ตอนที่ 145

เจอชาวเป่ยโหรวอีกครั้ง!

ในอาณาเขตหลิงอู๋ รอบๆ หนองนํ้าเป่ยยวนที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

ท้องฟ้าที่นี่มืดครึ้ม และมีบรรยากาศที่เสื่อมโทรม

“อาหลี ข้างหน้าก็คือหนองนํ้าเป่ยยวน” เจียงเฮ่าหยุดแล้วยกมือขึ้นชี้ไปที่ที่มีหมอกหนา

ทึบด้านหน้า อธิบายให้น้องสาวฟัง เจียงหลีเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา มองดูหนองนํ้าที่เต็มไปด้วยอันตรายด้วยกันกับเขา

“หนองนํ้าเป่ยยวนในอาณาเขตหลิงอู๋ จะมีวิญญาณยุทธ์ปรากฏตัวน้อยมาก ดังนั้นคนทั่วไปก็ไม่ค่อยมาที่นี่ แต่ก็มีตำนานเล่ากันว่าในหนองน้ำลึกนั้นมีวิญญาณยุทธ์ที่แข็งแกร่งมากซ่อนอยู่ และทำให้วิญญาณยุทธ์ธรรมดาๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ เลยกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามของมัน ตำนานเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องจริง วิญญาณยุทธ์ที่ซ่อนอยู่ที่นี่ก็คือ เสวียนกังกุย” ในน้ำเสียงของเจียงเฮ่ามีความทอดถอนใจ

เจียงหลีเม้มปากไม่พูดอะไร ในหัวนางกำลังนึกถึงบันทึกที่เกี่ยวข้องกับเสวียนกังกุย

[ในโบราณกาลเสวียนกังกุยเป็นปิศาจที่ถูกจัดอันดับว่าแข็งแกร่งเป็นอันดับสาม ความสามารถในการป้องกันไม่มีใครเทียม เสวียนกังกุยรักสงบ สามารถนอนได้เป็นร้อยปี พันปี อีกทั้งยังชอบสถานที่มืดและชื้น]

จากข้อมูลนี้ ยิ่งทำให้นางเชื่อมากยิ่งขึ้นว่าวิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยซ่อนตัวอยู่ในหนองน้ำ

เป่ยยวน

เพียงแต่ว่า

เจียงหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจียงเฮ่าเห็นท่าทีของเจียงหลี เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “อาหลีกำลังคิดอะไรอยู่”

เจียงหลียังคงขมวดคิ้วอยู่ “ข้าแค่กำลังคิดว่าข่าวคราวนี้ใครเป็นคนปล่อย แล้วมีจุดประสงค์อะไร”

พอฟังคำพูดของนาง เจียงเฮ่าก็ขมวดคิ้ว แต่ว่าครู่เดียวเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ว่า จุดประสงค์ของเขาคืออะไร แล้วก็ไม่สนด้วยว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้ ข้ารู้เพียงแต่ว่าอา หลีอยากได้เสวียนกังกุย เช่นนั้นพี่ก็จะช่วยเจ้าแย่งชิงมันมาให้ได้!”

คำพูดนี้ทำให้เจียงหลีชำเลืองตามองหน้ากากโลหะที่เย็นชาอันนั้น

เจียงเฮ่าเป็นนักโทษหลบหนี จิ่งเยี่ยเป็นคนสำนักหลิงอู๋ ดังนั้นตอนนี้เขาทำได้เพียงใส่ หน้ากากอยู่ข้างๆ นาง

แต่ทว่าถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หน้ากากที่เย็นชานี้ก็ไม่สามารถปิดบังความรักและความห่วงใย ที่เขามีให้น้องสาวได้

“ถ้าหากว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมาก”

“ไม่มีถhาหาก” เจียงเฮ่าพูดแทรกเจียงหลีด้วยความมั่นใจ “อาหลีเจ้าเชื่อพี่ ขอเพียงเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ พี่ก็จะช่วยเจ้าเอามันมาให้ได้”

