ตอนที่ 166-3

คุณชายอายุยืนหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!

ต่อจากนั้น คนในหอจุ้ยหงโหลวไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองธรรมดาหรือว่าชนชั้นสูง ไม่ว่าจะเป็นบุรุษ สตรี เด็ก ชรา ต่างก็พากันคุกเข่าลงกับพื้น ร้องเรียกเสียงดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ยินดีต้อนรับคุณชายกลับเมืองหลวง! คุณชายอายุยืนหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

คุณชาย!

เยาเถาดวงตาทั้งสองข้างพลันเบิกกว้างขึ้น ภาพตรงหน้าดำมืดลง ล้มสลบลงไปในทันที

แววตากระจ่างใสของมู่ชิงเกอกวาดมองไปทางทุกผู้ทุกคนที่อยู่ด้านล่าง จ้องมองไปทางสีหน้าที่ดูค่อนข้างซีดขาว ดูพะวักพะวงของโจวอู่เวย ก่อนที่สุดท้ายจะตกลงไปที่ตัวของแม่เล้า “เงินหนึ่งตำลึง ซื้อสัญญาไถ่ตัว”

แม่เล้าไหนเลยจะกล้าโต้แย้งคำสั่งของมู่ชิงเกอ ทั่วร่างสั่นไหวก่อนจะเรียกคนขึ้น “เร็วรีบไปเอาสัญญาไถ่ตัวของเยาเถามา”

ต่อจากนั้น นางก็ยิ้มฉอเลาะขึ้น กล่าวว่าอย่างประจบประแจง “เงินของคุณชายข้าน้อยไหนเลยจะกล้ารับไว้? เยาเถาถูกคุณชายต้องตา ก็ถือเป็นวาสนาของนาง รอข้าน้อยเก็บข้าวของให้นางเรียบร้อยแล้วก็จะส่งนางไปที่จวนของคุณชายนะเจ้าคะ?”

โจวอู่เวยในใจเกรี้ยวกราดอย่างถึงที่สุด คนที่เขาจ่ายเงินสองหมื่นหนึ่งพันตำลึงถึงจะซึ้อตัวได้ ตอนนี้กลับมาถูกส่งให้คนอื่นโดยที่ไม่ต้องการเงินแม้แต่อีแปะเดียว?

แล้วที่เขาโมโหยิ่งกว่าก็คือ ท่าทีของคนพวกนี้ที่มีต่อมู่ชิงเกอ

ถึงแม้ว่าตอนที่เขาเข้ามาในลั่วตูจะรับรู้ว่าคุณชายของจวนตระกูลมู่ไม่อาจล่วงเกินได้ แต่ในใจไม่ว่ายังไงก็ยังไม่คิดยินยอม ในส่วนลึกของจิตใจยังแอบซ่อนไว้ด้วยความคิดที่อยากจะลองประมือดูสักครั้ง

แต่ว่าตอนนี้คืออันใดกัน?

คนที่ตนใช้เงินออกไปจนหมดถึงจะแย่งตัวมาได้ พอเขาเปิดปากเพียงคำเดียว คนอื่นก็พากันส่งมอบออกไปอย่างง่ายดายด้วยความเต็มใจ นี่ไม่ใช่กำลังหยาม เกียรติเขารึ?

ยังจะต้องประมือไปอีกทำไม?

ชัดเจนว่าแม้แต่ฐานะคนถือรองเท้าให้มู่ชิงเกอก็ยังมีไม่พอ!

ตอนนั้นเอง เขาในที่สุดก็พลันเข้าใจว่าเจ้าอ้วนเช่าผู้นั้น ทำไมถึงดูอวดดีผิดปกติ ที่แท้คนหนุนหลังก็กลับมาแล้ว “ไม่จำเป็น รอนางฟื้นขึ้นแล้ว ค่อยส่งนางออกไปจากหอจุ้ยหงโหลว นางอยากไปที่ไหนก็ตามใจนาง” คำกล่าวเรียบๆ ของมู่ชิงเกอพอจบลง เขาก็พาเจ้าอ้วนเช่าหมุนกายเดินจากไป

