ตอนที่ 112-1

ลูบคลำก้นท่านมั่ว

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์กำลังเชื้อเชิญข้าอย่างนั้นหรือ”

ซือมั่วนอนอยู่บนเตียง พร้อม ‘ความรุ่มร้อน’ ในอก ส่วนลึกของดวงตาสีนํ้าผึ้งปรากฎความลุ่มหลงขึ้น

เชื้อเชิญ?

ส่วนลึกของดวงตากระจ่างของมู่ชิงเกอมีความเย็นเยียบวาบผ่าน

รอยยิ้มตรงมุมปากยิ่งยั่วยวนมากขึ้นเรื่อยๆ นางยื่นมือที่สวมปลอกนิ้วทวนหลินหลงขึ้นมา เชยคางของซือมั่วขึ้นมาเบาๆ ทำให้ศีรษะของเขาค่อยๆ แหงนเงยขึ้น

ซือมั่วเองก็ให้ความร่วมมือกับนาง ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงความรักใคร่

“ยอดฝีอมืออันดับหนึ่งของหลินชวน มหาปราชญ์แห่งอาณาจักรเซิ่งหยวนจะเป็นชายอุ่นเตียงให้กับข้า ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรเล่า” ริมฝีปากสีแดงก่ำ

เผยอขึ้นเบาๆ คำพูดที่พูดออกมาแฝงความโอหังและชั่วร้าย

“ชายอุ่นเตียง?” ในดวงตาสีน้ำผึ้งของซือมั่วมีความอันตรายบางอย่างแฝงอยู่ เสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขา กลับเห็นเขาเป็นเหมือนสาวใช้อุ่นเตียงอย่างนั้นหรือ

ปลอกนิ้วอันแหลมคม กวาดผ่านใบหน้าของซือมั่วอย่างแผ่วเบา

ราวกับว่า มู่ชิงเกอกำลังกวาดตามองเค้าโครงใบหน้าของเขาอย่างตั้งใจ “ความงดงามเช่นนี้ไม่ได้พบได้ง่ายๆ ในวันนี้ช่างเป็นเกียรติของข้านัก แต่ว่า…”

มือของนางค่อยๆ ลูบไล้ลงมา

จากปลายจมูกของซือมั่วจรดลงไปยังริมฝีปาก และคางของเขา จากนั้นก็ไล้จากลำคอมายังกระดูกไหปลาร้า และวนอยู่ที่นั้นหลายรอบ

สายตาของซือมั่วตกอยู่ในความหลงใหล ในส่วนลึกของดวงตาสีนํ้าผึ้ง ผุดสีแดงดั่งดอกกุหลาบอันน่าเย้ายวน

เสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขา กำลังเล่นกับไฟ

แต่ทว่า เขากลับไม่อยากจะปฏิเสธและไม่อาจจะหยุดทุกอย่างได้

ปลอกนิ้วสีเงิน วนเวียนอยู่ตรงกระดูกไหปลาร้าครู่หนึ่ง วาดวงกลมวนหลายรอบ แล้วจึงค่อยๆ เคลื่อนออกไปอย่างพอใจ จากนั้นจึงค่อยๆ ไล่ลงไปอีก

นางค่อยๆ เปิดเสื้อของซือมั่วออก เผยให้เห็นหน้าอกอันขาวใส และเค้าโครงของกล้ามเนื้อที่งดงามและชัดเจน

สุดท้ายมือของนาง ก็มาถึงบนตำแหน่งหัวใจของเขา

ทันใดนั้น มือของนางก็หยุดการเคลื่อนไหว ซือมั่วสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า มือของมู่ชิงเกอเริ่มเพิ่มแรงมากขึ้น

รวมทั้งเขายังรับรู้ได้อีกว่า ปลอกนิ้วอันแหลมคมนั้น กำลังจะบาดลงบนเนื้อกายของเขา

เขาไม่ขยับตัว อยากรู้ว่าเสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขาคิดจะทำอะไร

