ตอนที่ 259

ลู่เจี้ยจอมเผด็จการ

เขายังไม่คู่ควร!

ทันทีที่ประโยคนี้ลั่นออกมา สวนบุปผาของพระราชวังซีเฉียนก็เงียบสงัดลง

งานเลี้ยงราชสำนักที่ครึกครื้น ขณะนี้บรรยากาศได้เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว ฮ่องเต้ซีเฉียนที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้รอยยิ้มที่มุมปากกลับแคบลงและวางแก้วในมือลงกับโต๊ะด้วยเสียงดังสนั่น

เสียง ปั้ง ดังขึ้น ทำให้เฉียนลี่ที่ก้มหน้าอยู่มุมปากได้โค้งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

คำตอบของลู่เจี้ย ทำให้ความตึงเครียดในใจของเขาหายไปทันทีและหลังจากนี้ไปก็ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับเขาแล้ว เหลือเพียงรอดูการแสดงสดที่น่าภิรมย์ใจเท่านั้น

แต่หลังจากเฉียนจวิ้นได้ยินคำปฏิเสธเช่นนี้ ความรู้สึกของเขาแตกต่างจากเฉียนลี่โดยสิ้นเชิงและอด ไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่ลู่เจี้ยด้วยสายตาตึงเครียดและน่าสะพรึงกลัว

“ลูก นั่งลง” นี่เป็นคำสั่งที่มิอาจต้านทานได้ เฉียนจวิ๋นต่อสู้ในใจและนั่งลงด้วยความโกรธ

หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เจี้ย เจียงหสีโค้งมุมปากยิ้มอย่างขี้เล่นและมองไปที่ลู่เจี้ยอย่างหยอกเย้า ในเมื่อชายผู้นี้รีบออกตัวแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้ นางจึงรอชมการแสดงสด

หลังจากที่เจียงเฮ่าและลู่เสวียนได้ยินสิ่งที่ลู่เจี้ยพูด หัวใจที่ทะยานขึ้นสูงก็สงบลงเล็กน้อย

เฟิงสิงอวิ๋นที่นั่งดูอยู่กวาดสายตาไปที่ลู่เจี้ย จากนั้นก็มองไปที่เจียงหลีพร้อมกับถอนหายใจเงียบๆ

“นายน้อยลู่หมายถึงอะไร องค์ชายรองแห่งอาณาจักรซีเฉียนของข้าไม่คู่ควรกับองค์หญิงเสวียนเทียน อย่างนั้นหรือ” ฮ่องเต้ซีเฉียนกวาดสายตาไปทางลู่เจี้ยด้วยสายตาอันเฉียบคม

คำพูดของเขาได้เพิ่มความตึงเครียดของบรรยากาศโดยรอบและขุนนางซีเฉียนก็ต่างมองไปที่ลู่เจี้ย เช่นกันด้วยสายตาที่ไม่ประสงค์ดี

แน่นอนว่าลู่เจี้ยดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความแหลมคมจากดวงตาคู่นี้ เขาแค่ยิ้มและยังคงพูดด้วยท่าที เกียจคร้านว่า “ฮ่องเต้ซีเฉียน คำพูดข้ายังไม่กระชับและชัดเจนเพียงพอหรือ หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะ พูดอีกครั้ง เขา-ยัง-ไม่-คู่-ควร!”

ครานี้เขาพูดทีละพยางค์

“บังอาจ! “ฮ่องเต้ซีเฉียนเกรี้ยวโกรธยิ่งนักตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนทันที!

“บังอาจหรือ” ลู่เจี้ยพึมพำเบาๆ สายตาของเขามองไปที่ฮ่องเต้ซีเฉียน ซึ่งในดวงตาสีเขียวครามคู่นี้มี ความลึกซึ้งและความเข้าใจยากรวมอยู่ด้วย แต่กลับไม่มีกลิ่นอายของความโกรธอยู่เลย แต่มีความน่า เกรงขามปรากฏอยู่แทน

นํ้าเสียงติดตลกทำให้ใบหน้าของฮ่องเต้ซีเฉียนหม่นหมอง ดวงตาของเขากะพริบเล็กน้อยก่อนที่จะ กล่าวว่า “หากนายน้อยลู่ไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้ ก็ปฏิเสธอย่างสุภาพได้ แต่นี้เจ้ากลับพูดว่าลูก ชายข้าไม่คู่ควร มันจะมากเกินไปหรือไม่”

ใช่ จริงอยู่ที่การแต่งงานสามารถปฏิเสธอย่างสุภาพได้ไม่จำเป็นต้องพูดไม่ไว้หน้าถึงเพียงนี้

จากนั้น ลู่เจี้ยได้ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และมองไปที่ฮ่องเต้ซีเฉียนด้วยรอยยิ้ม “ไม่คู่ควรก็คือไม่คู่ควร หรือว่าฮ่องเต้ซีเฉียนจะไม่คุ้นชินกับการได้ฟังความจริงเช่นนี้ และพอใจฟังเพียงคำพูดที่หลอกลวง เหล่านั้น หากเป็นเช่นนี้ ความล่มสลายของอาณาจักรซีเฉียนก็อยู่ไม่ไกลแล้ว”

