ตอนที่ 170-3

อาหารของหยวนหยวนจอมตะกละ!

ตอนที่ออกมาจากห้องของท่านผู้เฒ่า ท้องฟ้าก็มืดสนิทเสียแล้ว

บริเวณเผ่าหูก็ถูกความมืดมิดเข้าบดบัง

มู่ชิงเกอแหงนหน้ามองไปสุดขอบฟ้า ท่ามกลางท้องนภา พร่างพรมไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ราวกับว่าเพียงแค่ยื่นมือออกไปก็สามารถจับต้องได้

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ฟู่เทียนหลงจึงเดินออกมาจากห้อง เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ มู่ชิงเกอ มองด้านข้างนางแล้วเอ่ยว่า “ท่านผู้เฒ่าพักผ่อนแล้ว”

มู่ชิงเกอพยักหน้า

ผ่านไปสักพัก ฟู่เทียนหลงก็เอ่ยขึ้นว่า “ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพญาเพลิงปาฮวงซูคงจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ เจ้ายังจะไปตามหาจริงๆ หรือ?”

มู่ชิงเกอไม่ได้ตอบในทันที

เพราะว่านางเองก็ลังเลอยู่บ้าง หากเป็นตัวนางเองที่ต้องเผชิญหน้ากับพญาเพลิงปาฮวงซูคง นางจะต้องพยักหน้ารับขอไปลองดูสักครั้งอย่างไม่ลังเลใจอย่างแน่นอน แต่ว่าคู่ต่อสู้ของพญาเพลิงปาฮวงชูคงเป็นหยวนหยวน เจ้าเด็กเจ้าเนื้อตัวน้อยนั่นขนาดเดินยังเดินไม่มั่นคงเลย จะเอาชนะได้หรือไม่กัน?

“อันตรายเกินไปก็อย่าไปเลย ยากที่เจ้าจะได้มาแคว้นปา ไม่สู้ให้ข้าพาเจ้าเที่ยวชม จากนั้นพวกเราค่อยเดินทางกลับแคว้นอวี๋พร้อมกัน” ฟู่เทียนหลงเอ่ยแนะนำ ตอนที่มู่ชิงเกอคิดจะเอ่ยปากนั้นก็ได้ยินเสียงใสอันเด็ดเดี่ยวของหยวนหยวนแว่วมาในห้วงความคิด “เหอะ พญาเพลิงปาฮวงซูคงแล้วไง ก็เป็นอาหารมื้อใหญ่ของ คุณชายน้อยผู้นี้! ลูกพี่ท่านแม่ ท่านอย่าจากไปเลย! ไม่ง่ายเลยที่หยวนหยวนจะได้เจออาหารมื้อใหญ่!”

มู่ชิงเกอเม้มปาก นัยน์ตาฉายแววจนปัญญา ‘เจ้าสู้ไหวหรือ? จากการคาดการณ์ของข้าพญาเพลิงปาฮวงซูคง นั้นเข้าสู่ช่วงโตเต็มวัย ตัวจ้อยเช่นเจ้าจะเอาอะไรไปสู้เขา? ไม่ใช่ถึงเวลานั้นแล้วของอร่อยไม่ได้กิน ยังต้องเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งไว้อีก’

ได้ สู้ได้!” หยวนหยวนกระโดดโลดเต้นอย่างสุดชีวิตในช่องว่าง คล้ายกับจะยืนยันความเก่งกาจของตนเอง “ลูกพี่ท่านแม่ ไปเถอะ ไปเถอะ พวกเราไปดูก่อนถ้าไม่ไหว ค่อยถอยออกมา! ไปเถอะ ไปเถอะ หยวนหยวนหิวแล้ว

เสียงไร้เดียงสาและน่าสงสารลอยมาทำให้มู่ชิงเกอใจอ่อน เอ่ยบอกฟู่เทียนหลงว่า “เอาละ ในเมื่อมาถึงแคว้นปาแล้ว ข้าก็ขอไปรับการสั่งสอนจากพญาเพลิงปาฮวง ซูคงดูสักรอบ”

“แต่ว่าพญาเพลิงปาฮวงซูคงไม่ใช่ว่าจะต่อกรได้ง่ายๆ เลยนะ!” ฟู่เทียนหลงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล

“ข้ามีวิธีของข้า” มู่ชิงเกอเอ่ยมาสั้นๆ เพียงประโยคเดียว จบประเด็นปัญหานี้

ฟู่เทียนหลงอ้าปากค้าง ก่อนจะหุบมันลงอย่างจนปัญญา พยักหน้ารับ เวลานี้เองก็มีเสียงเพลงน่าสนุกแว่วมาไกลๆ ฟู่เทียนหลงเผยรอยยิ้ม เอ่ยปากชวนมู่ชิงเกอว่า “มู่เกอ ตรงนั้นเริ่มร้องเพลงรอบกองไฟแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”

