ตอนที่ 549 ความฝันที่ไม่มีวันจางหาย (2)

หลังจากนั้นไม่นาน อาคมก็ถูกร่าย และแสงสัญญาณสว่างวาบก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ นี่คือสัญญาณการชุมนุมฉุกเฉิน

เมื่อมองไปที่สัญญาณที่ลุกเป็นไฟ หัวใจของซูฉินก็จมดิ่งลง เขารู้ว่ามีปัญหาแน่นอน

นี่เป็นเพราะสัญญาณถูกส่งมาจากตำแหน่งที่กงเซียงหลงมุ่งไป

หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน กงเซียงหลงคงไม่ปล่อยสัญญาณไฟที่นั่น เขาจะแจ้งให้ทุกคนทราบหลังจากที่เขาออกไปกับสายลับแล้วเท่านั้น

ซูฉินเปลี่ยนทิศทางทันทีและรีบไปยังตำแหน่งของสัญญาณ หลังจากใช้เวลานานกว่าหนึ่งก้านธูป ในที่สุดเขาก็มาถึงจากระยะไกล เขาสามารถมองเห็นกงเซียงหลง ซานเหอ และคนอื่นๆ

นี่เป็นที่ราบและประมาณหนึ่งพันฟุตข้างหน้าพวกเขา มีคนนอนอยู่บนพื้นและใกล้จะตาย

คนที่นอนอยู่บนพื้นเป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 15 หรือ 16 ปี ร่างกายของเขาโชกไปด้วยเลือดและมีบาดแผลมากมายทั่วร่างกาย บางแห่งลึกจนมองเห็นกระดูก

อันที่จริง เมื่อมองอย่างใกล้ชิด เราจะเห็นว่านอกจากผิวหนังบนใบหน้าของเขาแล้ว บริเวณอื่นๆ ก็ลอกออกด้วย!

เห็นได้ชัดว่าเขาเคยถูกทรมานอย่างคาดไม่ถึง

กระดูกส่วนใหญ่ของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และไม่เหลือจุดลมปราณแม้แต่อันเดียวในร่างกายของเขา

จากจุดลมปราณที่พังทลาย จะเห็นได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้ถูกเลือกจากสวรรค์ด้วยจุดลมปราณ 120 จุด

เขายังตาบอดข้างหนึ่ง ลูกตาของเขาถูกควักออกมาใส่ปาก และหูทั้งสองข้างของเขาก็ถูกตัดออก

เขาถูกวางยาพิษและเน่าเปื่อย

เขาคงไม่สามารถมีชีวิตรอดได้ ในขณะนี้เขาเหลือเวลาอีกนานเท่านั้น

มันเป็นภาพที่น่าตกใจ

การแสดงออกของซูฉินนั้นเคร่งขรึมและมีประกายเย็นวาบในดวงตาของเขา เมื่อเขาเดินไปอย่างรวดเร็ว เขาสังเกตว่ามีค่ายกลอยู่บนพื้นในระยะหนึ่งพันฟุตจากเด็กหนุ่ม

เขาไม่เข้าใจการก่อตัวของค่ายกล แต่เขาสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่น่าตกใจที่นี่ รูปแบบค่ายกลนี้ไม่ธรรมดาและสามารถพิจารณาได้ว่าเป็นค่ายกลสังหาร

เด็กหนุ่มคนนั้นถูกวางไว้ที่ศูนย์กลางของค่ายกลสังหารนี้

“เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่สายลับที่เราต้องการรับ แต่เขาน่าจะเกี่ยวข้องกัน เมื่อมาถึงที่นี่ก็เป็นเช่นนี้ นอกจากนี้ยังมีใบหยกที่ทิ้งไว้โดยเผ่าเสียงสวรรค์!”

ดวงตาของกงเซียงหลงเป็นสีแดง เขากัดฟันและเปล่งเสียงต่ำขณะที่เขาเปิดใช้ ใบหยกที่เขาพบที่นี่

ทันใดนั้น เสียงอันสงบก็ดังขึ้นจากใบหยกและก้องไปรอบๆ

“สวัสดี ผู้ถือดาบ”

“น่าเสียดายที่เราไม่สามารถพบเจ้าได้ แต่เราซึ่งเป็นองครักษ์ชุดดำได้ฝากของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไว้ให้เจ้าผู้ถือดาบ ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบมัน โปรดชื่นชมมัน”

เสียงของเขาเย็นชาและโหดร้าย ในตอนท้ายเขายังยิ้ม

นี่คือการบันทึกเสียง

ที่ด้านข้างซานเหอ หวังเฉิน เย่หลิง และผู้ถือดาบคนอื่นๆ ที่รีบวิ่งไปดูทุกอย่างและฟังเสียงที่บันทึกบนใบหยกด้วยความโกรธ

