ตอนที่ 141-4

สังหารกษัตริย์ แล้วอย่างไร

มู่ชิงเกอฟังแล้วตาพลันเป็นประกาย

มีวิชาลับทีเก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ

แต่ว่า…ฆาตกรคือกู่หยา ไม่ใช่นาง เหตุใดจึงบันทึกเป็นภาพของนาง

มู่ชิงเกอรู้สึกแปลกใจ แต่ทว่า เรื่องนั้นนางไม่สามารถถามตรงๆ ได้ ทำได้เพียงพูดว่า “หากคนกลุ่มหนึ่งฆ่าเขา เขาสามารถบันทึกใบหน้าได้ทั้งหมดหรือ”

“ไม่สามารถ” ครั้งนี้ เล่อเทียนกลับยอมตอบอย่างง่ายดาย “วิชาลับนี้สามารถบันทึกไว้ได้เพียงแค่ผู้ที่เข้าใกล้ ผู้ตายในวินาทีแห่งความตายเป็นคนแรก โดยปกติแล้ว คนๆ นั้นก็ล้วนเป็นคนสังหาร หากไม่ใช่ ก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนสังหารและมักจะรู้ว่าใครเป็นผู้ที่ลงมือ”

คำพูดของเล่อเทียน ทำให้มู่ชิงเกอกระจ่างแล้ว ตอนที่กู่หยาฆ่าคนผู้นั้น เขาไม่ได้เข้าใกล้คนๆ นั้นเลย แต่เป็นนางต่างหากที่เข้าใกล้ จึงได้บันทึกใบหน้าของนางเอาไว้

ส่วนเรื่องราวหลังจากนั้นก็คาดเดาได้ไม่ยาก พอทั้งสามเห็นใบหน้าของนาง และวาดออกมาเป็นรูป แล้วก็มาถามที่แคว้นฉิน ก็ไม่ยากที่จะรู้ฐานะของนาง

บางที หลังจากที่รู้ว่านางไม่ได้อยู่ในแคว้นและไม่รู้ว่าหายไปไหน ก็ได้ร่วมมือกับฉินจิ่นหยาง เพื่อวางแผนบีบให้นางออกมา

เหตุผลที่บีบให้นางออกมา บางทีนอกจากแก้แค้นให้กับพรรคพวกแล้ว ยังอยากรู้เบาะแสของทั้งสองที่หายไปก่อนหน้านั้น

มู่ชิงเกอหรี่ตาทั้งสองข้างลง และถามว่า “หากไม่พบคนผู้นั้น ตระกูลเล่อของเจ้าก็จะส่งคนมาเรื่อยๆ หรือ”

เล่อเทียนยิ้มอย่างเย็นเยียบ “หากง่ายเช่นนั้นก็คงจะดี เจ้าคิดว่าข้ายังจะมาให้เจ้าเหยียดหยามอยู่ที่นี่หรือ”

เขามองมู่ชิงเกอด้วยสายตาอันโหดเหี้ยมแวบหนึ่ง “เจ้า ก็รู้ว่าโลกยุคกลางไม่ธรรมดา การมาหลินชวนก็ยากลำบากมาก การส่งเราทั้งสามมาในครั้งนี้ ได้สูญเสีย ทรัพยากรของวงศ์ตระกูลไปมาก อีกไม่นานก็ใกล้เวลา

กลับ หากเราทั้งสามไม่กลับแม้ว่าทางวงศ์ตระกูลจะแปลกใจ แต่ก็ยากที่จะเข้ามาภายในระยะเวลาอันสั้นนี้”

“ระยะเวลาอันสั้นที่เจ้าพูดถึงนั้นนานเท่าไหร่กัน” มู่ชิงเกอถาม

เล่อเทียนเงียบ ราวกับไม่อยากตอบคำถามนี้ของนาง แต่ทว่า ทันทีที่นึกถึงความความทรมานปางตายที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้ เขาก็จำต้องพูดว่า “อย่างน้อยภายในห้าปี นี้ยังไม่สามารถมาได้”

ห้าปี

มู่ชิงเกอก้มสายตาลง และคิดคำนวณในใจ

ระยะเวลาห้าปี เพียงพอแล้ว!

นางมั่นใจว่าจะออกจากหลินชวนภายในห้าปี และเข้าสู่โลกยุคกลาง จากนั้นก็ไปที่ตระกูลเล่อ และจัดการความวุ่นวายให้จบสิ้นในคราเดียว ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันส่งใครมา!

