ตอนที่ 240
สังหารใต้หล้า
แม้มู่ชิงเกอจะไม่ได้ลงมือแต่นางกลับป้องกันการโจมตีจากข้างหลังให้เจียงหลี
ในความร่วมแรงร่วมใจของทั้งสอง เจียงหลีจึงสังหารได้อย่างสบายใจ การโจมตีจากคนนับพันมิอาจ กลํ้ากรายเข้ามาได้
“ฆ่ามันนน!”
ขณะที่ทุกคนต่างกำลังตกตะลึง การโจมตีก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
การโจมตีปะทุดุเดือด ภายใต้ดอกไม้ไฟระเบิดอันสวยงามโจมตีไปในทิศทางเดียวกัน เงาร่างทั้งสอง กางปีกโบยบินราวกับผีเสื้อท่ามกลางดอกไม้ไฟ
มู่ชิงเกอผลักฝ่ามือส่งเจียงหลีออกไปหมายฟาดฬนศัตรู เมื่อการรายล้อมก่อตัวขึ้นนางจึงถูกดึงกลับมา อีกครั้ง ขณะที่แขนเสื้อพลิกม้วนกลับมาการโจมตีทั้งหมดก็ไร้ร่องรอยมองไม่เห็น
และการโจมตีของเจียงหลีทุกครั้ง ฝูงชนต่างแปรผันกลายเป็นแดนชำระ ทักษะการต่อสู้ถูกปล่อย ออกมาอย่างต่อเนื่อง พลังวิญญาณของนางดูเหมือนจะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เมื่อกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ทันใดนั้นมู่ชิงเกอก็คว้าข้อมือของเจียงหลีแล้วตะโกนเสียงกึกก้อง “จู เสียยย!”
ดวงตาของเจียงหลีเป็นประกาย สีหน้าปีติยินดี
ตามคำพูดของมู่ชิงเกอ คำว่าจูเสียที่ซ่อนอยู่ในข้อมือของนางเปล่งประกายอย่างน่าอัศจรรย์และมี กำไลปรากฏบนข้อมือของนาง
วูบบบบ!
เสียงดังชัดขึ้น
มือของมู่ชิงเกอกลายเป็นเนื้อหยกขาว ฟื้นฟูความเสียหายที่ได้รับจากจูเสียอย่างรวดเร็ว แต่เพียงพริบตาเดียวกำไลก็ลอยออกมาจากข้อมือของเจียงหลีเกิดประกายแสงสีทองกลายเป็น สิ่งประดิษฐ์อันน่าทึ่งตกอยู่ในมือของเจียงหลี
ทันทีที่จูเสียตกอยู่ในเงื้อมมือ เจียงหลีรู้สึกถึงความเชื่อมโยงกันในสายเลือด
นางรับรู้ถึงความสุขและจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ทอดผ่านออกมาจากจูเสีย ทั้งยังรู้สึกถึงความใกล้ชิด และการพึ่งพาอาศัยจากมัน
“เจียงหลี จำได้หรือไม่ที่ข้าบอกว่าทำไมถึงเรียกมันว่าจูเสีย” มู่ชิงเกอปล่อยมือชักมือมือกลับจากการ โจมตีแล้วยิ้มให้เจียงหลีเล็กน้อย
เรือนผมของทั้งสองปลิวไสวท่ามกลางเสียงฆ่าฬนทั่วสารทิศ
เจียงหลียิ้มขำ “แน่นอนข้าจำได้ เจ้าหวังว่ามันจะติดตัวข้าเพื่อลงโทษความชั่วร้ายในใต้หล้า”
“ดี! เช่นนั้นวันนี้เราฆ่าคนพวกนี้เสียให้สิ้นซาก” มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาของมู่ชิงเกอ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ พวกนางกำลังเผชิญไม่ใช่การสังหารหมู่ แต่เป็นงานเลี้ยงแห่งการรวมตัวกันอีกครั้งหลังจากห่าง หายไปนาน
ดวงตาสดใสของเจียงหลีพลันเฉียบคม นางยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเย็นเยือกทรง อำนาจราชินีของนาง “ฆ่า!”
วูบๆ!
เงาร่างขวักไขว่สำแดงเดชของจูเสียออกมา แสงคมนับไม่ถ้วนสะเทือนออกมาจากจูเสียหํ้าหั่นอย่างบ้า คลั่ง
อ้าก!
อ้ากกกก!
เสียงกรีดร้องน่าเวทนาดังขึ้นไม่หยุด พวกเขามองไปยังสิ่งประดิษฐ์ในมือของเจียงหลีด้วยความหวาดกลัว
นี่มันอาวุธอะไร เหตุใดจึงร้ายกาจเช่นนี้
ความกลัว! ความโลภ! ความปรารถนา! ความริษยา!
