ตอนที่ 183-4

ความอิจฉาของผู้หญิง!

เมื่อจุดมุ่งหมายสำเร็จ มู่ชิงเกอก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องกลับไปที่ห้องประมูล

ระหว่างทางกลับ ตอนที่ผ่านห้องประมูลนั้น นางหันมองไปที่ฉากแย่งชิงอย่างคึกคักแวบหนึ่งแล้วก็จากไปอย่างไม่นึกเสียดาย

ในระหว่างที่นางเดินทางจากหอสรรพสิ่งเพื่อกลับเรือนรับรองนั้น ข่าวลือบนถนนก็เริ่มเปลี่ยนทิศทางแล้ว

ฉบับที่อิงตามประสบการณ์จริงของมู่ชิงเกอ ก็เริ่มแพร่กระจายไปในเทียนตูแล้ว

มู่ชิงเกอในข่าวลือเดิมนั้นเป็นจอมหว่านเสน่ห์ที่อาศัยความงามของตนเองเคลื่อนไหวไปตามกลุ่มอำนาจต่างๆ เพื่อบรรลุเป้าหมายของตนเอง ภายในข่าวลืออันใหม่ นางเปลี่ยนเป็นแม่ทัพหนุ่มที่ชื่อเสียงโด่งดังจากสงคราม เปลี่ยนเป็นวีรบุรุษที่ทำเพื่อตระกูล ทำเพื่อเหล่าทหารต่อต้านอำนาจราชวงศ์ กลายเป็นคนที่วางเรื่องความสัมพันธ์ชายหญิงไว้อีกทาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่นางนำทหารประจำตัวห้าร้อยนายไปทำสงครามกับสัตว์อสูรวิญญาณที่ชายแดน ช่วยเหลือ ชีวิตของทหารจำนวนนับไม่ถ้วน เมื่อเสบียงถึงขั้นวิกฤติก็เสนอให้ใช้สัตว์อสูรแทนเสบียง ทั้งยังเล่าถึงตอนที่นางกลับมาลั่วตู ก็ฆ่าพระมาตุลากลางถนน กับเรื่องที่นางย้อนกลับไปที่ชายแดนอย่างไม่ลังเล ก่อนจะวกกลับมาสร้างความสงบภายในราชวงศ์ กำราบแคว้นถู ทำให้ศัตรูล่าถอยไปอย่างอเนจอนาถ และอื่นๆ จนกลายเป็นขวัญใจของผู้คน

ในตอนที่นางประสบผลสำเร็จนั้น ก็ไม่ได้อาลัยในยศถาบรรดาศักดิ์ ปิดบังชื่อเสียงออกเดินทางท่องเที่ยวไปยังแคว้นต่างๆ เข้าไปในโรงโอสถสาขาย่อย เหนือลํ้ากว่าศิษย์คนอื่นๆ กลายเป็นปรมาจารย์นักปรุงยาระดับจิตวิญญาณคนแรกของแคว้นระดับสาม ทั้งยังเข้ารับคำท้าจากอัจฉริยะอันดับหนึ่งของโรงโอสถกลาง จากนั้นก็ได้สร้างชื่อในโรงโอสถกลายเป็นผู้อาวุโสที่อายุน้อยที่สุดใน ประวัติศาสตร์ของโรงโอสถ และอื่นๆ ล้วนไม่ได้ขาดตกไปแม้แต่น้อย

รวมถึงการเคลื่อนไหวภายหลังจากที่เข้ามาในเทียนตู ก็ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องเล่าลือด้วยเช่นเดียวกัน เริ่มแพร่กระจายไปในเทียนตู คนเดียวที่กล้าเข้ามาในเทียนตูคนเดียวแล้วจัดการคนที่รังแก คนที่อยู่ในงานเลี้ยงกล้าหัวเราะเยาะยั่วยุนานาแคว้น เป็นคนที่สามารถต่อกรกับศัตรูได้อย่างสบายๆ คนที่สามารถประลองเสมอกับเจ้าบ้าอันดับหนึ่งของเทียนตูเฉินปี้เฉิง ไหนเลยจะเป็นจอมมารยาใช้หน้าตาหว่านเสน่ห์ไปได้?

เมื่อได้ยินข่าวลือที่เป็นจริงแล้ว ประชาชนในเทียนตูก็เริ่มสงสัยในข่าวลือที่ได้ฟังมาก่อนหน้า

ก็เหมือนกับที่มู่ชิงเกอวิเคราะห์เอาไว้ คำกล่าวเหลวไหล ไม่อาจกลายเป็นความจริงได้!