รู้สึกถึงความเจ็บแสบตรงหน้าอก บริเวณหน้าอกของซือมั่วที่ถูกกดอยู่ มีโลหิตผุดซึมออกมาหยดหนึ่ง

หยาดโลหิตที่อยู่บนหน้าอกของเขา ราวกับเป็นลูกแก้วสีแดงที่โผล่ออกมา

“แต่ว่า ไม่รู้ว่ามหาปราชญ์แห่งเซิ่งหยวนจะสะอาดทั้งกายและใจหรือไม่ ข้าเป็นคนรักสะอาด คนสกปรก ไม่อาจอุ่นเตียงให้ข้าได้” มู่ชิงเกอพูดอย่างโหดร้าย

สำหรับแผลตรงหน้าอก ซือมั่วราวกับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ในแววตาเพียงปรากฏเงาร่างของมู่ชิงเกออยู่ “เสี่ยวเกอเอ๋อร์วางใจเถิด ข้าอาบนํ้าทุกวัน สะอาดจนไม่อาจสะอาดได้อีกแล้ว”

พูดจบเขาก็ยกมือขึ้น และลูบแผลด้วยปลายนิ้ว

โลหิตที่ผุดออกมา ปรากฏอยู่บนนิ้วมือของเขา

มู่ชิงเกอหรี่ตาลงแล้วมองเขา ปลอกนิ้วถูกคลายออกและหลังจากที่ปลอกนิ้วคลายออก นางก็ตกใจเพราะเห็นว่าบนหน้าอกของซือมั่ว รอยแผลที่นาง ทำขึ้นได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

และราวกับว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงแค่ภาพที่นางจินตนาการขึ้น

การฟื้นตัวอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เก่งกาจกว่าตัวนาง หลังจากที่ได้รับยาเปลี่ยนแปลงดีเอ็นเอเสียอีก!

มู่ชิงเกอกำลังตกตะลึงกับความสามารถในการฟื้นตัวของซือมั่ว แต่อีกฝ่ายกลับเอาโลหิตหยดนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้ามู่ชิงเกอ

โลหิตหยดนั้นยังคงสภาพราวกับเพิ่งไหลออกมา ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามการเคลื่อนไหวของซือมั่ว มันหยุดอยู่ตรงปลายนิ้วของเขา ราวกับมีชีวิต โลหิตที่อยู่ข้างใน ไหลวนไปมาไม่ขาดสาย ในขณะเดียวกันก็ส่องแสงประกาย

สายตาของมู่ชิงเกอจับจ้องที่โลหิตหยดนั้น ไม่รู้ว่าซือมั่วคิดจะทำอะไร

ที่นางทำร้ายซือมั่วเมื่อครู่นี้ เป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเป็นอย่างมาก เพราะว่า นางไม่อาจจะคาดเดาได้ว่า ชายผู้เก่งกาจผู้นี้ จะสังหารนางให้หมดลมหายใจ เพียงฝ่ามือเดียวหรือไม่!

แต่ในตอนนี้ชายหนุ่มกลับไม่แสดงความไม่พอใจเพราะการกระทำของนางก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะสนใจโลหิตหยดนั้นเสียมากกว่า

ทันใดนั้นภายใต้สายตาสดใสของมู่ชิงเกอ ปลายนิ้วของซือมั่วก็ผุดแสงสีทองอันเจิดจ้าปกคลุมหยดโลหิตที่อยู่ตรงปลายนิ้วนั้น แสงนั้นกระจายขึ้นไปด้านข้าง ราวกับหยดโลหิตมีปีกสีทองงอกขึ้นมา

แสงสีทองค่อยๆ จางไป แต่หยดโลหิตกลับมีสร้อยสีทองร้อยเอาไว้ และตกลงบนปลายนิ้วของซือมั่ว

“นี่มัน ” มู่ชิงเกออึ้ง

นางไม่เข้าใจว่าสร้อยสีทองเส้นนั้นมาจากไหน หรือจะเป็นเพราะการแปรรูปของแสงสีทองนั้น

แต่ว่า แสงสีทองนั้นออกมาจากปลายนิ้วของซือมั่ว

มู่ชิงเกอตาเป็นประกายในทันที สายตาที่จ้องซือมั่วเต็มไปด้วย ‘ความโลภ’ ในทันที

นี่มันคือเหมืองทองคำรูปร่างคนชัดๆ!

