ตอนที่ 125

เหยียบยอดอัจฉริยะไต่ขึ้นที่สูง

เฮ เฮ!

ลู่เสวียนยิ้มเจ้าเล่ห์ ตั้งท่าต่อสู้พลางจ้องมองไปที่ใครสักคนในสิบอันดับแรก

“หลียาโถ่วงั้นข้าไปก่อนนะ” ลู่เสวียนแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวเท้าออกไป แต่ทว่า ทันทีที่ เขาก้าวออกไปนั้น เขากลับดึงเท้ากลับแล้วเตือนเจียงหลีว่า “รอบจัดอันดับนี้กำหนด ระยะเวลาไว้ที่หนึ่งเดือน บัดนี้ดำเนินมาเกินครึ่งแล้ว หากผู้แพ้มีคะแนนเพิ่มจะถูกหักสิบ คะแนน ผู้ที่ไม่มีคะแนนจะไม่ถูกตัดหรือเพิ่มคะแนน ส่วนผู้ชนะสามารถเลือกที่จะพักหรือ ประลองยุทธได้ตลอดเวลา”

เจียงหลียิ้มเล็กน้อยพรือมกับยกเท้าขึ้นแล้วเตะไปที่บั้นท้ายของลู่เสวียน แต่ครานี้เขากลับหลบหลีกได้อย่างคล่องตัว “ขอบคุณสำหรับคำเตือน ตาเจ้าขึ้นประลองแล้ว”

นางจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่ลู่เสวียนกลับกลัวว่านางจะไม่เข้าใจกฎการแข่งขันในรอบ จัดอันดับของผู้สมัครใหม่ ดังนั้น จึงอยากเน้นย้ำเป็นพิเศษอย่างนั้นหรือ

ความละเอียดละออเช่นนี้ ช่างเหมือนกับพี่ชายของเขายิ่งนัก เจียงหลียิ้มกล่าวในใจ

ลู่เสวียนทำหน้าทะเล้นใส่เจียงหลี จากนั้นก็เดินโซเซขึ้นไปบนสังเวียนแห่งหนึ่ง ซึ่งผู้ชนะที่เพิ่งแข่งขันจบไปนั้นอยู่ในอับดับที่เจ็ดพอดีและการฝึกฝนก็อยู่ในหลิงซื่อขั้นที่หก เช่นเดียวกับลู่เสวียน

แต่แท้จริงแล้วลู่เสวียนเคยก้าวถึงหลิงซื่อขั้นที่แปด แม้ว่าการฝึกฝนจะถดถอยไปบ้างก็ตาม แต่สำหรับความเข้าใจในทักษะการต่อสู้แล้ว ก็สูงกว่าบุคคลนั้นอย่างแน่นอน เจียงหลีชำเลืองตามองกการออกอาวุธของพวกเขาทั้งสองเพียงสองสามกระบวนท่าเท่านั้น ก็สรุปได้แล้วว่าลู่เสวียนต้องได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน

เด็กคนนี้ก็มิใช่นายที่ปฏิบัติตามกฎระเบียบขนาดนั้น เจียงหลีถอนหายใจแล้วกล่าวในใจ

……………………………..

การแข่งขันรอบจัดอันดับของลู่เสวียนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่เจียงหลีกลับเดินไปรอบๆ บริเวณสังเวียนอย่างไร้จุดหมายต่อไป

อันที่จริงแล้ว การจะเข้าสู่รั้วของเจ็ดบุรุษได้หรือไม่นั้น มิได้อยู่ในความสนใจของนางมากนัก

แต่ทว่า…

เจียงหลีครุนคิดอยู่ชั่วครู่ หรี่ตาไตร่ตรอง “สถานะแตกต่างกัน แน่นอนว่าต้นทุนในการ ฝึกฝนก็คงแตกต่างกันเช่นกัน สิ่งที่ข้าขาดมากที่สุดในตอนนี้คือ ต้นทุนในการฝึกฝนและ วิญญาณยุทธขั้นที่สองที่ต้องอาศัยสถาบันไป๋หยวนถึงจะฝึกฝนสำเร็จ…”

นางกะพริบตา ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าการที่จะบรรลุเป้าหมายของข้านั้น คงเหลือเพียงเหยียบยอดอัจฉริยะเหล่านี้ไต่ขึ้นระดับสูงเท่านั้นแล้ว”

“ชู่ว! ไร้ยางอายสิ้นดี” คำพูดถากถางอย่างเย็นชาเช่นนี้ดังมาจากด้านหลังของเจียงหลี

นางหันหลังกลับ มองเห็นคนๆ หนึ่งเดินเข้ามาหานางด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจและรายล้อมไปด้วยผู้คนซ้ายขวา “สาวน้อยเป็นใครมาจากไหน ถึงพูดจาบังอาจเช่นนี้”

