บทที่ 773 ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่เก็บมาใส่ใจ? ของที่เขามอบให้ครั้งนี้หายากนัก เป็นของที่มีเฉพาะตัวเขาเอง เป็นหนึ่งไม่มีสองในใต้หล้า”
อวิ๋นชิงหลัว หัวเราะเหอะๆ “ของทุกอย่างในมือท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเป็นหนึ่งไม่มีสองแทบจะทุกชิ้น มอบออกมาสักชิ้นสองชิ้นก็ไม่สลักสำคัญ แถมเขายังชมชอบผลักดันชนรุ่นหลังด้วย มักจะมอบสิ่งของให้ชนรุ่นหลังอยู่บ่อยๆ ผู้คนมากมายล้วนเคยได้รับของจากเขา…”
คราวนี้คิ้วของกู้ซีจิ่วเลิกขึ้นสูงกว่าเดิม “เขามอบของให้ผู้อื่นบ่อยหรือ? เหตุใดข้าไม่รู้?”
ในที่สุดอวิ๋นชิงหลัวก็มีท่าทีภาคภูมิ “เรื่องของเขาจะกล่าวกับคนที่สนิทชิดเชื้อที่สุดเท่านั้น เจ้านับเป็นอันใดในสายตาเขากัน? ย่อมไม่เอ่ยกับเจ้าอยู่แล้ว ไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ และเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติได้รู้ด้วย!”
กู้ซีจิ่วเริ่มหย่อนเบ็ดอีกครั้ง กล่าวด้วยเสียงเอื่อยๆ “ข้าคิดว่าข้ามีคุณสมบัติที่จะได้รู้ที่สุด…ข้ารู้สึกว่าบนโลกนี้คงไม่มีผู้ใดเข้าใจเขาดียิ่งกว่าข้าแล้ว…”
อวิ๋นชิงหลัวเชิดหน้าหัวเราะ “นั่นเจ้าแค่รู้สึกไปเองเท่านั้น! ความจริงคือเจ้าไม่รู้อะไรเลย!”
“โอ้? เจ้ารู้หรือ? เช่นนั้นว่ามาสิว่าเขามอบของแก่ผู้ใด? แล้วให้อะไรบ้าง?”
อวิ๋นชิงหลัวเม้มปากยิ้มแวบหนึ่งแล้วเอ่ย “ได้สิ วันนี้คุณหนูเช่นข้าอารมณ์ดี จะแย้มพรายแก่เจ้าสักหน่อย สานุศิษย์สวรรค์ทั้งหมดเขาล้วนเคยมอบของให้!”
กู้ซีจิ่วไม่ได้คัดค้านอะไร “นี่เป็นเรื่องปกติ เขาเป็นผู้นำของสานุศิษย์สวรรค์ เพื่อให้สานุศิษย์สวรรค์คนอื่นก้าวหน้าให้เร็วขึ้นหน่อย เขาย่อมต้องมอบสิ่งที่เหมาะสมให้บ้าง ช่วยให้พวกเขาฝึกฝนได้สะดวก”
อวิ๋นชิงหลัวร้องเหอะแล้วกล่าวว่า “เจ้ารู้ข้อนี้ก็ดีแล้ว! เจ้าดูสิ เขาเคยมอบของให้สานุศิษย์สวรรค์ทุกคน ส่วนเจ้าเป็นศิษย์ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ เขามอบของเล็กๆ น้อยๆ ให้เจ้าก็เพราะเห็นแก่หน้าท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ถึงได้มอบให้ หากเจ้ามิใช่ศิษย์ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ เขาย่อมคร้านจะแลเจ้า แน่นอน!”
กู้ซีจิ่วมุ่นคิ้วนิดๆ “เจ้าจะบอกว่าท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายคิดประจบผู้มีอำนาจหรือ?”
อวิ๋นชิงหลัวอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง “มิใช่นะ! ข้าแค่…แค่อธิบายให้เจ้าเข้าใจสาเหตุที่ครั้งนี้ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมอบของให้เจ้าก็เท่านั้น!”
กู้ซีจิ่วจึงเอ่ยว่า “เจ้าอ้อมค้อมเสียใหญ่โตถึงเพียงนี้ เพื่อหาสาเหตุลที่ท่านทูตสวรรค์มอบของให้งั้นหรือ? ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ!”
อวิ๋นชิงหลัวฟังนํ้าเสียงเหน็บแนมในประโยคนี้ของนางออก โทสะในใจลุกโหม “เจ้าไม่เชื่อหรือ? เจ้ายังคิดว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายทำเช่นนี้เพราะชอบเจ้าอยู่สินะ?”
กู้ซีจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะพยักหน้า “อื้อ! ข้าคิดว่าเขาชอบข้ามาก! เขาถึงขั้นหลงรักข้าแล้ว”
อวิ๋นชิงหลัวตกตะลึง กำหมัดที่อยู่ในแขนเสื้อนางแน่น จู่ๆ ก็หัวเราะเยาะออกมา “กู้ซีจิ่ว เจ้าลืมเรื่องในเทศกาลความรักแล้วหรือ?”
คราวนี้ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็มองนางอย่างจริงจังแวบหนึ่ง “เรื่องในเทศกาลความรักอะไร?”
อวิ๋นชิงหลัวเอ่ยว่า “เจ้าแสร้งเลอะเลือนหรือไร? เจ้าลืมหรือไงว่าเคยพบพวกเราในเทศกาลความรักวันนั้น?”
แววตากู้ซีจิ่วไหววูบนิดๆ เอียงคอมองนาง ไม่ตอบหรับหรือปฏิเสธ “แล้วยังไง?”
“แล้วยังไงน่ะหรือ?!” อวิ๋นชิงหลัวก้าวเข้ามา นํ้าเสียงแผ่วเบาลง ทว่าอดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทีภาคภูมิอีกครั้ง “กู้ซีจิ่ว วันนั้นเจ้าเห็นอยู่ชัดๆ ว่าข้ากับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเที่ยวเล่นด้วยกัน…”
มือของกู้ซีจิ่วที่กุมคันเบ็ดอยู่กำแน่นเล็กน้อย นางหยุดตกปลาทันที มองดูอวิ๋นชิงหลัวแววตาซับซ้อนอยู่บ้าง “หือ? พวกเจ้าเที่ยวเล่นด้วยกันหรือ…”
อวิ๋นชิงหลัวตอบยิ้มๆ “ใช่ เจ้าเห็นแล้วนี่ วันนั้นเขามาอยู่เป็นเพื่อนข้าโดยเฉพาะ เดินตลาดกลางคืนเป็นเพื่อนข้า ดูดอกไม้ไฟเป็นเพื่อนข้า ลอยประทีปเป็นเพื่อนข้า แถมวันนั้นเขายังลอยประทีปยวนยางครองคู่ดวงหนึ่งเป็นเพื่อนข้าด้วยนะ มีความหมายเป็นนัยว่าพวกเราจะครองคู่กันไปชั่วชีวิต…ตอนที่เจ้าเห็นพวกเรา พวกเราเพิ่งจะเดินเที่ยวตลาดกลางคืน วันนั้นเขาคร้านจะใส่ใจเจ้าอยู่ตลอด เจ้าทักทายเขา เขาก็หมางเมินเจ้า ยามนั้นเจ้าคงผิดหวังมากใช่หรือไม่?”