รอจนนางจากไปนานแล้ว คนที่อยู่ด้านในก็ยังไม่ได้สติคืนกลับมา

พอออกจากจุ้ยหงโหลว เจ้าอ้วนเช่าก็มองไปทางมู่ชิงเกออย่างตื่นเต้นยินดี “ลูกพี่ ช่างสะใจยิ่งนัก! เรื่องที่หญิงนางนั้นกล้าเอาท่านมาเป็นโล่กำบังธนู พรุ่งนี้ทั่วทั้งลั่วตูก็คงจะลือกันไปทั่ว คืนแรกของหญิงงามผู้หนึ่งถูกปั่นราคาขึ้นไปถึงสองหมื่นตำลึง แต่สุดท้ายกลับมาถูกคุณชายใช้เศษเงินหนึ่งตำลึงปัดทิ้งออกไป นางหรือจะปรนนิบัติท่าน? หึ! แม้แต่ฐานะของคนยกนํ้าล้างเท้าก็คงยังมีไม่พอ! คุณชายของพวกเรามองก็ไม่มองนางแม้แต่สายตาเดียว ไล่นางออกจากหอจุ้ยหงโหลว นี่ก็คงจะเป็นความอัปยศที่หนักหนาที่สุดของนางแล้ว ยังมีเจ้าโจวอู่เวยนั่นอีก คิดอ่านต่างๆ นานา เพื่อจะได้ตัวหญิงงาม แต่กลับถูกท่านมองก็ไม่มอง ก็โยนทิ้งออกไปแล้ว หลังจากนี้ ต่อให้เขาได้ตัวหญิงนางนั้นไป ก็คงจะมีแต่ถูกคน หัวเราะขันที่เก็บรองเท้าผุพังที่ลูกพี่ไม่ต้องการไป! ฮ่าๆๆๆๆ วันนี้ก็ช่างสะใจนัก อยู่กับลูกพี่ก็ถึงจะสุขสมใจ!”

มู่ชิงเกอกวาดมองไปทางเขาเรียบๆ หนหนึ่ง มุมปากยกยิ้มพลางกล่าวว่า “ไปหาที่ดื่มเหล้า!”

“รับทราบ!” เจ้าอ้วนเช่ากล่าวอย่างประจบประแจง

เยาเถาตอนที่สะลืมสะลือตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนเช้าของวันที่สองแล้ว

ในตอนที่ที่นางยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ก็ถูกแม่เล้าไล่ออกมาจากหอจุ้ยหงโหลวด้วยสีหน้าขยะแขยง ทั้งยังทิ้งหนังสือไถ่ตัวไว้ให้นาง

เยาเถาถูกความยินดีที่พรั่งพรูเข้ามาทำเอามึนงง ไม่รู้ว่าตัวเองหลุดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์นั่นได้เช่นไร แต่ว่าในตอนที่นางหยิบเอาหนังสือไถ่ตัวเดินไปบนถนน ณ ตอนนั้น ก็พลันถูกผู้คนชี้นิ้วใส่พร้อมกับพูดกระซิบกระซาบกันไปมา

“ดู นี่ก็เป็นหญิงคณิกาที่เมื่อคืนออกประมูลพรหมจรรย์ผู้นั้น นางพูดปั่นราคาว่าตนเองต้องการมอบพรหมจรรย์ให้กับคุณชาย คงนึกว่าจะสามารถหลอกล่อให้ราคาของตนพุ่งสูงไปถึงสองหมื่นตำลึงได้ แต่กลับไม่คาดว่าคุณชายคนเขาก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย สำหรับการพลีกายของนางเช่นนั้นเขาก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย ใช้เงินเพียงหนึ่งตำลึง…ไม่ แม่เล้าผู้นั้นก็ไม่กล้ารับเงินของคุณชายไว้แม้แต่แดงเดียว ประคองหนังถือไถ่ตัวมอบออกไปให้ตรงๆ”

“ข้าก็ได้ยินมาว่าแม่เล้านางนั้นเพื่อที่จะประจบประแจงคุณชาย ก็เป็นฝ่ายกล่าวออกไปเองว่าจะส่งนางไปที่จวนตระกูลมู่ แต่คุณชายก็พลันกล่าวโดยไม่ชายตามองสักนิดว่า รอนางตื่นแล้วให้ส่งตัวนางออกไป อยากจะไปที่ไหนก็ไปที่นั้น นี่ก็คงจะขัดลูกตากระมัง!”

“หึ หญิงสกปรกเช่นนางก็ยังกล้าคิดหวังในตัวของคุณชาย ตอนนี้ก็คงจะถูกตีแสกหน้าแล้วกระมัง? คุณชายเป็นบุคคลระดับใด? หญิงชนชั้นสูงไม่รู้เท่าไรล้วนแต่คิดหวังจะแย่งกันเข้าไป นางหญิงคณิกานางหนึ่งกลับคิดจะเกาะเกี่ยวคนเขาแล้วกลายเป็นพญาหงส์งั้นรึ?”

คำกล่าวดูแคลนและหยามเกียรติต่างๆ นานา พรั่งพรูเข้าในหู

นางอยากจะอธิบายอย่างยิ่งว่าความจริงไม่ใช่เช่นนั้น! นางเพื่อที่จะปกป้องตัวเอง ก็เลยใช้ชื่อของคุณชายไปจริงๆ แต่ไม่ใช่คิดสกปรกอย่างที่พวกเขาคิดเช่นนั้น นางได้หนังสือไถ่ตัวกลับมาตอนที่ตนยังบริสุทธิ์แต่เดิมก็ควรจะดีใจยินดี แต่พอได้เดินมาตลอดถนนสายนี้ นางกลับรู้สึกว่าตนเองสกปรกยิ่งนัก!