หากขาดแคลนทอง ก็ให้เขาเสกทองออกมาก็ได้แล้ว!

มู่ชิงเกอตาเป็นประกาย ซือมั่วเห็นแล้ว แต่ทว่าไม่เข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ หากรู้เขาคงจะตบเจ้าคนโลภคนนี้ให้กระเด็น

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์ชอบหรือไม่” ซือมั่วแกว่งสร้อยในมือไปมา

มีหยดโลหิตของเขาเป็นจี้ พลังเทพเป็นสายสร้อย ให้นางสวมไว้ไม่เพียงจะเป็นการเตือนนางไม่ให้ลืมเขา ทั้งยังสามารถต้านทานการโจมตีบางชนิดในยามฉุกเฉินได้

เพราะไม่รู้ในความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา แต่จดจ่อกับเรื่องที่ซือมั่วสามารถเสกทองได้จึงพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

และหลังจากที่นางพยักหน้า ก็รู้สึกว่าบนลำคอของตนเองมีอะไรบางอย่างที่ผุดความร้อนจางๆ เพิ่มเข้ามา

ก้มหน้าลงมองคอของตนเอง ระหว่างไหปลาร้า มีหยกสีแดงอันน่าเย้ายวนอยู่เม็ดหนึ่ง

เกี่ยวสายให้ติดกัน ปลายนิ้วเรียวของซือมั่วกวาดผ่านหยดโลหิตเบาๆ ตาทั้งคู่จ้องตำแหน่งของหยดโลหิต พร้อมพูดอย่างเป็นนัยว่า “งดงามยิ่งนัก”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบริเวณลำคอ แก้มทั้งสองของมู่ชิงเกอก็แดงก่ำขึ้นมา จับมือของชายหนุ่มเอาไว้แล้วสะบัดออก

“ท่านเป็นชายอุ่นเตียงของข้า อย่าได้ขยับ โปรดรักษากติกาด้วย” มู่ชิงเกอเผยรอยยิ้มอันเย็นเยียบ

“ได้ ข้าไม่ขยับ เสี่ยวเกอเอ๋อร์ขยับตามสบายเลย” นํ้าเสียงของซือมั่วทั้งผ่อนคลายและน่าเย้ายวน

คำพูดนี้ชวนให้หน้าแดงและใจสั่นยิ่งนัก

ใบหน้าของมู่ชิงเกอแฝงความไม่พอใจ ยื่นมือออกมาจะดึงสร้อยออก

ซือมั่วจับมือของนางในทันทีและขอร้องว่า “ข้าผิดไปแล้ว เสี่ยวเกอเอ๋อร์อย่าโกรธข้าเลย สร้อยเส้นนี้ใส่เอาไว้เถิดจะเกิดผลดี”

“เกิดผลดีอย่างนั้นหรือ” มู่ชิงเกอตาเป็นประกาย มือที่กำสร้อยอยู่พลันคลายออก แล้วถามว่า “ผลดีอะไรหรือ”

“เพียงแค่เจ้าใส่มันทุกวัน ทุกเวลา ไม่ห่างกาย ผลดีจะเป็นอย่างไรเจ้าจะรู้เอง”นํ้าเสียงของซือมั่วชวนหลงใหล

ลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดมู่ชิงเกอก็วางมือ แต่กลับกล่าวเตือนว่า “อย่าให้รู้เชียวล่ะว่าท่านโกหกข้า”