คำพูดหยั่งเชิง จบลงแค่นั้น

เจียงหลียิ้มมุมปากเล็กน้อย เจียงเฮ่าไม่เข้าใจดวงตาที่สดใสเปล่งประกายของนาง

“อืม” นางพยักหน้า

เจียงเฮ่าไม่รู้ นับตั้งแต่นี้ เจียงหลีถึงมองเขาเป็นพี่ชายจริงๆ

ถ้าการกระทำของเขาเหมือนกับที่เขาพูด เจียงหลีก็จะยอมรับเขาจากใจจริง ไม่ใช่เพียง เพราะร่างกายนี้ ก็เลยต้องยอมรับพี่ชายที่ไม่เอาไหนคนนี้

“พวกเราไปกันเถอะ” น้ำเสียงใต้หน้ากากที่เจียงเฮ่าใส่อยู่อ่อนโยนมาก

ถึงแม้ไม่เห็นหน้าเขา เจียงหลีก็เดาได้ว่าตอนนี้เขากำลังยิ้มอย่างอบอุ่น

ทั้งสองเข้าไปสู่หนองน้ำ

เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไป รอบๆ ตัวพวกเขาก็ถูกล้อมด้วยหมอกหนาทึบ ทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจน

“ข่าวคราวบอกแค่ว่าวิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยปรากฏที่หนองนํ้าเป่ยยวน แต่กลับไม่ได้ บอกตำแหน่งที่แน่นอน ต้องใช้เวลาเยอะมากในการค้นหา” เจียงเฮ่าพูดข้างหูเจียงหลีเบาๆ

เจียงหลีเม้มปากและพยักหน้า

ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถึงแม้ว่าเป็นนาง ก็ไม่กล้าประมาทเกินไป เพื่อจะได้ไม่ถูกลอบ ทำร้าย

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคนมาที่หนองน้ำเป่ยยวนเพราะได้ยินข่าวมากเท่าไหร่

ระหว่างทาง พวกเขาเจอกับคนไม่น้อย เหมือนว่าล้วนแต่มากันเพราะข่าวคราวของ

เสวียนกังกุย เพียงแต่เพราะว่าทุกคนก็ยังหาไม่เจอ ทุกคนต่างไม่ยุ่งกัน ต่างคนต่างหา เว้นระยะห่างเพราะระวังตัว

หน้ากากโลหะที่โหดเหี้ยมเยือกเย็นของเจียงเฮ่านั้น ยังปล่อยพลังลมปราณของหลิงเจี้ยงออกมา เพื่อเป็นเกราะป้องกัน

“พวกเราเดินลึกเข้าไปกันอีกเถอะ” เจียงหลีมีความรู้สึกว่าเสวียนกังกุยไม่มีทางอยู่รอบนอกหนองนํ้า

“อืม” เจียงเฮ่าไม่มีทางปฏิเสธทุกคำพูดของเจียงหลี

สองพี่น้องเดินลึกเข้าไปอีก

แต่ว่ายังหาที่ที่เสวียนกังกุยอยู่ไม่เจอ เสียงฝีเท้าดังลอยมา

“สาวน้อย เป็นเจ้านี่เอง”

เสียงดังมากจากด้านหลัง เจียงหลีและเจียงเฮ่าหันมาพรัอมกัน หลังจากที่มองคนที่มาชัดแล้ว นางประหลาดใจมาก

คนที่มาคือกลุ่มคนชาวเป่ยโหรวกลุ่มนั้นที่นางเคยบังเอิญเจอก่อนหน้านี้

และคนที่พูดเมื่อกี้นี้ ก็คือชายวัยกลางคนๆ นั้นที่เก่งที่สุดในนั้น

“อาหลี เจ้ารู้จักพวกเขารึ” สายตาของเจียงเฮ่าใต้หน้ากากมีความระแวง พูดเบาๆ ข้างหู เจียงหลี

“เคยเจอกันครั้งหนึ่ง” เจียงหลีตอบกลับเสียงเบา

นางไม่ลืมว่าจุดประสงค์ของคนกลุ่มนี้เหมือนจะมาเพื่อวิญญาณยุทธ์ในอาณาเขตหลิงอู๋

“ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าเราจะชะตาต้องกันนะสาวน้อย! ท่านนี้คือ….. “ไป๋เซี่ยงเลี่ยเดินเข้าใกล้