พักผ่อนที่ชนเผ่าหูสองวัน จากนั้นมู่ชิงเกอก็วางแผนจะออกเดินทางไปเทือกเขาปาฮวง เมื่อเห็นว่านางได้ตัดสินใจไปแล้ว ฟู่เทียนหลงก็ทำได้เพียงปล่อยวางไม่เอ่ยเตือนอีก

ทั้งสองคนออกจากเผ่าหูมุ่งหน้าไปยังเทือกเขาปาฮวง วันคืนผ่านไปในที่สุดก็มาถึงเชิงเขาปาฮวง

“เจ้ากลับไปเถอะ” มู่ชิงเกอหันกลับมาบอกกับฟู่เทียนหลง

ฟู่เทียนหลงตะลึง ส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้าไม่กลับ ข้าจะไปเทือกเขาปาฮวงเป็นเพื่อนเจ้า เผื่อเกิดอะไรขึ้นข้ายังพอช่วยอะไรได้บ้าง”

มู่ชิงเกอส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก เรื่องราวต่อจากนี้เจ้าช่วยอะไรไม่ได้ กลับไปเถอะ”

ฟู่เทียนหลงรีบร้อนเอ่ยขึ้น “มู่เกอ เจ้าดูถูกข้าใช่หรือไม่!”

มู่ชิงเกอชี้แจงว่า “ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ข้าจำเป็นต้องไปจัดการเอง เจ้าวางใจเถอะ หากเรื่องราวไม่สามารถจัดการได้ข้าจะไม่เข้าไปเสี่ยง จะจากไปให้ไกล”

ฟู่เทียนหลงมองหน้านางด้วยความไม่สบายใจอยู่หลายครั้ง กลับพบว่านางได้ตัดสินใจไปแล้วไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ทำได้เพียงเดินไปและเหลียวกลับมามองเช่นนี้อยู่หลายครั้ง

หลังจากส่งฟู่เทียนหลงจากไปแล้ว มู่ชิงเกอก็หันกลับมา มองเทือกเขาปาฮวงที่อยู่สูงกว่าระดับนํ้าทะเลไม่เท่าไรนัก

“หยวนหยวนต่อจากนี้ต้องพึ่งเจ้าแล้ว” มู่ชิงเกอเอ่ยกับหยวนหยวนในช่องว่าง ระหว่างพญาเพลิงกับพญาเพลิง มีประสาทสัมผัสที่ไวต่อกันและกัน เพียงแค่เข้าใกล้ก็สามารถระบุตำแหน่งได้

ก็เหมือนตอนอยู่ที่หุบเขาสงบใจ ที่หยวนหยวนสามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของพญาเพลิงปีศาจไป๋กู่

“ลูกพี่ท่านแม่โปรดวางใจ!” หยวนหยวนเอ่ยขึ้นด้วยความมั่นใจ พยักหน้า

มู่ชิงเกอก็เดินเข้าไปในส่วนลึกของเทือกเขาปาฮวง

ระหว่างทาง นางอาศัยประสาทสัมผัสของหยวนหยวน และเปลี่ยนเส้นทางเดินมาโดยตลอด แต่ก็ยังวนอยู่ในเทือกเขาปาฮวงตั้งหลายวัน กว่าจะได้เส้นทางที่แน่นอน เดินไปตามทางที่หยวนหยวนแนะนำครั้งสุดท้าย

“ที่นี่คือ…” มู่ชิงเกอยืนอยู่บนกรวดหิน มองดูทะเลสาบสีเขียวมรกตด้วยสายตาประหลาด

ไม่คิดว่าในเทือกเขาปาฮวงจะมีหุบเขาเช่นนี้ในหุบเขามีทะเลสาบขนาดใหญ่ ทะเลสาบนี้มีลักษณะแคบยาว ทอดคดเคี้ยวมองไปไกลๆ คล้ายงูเหลือมยักษ์ แต่ก็ คล้ายมังกรวารี

ที่สำคัญคือนํ้าในทะเลสาบกระจ่างใสจนเห็นก้นบึ้ง แม้กระทั่งสีสันและลักษณะของกรวดหินที่อยู่ใต้ทะเลสาบก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

“เทือกเขาปาฮวงนี้ช่างน่าประหลาดเสียจริง” มู่ชิงเกอมองทะเลสาบนิ่งๆ หรี่ดวงตาทั้งสองข้างลง เปรยกับตัวเอง ตั้งแต่เข้ามาจนถึงตอนนี้ นางไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ ในเทือกเขาปาฮวงนี้เลย ไม่มีแม้แต่สัตว์บกสัตว์ปีก หรือว่ามดหนอนหนูงูก็ไม่มีให้เห็น ทะเลสาบที่กระจ่างใสขนาดนี้ยังมองไม่เห็นปลาสักตัว

“ถึงแม้จะบอกว่า นํ้าใสไม่มีปลา แต่ทั้งเทือกเขาปาฮวง ไม่มีแม้กระทั้งสิ่งมีชีวิตใดๆ เลยก็ออกจะแปลกประหลาดอยู่บ้าง” มู่ชิงเกอพึมพำ