เมื่อได้คำตอบในสิ่งที่ตนเองต้องการ มู่ชิงเกอก็ลุกขึ้น และออกจากคุกใต้ดินไป

หลังจากที่นางเดินออกจากคุก อาการแสบคันของเล่อเทียนก็กลับมาอีกครั้ง ครานี้ ราวกับจะรุนแรงมากขึ้น เขาดิ้นรนอย่างทรมานอยู่บนพื้น และร้องด้วยความเจ็บ ปวด “เจ้าหลอกข้า—-!”

นางเดินออกจากคุกใต้ดินอันวังเวง มู่ชิงเกอยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์

ครู่หนึ่ง นางจึงสั่งองครักษ์เขี้ยวมังกรที่ตามออกมา “หลังจากที่คนที่อยู่ข้างในตายแล้ว ให้เผาเป็นขี้เถ้าพร้อมกับอีกสองศพ”

หลังจากที่รู้ว่าตระกูลเล่อมีวิชาลับ นางจำเป็นต้องทำทุกอย่าง อย่างระมัดระวัง

เผาทั้งสามศพจนกลายเป็นขี้เถ้า แม้คนของตระกูลเล่อจะมีพลังวิเศษมากกว่านี้ ก็ไม่สามารถหาร่องรอยและได้เบาะแสได้จากกองขี้เถ้า

องครักษ์เขี้ยวมังกรออกไปตามคำสั่ง เหลือเพียงมู่ชิงเกอคนเดียวที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทร์

เสียงรํ่าไห้และกล่าวโทษ ราวกับลอยกระทบหูของนาง นางเงยหน้าขึ้นอย่างมีความสุข มองดวงจันทร์ที่อยู่บนฟ้าและพูดอย่างแนบนิ่ง “เจ้าคิดไม่ซื่อกับคนในครอบครัวของข้า ข้าจะให้เจ้าตายง่ายๆ ได้อย่างไร จะทรมานให้เจ้าจำไปจนถึงชาติหน้า นี่คือจุดประสงค์ของข้า”

“ชิงเกอ” ทางเดินหน้าเรือนที่อยู่ข้างหลัง อยู่ๆ ก็มีเสียงของมู่เหลียนหรงดังขึ้น

มู่ชิงเกอหันกลับไป มองมู่เหลียนหรงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วยืนอยู่ตรงทางเดิน

มู่เหลียนหรงกำลังยิ้มบางๆ ให้กับนาง “ท่านปู่ของเจ้า ให้เจ้าไปพบ ท่านรอเราอยู่ที่ศาลบรรพบุรุษ”

“ได้” มู่ชิงเกอพยักหน้าและเดินเข้าไปหามู่เหลียนหรง เพื่อเดินไปที่ศาลบรรพบุรุษพร้อมกัน

ระหว่างทาง จวนตระกูลมู่ได้ฟื้นสู่สภาพเดิม ไม่เหลือร่องรอยของการต่อสู้ที่ผ่านมา

“ชิงเกอ ช่วงเวลาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกลำบากหรือไม่” มู่เหลียนหรงถาม

มู่ชิงเกอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ภาพรวมถือว่าดี แต่ครั้งนี้ ข้าเองที่ทำให้ท่านปู่และท่านอาต้องลำบาก”

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าอย่าได้โทษตัวเอง” มู่เหลียนหรงพูด พร้อมรอยยิ้ม

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงศาลบรรพบุรุษ มู่ซงก็ได้อยู่รอแล้ว มองแผนหลังของมู่ซง ทั้งสองเดินเข้าไป

“ท่านปู่” มู่ชิงเกอที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่ซงเอ่ยเรียก

มู่ซงค่อยๆ หันกลับมา มองมู่ชิงเกอด้วยสายตาที่แฝงความชื่นชม และพูดพร้อมรอยยิ้ม “เกอเอ๋อร์ เจ้าโตแล้ว”

สายตาของมู่ชิงเกอเปลี่ยนไป พลันก้มสายตาลงและพูดว่า “ท่านปู่ไม่โกรธที่ข้าใช้วิธีเช่นนั้นจัดการกับฉินจิ่นหยางหรือ”