เรื่องนี้ชัดเจนมาก พวกเขาไม่จำเป็นต้องคิดมากก็เข้าใจทุกอย่าง

ด้วยความช่วยเหลือของป้อมปราการเผ่าเสียงสวรรค์ สามารถชะลอการดำเนินการช่วยเหลือของผู้ถือดาบได้ ในขณะเดียวกัน พวกเขายังสามารถค้นหาเป้าหมายที่ผู้ถือดาบกำลังรอรับอยู่ เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายนี้ไม่ใช่สายลับที่แท้จริง ดังนั้นพวกเขาจึงทรมานเขาจนเกือบตาย หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่ายกลสังหารนี้และจากไป

เป้าหมายขององครักษ์ชุดดำของเผ่าเสียงสวรรค์คือ การให้ผู้ถือดาบเห็นการตายของเป้าหมายในภารกิจด้วยตาของพวกเขาเอง

เมื่อก้าวเข้าสู่ค่ายกลนี้ มันจะถูกเปิดใช้งาน คนที่อยู่ข้างในจะตาย และคนที่ก้าวเข้ามาก็จะตายเช่นกัน มีความเป็นไปได้สูงที่วิธีการเปิดใช้งานมันไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่การก้าวเข้าไปเท่านั้น อาจมีความลับอื่นที่ไม่รู้จักที่สามารถเปิดใช้งานการก่อตัวของค่ายกลได้ ยิ่งกว่านั้น แม้ว่ารูปแบบค่ายกลจะไม่เปิดใช้งาน เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างในก็คงเสียชีวิตไปแล้ว ในขณะนี้ เขาเหลือลมหายใจเพียงเสี้ยวเดียวและจะตายได้ทุกเมื่อ

นี่คือความชั่วร้ายของเผ่าเสียงสวรรค์

ทุกคนเงียบลง

ในขณะนั้น หวังเฉิน ผู้ชำนาญในการสร้างค่ายกล นั่งยองๆ และตรวจสอบค่ายกลอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าขมขื่นและพูดเบา ๆ กับ กงเซียงหลง

“นี่คือ ค่ายกลสังหารสลักใจที่ไม่เหมือนใครสำหรับองครักษ์ชุดดำของเผ่า เสียงสวรรค์ว่ากันว่าสิ่งนี้สืบทอดมาจากเผ่าสวรรค์ทมิฬ และใช้มนุษย์เป็นแกนกลาง เด็กหนุ่มคนนั้นหลอมรวมเข้ากับค่ายกลนี้อย่างสมบูรณ์ และมันจะถูกกระตุ้นเมื่อมีคนก้าวเข้ามาในค่ายกล ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม แม้แต่การควบคุมสิ่งแปลกประหลาดก็ ไม่มีประโยชน์ หลักการของค่ายกลนี้ยังอยู่ในระหว่างการศึกษาโดยรองผู้ว่าการ แต่น่าเสียดายที่ยังไม่มีผลลัพธ์”

“มันเป็นค่ายกลแบบใช้ครั้งเดียวและไม่มีทางที่จะลบออกได้ ยิ่งกว่านั้น เด็กหนุ่มคนนั้น… ก็อยู่ปลายเชือกเช่นกัน”

ดวงตาของกงเซียงหลงเปลี่ยนเป็นสีแดงยิ่งขึ้น และการหายใจของเขาก็เร่งระรัว

ซูฉินมองไปที่เด็กหนุ่มที่ไม่ได้สติในการก่อตัวของค่ายกล และเดินไปที่ขอบของค่ายกลอย่างเงียบ ๆ เขาไม่รู้ว่าเงาจะทำสำเร็จหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงพูดเบาๆ

“ข้าลองดูก็ได้ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าจะสำเร็จไหม…”

กงเซียงหลงกำหมัดแน่นและกัดฟัน ในขณะที่เขากำลังจะพูด เปลือกตาของ เด็กหนุ่มในค่ายกลก็สั่นเล็กน้อย และเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง

ดวงตาของเขามีความเจ็บปวดในขณะที่เขามองไปที่ซูฉิน และคนอื่น ๆ อย่างว่างเปล่า

“พวกเจ้า…เป็นผู้ถือดาบเหรอ?” เสียงของเด็กหนุ่มอ่อนแอมากในขณะที่เขาพึมพำเบา ๆ ด้วยความไม่ไว้วางใจ

ทุกคนหันมามองทันที

ซูฉินหยิบดาบบัญชาของเขา เช่นเดียวกับกงเซียงหลง และคนอื่นๆ เมื่อดาบบัญชาส่องสว่าง และแสงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาสลัวของเด็กหนุ่มซึ่งนอนอยู่ที่นั่นใกล้จะตาย

“ตราประทับที่พ่อของข้าประทับบนจิตวิญญาณของข้าทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้าเป็น ผู้ถือดาบ…”

“ข้าขอโทษที่ปล่อยให้เจ้าต้องเห็นข้าในสภาพนี้” เด็กหนุ่มดูเหมือนจะสนใจผู้ถือดาบเป็นอย่างมาก เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้ตัวเองดูมีเกียรติมากขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้

“พ่อของข้าเป็นมนุษย์และแม่ของข้ามาจากเผ่าเสียงสวรรค์… ข้าไม่ใช่ผู้ถือดาบ”

