ตอนที่ 772

เผ่าภูติภูเขาที่อหังการ

ธนูเหล่านั้นมู่ชิงเกอก็เคยลิ้มรสมาแล้ว แต่ครั้งนั้นไม่รู้สึกว่าจะดูพิสดารอย่างไร

เวลานี้เมื่อมองผ่านกระจกจึงได้รับรู้ว่าธนูภูติภูเขาที่นางรับด้วยมือเปล่าวันที่อยู่ในป่านั้นเป็นเพราะภูติภูเขาต้องการเตือนพวกนางเท่านั้น

แต่เวลานี้…

มู่ชิงเกอแอบสูดลมหายใจเย็นวาบ ในกระจกนั้นธนูสามร้อยดอกของภูติภูเขา จากหนึ่งแยกเป็นสอง จากสองแยกเป็นสี่ ขณะที่ยิงออกไปมีเพียงสามร้อยดอก แต่พอขึ้นไปถึงท้องฟ้ากลับกลายเป็นนับไม่ถ้วน หนาแน่นไปหมด พุ่งไปยังเผ่ามังกรบนท้องฟ้า

ธนูเหล่านั้นราวกับสามารถชักนำให้เมฆลมเปลี่ยนสี ทำให้ท้องฟ้ามืดลงมาทันที เสียงฟ้าร้องดังครืนๆ

เปรี้ยง!

บนท้องฟ้าเกิดฟ้าแลบ สายฟ้าเหล่านั้นโยงเข้าด้วยกันกับธนูภูติภูเขาถักทอเป็นตาข่ายยักษ์ถี่แน่น ปกคลุมเผ่ามังกรบนท้องฟ้าไว้จนหมดสิ้น

นัยน์ตาสีทองของราชามังกรนิ่งสงบ บอกเผ่ามังกรรอบๆ ที่กำลังหวั่นไหวว่า “ไม่ต้องตกใจ ต่างคนต่างใช้บัญญัติอาคมฝ่าออกไป!”

แต่ขณะที่เขาพูดจบแล้วขับเคลื่อนพลังกฎบัญญัติก็กลับพบว่าเขาขับเคลื่อนพลังไม่ได้เลย

ไม่เพียงเขาที่เป็นเช่นนี้ เผ่ามังกรตัวอื่นก็เช่นเดียวกัน ทุกตัวต่างพบว่าพลังกฎบัญญัติที่ตัวเองทะนงตัวว่าใกล้ชิดนักหนาต่างสูญหายไปจนหมดสิ้น

“องค์ราชา ข้าไม่สามารถรับรู้ถึงกฎบัญญัติได้เลย!”

“องค์ราชา ข้าก็เช่นเดียวกัน!

“องค์ราชา ตาข่ายนี้ประหลาดมาก!”

เผ่ามังกรที่ห้อมล้อมราชามังกรไว้ ต่างส่งเสียงเกรียวกราว ตาข่ายยักษ์บนท้องฟ้าไม่เพียงแต่ครอบพวกมันไว้เท่านั้น แต่ยังเป็นเขตผนึกที่ปิดกั้นพลังกฎบัญญัติของ พวกมันไว้ได้อย่างเด็ดขาด

“นี่เป็นบัญญัติอาคมอะไรกัน!” มู่ชิงเกอตกใจจนร้องออกมา

บัญญัติอาคมชนิดนี้เหมาะกับการทำสงครามขนาดใหญ่อย่างยิ่ง! หากเหล่าองครักษ์เขี้ยวมังกรของนางฝึกกระบวนท่านี้ได้ การทำสงครามในสนามรบจะมี อานุภาพสูงขึ้นอีกมากมายหลายเท่านัก

สองตาของมู่ชิงเกอเปล่งประกายแวววับ ราวกับหนุ่มเจ้าสำราญได้พบกับสาวงามที่ทำให้ตัวเองต้องทุ่มเทใจรักใคร่

“นี่เป็นบัญญัติอาคมของพวกเราภูติภูเขาโดยเฉพาะ พวกเรากำเนิดจากพลังฟ้าดิน สามารถรับรู้ถึงพลังฟ้าดิน อานุภาพของพวกเราก็คือการปิดกั้น” อินเล่ออธิบายให้มู่ชิงเกอฟัง

“ปิดกั้น!” มู่ชิงเกอร้องเบาๆ สองตาจับจ้องตาข่ายสายฟ้าบนท้องฟ้า ทั้งยังเผ่ามังกรที่ถูกครอบไว้ภายใน เวลานี้เผ่ามังกรที่ทรงอานุภาพราวกับฝูงปลาที่หลงเข้าไปในอวน ตกใจสะท้านหมดปัญญาดิ้นหนีได้

‘ภูติภูเขามีความสามารถปิดกั้นพลังกฎบัญญัติ องครักษ์เขี้ยวมังกรทำไม่ได้ แต่แม้จะปิดกั้นไม่ได้ก็หาวิธีลดทอนลงไปได้ บัญญัติอาคมนี้ไม่ใช่จะเลียนแบบไม่ได้!’