“เหตุใดจึงต้องโกรธ” มู่ซงพูดอย่างขบขัน ในขณะที่มู่ชิงเกอเงยหน้าขึ้น เขาก็พูดราวกับแกลังโกรธว่า “ในใจของเจ้า เจ้าคิดว่าท่านปู่เป็นคนหัวโบราณหรือ เขาต้องการชีวิตของคนทั้งตระกูลเราเช่นนี้ ข้ายังจะต้องเห็นใจศัตรูอีกหรือ”

คำพูดของมู่ซง ทำให้มู่ชิงเกอโล่งใจและเผยรอยยิ้ม

“แต่ว่า มีหนึ่งเรื่องที่ข้าอยากจะถามเจ้า” อยู่ๆ มู่ซงก็พูดขึ้น “เจ้าเรียกตัวกองทหารตระกูลมู่ในเมืองอี้ถอนกำลังออกมาหมดเลยหรือ”

มู่ชิงเกอเผยรอมยิ้ม “ข้าเพียงแค่ให้กองทหารตระกูลมู่ในเมืองอี้ออกมาตระเวนรอบหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาคงจะอยู่ระหว่างทางกลับเมืองอี้แล้ว”

“โชคดี ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะไม่บ้าบิ่นทำเช่นนั้นจริง” เมื่อรู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการของมู่ชิงเกอ มู่ซงก็โล่งใจ เคลื่อนกำลังกองทหารในแคว้นมากมายเพียงนี้ ผล กระทบที่อาจเกิดขึ้นยากที่จะประเมินได้ ไม่เพียงแค่จะเกิดการจู่โจมของศัตรูจากภายนอก แต่ยังทำให้ชนกลุ่มน้อยในแต่ละพื้นที่ของแคว้นตั้งตัวเป็นใหญ่

หากแคว้นฉินตกอยู่ในความวุ่นวาย สองปู่หลานอย่างพวกเขาต้องไปจัดการมิใช่หรือ

เมื่อคุยกันครู่หนึ่ง มู่ซงจึงถามด้วยท่าทางอันเคร่งขรึม “ตอนนี้ เจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อไป ทางวังหลวงไม่เหลือใครแล้ว”

มู่เหลียนหรงกลับพูดว่า “ยังมีผู้แทนพระองค์อีกคนไม่ใช่หรือ จะให้ชิงเกอของเราไปเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร จะต้องขังตัวเองอยู่ในวังหลวงเพื่อจัดการเรื่องในแคว้น และใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการลอบสังหาร”

มู่ชิงเกอพยักหน้าเห็นด้วย “ท่านอาพูดถูก ข้าสนใจเพียงแค่ความปลอดภัยของคนตระกูลมู่ เรื่องในวังหลวง มีคนจัดการอยู่แล้ว ท่านปู่วางใจเถิด ผู้ที่อยากขึ้นเป็น ฮ่องเต้มีอีกมาก”

“อืม หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็เข้าใจความต้องการของเจ้าแล้ว” มู่ซงพยักหน้าเล็กน้อย

ทันใดนั้น เขาก็พูดกับมู่ชิงเกออย่างเคร่งขรึม “มู่ชิงเกอคุกเข่าลง!”

มู่ชิงเกออึ้ง พลันกะพริบตาและมองท่านผู้เฒ่า คิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่นี้ยังดีๆ อยู่ เหตุใดตอนนี้จึงเปลี่ยนอารมณ์รวดเร็วเช่นนี้

“ท่านพ่อ ท่านคิดจะทำอะไร” มู่เหลียนหรงรีบปกป้องมู่ชิงเกอ

“เจ้าเงียบก่อน” มู่ซงจ้องนางแวบหนึ่ง มู่เหลียนหรงทำอะไรไม่ได้ จึงถอยไปอยู่อีกข้าง และใช้สายตาปลอบใจมู่ชิงเกอ

ใบหน้าของมู่ชิงเกอดูมึนงง แต่ไม่ได้ขัดท่านปู่ของตนเอง งอขาและคุกเข่าลงไปทันที

บนพื้น เป็นหินที่เย็นเยียบ

แต่ทว่า ในขณะที่เข่าของมู่ชิงเกอกระทบลงพื้น มันกลับอ่อนนุ่ม

นางก้มหน้าลงมอง จึงพบว่า ในวินาทีที่นางคุกเข่าลง มู่ซงได้เตะเบาะนุ่มอันหนึ่งเข้ามารองเข่าให้นางไว้พอดี นางมองมู่ซงอย่างแปลกใจ

