ตอนที่ 135

อาณาเขตหลิงอู๋อันน่าพิศวง

หรงจิ่งปลดปล่อยพลังวิญญาณออกปกคลุมบนร่างกายลู่เจี้ย ถึงขนาดกับกดทับดอกไม้ ใบหญ้ารอบๆ นั้นให้ตกเตี้ยลงไปห่อเหี่ยวบนพื้นดิน

แต่ทว่า ลู่เจี้ยยังคงไม่หวั่นไหว ยกถ้วยสุรามรกตขึ้นมาข้างริมฝีปากแล้วจิบเบาๆ

ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก!

เจียงหลียืนขึ้นอย่างตกตะลึง ดวงตาทั้งคู่มองดูหรงจิ่งอย่างระแวดระวัง นางสามารถรับรู้ ถึงพลังบนร่างกายของหรงจิ่ง ความรุนแรงของพลังวิญญาณนั้นไม่ด้อยไปกว่าของลู่จ้าน เลย

แต่เขากลับอายุน้อยกว่าลู่จ้านถึงยี่สิบปี!

พลังวิญญาณของหรงจิ่งกดทับเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนเขาอยากจะบีบคั้นให้ลู่เจี้ยแสดง ฝีมือออกมา แต่ทว่า ลู่เจี้ยกลับมองข้ามความกดดันของเขาไป

“คุณชายจิ่ง นายน้อยข้าขาดหนึ่งเนตรญาณแต่กำเนิด ไม่สามารถบำเพ็ญได้ เป็นเรื่องที่ ใต้หล้าต่างก็รู้กัน” เจียงหลีขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปาก

น้ำเสียงที่ไม่อ่อนแอและไม่แข็งกราวของนาง ทำให้หรงจิ่งชายตาแล้วยิ้มกล่าว “ไม่ สามารถฝึกฝนเป็นหลิงซื่อได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะฝึกฝนเป็นเนี่ยนซือไม่ได้”

!

เจียงหลีตกตะลึงอยู่ในใจลึกๆ

หรงจิ่งผู้นี้ช่างจัดการยากเสียจริง ทว่า ถึงแม้เขาพูดคำนี้ออกมา ลู่เจี้ยก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนว่าแม้หรงจิ่งจะเอามีดมาจ่อบนคอเขา ฟันคอเขาขาด ลู่เจี้ยก็ไม่กระพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว

เจียงหลีหัวเราะเยาะเย้ย “ถึงแม้จะฝึกฝนเนี่ยนซือ ก็ต้องใช้พลังความคิดที่แข็งแกร่ง นายน้อยของข้าเนตรญาณไม่ครบ จะมีพลังความคิดที่แข็งแกร่งเช่นนั้นได้เช่นไร ท่านชายจิ่ง ท่านบีบคั้นคนอื่นมากเกินไปแล้ว”

ทันใดนั้น เมื่อนางพูดจบ พลังความกดทับจากร่างกายหรงจิ่งนั้นก็ถูกเก็บเข้าไปอย่าง รวดเร็ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขามองดูเจียงหลี ดวงตาคู่นั้นยังคงแฝงด้วยรอยยิ้มอยู่ “ท่านพูดมีเหตุผล”

แต่ว่า เมื่อเขาเหลียวกลับไปมองลู่เจี้ยกลับกล่าวว่า “ต้องมีสักวัน ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าท่านเก็บซ่อนอะไรไว้กันแน่”

ลู่เจี้ยยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ถกเถียงและไม่ได้อธิบาย เหมือนอยากจะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจไป

หรงจิ่งก็ไม่ได้สนใจคำตอบของเขาเช่นกัน มองมาทางเจียงหลีอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามอย่าง สนใจ “เจ้าชื่ออะไรหรือ”

คำถามนี้ทำให้ลู่เจี้ยยกตาขึ้น เหลือบมองดูเจียงหลี แล้วละสายตาไป เหมือนไม่อยากจะ ก้าวก่าย

เจียงหลีมองตาหรงจิ่ง พูดชื่อของตนออกมาอย่างชัดเจน “เจียงหลี”

