ตอนที่ 111-5

เพิ่มยอดขายประจำเดือน ร้องเรียกท่านมั่ว!

เขาตอบด้วยนํ้าเสียงที่แฝงความจริงใจ “เครื่องมือมายาของเจ้ายังไม่ได้รับการซ่อมแซม ออกไปเช่นนี้อาจจะไม่สะดวก ให้ข้าพาเจ้าออกไปเถิด”

“ได้” ทันทีที่นึกได้ว่าตอนนี้ตนเองปล่อยผมยาวสยาย และยังอยู่ในร่างกายของหญิงสาว มู่ชิงเกอจึงยอมรับข้อเสนอของซือมั่วโดยไม่ต้องคิดมาก

ได้รับคำตอบจากนาง ซือมั่วก็ยิ้มอย่างพอใจ

ทันใดนั้น ทั้งสองก็ได้กลายเป็นแสงสีขาวสายหนึ่ง แล้วหายออกไปจากถํ้า เหลือไว้เพียงแค่ลาวาที่ยังคงหมุนวนไม่หยุด

หลังจากที่เท้าของมู่ชิงเกอแตะพื้นก็ได้ลืมตาขึ้น และพบว่าสถานที่ที่ตนเองอยู่ราวกับเป็นห้องในโรงเตี๊ยม

ซือมั่วยืนอยู่ข้างๆ นาง

ในขณะที่นางกวาดสายตามองไปรอบๆ ซือมั่วก็คอยอธิบายอยู่ข้างๆ ว่า “นี่เป็นห้องที่กู่เย่ได้เตรียมเอาไว้ เราพักที่นี่สักคืนก่อน พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางไปรวมตัว กับคนของเจ้า”

“ที่นี่ที่ไหน” มู่ชิงเกอหันไปถามเขา

“เป็นตัวเมืองเล็กๆ ที่ห่างจากที่ราบลั่วรื่อไม่มากนัก เพราะเป็นเมืองเล็กๆ จึงไม่มีที่พักดีๆ ทำให้เสี่ยวเกอเอ๋อร์ต้องลำบากแล้ว” ในนํ้าเสียงของซือมั่วแฝงความ รู้สึกผิด

ไม่ถือว่าดีหรือ

มู่ชิงเกอกวาดสายตามองการตกแต่งภายในห้องอีกหน พลันขมวดคิ้วเบาๆ

ห้องนี้ถูกตกแต่งอย่างงดงามและละเอียดอ่อน แทบจะดีกว่าจวนของนางที่แคว้นฉินอีก หากที่เช่นนี้ไม่ดี แล้วจวนที่แคว้นฉินของนางจะเรียกว่าอะไร บ้านหมารึไง?

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เรายังอยู่ในอาณาเขตแคว้นลี่อย่างนั้นรึ” มู่ชิงเกอถาม

ก่อนหน้านี้ตัวประหลาดเฒ่าได้บอกว่า พักที่นี่วันหนึ่งแล้วค่อยไปรวมตัวกับพวกมั่วหยาง ตอนที่แยกกัน พวกเขาได้นัดพบกันที่ชายแดนระหว่างแคว้นลี่และแคว้นอวี้

ด้วยอุปนิสัยของตัวประหลาดเฒ่าแล้ว แน่นอนว่าจะไม่ มีวันเดินถอยหลัง

ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่า พวกเขายังอยู่ในแคว้นลี่

และเป็นอย่างที่คิดเอาไว้สำหรับคำพูดของมู่ชิงเกอ ซือมั่วพยักหน้ารับ

“เราไปหาพวกเขาเลยก็ได้นี่” มู่ชิงเกอพูดพลางขมวดคิ้ว ซือมั่วมองนางอย่างพินิจรอบหนึ่ง แสงประกายที่ส่องออกมาจากดวงตามืดมนลง “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไปพบพวกเขาในสภาพเช่นนี้ เครื่องมือมายาของเจ้าพรุ่งนี้ถึงจะคืนสู่สภาพเดิม”

มู่ชิงเกอเม้มริมฝีปากแน่น

แม้ว่าพวกมั่วหยางจะรู้เพศที่แท้จริงของนาง แต่ตัวนางยังไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาในร่างที่เป็นหญิงสาว….. อีกประการหนึ่ง คนที่อยู่กับพวกเขายังมี

องครักษ์ทั้งสี่ของหานฉายไฉ่ด้วย

“งั้นก็พักที่นี่สักคืนแล้วกัน” มู่ชิงเกอเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง แขนเสื้อวาดผ่านเตียงเบาๆ พลันเด้งตัวขึ้นและนอนลงบนเตียง

เมื่อเห็นว่าซือมั่วยังคงยืนอยู่ที่เดิม นางจึงขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “ท่านยังไม่ไปอีกหรือ”

เดิมคิดว่า เมื่อซือมั่วได้ยืนคำพูด ‘ส่งแขก’ เช่นนี้แล้ว ซือมั่วคงจะหันหลังแล้วเดินออกไป แต่ทว่า เขากลับทำราวกับไม่รู้ความและเดินไปอยู่ข้างเตียง

มู่ชิงเกอหรี่ตาลง มองร่างที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา เม้มปากไม่ พูดอะไร

จนกระทั่งเขาสะบัดแขนเสื้อและนั่งลงบนเตียง นางจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ท่านจะทำอะไร”

ร่างของซือมั่วพลันนอนลงข้างกายมู่ชิงเกอ ทำให้อีกฝ่ายรีบถอยหนี แต่ทว่า ด้านหลังเป็นผนัง จะสามารถถอยไปที่ใดได้อีกเล่า?