ภายใต้การโจมตีที่น่าทึ่งของจูเสีย ด้านที่ชั่วร้ายที่สุดในใจผู้คนก็ถูกนำออกมา ผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ บ่มบำเพ็ญ เป็นคนที่เหนือกว่า แต่พวกเขามักจะเป็นกลุ่มคนที่เย็นชาที่สุด!
ในจัตุรัส ผู้ที่ถูกฆ่าจะหายไป ไม่เห็นศพแต่กลับตกรอบไปในที่สุด
แน่นอนว่ามันเป็นการฆ่าที่มองไม่เห็นเลือด แต่ก็ยังทำให้คนที่เหลือรู้สึกหวาดกลัว น่ากลัวเกินไป!
พลังรบช่างร้ายกาจจริงๆ!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่อาวุธปรากฎออกมา เจียงหลีก็ทรงพลังยิ่งขึ้นราวกับพยัคฆ์ร้าย!
“ฆ่า! ฆ่านางชะ!” เฉียนจวิ้นที่อยู่ไกลจากสนาม เมื่อเห็นฉากนี้เขาก็ร้องเสียงหลง ความเจ็บปวดใน ร่างกายของเขาเตือนเขาว่าวันนี้เจียงหลีต้องตาย!
วูบบ!
ทุกหนแห่งที่จูเสียเคลื่อนผ่านจะถูกกวาดล้างราบคาบ เมื่อผ่านไปหลายครั้งฝูงชนก็ไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะเกรงว่าจะโดนอาวุธนั่นสังหาร
ส่วนคนที่เหลือล้อมรอบเจียงหลีและมู่ชิงเกอแต่ไม่กล้าเข้าใกล้พวกนาง
ขณะนั่นเองเจียงเฮ่าและลู่เสวียนที่ยังคงถูกคนไม่น้อยไล่ส่าก็แสดงการต่อสู้อันดุเดือดออกมา
โจวยวนมองลู่เสวียนระหว่างการต่อสู้ ความเกลียดชังที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของนาง ทันใดนั่นนางก็ชี้ นิ้วไปที่เจียงเฮ่ากับลู่เสวียนแล้วตะโกนบอกผู้คนที่กำลังล้อมรอบเจียงหลี “จับคนทั้งสองนี้ ตรึงกำลัง เจียงหลีได้แน่นอน!”
เมื่อสิ้นเสียงนาง คนเหล่านั้นพากันถอยออกมาจากการล้อมโจมตีเจียงหลีแล้วกรูเข้าโจมตีเจียงเฮ่ากับลู่เสวียนแทน
เฉียนจวิ้นมองโจวยวนด้วยสายตาชื่นชม
เจียงหลีเหลือบมองโจวยวน ขณะนี้นางมีเพียงความเยือกเย็นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจของนาง ไร้ซึ่ง ความเห็นอกเห็นใจต่อสตรีที่เคยทำให้นางรู้สึกเสียใจ
โฮกกกก!
เจียงเฮ่ากับลู่เสวียนที่กดดันมากขึ้น ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ออกมาส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธา เงาร่างของเจียงหลีกะพริบแวบเดียวก็หายตัวไปจากจุดเดิม
จูเสียกลายร่างเป็นเส้นแสงสีทองลอยไปยังทิศทางของเจียงเฮ่าและลู่เสวียน ส่วนมู่ชิงเกอคอยคุ้มกัน อยู่ด้านหลังให้นาง
เพียงอึดใจเดียวเจียงหลีก็ไปปรากฏตัวยืนอยู่ตรงหน้าโจวยวนเสียแล้ว
ใบหน้าและดวงตาอันเย็นชาของนางมองโจวยวนที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ เจียงหลีไม่ปล่อยให้นางมี โอกาสตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น เรียวนิ้วทั้งห้าก็บีบคอนางแน่นแล้วพาถอยไปด้านหลังอย่างรุนแรง
ตู้มๆ
พลังวิญญาณที่ระเบิดในความรวดเร็วของเจียงหลีจึงทำให้พื้นหินของจัตุรัสเปิดออก ข้างหลังของนางมีเสียงกรีดร้องของคนที่ถูกจูเสียสังหารดังขึ้น
ตู้มมม!
ฟู่ววว!