“อย่างไรก็ตาม ข้ารู้เคล็ดลับในการซ่อนความลับของพวกเจ้า พ่อข้าสอนข้าอย่างนั้น”

“ข้าไม่ได้บอกองครักษ์ชุดดำของเผ่าเสียงสวรรค์ ไม่ว่าพวกเขาจะซักถามข้าอย่างไร ข้าก็ไม่พูดอะไร!” เด็กหนุ่มดูเหมือนจะฟื้นคืนพลังบางอย่างในน้ำเสียงของเขา เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้ม แต่ความเจ็บปวดทำให้รอยยิ้มของเขาสูญเสียความสวยงามไป

“พ่อขอให้ข้านำบางอย่างมาที่นี่และมอบให้กับผู้ถือดาบ เขาบอกของนี้จะไม่ถูกทำลาย เจ้าสามารถเอาไปได้หลังจากที่ข้าตาย”

“ข้าเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว”

ชายหนุ่มพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษารอยยิ้มไว้ ราวกับว่านี่คือการแสดงศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายของเขา ในที่สุดภารกิจก็เสร็จสิ้นทำให้เขาเผยสีหน้าพึงพอใจ แต่ความรุนแรงของอาการบาดเจ็บทำให้รอยยิ้มของเขาค่อยๆ จางลงและออร่าของเขาก็อ่อนลงยิ่งกว่าเดิม

ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาทำให้เสียงของเขาสั่น

“พ่อของข้าเป็นผู้ถือดาบ เขาภูมิใจเสมอที่ได้เป็นผู้ถือดาบ ข้าอยากจะเป็นผู้ถือดาบด้วย แต่ข้าไม่ใช่มนุษย์ เขาบอกว่าตราบใดที่ข้าทำภารกิจนี้สำเร็จ ข้าจะสามารถอยู่ในเขตเฟิงไห่และกลายเป็นผู้ถือดาบได้!”

“ข้าเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว แต่ข้าไม่สามารถเป็นผู้ถือดาบได้อีกต่อไป…”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ ซูฉินประทับใจ

กงเซียงหลงและคนอื่น ๆ ก็สั่นคลอนเช่นกัน

“ข้าอยาก…เป็นผู้ถือดาบเหมือนพ่อจริงๆ…”

ชายหนุ่มพึมพำ ดูเหมือนเขาจะไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะลืมตาขึ้น และดวงตาทั้งสองข้างก็ค่อยๆ ปิดลง แต่ก่อนที่พวกมันจะปิดสนิท เขาพยายามที่จะทำผนึกมือ หลายชุดและเปิดช่องความลับของของเขา

มีสิ่งของปรากฏขึ้นข้างเขา

สิ่งนี้ทำให้เกิดความคิดที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของทุกคน คลื่นแห่งอารมณ์เติมเต็มร่างกายและจิตใจกดทับพวกเขา

“เจ้าเป็นผู้ถือดาบ!” กงเซียงหลงมองไปที่เด็กหนุ่มและพูดเสียงดังยกดาบบัญชาในมือของเขา

“ข้าเต็มใจที่จะเป็นผู้ถือดาบ ข้าซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ และไม่กลัวการเสียสละ”

คำสาบานของผู้ถือครองดาบ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็พูดขึ้นพร้อมกัน ซูฉินก็เหมือนกัน หัวใจของเขาปั่นป่วนอย่างรุนแรง

ร่างกายของเด็กหนุ่มสั่นสะท้าน ทันใดนั้นดวงตาของเขาที่กำลังจะปิดก็เปิดขึ้น เขามองไปที่ทุกคนและพึมพำในสิ่งเดียวกัน

“ข้าเต็มใจที่จะเป็นผู้ถือดาบ ข้าจะไม่มีวันทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ ข้าพร้อมเสมอที่จะต่อสู้”

“ข้าเต็มใจที่จะเป็นผู้ถือดาบ ข้าจะต่อสู้เพื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์และปกป้องมัน”

“ข้าเต็มใจที่จะเป็นผู้ถือดาบ ข้าจะฟันฝ่าอันตรายทั้งหมดและนำแสงสว่างมาสู่โลก”

เสียงของเด็กหนุ่มผสานเข้ากับเสียงของทุกคน

ในชั่วพริบตาต่อมา เขาหลับตาลงและรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเขาก็กลายเป็นนิรันดร์จนกระทั่งการระเบิดราวกับทำลายล้างโลกได้ปะทุขึ้นจากการก่อตัวของค่ายกล

เขาตายแล้วและขบวนค่ายกลระเบิดออก

ลมแรงและคลื่นพัดไปทุกทิศทุกทาง เสื้อผ้าและผมของทุกคนปลิวว่อน หลังจากนั้น ไม่นาน… เมื่อพายุสงบลง ศพของเด็กหนุ่มก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

มีเพียงกล่องปรากฏขึ้น ณ สถานที่ที่เขาเสียชีวิต

มันเป็นกล่องขอพร

มันเป็นกล่องขอพรที่เปิดอยู่

นั่นคือข้อมูลที่เขาใช้ชีวิตแลกมาเพื่อส่งมอบ