มู่ซงไม่ได้สนใจนาง แต่กลับหันเข้าหาสุสานของเหล่าผู้กล้าที่เป็นบรรพบุรุษของตระกูลมู่ จุดธูป และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “บรรพบุรุษที่เคารพ ตระกูลมู่ของเราซื่อ สัตย์และภักดีมาโดยตลอด แต่ในรุ่นนี้ กลับถูกคนชั่วทำร้าย จนเหลือเพียงหลานสาวคนเดียว และหญิงผู้นี้ก็เป็นผู้ปรีชาสามารถ อัจฉริยะพลิกฟ้า ไม่ด้อยไปกว่าใคร ข้าผู้นำรุ่นที่สามสิบสองของตระกูลมู่ มู่ซง ขออนุญาติบรรพบุรุษเปลี่ยนกฎวงศ์ตระกูล เพื่อสืบทอดตำแหน่งให้กับหลานสาวของข้า มู่ชิงเกอ!”

ทันใดนั้น—–

มู่ชิงเกอเบิกตาโตทันที และหันมองมู่ซงอย่างตะลึง

มู่เหลียนหรงเองก็ตกใจ แต่สามารถยอมรับข้อเสนอของท่านพ่อของตนเองได้ในทันที

มู่ชิงเกอช่วยตระกูลมู่จากวิกฤตมากมาย ตอนนี้เหลือเพียงแค่พวกเขาสามคน หากนางไม่เป็นผู้นำวงศ์ตระกูลนี้จะเป็นใครได้อีก

“นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะชายหรือหญิงในตระกูลมู่ของเรา ตำแหน่งผู้นำจะเป็นของผู้มีคุณสมบัติมากพอ!” มู่ซงพูดจบก็ปักธูปสามดอกลงในกระถางธูป ธูปในกระถาง มีควันลอยขึ้น และกระจายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

มู่ซงยิ้มพอใจ หันไปพูดกับมู่ชิงเกอที่ตกอยู่ในความตะลึง “ยังไม่รีบคารวะบรรพบุรุษอีก”

“ท่านปู่ นี่มัน…” มู่ชิงเกอได้สติและกำลังจะปฏิเสธ

มู่ซงขัดจังหวะนาง “เรื่องนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว สัญลักษณ์คำสั่งผู้นำตระกูล เดี๋ยวข้าจะเอาให้กับเจ้า ยังมีเรื่องในอดีต ที่เจ้าควรจะรู้ นับจากนี้ เรื่องราวทั้งหมดในตระกูลมู่เจ้าเป็นผู้ตัดสิน ทุกคนในตระกูลมู่ล้วนอยู่ภายใต้คำสั่งของเจ้า’’

“…” มู่ชิงเกอเงียบ

นางไม่สามารถปฏิเสธสายตาแห่งความหวังเช่นนี้ของมู่ซงได้

สายตาอันสว่างคู่นั้น ทำให้นางพยักหน้า และรับตำแหน่งผู้นำตระกูลมู่เอาไว้

คารวะ จุดธูป

แล้วมองมู่ซงสลักชื่อนางบนรายชื่อผู้นำแห่งวงศ์ตระกูล หลังจากที่พิธีอันสำคัญแต่เรียบง่ายได้จบลง มู่ซงก็พูดกับมู่เหลียนหรงว่า “เหลียนหรง ที่ผ่านมาทำให้เจ้า ต้องลำบากอยู่กับข้า และตระกูลมู่ ตอนนี้ชิงเกอเองก็โตแล้ว เจ้าก็ควรจะออกไปเปิดหูเปิดตา ไม่จำเป็นต้องอยู่ในแคว้นฉินเช่นนี้อีก หลินชวนนั้นกว้างใหญ่ ไพศาล ออกไปสร้างประสบการณ์เถิด”

“ท่านพ่อ…” มู่เหลียนหรงพูดด้วยใบหน้าอันซาบซึ้ง

มู่ซงยกมือขึ้นสะบัด และพูดกับมู่ชิงเกอว่า “เกอเอ๋อร์ ตามข้ามา มีคำพูดที่บรรพบุรุษสืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่นที่ข้าต้องบอกเจ้า”