ตอนที่ 945

ที่นี่กำลังจะกลายเป็นสนามรบ

“ผู้ใดทำผิดต่อหลินชวน ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”

เสียงขององครักษ์เขี้ยวมังกรดังสะท้อนอยู่บนท้องฟ้าหลินชวน ไม่ว่าจะเป็นแคว้นใด มุมใด ไม่ว่าจะอยู่ในเหวลึกมหาสมุทร หรือว่าหุบเขา ถํ้าลึกต่างก็ได้ยินกันทั้งหมด

คนในหลินชวน ฟังแล้วโลหิตร้อนพลุ่งพล่าน นํ้าตาคลอเบ้า

ส่วนคนเผ่าเทพ เผ่ามารที่ตามมามู่ชิงเกอมา กลับได้ยินเจตนาสังหารที่ซ่อนอยู่หลังเสียงเสียงนี้

นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ขอเพียงแค่พวกเขากล้าละเมิดคำพูดก่อนหน้านี้ มู่ชิงเกอก็กล้าฆ่า

ระหว่างที่เสียงสะท้อนหยุดพัก แพร่กระจายไปทั่วฟ้าดินหลินชวน เทพมารนับหมื่นต่างก็พากันคุกเข่าข้างเดียวลงบนพื้นอย่างไม่ได้นัดหมาย ก้มหน้าลงตอบรับเสียงสูง…

“ข้าน้อยรับโองการราชาเทวะ!”

“ข้าน้อยรับโองการพระชายา!”

เสียงเสียงนี้สั่นสะเทือนออกไปบนท้องฟ้าหลินชวนราวกับระลอกคลื่น เข้าไปในหูของทุกคนในหลินชวนเช่นเดียวกัน

แน่นอนว่ายังเข้าไปในหูของมู่ชิงเกอที่อยู่ในพระราชวังแคว้นฉินอีกด้วย

ขุนนางที่ยืนอยู่บนระเบียงหน้าพระตำหนักข้างหลังนางก็ถูกสั่นสะเทือนจนปากอ้าตาค้าง พูดไม่ออกแล้ว

ตอนนี้เวลานี้ พวกเขาเพิ่งจะรู้ว่ามู่ชิงเกอเป็นหัวหน้าของคนเหล่านี้ ฐานะของนางเกินกว่าที่พวกเขาจะรู้ได้ ซํ้ายังไม่ต้องทำหน้าที่เพื่อแสดงตัวตนอย่างเช่นที่พวกเขาคิด

ชั่วพริบตา ความภาคภูมิใจก็บังเกิดขึ้นในใจพวกเขา เพราะว่ามู่ชิงเกอคือคนที่เดินออกไปจากหลินชวนของพวกเขา นี่คือความภูมิใจของพวกเขาชาวหลินชวน

คืนนั้น ในจวนตระกูลมู่ มู่ชิงเกอนั่งอยู่ในห้องหนังสือกับมู่ซง มู่เหลียนเฉิงและมู่อี้เฉิน

เรื่องตอนกลางวันก็ผ่านไปเช่นนี้

มู่ชิงเกอให้มั่วหยางถือศีรษะคนทั้งสิบพร้อมกับบำเหน็จของฉินจิ่นเฉิน ไปปลอบขวัญครอบครัวของผู้ที่ได้รับความเสียหายเหล่านั้น

นอกจากนี้แล้ว นางยังจัดสรรองครักษ์เขี้ยวมังกรหนึ่งร้อยนาย นั่งเรืออากาศลาดตระเวนบนท้องฟ้าเหนือหลินชวนไม่ขาดสาย เมื่อพบว่ามีคนขัดคำสั่งให้ประหารทันทีโดยไม่ต้องรายงานนาง

ในเมื่อวุ่นวายจนถึงขั้นนี้แล้วนางก็ไม่สนใจว่าจะต้องจัดการอย่างเงียบๆ อีก

“เกอเอ๋อร์เจ้ามาครั้งนี้ใช่เพราะว่าเผ่าฝูหรือไม่” หลังจากที่มู่ซงกลับมาถึงจวนตระกูลมู่แล้ว จึงกล่าวถามมู่ชิงเกอ

เผ่าฝู ไม่ใช่เรื่องที่หลินชวนควรรู้

เพราะว่า เทียบกับพวกเขาแล้ว คนของหลินชวนไม่มีแรงต่อต้านได้แม้แต่นิดเดียว

ดังนั้น ในท้องพระโรงวันนี้ ฉินจิ่นเฉินกับขุนนางถามเขา เขาก็ไม่ได้บอกว่าข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเผ่าฝูเลยแม้แต่น้อย