ระหว่างนั้นเองนางก็เหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่าง วันนี้สิ่งที่นางได้รับก็คือการลงโทษจากคุณชายที่มอบให้นาง! โทษฐานที่กล้าใช้ชื่อของเขา!

นางคิดใช้ชื่อของคุณชายก็ต้องพร้อมที่จะยอมรับกับผลตอบกลับเช่นนี้!

นางก็ไม่สามารถทนรับการด่าว่าจากผู้คนโดยรอบอีกต่อไป กลายเป็นวิ่งทะยานออกไปบนถนน

นางอยากจะไปหาคนรักของนาง มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะเข้าใจนาง รู้ว่านางคิดสิ่งใด หลังจากนั้นพวกนางทั้งสอง ก็จะไปยังสถานที่แห่งใหม่ด้วยกัน เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่…

ในโรงนํ้าชาติดถนนแห่งหนึ่ง หน้าต่างของห้องรับรองที่อยู่ติดถนนห้องหนึ่งถูกเปิดออก

พอดีกับเยาเถาที่พุ่งผ่านจากด้านล่างจากไป

เจ้าอ้วนเช่าดึงหัวที่ยื่นออกไปกลับ มองไปทางมู่ชิงเกอพลางกล่าวอย่างไม่เข้าใจ “ลูกพี่ ท่านที่สร้างเรื่องนี้ขึ้นมา จริงๆ แล้วต้องการอะไรกันแน่? ทำไมจะต้องเอา หนังสือไถ่ตัวมอบให้หญิงนางนั้นด้วย?”

มู่ชิงเกอจิบชาเข้าไปอึกหนึ่ง ปากถ้วยชาก็ยังมีไอร้อน โชยขึ้นมาเบาๆ กลายเป็นม่านไอน้ำรางๆ โชยไปมาอยู่ตรงหน้านาง

วางถ้วยชาลง นางค่อยๆ กล่าวเสียงเรียบ “นางไม่ใช่ว่ายึดมั่นกับคนรักของนางรึ? ข้านี่ก็กำลังทำให้นางสมหวัง”

เจ้าอ้วนเช่ามุมปากยื่นออกมา กล่าวพลางเหลือกตาไปมา “เรื่องราวกลายเป็นวุ่นวายเช่นนี้ เกรงว่าคนรักที่ไม่เคยปรากฏตัวของนางผู้นั้นก็คงจะไม่สามารถรับนางได้อีกกระมัง”

“เช่นนั้นก็เป็นเรื่องของนางแล้ว ทุกๆ คนก็ต้องยอมรับผลลัพธ์ที่ตัวเองเลือก ช่วยนางออกจากหอจุ้ยหงโหลวในตอนที่นางยังบริสุทธิ์อยู่ ข้าก็นับว่าเมตตามากที่สุดแล้ว วันหลังนางจะเป็นเช่นไรก็เกี่ยวอันใดกับข้ากัน?” มู่ชิงเกอกล่าวเสียงราบเรียบ

จะบอกว่านางไร้จิตใจก็ช่าง จะบอกว่านางช่วยคนแล้ว ไม่ช่วยให้ถึงที่สุดก็ช่าง นางก็ไม่ใช่ผู้กอบกูโลก ไม่ได้มีหน้าที่ที่จะต้องไปช่วยเหลือผู้คน ชาติที่แล้วและชีวิตปัจจุบันนางก็เห็นชีวิตของคนที่ตกทุกข์ได้ยากมาอย่างมากมาย นางสามารถช่วยได้แค่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่สามารถช่วยได้ทั้งชีวิตรึ?

เยาเถาที่ได้หนังลือไถ่ตัวจากไป ถ้าหากคนรักของนางมีความรู้สึกรักต่อนางจริงๆ แล้ว ทั้งสองคนขอเพียงออกไปจากลั่วตู ไปอยู่ที่ไหนก็จะกลายเป็นคู่รักที่ผู้คนพากันเฝ้าอิจฉา สามารถมีความสุขไปด้วยกันชั่วชีวิต

แต่ถ้าหากชายผู้นั้นไม่ได้รักเยาเถาอย่างที่นางคิดเอาไว้ ท้ายที่สุดผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรนั้นก็เป็นเรื่องที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ว่านั้นก็เป็นทางเลือกของเยาเถามิใช่รึ?

เลือกในตัวชายผู้นั้น เลือกที่จะปกป้องพรหมจรรย์เพื่อเขาโดยไม่สนใจสิ่งใด

เช่นนั้นก็ต้องมีความกล้าที่จะยอมรับผลลัพธ์ที่ตัวเองเลือก