บทที่ 1101 เธอจึงลงเดิมพันกับตานี้!

หัวใจหลงซือเย่บีบรัดคราหนึ่ง ไม่ว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำหรือไม่ ก็ไม่เชื่อใจเขาอีกต่อไปแล้ว และเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เธอเชื่อใจเขาได้อีกแล้วจริงๆ…

หลงซือเย่พันแผลบนข้อมือข้อเท้าของตนไปพลางเอ่ยไปพลาง “ไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันก็อยากหนีออกไปเหมือนกัน ไม่สู้พวกเรามาร่วมมือกันดีกว่า”

กู้ซีจิ่วไม่ได้ตอบรับหรือบอกปัด เพียงเลิกคิ้วมองเขา เธอไม่เชื่อใจเขาจริงๆ แต่หลังจากเธอได้ยินบทสนทนาของหลงซือเย่กับโม่เจ้าเมื่อครู่นี้ ในใจก็กระจางขึ้นมารางๆ แล้วว่าหลงซือเย่ถูกควบคุมถึงได้ทำแบบนี้ แน่นอนว่านี่ก็ต้องอยู่บนพื้นฐานที่เขาทั้งสองไม่ได้เล่นละครให้เธอดู

ความเป็นไปที่จะเป็นการเล่นละครมีไม่มาก ต่อให้สิ่งที่พวกเขาพูดมาทั้งหมดจะเป็นการแสดง แต่กลับมีประโยคหนึ่งในนั้นที่เป็นความจริง โม่เจ้ารู้ แล้วว่าเหยียนนั่วก็คือตี้ฝูอี!

ส่วนตี้ฝูอีก็ยังไม่ฟื้นฟูสู่สภาพเดิมอย่างสมบูรณ์ ซํ้ายังมีไส้ศึกคนหนึ่งของศัตรูอยู่ข้างกายด้วย…

ข้อนี้ทำให้กู้ซีจิ่วร้อนใจดั่งไฟผลาญ เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากทำความเข้าใจที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว ค่อยหาทางหนีออกไป แต่ยามนี้กลับไม่อาจสุขุม เยือกเย็นได้แล้ว เธอจะต้องออกไปทันที!

ก่อนหน้านี้เธอเห็นโม่เจ้าระดมพลยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งนั่งเรือพิสดารลำนั้นออกไปแล้ว

ครั้งนี้โม่เจ้าคงคิดจะสังหารตี้ฝูอีให้ได้ในคราวเดียว ดังนั้นผู้คนที่พาไปจึงไม่น้อยเลย ยอดฝีมือของที่นี่ลดลงไปถึงสองในสามส่วน เหลือยอดฝีมือไว้เพียงหนึ่งในสามและหลงฟั่นที่ประจำการอยู่ที่นี่ นี่เป็นโอกาสหลบหนีเพียงหนึ่งเดียวของเธอ

แต่ลำพังตัวเธอถึงอย่างไรก็หัวเดียวกะเทียมลีบ อาศัยกำลังของเธอคนเดียวไม่อาจหนีออกไปได้ ดังนั้นเธอจึงนึกถึงหลงซือเย่…

หลงซือเย่ไว้ใจไม่ได้ แต่เธอก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว อีกอย่างในจิตใต้สำนึกของเธอก็ไม่อยากเห็นหลงซือเย่ถูกผู้อื่นทารุณเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้จึงช่วยเขา…

เธอไม่ได้เผยเรื่องที่ตนยังมีความทรงจำอยู่ เช่นนี้ต่อให้เรื่องของหลงซือเย่จะเป็นการหยั่งเชิงเธอ ก็ขวางอะไรเธอไม่ได้ ถ้าเธอร่วมมือกับหลงซือเย่โอกาสที่จะหนีออกไปได้ก็เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งส่วน ในเมื่อเป็นผลร้ายทั้งสองทางเช่นนั้นก็เลือกทางที่มีผลเสียน้อยที่สุดก็แล้วกัน ดังนั้นเธอจึงลงเดิมพันกับตานี้!