หรงจิ่งประหลาดใจไปสักพัก แล้วก็หัวเราะขึ้นมาทันใด “ข้าจำได้ว่าบุตรสาวของเจียง หลินเฟิงหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินท่านก่อน ก็ชื่อเจียงหลีเช่นกัน แต่เมื่อได้พบกันใน วันนี้ ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าไม่เหมือนกับแม่นางเจียงที่ไม่สามารถฝึกฝนบำเพ็ญได้แต่มีความ จำเป็นเลิศในตำนานผู้นั้นสักเท่าไร”

พูดจบ เขาก็ก้มศีรษะให้ แล้วหันกลับเดินจากไปอย่างอิสระ

เจียงหลีจ้องเบื้องหลังของเขา ในใจก็ครุ่นคิดถึงคำพูดนี้ของเขาว่าหมายความว่าอย่างไร

“หลีเอ่อร์ อย่าได้ล่วงเกินคนผู้นี้” เมื่อหรงจิ่งหายไปจากสายตาของเจียงหลีแล้ว เสียงของลู่เจี้ยก็ดังขึ้นจากด้านหลังของนาง

เจียงหลีพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่ธรรมดาจริงๆ”

คำวิจารณ์ประโยคนี้กลับทำให้ลู่เจี้ยยกตาขึ้น ในดวงตาดั่งแก้วนั้นก็เปลี่ยนไปอย่าง กระทันหัน เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “น้อยนักจะได้ยินหลีเอ่อร์ประเมินคนสูงเช่นนี้”

“ท่านชายจิ่งผู้นี้สมคำเลื่องลือยิ่งนัก” เจียงหลีไม่ได้สังเกตน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเขา แต่กลับพยักหน้าแล้วกล่าวเสริมอีกประโยค

นั้นทำให้ดวงตาของลู่เจี้ยนั้นมืดมนยิ่งขึ้น เขากระแอมเบาๆ ขึ้นมาทันใด เสียงนี้ดึงดูด ความสนใจของเจียงหลีได้สำเร็จ

นางเหลียวกลับมามอง แล้วมาข้างกายเขา เอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อครู่เขาได้ทำร้ายท่านจนบาดเจ็บหรือไม่”

ความเป็นห่วงที่เผยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจนั้น ทำให้ลู่เจี้ยเริ่มอารมณ์ดีขึ้น เขาส่ายหน้าช้าๆ “ไม่เป็นอะไร เพียงแค่ถูกพลังวิญญาณจู่โจมเท่านั้น”

“เจ้าสารเลวนี่! รอให้ข้าฝึกฝนจนเหนือกว่าเขาแล้ว จะต้องชำระแค้นนี้ให้ได้” แววตาของ เจียงหลีตึงเครียด แล้วกัดฟันกล่าว

เมื่อได้ยินว่าเจียงหลีจะแก้แค้นให้กับตน ลู่เจี้ยก็ยิ้มมุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เพียงแต่รอยยิ้มนี้จางหายไปอย่างรวดเร็วไม่ทันให้เจียงหลีเห็น “หลีเอ๋อร์มาหาข้ามีธุระหรือ”

เมื่อนึกถึงธุระแล้ว เจียงหลีก็รีบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นสองสามวันนี้ในสถาบันไป๋หยวน ให้กับลู่เจี๋ยฟัง “…หนานอู๋เฮิ่นบอกว่า ข้าสามารถเข้าอาณาเขตหลิงอู๋ตามคนอื่นๆ ไปได้ แต่ทว่า วิญญาณยุทธ์ที่สองของข้าจะเลือกอะไรดี ข้าอยากฟังความเห็นของท่านก่อน”

ลู่เจี้ยหัวเราะขึ้นมา”หลีเอ๋อร์เก่งยิ่งนัก”

เจียงหลีกลอกตา “ใครอยากจะฟังคำเยินยอของท่านกันเล่า บอกสิ่งที่มีประโยชน์มาเถิด”

“วิญญาณยุทธ์ที่สองของหลีเอ๋อร์ ก็เลือกประเภทป้องกันแล้วกัน” ลู่เจี้ยยิ้มพลางตอบกลับ

“ประเภทป้องกันหรือ” เจียงหลีขมวดคิ้ว

นางรู้จักวิญญาณยุทธ์ได้ไม่ดีเท่าลู่เจี้ยอย่างแน่นอน ฉะนั้นจึงได้อยากจะขอความคิดเห็น จากเขา เดิมที่นึกว่า เขาจะให้นางเลือกวิญญาณยุทธ์ประเภทจู่โจมอีก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้ตนค้นหาวิญญาณยุทธ์ประเภทป้องกัน