“ลู่เจี้ย! ” ฮ่องเต้ซีเฉียนตะโกนอย่างดุดัน

เมื่อเขาพูดจบ ทหารองครักษ์ก็ค่อยๆ เข้าล้อมสถานที่แห่งนี้

“ฮ่องเต้ซีเฉียน” ใบหน้าของลู่เจี้ยกลับไม่เห็นร่องลอยความตื่นตระหนกใดๆ ปรากฏขึ้นเลย และเขา จ้องมองไปที่ฮ่องเต้ซีเฉียนด้วยสายตานิ่งสงบ “ข้าเป็นทูตของอาณาจักรจยาเซียน ท่านกล้าฆ่าข้าหรือ”

เขายิ้มอย่างแปลกประหลาด ทำให้ฮ่องเต้ซีเฉียนตะลึงงันในใจ… ภายในหัวใจของเขาดูเหมือน จะปรากฏความรู้สึกที่ว่าลู่เจี้ยจงใจกวนประสาทเขา!

ติดกับไม่ได้! ฮ่องเต้ซีเฉียนกล่าวกับตัวเองในใจ เขายกมือขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้เหล่าทหารองครักษ์ เคลื่อนไหว

ลู่เจี้ยยิ้มอย่างดูแคลนที่หาใครมาเทียบเคียงไม่ได้

ดวงตาของเขากวาดมองไปที่กลุ่มคนในงานอย่างทะนงตนจนท้ายที่สุดสายตาของเขาก็จดจ้องไปที่ เจียงหลีซึ่งกำลังเล่นจอกสุราและดูการแสดงสดอยู่

เขาเดินเข้าไปหานางอย่างช้าๆ โดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ “องค์รัชทายาท องค์หญิงเสวียนเทียนแห่ง อาณาจักรจยาเชียนของข้า ใบหน้าสวยงาม สุงส่งสง่างาม งดงามชดช้อย หยิ่งผยองทะนงตน ใต้หล้า ไม่มีสอง…”

รอยยิ้มมุมปากที่ขี้เล่นของเจียงหลีค่อยๆ จางลง หัวใจของนางท่ามกลางคำพูดเหย้าแหย่เขา ยิ่งทำให้ นางโมโหขึ้นเรื่อยๆ

“… ฉลาดปราดเปรื่อง จะถูกแปดเปื้อนได้อย่างไร นับแต่นี้ไป หากใครกล้ามีคดวามคิดเช่นนี้กับองค์ หญิงเสวียนเทียน ก็คือศัตรูกับอาณาจักรจยาเซียน อาณาจักรของข้าพร้อมประกาศสงคราม!”

ทุกคนตกใจ!

ลู่เจี้ยที่อยู่ต่างแคว้นต่างแดนกลับพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าสาธารณชน!

เจียงเฮ่ามองไปที่ลู่เจี้ยด้วยสีหน้าสับสนซึ่งแววตานั้นมีเพียงน้องสาวของเขาเท่านั้น และสุดท้ายก็ทำ ไต้แต่ถอนหายใจ

เจียงหลีวางจอกสุราในมือลงและลุกขึ้นยืนภายใต้การจ้องมองของลู่เจี้ย คำพูดของเขา…

ที่จริงแล้วเจ้าคิดกับข้าเช่นนี้หรือ หัวใจของเจียงหลีสั่นสะท้าน หลังจากคลุกคลีกับลู่เจี้ยมานาน นี่เป็น ครั้งแรกที่นางได้ยินการประเมินจากเขา

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้อง ลู่เจี้ยยี่นมือไปจับมือเล็กๆ ของเจียงหลีไว้ในฝ่ามือ และพานางเดินจากไป “นักรบแห่งจยาเซียนอยู่ที่ไหน” สู้เจี้ยตะโกนพร้อมกับหันหลังให้กับฮ่องเต้ซีเฉียนผู้มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก “อยู่ที่นี่แล้วพะย่ะค่ะ!”

ทหารองครักษ์ชั้นเยี่ยมที่ติดตามลู่เจี้ยเข้าวังยืนขึ้นทีละคน และเดินตามหลังพวกเขาทั้งสองแล้ว ตะโกนอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งเสียงกึกก้องกังวานนั้น กลบราศีของทหารองครักษ์แห่งซีเฉียนไปหมด เสียแล้ว

ลู่เสวียนลุกขึ้นยืนดัง ฟึบ และก้าวยาวเดินตามออกไป ขณะที่เจียงเฮ่าก็เดินตามไปโดยไม่ลังเล

เฟิงสิงอวิ๋นหลังจากตกใจก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อยและส่ายศีรษะลุกขึ้นยืน

“ผู้ที่ล่วงเกินเสวียนเทียนของข้า…” ลู่เจี้ยก้าวเดินออกไป

“ฆ่า! ” เหล่าองครักษ์ชั้นเยี่ยมทั้งหลายตอบเสียงดัง

“ผู้ที่หยามเกียรติเสวียนเทียนของข้า…”

“ฆ่า!”