นอกบริเวณป่า ท้องฟ้าที่มีเมฆดำปกคลุม ฟ้าแลบ แปลบปลาบ ราชามังกรพร้อมทั้งบริวารต่างถูกกักขังอยู่ภายในนั้น

หลังจากพบว่าไม่สามารถใช้บัญญัติอาคมได้แล้ว ราชามังกรก็มองอินเจวี๋ยด้วยแววตาเคืองแค้นและเอ่ยว่า “พวกเจ้าเผ่าภูติภูเขาต้องการปะทะกับพวกเราเผ่ามังกรจริงๆ ใช่ไหม”

อินเจวี๋ยไม่สนใจ ใช้นิ้วชี้ ชี้ไป ใต้พื้นดินในป่าก็บังเกิดแส้ยาวที่เต็มไปด้วยหนามแหลมมากมายพุ่งขึ้นมาจากดินที่อ่อนนุ่ม แส้ยาวเหล่านี้แข็งดังเหล็กกล้า พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับงูเลื้อย เข้าไปในช่องว่างของตาข่าย มุดเข้าข้างในฟาดเผ่ามังกรอย่างรุนแรง

“อ๊าก!”

“อ๊าก!”

“เจ็บ!”

“เจ็บจะตายแล้ว!”

“องค์ราชาช่วยด้วย!”

แส้เหล็กกล้าฟาดจนเผ่ามังกรร้องกันเสียงระงม แม้แต่ราชามังกรเองก็กัดฟันแน่น ไม่ยอมร้องออกมาทำให้ตนต้องเสียหน้า ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดแล้วจะไปช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างไร

เผ่ามังกรเคยเจอเหตุการณ์จนตรอกเช่นนี้มาก่อนที่ไหนกัน

“ร้ายกาจมาก!” ขณะที่มู่ชิงเกอมองแส้เหล็กกล้าที่ฟาดลงบนตัวมังกรไม่หยุด นัยน์ตาก็เปล่งประกายแวววับ โห่วก็ดูจนตื่นเต้นยินดีเหลือแสน เผ่ามังกรยิ่งเจ็บหนัก เขาก็ยิ่งดีใจ “ฮ่าๆๆ! พวกไส้เดือนโสโครกเองก็มีวันนี้ ให้พวกเจ้าลำพอง! ให้พวกเจ้าเหิมเกริม! ให้พวกเจ้านึกว่าตัวเองเป็นลูกพี่ใหญ่แห่งป่าอสูร! วันนี้ก็ให้พวกเจ้าได้รับบทเรียนดีๆ จะได้รู้ว่าใครแน่กว่าใคร!”

อินเล่อมองโห่วด้วยสายตาที่แฝงด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางเขาจึงถามว่า “ท่านพี่ข่ง ท่านดีใจไหม”

“ดีใจ! ดีใจสิ! ทำไมจะไม่ดีใจเล่า” โห่วตบมือหัวเราะ พูดแล้วก็ชูนิ้วโป้งให้อินเล่อ

อินเล่อถูกเขายกย่องชมเชย สองแก้มก็แดงเรื่อก้มศีรษะลงด้วยสายตาเอียงอาย

เสียดายที่โห่วกำลังถูกดึงดูดโดยภาพที่น่าตื่นเต้นในกระจกจึงไม่ได้สนใจอากัปกิริยาแบบหญิงสาวของนางในเวลานี้

อินเจวี๋ยมองราชามังกร สบตาที่เหี้ยมโหดของเขา และพูดด้วยสีหน้าปกติว่า “ราชามังกร นี้คือแส้หลอมวิญญาณ ที่ตีไม่ใช่ร่างกายมังกรอันแข็งแกร่งของท่าน แต่เป็นวิญญาณมังกร วิญญาณบาดเจ็บไม่ใช่จะรักษาได้ง่ายๆ”

