช่นนั้นเขาจะหนีก็หนีไม่รอดแล้ว ท่านว่าใช่หรือไม่เล่า?”

โม่เจ้ายิ้มเย็นคราหนึ่ง “เจ้าช่างไร้เดียงสาเสียจริง เจ้าคิดว่าตี้ฝูอีจะติดตามข้าเข้าไปในตำหนักใต้ดินจริงๆ น่ะหรือ? เจ้าคนบัดซบผู้นี้คิดจะกวาดล้างพวกเราในคราวเดียว เพียงติดอยู่ตรงที่ว่าถ้าไม่มีเรือพิเศษก็ไม่สามารถเข้าออกได้ และเรือในตำหนักใต้ดินก็เชื่อฟังเพียงคำสั่งของข้ากับหลงฟั่น ถ้า ไม่ได้รับสัญญาณพิเศษจากพวกเรา ไม่มีทางส่งเรือขึ้นมารับเด็ดขาด! พวกเขาจะดูก่อนว่าพวกเราเรียกเรือเหินอัคคีในลาวาภูเขาไฟมาได้อย่างไร จากนั้นก็จับกุมพวกเราไว้ แล้วปลอมเป็นตัวเราขึ้นเรือเหินอัคคีไป ดิ่งลงสู่ตำหนักใต้ดินของข้า…”

เขาพูดจาค่อนข้างวกวน กู้ซีจิ่วเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ก็ยังเกือบถูกคำพูดวกวนของเขาพันศีรษะเข้า ขบคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงพอจะเข้าหัวอยู่บ้าง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ท่านเจ้า ความคิดของท่านละเอียดลออเหนือธรรมดาจริงๆ!”

มุมปากของโม่เจ้าหยักเป็นรอยยิ้ม หากว่าความคิดเขาไม่ละเอียดลออแล้วจะอาศัยอยู่ในร่างของหรงเช่อกว่าสิบปีได้อย่างไร?

คงถูกคนจับได้ไปนานแล้ว!

ตี้ฝูอีแข็งแกร่งเกินไป แปรปรวนเกินไป ต่อกรกับคนเช่นนี้ ย่อมต้องเฉลียวฉลาดสุดขีด มีสมองที่รอบคอบถึงจะต่อกรได้ ยังมีอีก ไม่น่าเชื่อว่าตี้ฝูอีสามารถหายตัวไปจากรถม้าที่เดินทางอยู่กลางอากาศได้ วรยุทธ์สูงส่งยิ่งนัก หรือว่าพลังยุทธ์ของเขาจะฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์แล้ว?

เพียงแต่เขาหลบหนีอย่างว่องไวเกินไปหน่อย ต่อให้เขาไม่สนใจความปลอดภัยของกู้ซีจิ่ว เช่นนั้นก็ควรจะสนใจความปลอดภัยของเหล่าลูกน้องเขามิใช่หรือ?

มีลูกน้องของเขาสามคนตกอยู่ในเงื้อมมือของตัวเขาโม่เจ้าอยู่ในรถม้าอีกสองคันที่อยู่ด้านหลัง…

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของโม่เจ้าก็เต้นรัวขึ้นมา แย่แล้ว!

รถม้าสองคันนั้น!

เกรงว่า…

เขายังคิดไม่ทันจบดี บนรถม้าสองคันหลังที่อยู่ไม่ห่างนักก็มีเสียงต่อสู้แว่วมา แน่นอนว่าเสียงต่อสู้นั้นสั้นยิ่งนัก ระยเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวแล้ว

โม่เจ้านิ่งงัน จู่ๆ เขาก็สังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา!

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลางสังหรณ์ไม่ดีของเขาก็กลายเป็นความจริง รถม้าสองคันนั้นไล่ตามขึ้นมาจากด้านหลัง ด้านนอกห้องโดยสารของรถม้าคันหนึ่ง มีคนผู้หนึ่งยืนสง่าอยู่ อาภรณ์สีม่วงโบกสะบัด หน้ากากเงินส่องประกายอยู่ท่ามกลางแสงอัสดงยามยํ่าคํ่า

ตี้ฝูอี!

เขาไม่ได้จากไปจริงๆ แต่ตรงไปช่วยลูกน้องของเขาออกมา!

ยามนี้ตี้ฝูอยืนอยู่ตรงนั้น ในมือจับผู้อาวุโสหลงคนนั้นไว้ ดูเหมือนหลงฟั่นจะได้รับบาดเจ็บแล้ว มีโลหิตไหลซึมตรงมุมปาก ถูกชูไว้ด้านหน้าตี้ฝูอีประหนึ่งท่อนไม้ ทำตัวเป็นโล่ป้องกันที่ว่านอนสอนง่ายชิ้นหนึ่ง และบนรถม้าอีกคัน สารถีดั้งเดิมผู้นั้นหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าอึมครึมเคียดแค้นของกู่ฉานโม่ บัดนี้ได้ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้นปานหอคอยเหล็ก กำลังมองมาที่ด้านในของรถม้าคันนี้อย่างเย็นชา

ชัดเจนยิ่งนักว่ากู่ฉานโม่ก็ซ่อนตัวอยู่ในรถม้าคันนั้นด้วย น่าจะเป็นกำลังลับที่ตี้ฝูอีจัดวางไว้ เห็นได้ชัดว่าลูกน้องที่ได้รับบาดเจ็บสองคนนั้นของตี้ฝูอีก็ได้รับการช่วยเหลือแล้วเช่นกัน…

สถานการณ์ไม่เป็นใจต่อเขายิ่งนัก หัวใจของโม่จ้าวค่อยๆ ดำดิ่งลงหรี่ตามองตี้ฝูอี “ตี้ฝูอี เจ้าจะทำอะไร?”