“ผู้ที่รังแกเสวียนเทียนของข้า…”

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า! ”

ตูม!

พลังอำนาจอันองอาจปรากฏขึ้น และสะกดทุกคนไว้ได้หมดแล้ว

ขุนนางซีเฉียนตกตะลึง ฮ่องเต้ซีเฉียนก็ตกใจเช่นกันจนรู้สึกถึงความเหน็บหนาวและความหวาดกลัว ขณะที่แววตาของเฉียนลี่และเฉียนจวิ้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

แม้แต่โจวยวนที่นั่งอยู่กับที่อย่างเหม่อลอย ก็รู้สึกสับสนและเจ็บปวดใจ หากย้อนกลับไปในตอนนั้น ขณะที่เจียงหลีกำลังออกล่าสัตว์ในช่วงฤดูใบไม้ผลิได้เคยสาบานไว้ว่าจะปกป้องลู่เจี้ยและท้าทายสิบผู้ องอาจของซั่งตู ซึ่งนางก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

ในตอนนี้ ลู่เจี้ยสาบานว่าจะปกป้องเจียงหลี นางก็อยู่เป็นสักขีพยานอีกครั้ง!

ทำไม ทำไมผู้หญิงต่ำต้อยคนหนึ่งถึงได้รับความรักถึงเพียงนี้! ส่วนข้าผู้หยิ่งผยองแห่งสรวงสวรรค์

กลับต้องเผชิญกับเมืองล่มบ้านแตก ทิ้งบ้านเกิดเมืองนอน ข้าไม่ยอม! ไม่ยอม!

จิตวิญญาณของโจวยวนดูเหมือนจะตกลงไปในเหวและทำได้เพียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

ลู่เจี้ย! ลู่เจี้ย! เจียงหลีจดจ้องไปที่ใบหน้าด้านข้างของเขา และยังคงเรียกชื่อของเขาในใจ เสียงดัง สนั่นนั้นประดุจเสียงตีกลองได้พุ่งชนหัวใจของนาง

เขาพานางออกไป ข่มขู่ฮ่องเต้ซีเฉียนอย่างใจเย็น และเดินออกจากวังอย่างสง่าผ่าเผยเช่นนี้เลยหรือ

เขาคิดคำนวณจิตใจคนได้อย่างแม่นยำเช่นนี้เลยหรือ

เขาไม่กลัวว่าจะตายในพระราชวังซีเฉียนเลยหรือ

เขาปล่อยให้องครักษ์ชั้นเยี่ยมกล่าวคำมั่นสัญญาจากก้นบึ้งของหัวใจเช่นนี้เลยหรือ…

ก้าวสุดท้ายที่จะเดินออกจากสวนบุปผา ลู่เจี้ยก็ได้หยุดกะทันหันและหันกลับไปมองฮ่องเต้ซีเฉียนที่มีสี หน้าตึงเครียด แล้วยิ้มเล็กน้อย “ฝ่าบาท องศ์หญิงเสวียนเทียนของพวกข้า ระหว่างที่อยู่ในซีเฉียน หากได้รับความไม่เป็นธรรมเพียงน้อยนิด ข้าก็จะให้กระดูกของชาวซีเฉียนไม่มีที่ฝัง”

ตูม!

ดวงตาของเฉียนลี่เบิกกว้างขึ้นทันทีและทุบโต๊ะตรงหน้าอย่างแรง

จากนั้น ใบหน้าของฮ่องเต้ซีเฉียนก็ตึงเครียด ดวงตาที่มืดมนของเขาเฝ้ามองลู่เจี้ยและคนอื่นๆ เดิน จากไปโดยไม่พูด

จนกระทั่งผู้คนของราชวงศ์จยาเซียนเดินออกไปจนหมดแล้ว เฟิงสิงอวิ๋นจึงถือโอกาสกล่าวคำอำลา

เฉียนลี่จึงถามด้วยความโมโหว่า “เสด็จพ่อ ปล่อยให้พวกเขาเดินจากไปเช่นนี้ได้อย่างไร”

“หุบปาก!” ฮ่องเต้ซีเฉียนด่าทออย่างรุนแรง ดวงตาที่เคร่งขรึมเก็บซ่อนความรู้สึกโกรธในใจและพูด ด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ลู่เจี้ยผู้นั้นไม่ได้เป็นเพียงเนี่ยนจงเท่านั้น แด่ยังมีไหวพริบที่ชาญฉลาดที่สุดอีกด้วย เขาต้องการให้ข้าโกรธและประกาศสงครามก่อน! ”

“ประกาศสงครามก็ประกาศสงคราม! พวกเราชาวซีเฉียนจะหวาดกลัวต่อราชวงศ์จยาเซียนของพวก เขาอย่างนั่นหรือ” เฉียนลี่พูดด้วยเสียงเกลียดชัง

ฮ่องเต้ซีเฉียนกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไอ้ลูกโง่! เจ้าเคยรู้อะไรบ้าง”