เบื้องหลังของเรื่องเหลวไหลเหล่านี้สิ่งที่ซ่อนอยู่คือหัวใจที่เต็มไปด้วยความอิจฉา

ข่าวลือเกี่ยวกับมู่ชิงเกอเริ่มหมุนกลับ ส่วนอีกข่าวลือหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ ก็เริ่มเผยธาตุแท้ของมันออกมาอีกครั้ง นั้นก็คือเรื่องที่คุณหนูเฟยเยว่แห่งตระกูลหลานถูกมหาปราชญ์ปฏิเสธ ไล่ออกจากตำหนักหลีกง…

เคร้ง!

เพล้ง เพล้ง—–

ลึกเข้าไปในจวนตระกูลหลาน มีเสียงเครื่องลายครามแตกหักดังออกมา

จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างโมโหของหญิงสาว

“ออกไป! ไสหัวไป! เป็นใคร? เป็นใครที่ลอบใส่ความข้า?”

หลานเฟยเยว่ยืนอยู่ท่ามกลางเครื่องลายครามที่แตกหัก โกรธจนตัวสั่น

ยังคงเป็นนางที่สวมชุดสีนํ้าเงินทั้งตัว แต่ดูไม่เหมือนนางเซียนเช่นเดิม รู้สึกได้เพียงแต่ความบ้าคลั่งของนางเท่านั้น

เหล่าบ่าวที่คอยรับใช้นางล้วนแต่หวาดกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าเข้าใกล้

ผ่านไปครู่หนึ่ง ประมุขตระกูลหลานที่เพิ่งรีบกลับมาจากหอสรรพสิ่งก็เข้ามา พอมองเห็นเครื่องลายครามที่แตกหัก ก็พลันชี้นิ้วเอ่ยกับบุตรสาวอย่างปวดใจว่า “เจ้ากำลังทำอะไร? นี่ล้วนเป็นเครื่องลายครามชั้นหนึ่ง หยิบขึ้นมาเพียงชิ้นเดียวก็เพียงพอให้เหล่าชาวบ้านธรรมดาอยู่กินไปชั่วชีวิตแล้ว!”

หลานเฟยเยว่หันกลับมา มองบิดาของตนเองด้วยใบหน้าดำคลํ้า เอ่ยอย่างแค้นเคืองว่า “ท่านพ่อ หรือว่าท่านไม่ได้ยินข่าวลือที่เกี่ยวกับข้าที่ด้านนอกหรืออย่างไร?”

ไหนเลยประมุขตระกูลหลานจะไม่ได้ยิน? ก็เป็นเพราะว่ารู้ ถึงได้เร่งรีบกลับมา “ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่ควรจะหุนหันเช่นนี้!” ดวงตาของประมุขตระกูลหลานยังคงมองไปที่เครื่องลายครามที่แตกหักเต็มพื้น ในนํ้าเสียงแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด

หลานเฟยเยว่เอ่ยกับประมุขตระกูลหลานด้วยใบหน้าที่ดูเยือกเย็น “ท่านพ่อคิดว่าข้าไร้ประโยชน์แล้วอย่างนั้นหรือ? ท่านคิดว่ามหาปราชญไม่สนใจข้าไล่ข้าออกมาอย่างนั้นหรือ?”

ประมุขตระกูลหลานชะงัก นิ่งเงียบมองบุตรสาวที่ตนเองตั้งใจเลี้ยงดูขึ้นมา

เดิมเขาก็คิดว่าบุตรสาวที่โดดเด่นเช่นนี้จะต้องสามารถทำให้มหาปราชญ์หลงใหลได้อย่างแน่นอน มหาปราชญ์ก็เป็นผู้ชาย เป็นผู้ชายก็ไม่อาจจะทนอยู่เฉยได้ ดังนั้นแล้วเขาจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมกับบุตรสาวของตนเอง แต่ว่า ประสบการณ์ในตำหนักหลีกง กลับทำให้เขาดุจดังตื่นขึ้นจากฝัน เขาไม่กล้าโกรธมหาปราชญ์ทำได้แต่เพียงโกรธที่บุตรสาวของตนเองไม่งดงามสมบูรณ์พร้อม