เดินทางในเทือกเขาปาฮวงมาหลายวัน ทำให้นางรู้สึกได้มากที่สุดคือความไร้ชีวิตชีวา

พญาเพลิงปาฮวงซูคงอยู่ที่นี่จริงๆ หรือ? หากเป็นนางมาเพียงลำพังเกรงว่าจะสงสัยในจุดนี้ แต่ว่าหยวนหยวนกลับยืนยันว่าพญาเพลิงปาฮวงซูคงอยู่ที่นี้จริงๆ ทั้งยังอาศัยประสามสัมผัสระหว่างพญาเพลิงนำทางนางมาถึงริมทะเลสาบแห่งนี้

“พญาเพลิงปาฮวงซูคง ไร้สีไร้อุณหภูมิ” มู่ชิงเกอเอ่ยประโยคที่ท่านผู้เฒ่าเผ่าหูเคยกล่าวเอาไว้ออกมาเบาๆ

“หยวนหยวน แท้จริงแล้วพญาเพลิงปาฮวงซูคงอยู่ที่ใดกันแน่?” เมื่อมู่ชิงเกอพูดจบก็ปรากฏแสงสีเงินข้างกายนาง หยวนหยวนปรากฏตัวอยู่ข้างกายนาง

สี่เท้าของเขาคลานอยู่บนพื้น ราวกับเป็นตุ๊กตาเด็กน้อยทั่วไป ร้องออดอ้อนร้องขออาหารด้วยความหิวโหย มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกันคือ ตุ๊กตาเด็กน้อยตัวนี้ราวกับแกะสลักมาอย่างประณีต น่ารักเป็นพิเศษดวงตาสีดำกลมโต ทั้งสองข้างราวกับกำลังแอบซ่อนเปลวเพลิงเล็กๆ ไว้ ด้านใน ผิวสีขาวหิมะผุดผ่องไม่มีแม้แต่ตำหนิ ก็เหมือนกับหิมะสีขาวในทุ่งหิมะ

“ลูกพี่ท่านแม่ หยวนหยวนสัมผัสได้ เจ้านั้นอยู่ที่นี่ อีกทั้งมันยังหลับใหลอยู่” หยวนหยวนเงยหน้าขึ้น แหงนมองมู่ชิงเกอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความออดอ้อนต่อนางอย่างไม่มีจำกัด

ยังหลับใหลอยู่!

มู่ชิงเกอดวงตาสว่างวาบ นี่เป็นข่าวดี

“ดูท่าแล้วคงเป็นโอกาส” มู่ชิงเกอบิดเอว ยื่นมือมาอุ้มหยวนหยวนขึ้นจากพื้น

หยวนหยวนเองก็ยื่นมือสั้นๆ ออกมาโอบรอบคอมู่ชิงเกอ

“หยวนหยวน เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?” มู่ชิงเกอเอ่ยถาม หยวนหยวนพยักหน้า ดวงตาสุกสกาวราวเปลวเพลิงคู่นั้นฉายแววตาอดใจรอไว้ไม่ไหว แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก

“การต่อสู้ต่อจากนี้ข้าไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้ แต่หาก เจ้าต้องการอะไรข้าจะให้ความร่วมมือเต็มที่” มู่ชิงเกอบอก

หยวนหยวนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า “ลูกพี่ท่านแม่โปรดวางใจเถอะ!”

‘เจ้านาย การต่อสู้ระหว่างพญาเพลิงด้วยกัน เป็นเรื่องที่พวกเขาจะต้องพานพบในช่วงการเจริญเติบโต ท่านต้องเชื่อมั่นในตัวหยวนหยวน’ เสียงของเหมิงเหมิงดังขึ้นในห้วงความคิดของมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอค่อยๆ พยักหน้า เอ่ยกับหยวนหยวนว่า “ไปเถอะ หากสู้ไม่ไหวก็ถอยออกมา วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล”

“ทราบแล้ว ” หยวนหยวนกระโดดออกมาจากอ้อมกอดของมู่ชิงเกออย่างอดใจรอไม่ไหว เอ่ยกับนางพอเป็นพิธี

จากนั้นทั้งร่างก็ราวกับกระสุนปืนพุ่งตัวเข้าใส่ทะเลสาบ ที่กระจ่างใสจนเห็นก้นบึ้ง

มู่ชิงเกอดวงตาหดเกร็ง ส่งเสียงดังในใจว่า ‘หรือว่า ทะเลสาบแห่งนี้ก็คือพญาเพลิงปาฮวงซูคง!’

เคร้ง!

ตูม!

เมื่อหยวนหยวนพุ่งใส่ ทะเลสาบที่เคยสงบนิ่งก็ส่งเสียงคำรามออกมาอย่างมีโทสะ

โมโหราวกลับว่าถูกรบกวนให้ตื่นจากการหลับใหล…