ในช่องมิติลับของหลงซือเย่มียาสมานแผลที่ดีที่สุดอยู่ หลังจากเขาทาเสร็จ พันแผลสองสามรอบก็เรียบร้อยแล้ว “ถึงแม้ฉันจะไม้คุ้นเคย

กับภูมิประเทศของที่นี่ แต่สถานที่แห่งนี้หลงฟั่นเป็นผู้จัดแจง เมื่อก่อนฉันเคยเป็นลูกมือให้เขา ดังนั้นจึงทราบลู่ทางบางส่วน ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที่ ต้องทำลายกล้องวงจรปิดพวกนี้ทิ้งก่อน…”

หลงซือเย่เริ่มพูดคุยถึงแผนการหลบหนี อันที่จริงแผนนี้ก็ไม่ต่างจากที่กู้ซีจิ่วคิดไว้เลย…

ดังนั้นทั้งสองคนจึงแยกกันออกปฏิบัติการ

เมื่อก่อนทั้งสองก็ร่วมมือกันอยู่บ่อยๆ แทบจะเรียกได้ว่าอีกฝ่ายส่งสัญญาณส่งสายตาคราหนึ่งก็ทราบแล้วว่าขั้นต่อไปควรทำอะไร

วิชาเคลื่อนย้ายของกู้ซีจิ่วฟื้นฟูกลับมาบ้างแล้ว ก่อนจะไปหาหลงซือเย่เธอตระเวนดูที่นั่นรอบหนึ่งแล้ว

ช่วงนี้หลงฟั่นกำลังทำการวิจัยร่างโคลนของโม่เจ้าในขั้นสุดท้ายอยู่ ซํ้ายังต้องคำนวณข้อมูลบางอย่าง จึงไม่มีเวลามาสนใจเธอ

หลังจากกู้ซีจิ่วพูดคุยกับเขาสองสามประโยค ก็ขโมยป้ายคำสั่งชิ้นหนึ่งที่เขาซ่อนไว้ในแขนเสื้อออกมา ป้ายคำสั่งนี้เป็นอุปกรณ์จำเป็นสำหรับ โดยสารเรือประหลาดลำนั้น

มิเช่นนั้นไม่มีทางเปิดใช้ได้

หลังจากออกมาก็ไปที่ห้องสังเกตการณ์ ในห้องสังเกตการณ์มีผู้คุ้มกันคอยจับตามองอยู่สองคน

เนื่องจากตำหนักใต้ดินใหญ่โต จอรับภาพก็มีมากมาย ผู้คุ้มกันทั้งสองที่คอยจับตามองจอแก้วค่อนข้างเหนื่อยล้า ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้จับตามองอย่างถี่ถ้วนขนาดนั้น เพียงกวาดตามองผ่านๆ สักพักหนึ่งเท่านั้น ทั้งสองถึงขั้นที่สนทนาสัพเพเหระกันอย่างสนุกสนานยิ่งนักอยู่ที่นั่น

ตอนที่กู้ซีจิ่วเข้า ไปพวกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ถึงอย่างไรระยะนี้เธอก็มาเดินเตร็ดเตร่อยู่บ่อยๆ แถมยังใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านเจ้าและผู้อาวุโสหลงด้วย ผู้คุ้มกันของเขาจึงไม่กล้ายุแหย่หาเรื่องเธอ ถึงขั้นที่ค่อนข้างประจบเอาใจเธอด้วยซํ้า

ดังนั้นหลังจากพูดคุยกับเธอไม่กี่ประโยค ก็กลับไปคุยโม้กันอีกครั้ง

กู้ซีจิ่วเดินเล่นคล้ายเดินเตร่ไปเรื่อยอยู่ในห้องรอบหนึ่ง จากนั้นก็สลับจอภาพในจุดสำคัญหลายแห่งให้อยู่ในโหมดกรอซํ้า…