ร่างของโจวยวนกระแทกกับเสาหินในจัตุรัสอย่างรุนแรงและแรงกระแทกทำให้นางอ้าปากและกระอัก เลือดออกมา ช่วงลำตัวเจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกเพลิงแผดเผา
“เจ้าสมควรตาย!” เจียงหลีแผดนํ้าเสียงเยือกเย็น
ใบหน้าของโจวยวนบิดเบี้ยวเหยเกเพราะความเจ็บปวดแต่นางกลับยิ้มเย้ยหยัน “พวกเจ้าเป็นกบฎ”
เจียงหลีหรี่ตานิ้วทั้งห้าบีบแน่นขึ้นจนได้ยินเสียงตัง กรอบ โจวยวนถูกหักคอ เมื่อนางตายศพของ นางกลายเป็นเงาภาพลวงตาที่หายลับไปในเงื้อมมือของเจียงหลี
เมื่อสังหารโจวยวนได้แล้วแต่ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเจียงหลีก็ยังไม่เสื่อมถอย นางใช้วรยุทธ์ชวน เสินอิ่นหลีกหนีไป เมื่อปรากฏตัวอีกครั้งก็มายืนข้างกายมู่ชิงเกอแล้ว จูเสียก็กลับมาอยู่ในมือของนาง อีกครั้งเสมือนสายธารแห่งแสง
ส่วนคนที่เหลือก็ถูกสังหารจนแหลกเป็นชิ้นๆ
พวกเขาหวาดกลัวแล้ว!
สยดสยองแล้ว!
เสียใจที่คิดลงมือ!
เหตุใดจึงต้องไปกระตุกหนวดเสือของเทพธิดาสังหารผู้นี้ด้วย
ถึงแม้จะไม่ได้ตายจริง แต่ความรู้สึกถึงแก่ความตายมันช่างสมจริงเหลือเกิน
ส่วนผู้ที่มิได้เจตนาต่อสู้ก็เริ่มถอยออกไปช้าๆ เริ่มหลบสายตา พวกเขาไม่ด้องการรางวัลขององค์ชาย รองอีกแล้ว!
“อาหลี!”
เจียงเฮ่ากับลู่เสวียนฝ่าวงล้อมมารวมตัวกับพวกเจียงหลีอย่างรวดเร็ว
“พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เจียงหลีรีบกวาดสายตาสำรวจร่างพวกเขา
ทั้งสองส่ายหน้าช้าๆ
เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่อยากพูดออกมาให้เจียงหลีต้องเป็นกังวล
“พวกเจ้ามัวทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่ฆ่าพวกมันให้ข้า!” เฉียนจวิ้นบันดาลโทสะ เขาไม่พอใจที่คนตั้ง มากมายแต่ไม่สามารถทำอะไรเจียงหลีได้
“องค์ชายรอง ข้างกายนางมีทั้งยอดฝีมือและในมือของนางยังมีอาวุธวิเศษอีกด้วย” หู่อี้เอ่ยเตือนเสียง ทุ้มต่ำ
“ข้าไม่สน ฆ่ามันให้ตาย อาวุธวิเศษนั่นข้าก็จะเอามาให้ได้” เฉียนจวิ้นตวาดลั่นด้วยความโกรธ ดวงตา ชั่วร้ายจ้องเขม็งไปที่เจียงหลี
“องค์ชายรอง กระหม่อมไม่เอารางวัลแล้วพะย่ะค่ะ”
“ใช่ กระหม่อมก็ไม่เอาด้วยแล้วพะย่ะค่ะ”
“องค์ชาย ยกโทษให้กระหม่อมที่ไร้ความสามารถด้วยพะย่ะค่ะ”
“กระหม่อมยอมแพ้”
“กระหม่อมก็ขอยอมแพ้เช่นกัน”
แม้ว่าเฉียนจวิ้นจะหมายมั่นเอาชีวิตของเจียงหลีอย่างไร ยามนี้คนเหล่านี้ก็คิดถอนตัวออกเสียแล้ว “พวกเจ้ากล้ารึ!” สีหน้าของเฉียนจวิ้นเต็มไปด้วยพยับเมฆ
“เหอะ พวกเจ้านึกจะฆ่าก็ฆ่า นึกจะถอนตัวก็ถอนตัว เห็นข้าเป็นอะไร” เจียงหลีแทบจะเอ่ยขึ้นพร้อมกัน กับเฉียนจวิ้น
แน่นอนว่าคำาพูดของเจียงหลีกลบเสียงของเฉียนจวิ้นเอาไว้ได้มิด
คนที่เหลือต่างหันมามองนางสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและระแวดระวัง
“เจียงหลีเจ้าคิดจะทำอะไร พวกข้าไม่ได้เป็นศัตรูของเจ้าต่อไปแล้ว”
เจียงหลีแย้มยิ้มและรอยยิ้มนั่นช่างดูเย้ยหยัน
ไม่ได้เป็นศัตรูกับนางอย่างนั้นหรือ