เขาเพิ่งพูดจบ นัยน์ตามังกรนั้นก็ยิ่งดุร้ายมากขึ้นไปอีก

“แส้หลอมวิญญาณหรือ” มู่ชิงเกอพูดอย่างประหลาดใจ

อินเล่อพยักหน้าอธิบายว่า “แส้หลอมวิญญาณมีตั้งแต่ครั้งป่าอสูรปรากฎ ซุกซ่อนอยู่ใต้พื้นดินเขาศักดิ์สิทธิ์ ฟังเพียงคำสั่งภูติภูเขา นับว่าเป็นเครื่องป้องกันของพวก เรา”

มู่ชิงเกอเม้มปากนิ่ง คิดในใจว่า ‘ดูจากท่าทาง ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไร ภูติภูเขาก็มีของวิเศษมากมาย แส้หลอมวิญญาณที่ใช้เฆี่ยนตีวิญญาณเทพนี้ นับว่าเป็น ปราการที่ทำลายได้ยากจริงๆ!’

ในกระจกนั้นราชามังกรถามด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด “เจ้าคิดจะเอาอย่างไร”

อินเจวี๋ยยกมือขึ้น แส้หลอมวิญญาณหยุดลงทันที แต่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ รอฟังคำสั่งจากเขา “ข้าหวังเพียงให้เผ่ามังกรกับโห่วเปลี่ยนความแค้นเป็นมิตรภาพ ยกเลิกการเข่นฆ่านี้”

“ฮึ โห่วร่วมกับคนนอกสังหารมังกรเผ่าข้าสิบหกตัวทั้งควักหัวใจของมังกรเผ่าข้า เจ้าว่าหนี้เลือดนี้จะชำระอย่างไร” ราชามังกรแค่นยิ้มอย่างเย้ยหยัน

อินเจวี๋ยขมวดคิ้ว “เท่าที่ข้าได้ยินมา เผ่ามังกรไปยั่วโทสะเขาก่อน แทบจะสังหารเขาทิ้งเสียด้วยซํ้า”

“เขาก็ยังไม่ตายไม่ใช่หรือ” ราชามังกรคำราม

“ไอ้ไส้เดือนแก่หน้าไม่อาย!” โห่วที่ยืนอยู่หน้ากระจกได้ ยินเข้าก็แทบอยากพุ่งออกไปต่อสู้กับราชามังกรเสียเดี๋ยวนั้น

อินเจวี๋ยว่า “ราชามังกรพูดไม่ถูกแล้ว ที่โห่วไม่ตายเพราะวาสนาเขายังดีอยู่ ไม่ได้หมายความว่าเผ่ามังกรไม่ผิด เรื่องนี้พูดด้วยเหตุผลลำบาก อย่างไรก็ตามพวก ท่านเผ่ามังกรรีบถอยไปเสีย อย่าได้มาที่นี่อีก สำหรับโห่ว พวกเราเผ่าภูติภูเขาจะคุ้มกันเขาแน่นอน หลังจากเขาจากไปแล้ว หากยังเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ข้าเผ่าภูติภูเขาย่อมจะต้องไปแดนมังกรเรียกหาความเป็นธรรม”

ราชามังกรขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ไร้สาระ! คู่แค้นภายนอกของเขามีมากมาย เกิดมีใครสังหารเขาแล้วก็ยังจะมาหาเผ่ามังกรของข้าอีกหรือ”

“ถูกต้อง” อินเจวี๋ยตอบอย่างชัดเจนเด็ดขาด

วิธีการอหังการจนน่าอายเช่นนี้ทำใหัมู่ชิงเกอรู้สึกชื่นชมเขาเป็นครั้งแรก ‘อืม ได้มาตรฐานนิสัยนางเลย’

“เจ้า!” สองตามังกรของราชามังกรแทบจะพ่นไฟออกมา ฟันมังกรที่แหลมคมขบกันดังกรอด

“องค์ราชา เผ่าภูติภูเขานี้ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับโห่วตั้งแต่เมื่อไรกัน!” มังกรชราข้างๆ พูดอย่างสะท้านใจ

“ฮ่าๆๆ! ความสัมพันธ์ของข้ากับภูติภูเขา ใช่ว่าพวกเจ้าไส้เดือนน้อยจะมีปัญญารู้ได้” โห่วได้ใจพูดอย่างเหิมเกริม

คำพูดของเขาทำให้มุมปากอินเล่อยกขึ้นด้วยความยินดี แต่ในเวลานั้นเองนางกลับรู้สึกหน้ามืด เกิดความง่วง จนทนไม่ได้ ล้มลงไปโดยไม่มีเค้าลางใดๆ