“แน่นอนว่านอน” ซือมั่วตอบอย่างเปิดเผย

“นี่เป็นห้องของข้า” มู่ชิงเกอกัดฟันพูดพร้อมใบหน้าอันมืดมน ส่วนความหมายที่ต้องการจะสื่อก็คือ ‘หากท่านจะนอน ก็กลับไปนอนที่ห้องของท่าน’

“ไม่ใช่” แต่ทว่าซือมั่วกลับส่ายหน้า และบอกว่ามู่ชิงเกอเข้าใจผิด

“ไม่ใช่ ? หมายความว่าอย่างไร” มู่ชิงเกอขมวดคิ้วถาม ซือมั่วชี้นางและชี้ตนเอง “นี่เป็นห้องของเรา ช่วยไม่ได้ ที่นี่เล็กมาก กู่เย่เสียแรงไปมาก แต่ก็หาได้เพียงแค่ห้องที่พอจะพักได้เช่นนี้เพียงห้องเดียว”

“ท่านล้อข้าเล่นใช่หรือไม่” มู่ชิงเกอได้ยินเสียงกัดฟันของตนเอง

“ข้าพูดความจริง” ซือมั่วพูดอย่างไร้เดียงสา

อืม เป็นความจริงที่ว่ากู่เย่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ห้องนี้มา และเพราะเหตุผลนี้จึงทำลายห้องที่เหลือในโรงเตี๊ยมนี้ไปจนหมดสิ้นแล้ว

“ถ้าเช่นนั้น ที่นี่ก็ยกให้ท่าน” มู่ชิงเกอลุกขึ้นนั่งและกำลังจะออกไป ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับไอ้เฒ่าตัวประหลาดนี้อีก

แต่ทว่า ข้อมือของนางกลับถูกซือมั่วคว้าเอาไว้ เพื่อห้ามการกระทำของนาง

“ปล่อย”

“ไม่มีห้องเหลือแล้ว เจ้าและข้าก็ฝืนอยู่ที่นี่ด้วยกันสักคืนไม่ได้หรือ” ซือมั่วเอามือเท้าศีรษะเอาไว้ ผมอันเงาดำ ปลิวสยายไปมาเบาๆ มองนางด้วยรอยยิ้มอันเบิกบาน

มู่ชิงเกอขมวดคิ้วพูดว่า “ข้าไปหาโรงเตี้ยมอื่นก็ได้”

“เหตุใดจึงต้องลำบากเพียงนั้น” ซือมั่วพูด ‘อืม น่าจะให้กู่เย่ทำลายโรงเตี๊ยมอื่นเสีย นิสัยใจคอของเขาดีขึ้นมากเลยจริงๆ’

“ไม่ลำบาก” มู่ชิงเกอดึงแขนของตนเองกลับมาสุดแรงเกิด แต่ทว่าซือมั่วเองก็ออกแรงดึงนางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน

มู่ชิงเกอไม่ทันได้ตั้งตัว จึงเซเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของซือมั่ว มือทั้งคู่วางแนบอยู่บนร่างกายของเขา ใบหน้าสองดวงที่งดงามไม่แพ้กันชิดใกล้กันในทันที รัดเกล้าของมู่ชิงเกอได้กลายเป็นเศษผงเพราะการกัดกร่อนจากพญาเพลิงเมฆสุริยา ในตอนนี้ผมยาวจึงปล่อยลง และเป็นเพราะการโน้มตัวลงของนาง ผมยาวสยายจึงได้ขยับไหวดั่งคลื่นทะเล ตกกระทบลงบนร่างของซือมั่วและเตียง จนรวมเป็นเนื้อเดียวกับเส้นผมของเขา

ในดวงตาสีอำพันของซือมั่ว มีเงาของมู่ชิงเกอที่ตกอยู่ในความตกใจสะท้อนอยู่ แก้มที่แดงก่ำ ทำให้ในส่วนลึกนัยน์ตาของเขาร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

มู่ชิงเกอที่ได้สติจากความตกใจ เห็นท่าทางอันน่าอึดอัดของตนเองในดวงตาของซือมั่วอย่างชัดเจน นางหรี่ตาลงในทันที ริมฝีปากแดงกํ่าราวกับกลีบดอกไม้ของนางโค้งขึ้นน้อยๆ

“ท่านอยากจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับข้ามากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” ในส่วนลึกของดวงตาอันสว่างไสวของมู่ชิงเกอแฝงความร้ายกาจ ทำให้ใบหน้านั้นน่าเย้ายวนเป็นอย่างมาก

วินาทีนั้นซือมั่วราวกับหลงเข้าไปในแววตาอันลึกล้ำของนาง นํ้าเสียงโทนต่ำแฝงการกระตุ้นความรู้สึกกระชุ่มกระชวย  “เสี่ยวเกอเอ๋อร์กำลังเชื้อเชิญข้าอย่างนั้นหรือ”