สำทรับคนในครอบครัว มู่ชิงเกอไม่ได้เลือกที่จะปิดบัง

นางพยักหน้าเบาๆ ในดวงตามีความเคร่งขรึมหลายส่วนกล่าว “ก่อนหน้านี้ไม่นาน ข้าแฝงตัวเข้าไปในเผ่าฝูครั้งหนึ่ง”

“อะไรนะ! เจ้าแฝงตัวเข้าไปในเผ่าฝู ไยเจ้าเสี่ยงอันตรายเช่นนี้!” มู่เหลียนเฉิงกล่าวอย่างใจหาย

“พอแล้ว เกอเอ๋อร์ก็ยังสบายดีอยู่มิใช่หรือ” มู่ซงกล่าวหนึ่งประโยค ตัดบทพูดของมู่เหลียนเฉิง

มู่เหลียนเฉิงหัวเราะเจื่อน ในเสียงถอนทายใจ เต็มไปด้วยความจนปัญญา

“พี่ใหญ่ ท่านไปเผ่าฝูมา ใช่สืบข่าวอะไรได้หรือไม่ เกี่ยวข้องกับหลินชวนของพวกเราใช่หรือไม่” สายตามู่อี้เฉินจ้องมองมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอเม้มปากพยักหน้า นางขมวดคิ้วเล็กน้อย มองคนทั้งสาม แล้วกล่าว “เผ่าฝูคิดจะบุกรุกแผ่นดินเทพมารจริงๆ แต่ว่า ถูกขีดจำกัดของโลกพันใหญ่ขวางไว้ พวกเขาไม่มีทางบุกเข้ามาได้โดยตรง รอยแยกเหล่านั้นทำได้เพียงปล่อยให้คนจำนวนน้อยของพวกเขาเข้ามา ดังนั้น พวกเขาใช้เวลาหลายปี จนหาทางข้ามผ่านเจอ”

“หลินชวน!” ดวงตาทั้งคู่ของมู่ซงหดลงอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นยืนอย่างตกตะลึง

มู่ชิงเกอเพ่งสายตาเล็กน้อย กล่าวช้าๆ “พวกเขาพบว่าโลกของพวกเขามีโลกชั้นล่างหนึ่งใบที่ทับซ้อนกับโลกข้างล่างแผ่นดินเทพมาร สามารถทำลายสิ่งกั้นขวางและใช้เป็นทางเข้า นำกองทัพใหญ่เข้ามาในเขตแดนของโลกพันใหญ่แห่งนี้ได้”

“เช่นนี้…หลินชวนก็กำลังจะกลายเป็นพื้นที่สู้รบ กลายเป็นสนามรบของเผ่าเทพมารและเผ่าฝูใช่หรือไม่” สายตาของมู่เหลียนเฉิงกวาดมองคนอื่นๆ ท้ายที่สุดก็ตกลงบนร่างมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอไม่พูด คำถามนี้นางยากจะให้คำตอบได้

เพราะว่า ไม่มีใครคาดเดาได้ว่า คนของเผ่าฝูแท้จริงแล้วจะทำอย่างไร

ตอนนี้นางทำได้เพียงหาทางเข้านั้นให้เร็วกว่าหนึ่งก้าว หลังจากนั้นก็ปิดเส้นทางของพวกเขา

ราตรีนี้ บทสนทนาในห้องหนังสือตระกูลมู่ ไม่ได้ดังออกไปข้างนอก

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดำเนินการตามแผนการ แต่ละแคว้นในหลินชวนต่างให้ความร่วมมืออย่างถึงที่สุด ช่วยมู่ชิงเกอปฏิบัติงาน ประชาชนของหลินชวนรู้ว่ายอดฝีมือที่มาจากข้างนอกเหล่านี้ต้องการหาของ แต่ว่าหาอะไรนั้นพวกเขากลับไม่รู้

ในโลกพันใหญ่อีกแห่งหนึ่ง กองทัพใหญ่ของเผ่าฝูกำลังรวมตัว ในกองทัพใหญ่ที่รวมตัวอย่างต่อเนื่อง มียักษ์ตัวสูงใหญ่หนึ่งตัวดึงดูดความสนใจอย่างถึงที่สุด

บนบ่ามัน มีคนอักขระสีดำหลายคนยืนอยู่ ส่วนบนศีรษะมันก็สวมมงกุฎทองอยู่…

ไม่ใช่มงกุฎทอง

เมื่อมองดูใกล้ๆ จึงเห็นว่านั่นคือราชรถสีทองหนึ่งคัน

ราชรถคันนี้ มีทรงกลม รอบด้านมีเสาทองคํ้ายัน ผ้าแพรบางซ้อนกันเป็นชั้นๆ พลิ้วไหวตามสายลม