เจียงหลีกลอกตาและตระหนักดีว่า ‘ผู้ถูกเลือก ผู้นี้ได้ยินคำพูดที่พูดจากก้นบึ้งหัวใจของตน

“ท่านคือ…” นางยิ้มโดยมิได้โกรธเคืองใดๆ

นางเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น ทำให้จมูกของชายผู้นั้นยิ่งยกสูงขึ้นและแสงแห่งความดูถูกในแววตาก็ยิ่งส่องประกายด้วยเช่นกั้น

ไม่จำเป็นต้องให้เขาเอ่ยปาก สุนัขประจบสอพลอที่อยู่ข้างกายเขารีบเชิดใบหน้าขึ้นทันที และแนะนำให้แก่เจียงหลีด้วยความโอหัง “แม้แต่นายน้อยหงของพวกเราเจ้ายังไม่รู้จัก สาวน้อยเจ้ามาจากชนบทหรือ”

“นายน้อยหง?” สีหน้าของเจียงหลีแลดูว่างเปล่าพลางส่ายหัวอย่างจริงใจ “ข้าไม่รู้จักเขา จริงๆ”

“นังบ้านนอก นายน้อยหงของพวกเราเป็นถึงผู้ถูกเลือกที่มีหลิงซื่อขั้นที่เจ็ดเชียวนะ ชั่วครู่เจ้าพูดอะไรออกมา จะเหยียบยอดอัจฉริยะไต่ขึ้นระดับสูงอย่างนั้นหรือ” สุนัขรับใช้อีกคนกล่าวด้วยเสียงดังลั่น

ประโยคนี้ทำให้ผู้คนโดยรอบต่างหันหน้ามองไปที่เจียงหลีด้วยแววตาไร้ความปรานี

สถานที่แห่งนี้คือสถานบันไป๋หยวน มิใช่ตลาด ผู้ที่สามารถปรากฏตัว ณ ที่แห่งนี้ ล้วนเป็นผู้’ฝึกฝนที่มีความทนงตนอยู่ภายในจิตใจ

ยิ่งไปกว่านั้น นี้คือการแข่งขันรอบจัดอันดับสำหรับเด็กใหม่หรือ

อาจกล่าวได้ว่า คำพูดของเจียงหลีนี้ ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม ได้สร้างความ โกรธเคืองต่อหน้าสาธารณชนแล้ว

เพียงแต่ พอเผชิญหน้ากับสายตาที่ไม่เป็นมิตรของผู้อื่น เจียงหลีมิได้มิความเขินอายใดๆ เลย นางกลับยิ้มอย่างเฉยเมย “คำพูดนี้ออกมาจากปากข้าเองจริงๆ ”

หืม!

นางยอมรับจริงๆ หรือ

บ้าอะไรเนี้ย! สาวน้อยคนนี้บ้าไปแล้วหรือ

ทุกคนต่างตกตะลึงกับความกล้าหาญของเจียงหลี กล้ายอมรับต่อคำพูดที่สร้างความไม่พอใจให้แก่คนหมู่มากเช่นนี้ ต้องอาศัยความหยิ่งผยองสักเท่าไรเชียว

แน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้หรอกว่าบัดนี้ภายในใจของเจียงหลีกำลังคิดอะไรอยู่ สถานบันไป๋ หยวนเปิดโอกาสให้แก่ทุกคน หากเกณฑ์การรับศิษย์ตํ่าจนเกินไป เข้ามาแล้วก็ต้องอาศัยความสามารถเฉพาะตนอยู่ดี ฉะนั้น ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คุณสมบัติของแต่ละคนแตกต่างกันมากพอควร แม้ว่าจะถูกเลือกคัดอย่างเข้มงวดเช่นใดก็ตาม ใครจะรับประกันได้ว่าจะสามารถมองทะลุปรุโปร่งภายในคราเดียวได้เล่า

เจียงหลีพูดหยอกล้อในใจ เมื่อเผชิญหน้าต่อสาธารณชนก็ยังสง่าผ่าเผยเช่นเดิม

“จะอวดดีมากเกินไปแล้ว สงสัยต้องสั่งสอนนางสักหน่อยแล้ว”

“สาวน้อยอายุเพียงเท่านี้ บังอาจมาวิพากษ์วิจารณ์ถึงที่นี่”

“ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาเลย”

“ใช่แล้ว พวกเราต้องสั่งสอนให้นางรู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า”

“…”