แต่ว่าบุตรสาวของเขากลับไม่คิดเช่นนั้น

“เจ้าจะเอาอย่างไรอีก? ท่าทีของมหาปราชญ์ก็แสดงให้เห็นชัดเจนแล้ว หากว่าเจ้ายังไม่ยอมได้สติอีก อาจจะทำให้มหาปราชญ์ทรงกริ้ว ถึงตอนนั้น ทั้งตระกูลก็จะโชคร้ายเพราะเจ้า แทนที่จะคิดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เหล่านี้ ก็ควรที่จะได้สติได้แล้ว อาศัยช่วงเวลาที่ชื่อเสียงของเจ้ายังไม่ถือว่าเลวร้ายรีบหมั้นหมายกับตระกูลที่ดีจะดีกว่า” ประมุขตระกูลหลานเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“ท่านพ่อคิดจะแต่งข้าออกไปหรือ?!” หลานเฟยเยว่ขึ้นเสียง

นางเกิดมาเป็นคนของมหาปราชญ์ตายก็เป็นผีของมหาปราชญ์จะไม่ยอมแต่งกับคนอื่นอย่างแน่นอน!

“เช่นนั้นยังจะทำอย่างไรได้อีก?” ประมุขตระกูลหลานไม่พอใจ เขาเองก็ไม่อยากยอมแพ้ แต่ว่าจะมีประโยชน์อันใดอีก? “ก่อนหน้านี้เพื่อให้เรื่องที่เจ้าถูกขับไล่ออกมาจากตำหนักหลีกงสงบลง จึงยอมตามใจเจ้า ส่งคนออกไปใส่ร้ายคุณชายมู่แห่งแคว้นฉิน ตอนนี้กลับถูกคนจับได้ ทั้งยังย้อนกลับมากัดเจ้าไม่ปล่อย หากเจ้ายังคงไม่หาทางออก อยากจะรอจนคนทั้งแคว้นล้วนแต่ดูแคลนว่าเจ้าไม่เจียมเนื้อเจียมตัวถึงจะได้สติขึ้นมาหรืออย่างไร?”

“มู่ชิงเกอ! ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะมู่ชิงเกอ!” นัยน์ตาของหลานเฟยเยว่ฉายแววแค้นเคืองสะบัดมือลงไปบนโต๊ะ ทำให้โต๊ะแตกกระจายในทันที

“หากว่าเขาไม่ปรากฏตัว วันนั้นในตำหนักหลีกง ความสนใจของมหาปราชญ์ก็น่าจะอยู่ที่ข้า! เขาเป็นเพียงแค่คุณชายที่มาจากแคว้นระดับสามเท่านั้น เอาอะไรมาเทียบกับข้า? แล้วมีสิทธิ์อะไรไปได้รับความโปรดปรานจากมหาปราชญ์?” เหมือนกับว่าหลานเฟยเยว่จะติดอยู่ในบ่วงความคิด ท่าทางของนางนอกจากความแค้นแล้ว ก็คือความบ้าคลั่ง

ดูเหมือนว่านางจะเอาความไม่ยินยอมที่ถูกซือมั่วไล่ออกมา จดบัญชีไว้กับมู่ชิงเกอ คิดว่าการปรากฏตัวของมู่ชิงเกอแย่งชิงสิ่งที่ควรจะเป็นของนางไปทั้งหมด

ในเวลานี้หลานเฟยเยว่เอาความแค้นเคืองไปลงที่มู่ชิงเกอ ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า เมื่อก่อนนางหยิ่งต่อหน้ามู่ชิงเกอมากเท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยิ่งเกลียดมู่ชิงเกอมากเท่านั้น

ความเกลียดชังนี้ ดูเหมือนจะมาโดยไม่มีเหตุผล ทั้งยังไม่มีวี่แววว่าจะจางลง

หากจะพูดให้ซัดๆ นี่ก็คือความอิจฉา ความอิจฉาของผู้หญิงคนหนึ่งที่สามารถทำลายฟ้าดินถึงขั้นบ้าคลั่ง

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” ประมุขตระกูลหลานสัมผัสได้ถึงไอสังหารที่แข็งกร้าวของหลานเฟยเยว่ จึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไปอย่างเร่งร้อน

ดวงตาของหลานเฟยเยว่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ผมยาวปลิวสยายไปรอบกาย เดิมทีนั้นดูงดงาม แต่ในตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นอำมหิต แลดูน่ากลัว

“ข้า-จะ-ฆ่า-เขา!” หลานเฟยเยว่เอ่ยเน้นยํ้าเป็นคำๆ ใช้น้ำเสียงแค้นเคืองตอบคำถามของบิดา