ข้างใน มีเงาร่างที่ชดช้อยเงาหนึ่งนั่งอยู่ อากัปกิริยาต่างๆ ล้วนเต็มไปด้วยความงดงามอ่อนหวาน

“องค์ราชา พวกเรากำลังจะถึงทางเข้าแล้วขอรับ” คนอักขระสีดำ ที่ยืนอยู่บนไหล่ซ้ายของยักษ์หมุนตัวกล่าวกับหญิงสาวในราชรถด้วยความเคารพ

“ไม่ต้องหยุด เข้าไปด้วยความเร็วเต็มอัตรา” ในราชรถ มีเสียงของสตรีดังออกมา

“ขอรับ องค์ราชา!” คนอักขระสีดำกระโดดลงจากบ่าของไห่ถ่าน นำคำสั่งออกไปยังแต่ละหน่วยอย่างรวดเร็ว

หลินชวน มู่ชิงเกอนำคนนับหมื่นของเผ่าเทพมารมาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งเดือนกว่าแล้ว

ในครึ่งเดือนนี้ พวกเขาและกองทัพแคว้นต่างๆ แทบจะค้นหาทุกซอกทุกมุมในหลินชวนแล้ว แต่กลับไม่พบเบาะแสแม้แต่นิดเดียว

มู่ชิงเกออยู่ในจวนตระกูลมู่ ทุกวันล้วนแต่ศึกษาแผนที่ในมือ

นางขยายหลินชวน รวมถึงพื้นที่ในเขตปกครองของเผ่าฝูผืนนั้นที่ทับซ้อนกับหลินชวน ค้นหาพื้นที่ที่เชื่อมต่อกันอย่างละเอียด พยายามลดขอบเขตในการค้นหาลง

นางค่อยๆ ลดขอบเขตจนเหลือเพียงสถานที่ที่ไม่แปลกตานัก

“ทะเลแท่งความจริง!” ตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองพื้นที่ตรงนั้น นางบ่นในใจ ในทะเลแห่งความจริงมีบันไดไต่ฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่

บนแผนที่ ตรงกลางโลกสองใบที่ใกล้อย่างถึงที่สุด คาดไม่ถึงว่ามีการเชื่อมต่อด้วยรูปทรงที่คล้ายพายุหมุนหนึ่งลูก

สายตามู่ชิงเกอแน่นิ่ง กล่าวทันที “ทหาร!”

องครักษ์เขี้ยวมังกรที่เฝ้าอยู่ข้างนอกเข้ามาทันที

“ส่งคนไปค้นหาบริเวณทะเลแห่งความจริงเดี๋ยวนี้ไปตรวจสอบว่าในทะเลแห่งความจริงมีความผิดปกติหรือไม่” มู่ชิงเกอออกคำสั่ง

องครักษ์เขี้ยวมังกรหมุนตัวถอยออกไปทันที

มู่ชิงเกอขมวดคิ้วเบาๆริมฝีปากเม้มแน่น นางค้นหาพื้นดินทุกชุ่นในหลินชวนครบแล้ว แต่กลับลืมทะเลเพียงหนึ่งเดียว

ช่วงนี้ข่าวที่แผ่นดินเทพมาส่งมาธรรมดาอย่างยิ่ง

ธรรมดาจนทำให้คนหวาดกลัวเล็กน้อย

เบื้องหลังที่นิ่งเงียบเช่นนี้ทำให้นางมีความรู้สึกว่าพายุฝนกำลังจะมา

“เกอเอ๋อร์อย่าหักโหมเกินไป พักสักหน่อย ข้าตุ๋นยาบำรุงมาให้เจ้า เจ้าทานสักหน่อยเถอะ” ซางหลันรั่วเดินเข้ามาในห้อง สาวใช้ข้างหลังนางวางถาดหนักๆ ลงบนโต๊ะมู่ชิงเกออย่างระมัดระวัง

มู่ชิงเกอเก็บความคิด ยิ้มกล่าวกับซางหลันรั่ว “ข้าไม่ได้หักโหม ลำบากท่านแม่แล้ว”

นางยกถ้วยหยกในถาดขึ้นมา จรดลงบนริมฝีปากท่ามกลางรอยยิ้มของซางหลันรั่ว

ครืน!

จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังสนั่น แผ่นดินหลินชวนสั่นไหวอยู่หลายครา…