สภาวะความโกรธเคืองของสาธารณชนเช่นนี้ ทำให้ใบหน้าแห่งความภาคภูมิใจของนายน้อยหงเด่นชัดยิ่งขึ้น

เขามองไปที่เจียงหลีโดยแววตามิได้ซ่อนความดูถูกเหยียดหยามเอาไว้เลย “สาวน้อยรู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังสร้างความเกลียดชังให้แก่สาธารณชนอยู่ หากเป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องสั่ง สอนเจ้าแล้ว”

เจียงหลียิ้ม

แท้จริงแล้ว นายน้อยหงผู้นี้ใช้นางเป็นฐานที่จะเหยียบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปรากฎตัวต่อ หน้าสาธารณชน

เอิ่ม…

หลิงซื่อขั้นที่เจ็ดกำลังจะท้าทายนางซึ่งเป็นหลิงซื่อขึ้นที่เก้า

หากนางรับคำ มิใช่เป็นการรังแกผู้น้อยหรอกหรือ

ขณะที่เจียงหลีกำลังลังเลอยู่นั้น นายน้อยหงได้กระโดดขึ้นไปบนสังเวียนที่ว่างเปล่า พร้อมกับชี้นิ้วไปที่เจียงหลี “ไม่รู้ว่าสาวน้อยจะกล้าขึ้นเวทีประลองนี้หรือไม่”

“ขึ้นไป!”

“ขึ้นไป!”

“ขึ้นไป!”

ฝูงชนส่งเสียงตะโกน พวกเขาแทบอดทนรอไม่ไหวที่จะเห็นฉากที่เจียงหลีถูกสั่งสอน สถานการณ์ทางนี้ค่อยๆ รุนแรงขึ้น ทำให้ลู่เสวียนที่เพิ่งแข่งชนะถึงกับต้องมาเฝ้าดู พอเจียงหลีถูก “รังแก” เช่นนี้ เขาจึงหยุดการแข่งขัน พร้อมกับกระโดดลงจากสังเวียนและวิ่งมาอย่างเร่งรีบ

เจียงหลียืนอยู่ใต้สังเวียนโดยไขว้มือทั้งสองไว้ที่ด้านหลัง สายตาเยาะเย้ยของทุกคนต่าง มองมาที่เจียงหลี แต่ทว่า นางกลับแสดงสีหน้าที่หยิ่งผยองและสงบนิ่ง มิได้มีร่องรอยของความอับอายและคับใจออกมาให้เห็นเลย

นางถอนหายใจพลางมองไปที่นายน้อยหงอย่างเห็นอกเห็นใจ “ในเมื่อเจ้ารีบร้อนอยาก แสดงความสามารถเช่นนี้ งั้นข้าคงต้องฝืนใจทำตามความปรานารถของเจ้าแล้ว”

“ฮึ! เด็กเปรต ปากร้ายยิ่งนัก วันนี้ข้าต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบเสียแล้ว! “นายน้อยหง หงุดหงิดกับคำพูดของเจียงหลี ร่างกายที่ทรงพลังของเขามีแสงสีทองปรากฏอยู่ด้านหลัง

ในทางกลับกัน เจียงหลีในชุดสีดำกลับก้าวขึ้นสังเวียนไปอย่างไม่เร่งรีบ ฝีก้าวที่สงบนิ่ง ทำให้เสียงตะโกนลั่นจากบริเวณโดยรอบค่อยๆ เงียบสงบลง

พอนางยืนอยู่บนสังเวียน เสียงของลู่เสวียนก็ดังขึ้น “หลียาโถ่วให้ข้าสู้แทนเจ้าเถอะ”

เจียงหลีหันหลังกลับไปแล้วยิ้ม เห็นเพียงลู่เสวียนกำลังตั้งท่าต่อสู้อยู่

“อย่าหาว่าข้ารังแกเจ้า ข้าให้เจ้าออกอาวุธก่อนเลย” นายน้อยหงมองหน้าเจียงหลี มุมปาก ปรากฏรอยยิ้มเย็นชาและท่าทางหยิ่งผยอง

เจียงหลีมองกลับไปที่เขา กลับส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเบาๆ “ไม่ดีกว่า”

“เจ้าพูดอะไรนะ หยามข้าหรือ” พอได้ยินนางพูดเพียงเท่านี้ ใบหน้าของนายน้อยหงก็ เปลี่ยนไป แววตาเริ่มขุ่นมัวแล้ว

เจียงหลียังคงส่ายหัวต่อไป “ข้าเกรงว่าหากข้าออกอาวุธก่อน เจ้าจะไม่มีโอกาสได้ออก อาวุธแล้ว”

ช่างบ้าดีเดือดอะไรเช่นนี้!…