“สามเนตรญาณแรก เป็นเนตรญาณพื้นฐาน ประเภทของวิญญาณยุทธ์นั้นจะกำหนด ทิศทางความก้าวหน้าในอนาคต โดยปกติแล้ว วิญญาณยุทธ์ประเภทเดียวนั้นจะฝึกบำเพ็ญได้ง่าย และยังฝึกบำเพ็ญได้เร็วกว่าวิญญาณยุทธ์หลายแขนงมาก แต่ว่านั้น สำหรับคนธรรมดาทั่วไป หลีเอ๋อร์เป็นคนธรรมดาหรือ” ลู่เจี้ยอมยิ้มพลางถามกลับ

ไม่อยู่แล้ว! เจียงหลีตอบกลับในใจอย่างภาคภูมิใจ “เข้าใจแล้ว เช่นนั้นข้าจะไปค้นหา วิญญาณยุทธ์ประเภทป้องกัน”

ลู่เจี้ยพยักหน้า “อาณาเขตหลิงอู๋เป็นแหล่งรวมวิญญาณยุทธ์ วิญญาณยุทธ์ในนั้นมีเป็นพันเป็นหมื่น ระดับขั้นก็แตกต่างกันมากนัก หลีเอ๋อร์จะต้องเลือกสรรอย่างละเอียด อย่าเลือกแต่เพียงถูไถตามใจตน หากเจ้าได้พบเสวียนกังกุยในนั้น นั้นจะเป็นการดีอย่างมาก!”

“เสวียนกังกุยหรือ” เจียงหลีจดจำชื่อนี้เอาไว้ในใจ

“ในบรรดาสัตว์ดุร้ายโบราณนั้น เสวียนกังกุยครองอันดับสาม วิญญาณยุทธ์ของมันนั้น ยากจะรับมือ อีกทั้งหลอมรวมได้ยาก เจ้าเข้าไปในอาณาเขตหลิงอู๋ จะต้องสำเร็จขั้นตอน การหลอมรวมในนั้น ฉะนั้นจะต้องระมัดระวัง อาณาเขตหลิงอู๋นั้นเข้าได้เพียงร่างวิญญาณ การฆ่าฟันในนั้นเป็นเรื่องปกติ หากถูกสังหาร ถึงแม้จะไม่ตายจริง แต่ก็จะทำให้ร่างจริง ได้รับบาดเจ็บ โดยเฉพาะหากถูกลอบทำร้ายสังหารในขณะที่หลอมรวมวิญญาณยุทธ์อยู่ จะยิ่งอันตรายมากขึ้น” ลู่เจี้ยกำชับเจียงหลีอย่างรอบคอบ

เจียงหลีฟังอย่างตั้งใจจนจบ แล้วพยักหน้าให้ลู่เจี้ย

อาณาเขตหลิงอู๋ ไม่มีในโลกแห่งความเป็นจริง สิ่งที่เปิดประตูทางเข้าได้นั้น ก็มีเพียงพลังอำนาจจำนวนน้อยเท่านั้น คนธรรมดาอยากจะทลายเงื่อนไขข้อจำกัดของตนเอง และได้รับวิญญาณยุทธ์ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ก็กล่าวได้ว่าการเข้าร่วมพลังอำนาจเหล่านี้ก็คือทางลัด!

“จริงสิ จิ่งเยี่ยนั้น…” เจียงหลีนึกถึงคนที่ทำให้นางเกิดความสงสัย

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เล่าเรื่องสถาบันศึกษาไป๋หยวนกับลู่เจี้ย นางได้เล่าถึงความผิดปกติของจิ่งเยี่ยด้วย

“ข้าจะส่งคนไปสืบพื้นเพของคนผู้นี้ และความสัมพันธ์ของเขากับบ้านตระกูลเจียงให้” ลู่ เจี้ยสัญญากับเจียงหลี

ได้คำรับปากจากลู่เจี้ยแล้ว เจียงหลีก็ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป

สามวันต่อมา เจียงหลีกลับมายังสถาบันศึกษาไป๋หยวนอีกครั้ง และได้พบกับเหล่าศิษย์ ของสถาบันไป๋หยวนที่จะเข้าไปในอาณาเขตหลิงอู๋เพื่อตามหาวิญญาณยุทธ์เหล่านั้น…