หนึ่งก้าว ในขณะที่กล่าวทักทายเจียงหลี แต่ตากลับมองไปที่เจียงเฮ่า

เขาจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้เจียงหลีตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าในคำพูดของนางไม่ได้บอกว่าเข้ามาคนเดียว แต่ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ นาง…

ไป๋เซี่ยงเลี่ยแววตาเป็นประกาย

เจียงเฮ่าร่างกายสูงใหญ่ พลังลํ้าเลิศ แล้วยังสวมหน้ากากโลหะที่ดูโหดเหี้ยม ยืนอยู่ ข้างเจียงหลีเหมือนองครักษ์ที่คอยปกป้อง ทำให้เขาเดาไปได้ต่างๆ นานา

“ข้าเป็นองครักษ์ของคุณหนู”ไม่รอให้เจียงหลีพูด เจียงเฮ่าก็แนะนำตัวเอง

คำพูดนี้ของเขา ทำให้เจียงหลีที่เตรียมจะพูดหุบปาก

แค่องครักษ์ก็มีพลังขั้นหลิงเจี้ยงเลยรึ ผู้หญิงคนนี้ฐานะไม่ธรรมดาแน่! ไป๋เซี่ยงเลี่ยจบการคาดเดาในใจ รอยยิ้มบนใบหน้าก็กว้างขึ้นอีก “เป็นเช่นนี้นี้เอง ทั้งสองก็มาเพราะ เสวียนกังกุยรึ”

ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการหยั่งเชิง

แต่ว่าเจียงหลีกลับรับรู้ได้อย่างรวดเร็ว ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา ท่าทีของกลุ่มคนวัยรุ่นที่ตามมาด้วยกับเขาครู่เดียวก็เปลี่ยนไป

สายตาที่พวกเขามองสองพี่น้อง ครู่เดียวจากความเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นเจตนาร้าย

เจียงหลีหรี่ตาทั้งสองข้าง ถามกลับด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา “ใช่แล้ว! พวกเราได้ยินมาว่า เสวียนกังกุยอยู่ที่นี่ ก็เลยมาร่วมสนุกด้วย พวกเจ้าก็มาเพราะเสวียนกังกุยเหมือนกันรึ”

ไป๋เซี่ยงเลี่ยหัวเราะตาหยี เพียงแต่ในแววตามีความเยือกเย็นออกมา “ใช่แล้ว พวกเราก็ได้ยินข่าวคราวของเสวียนกังกุยมาเหมือนกัน ก็เลยมาร่วมสนุกด้วย”

“ที่แท้ก็มาแค่ร่วมสนุก!” รอยยิ้มของเจียงหลีสดใสมาก

ดวงตาที่ยิ้มเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวมีความปลิ้นปล้อนซ่อนอยู่ นอกจากเจียงเฮ่าก็ไม่มีใคร เคยเห็น

น้องสาวฉลาดขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน เจียงเฮ่าอุทานในใจ แต่กลับปวดใจมาก เขาไม่

อยากจะคิดเลยว่าน้องสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับกระดาษขาว ต้องประสบกับอะไรมานิสัย ถึงได้เปลี่ยนไป

“ไปด้วยกันดีกว่าไหม” เจียงหลีพูดลองเชิง

ไปเซี่ยงเลี่ยกลับปฏิเสธนางที่ดูคาดหวังเช่นนั้นอย่างนิ่มนวล “ไม่ล่ะ หนองนํ้านี้ใหญ่มาก ไม่แน่ว่าพวกเราก็อาจจะหาเสวียนกังกุยไม่จอ ถ้าหากทำแม่นางเสียความสนุกไปจะแย่”

ตาแก่เจ้าเล่ห์ เจียงหลียิ้มเยาะในใจ คนๆ นี้เข้าใจผิดคิดว่านางมีฐานะที่ยิ่งใหญ่ ก็เลยไม่ อยากปะทะด้วย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็…”

“เสวียนกังกุยปรากฏตัวแล้ววว!”

แต่ทว่าในตอนนี้ เสียงที่ตกตะลึง ดังแทรกคำพูดของเจียงหลีขึ้นมา ในขณะเดียวกันก็ทำให้สีหน้าของนางเคร่งขรึมขึ้นมา…