บทที่ 1111 เธอบังเอิญทายถูกเข้าแล้ว!
หลงฟั่นกวาดตามองคนในโรงนํ้าชาด้วยความรวดเร็ว และไม่พบผู้ใดน่าสงสัย…
เขาพลันสงบจิตใจ ไม่รีบร้อนลงมือ เพียงแต่สั่งการให้ลูกน้องทั้งสองไปตรวจดูโดยรอบเพื่อตามหาหลงซือเย่ เขาสงสัยว่าหลงซือเย่อาจปะปนอยู่ในกลุ่มคนที่สู้กันพวกนั้น
กู้ซีจิ่วมองดูเหตุการณ์ด้านนอกราวกับดูภาพยนต์ร์ถํ้ามอง[1]
จนกระทั่งการต่อสู้ด้านนอกสิ้นสุดลง เธอถึงลุกขึ้นยืนอย่างอารมณ์ค้าง บ่นพึมพำอย่างเหนื่อยหน่ายว่า “การต่อสู้ยุคนี้ไม่เห็นจะต่างอะไรกับในหนังเลย เมืองนี้ก็ช่างซอมซ่อ ไม่มีอะไรน่าสนุก”
เธอออกมาจากโรงนํ้าข้า พูดคุยกับสารถีที่สถานีส่งสารอยู่สองสามคำ สิ่งที่เธอถามก็คือ “เมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดและใกล้ที่สุดคือเมืองอะไร?”
คนขับรถพูดชื่อเมืองหนึ่งออกมา เธอพยักหน้าตอบรับ “ดี เช่นนั้นไปดูที่นั่นกันหน่อย จะทะลุมิติมาเสียเที่ยวไม่ได้ ไปชมสภาพบ้านเมืองที่นั่นสักหน่อยก็ไม่เลว”
เธอพลันก้าวขึ้นรถม้า เห็นทีคงอยากจะออกไปเที่ยวชมโลกภายนอกจริงๆ
หลงฟั่นแอบมองดูอยู่ในมุมมืด เดิมทีเขายังคงสงสัยเล็กน้อยว่ากู้ซีจิ่วฟื้นคืนความทรงจำของชาตินี้มาบ้างแล้ว ดังนั้นจึงรีบร้อนออกตามหา คาดไม่ถึงว่าเธอแค่อยากออกมาทำความรู้จักทวปีนี้ หรือว่าเขาจะคิดมากเกินไป?
เขาแอบตามหลังรถม้า ตามไปครึ่งชั่วยามเต็มๆ ก็ไม่เห็นมีใครเข้ามาหาเธอ เขาจึงรู้สึกว่าตามเธอต่อไปก็ไม่มีอะไรน่าสนุกแล้ว…
ทันใดนั้นเขาปรากฏตัวขึ้นหน้ารถม้า ไม่ทันรอให้คนขับรถตอบโต้หรือถามไถ่อันใด ร่างของเขาพลันหายวับเข้าไปในรถม้าแล้ว
กู้ซีจิ่วที่นอนพักหลับตาอยู่ในรถม้า คล้ายตกใจเพราะการปรากฏตัวกะทันหันของเขา จึงขยับร่างกายคิดจะเคลื่อนย้ายในพริบตา
หลงฟั่นเตรียมรับมือเอาไว้ก่อนแล้ว ยกมือขึ้นกดไหล่ของเธอไว้ “ยังคิดจะหนีอีก?!”
กู้ซีจิ่วอาศัยใบหน้าที่แปลงโฉมมายังแสร้งทำมึนงง “เจ้าเป็นใคร? ขวางทางข้าด้วยเหตุใด?”
หลงฟั่นแย้มยิ้ม ล้วงนํ้าโอสถขวดหนึ่งออกมาสาดหน้าเธอ จากนั้นไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรน ใช้ชายเสื้อเช็ดใบหน้าน้อยๆ จนสะอาดเอี่ยม เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ก่อนวางกระจกไว้ด้านหน้าเธอ
“กู้ซีจิ่ว เธอยังจะเสแสร้งอีก!”
กู้ซีจิ่วขบเม้มริมฝีปาก เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้ต่อสู้ดิ้นรนอีก “คุณหาฉันเจอได้ยังไง? ทั้งที่ฉันแปลงโฉมมาแล้ว แถมยังปกปิดและลบร่องรอยทั้งหมดระหว่างทาง…”
หลงฟั่นเอ่ย “เธอลองทายดูสิ?”
กู้ซีจิ่วหลุบตาเล็กน้อย “เดาไม่ออก หรือว่าคุณติดตั้ง GPS อะไรพวกนั้นไว้บนตัวฉัน?”
หลงฟั่นกล่าวสิ่งใดไม่ออก เธอบังเอิญทายถูกเข้าแล้ว!
หากแต่กู้ซีจิ่วก็ปฏิเสธเองอย่างรวดเร็ว “แต่ก็ไม่น่าใช่ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งหมดแล้ว แม้แต่ผมก็สระแล้ว…”
หลงฟั่นทอดถอนใจ เอ่ยจุดชนวนด้วยเสียงราบเรียบ “หลงซือเย่ที่เธอหนีออกมาด้วยกันเป็นคนของฉัน”
ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ หลงซือเย่หักหลังเธอ
กู้ซีจิ่วตกตะลึง พูดอะไรไม่ออก สีหน้ายังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
หลงฟั่นเอ่ยถาม “หลงซือเย่ล่ะ? เขาหนีออกมาด้วยกันกับเธอไม่ใช่เหรอ?”
กู้ซีจิ่วยิ้มเยาะ “พวกเราแยกกันกลางทาง ในเมื่อเขาเป็นคนของคุณ คุณไม่รู้เลยเหรอว่าเขาอยู่ที่ไหน?”
ทำเอาหลงฟั่นสำลัก และทอดถอนใจอยู่นาน “เขาเป็นผลงานร่างโคลนที่ล้มเหลวของฉัน เดิมทีฉันอยากให้หลงซีฟื้นคืนชีพใหม่ที่นี่เช่นกัน…เขาคงรู้ ว่าฉันจะทำลายเขาที่เป็นผลงานล้มเหลวทิ้ง จึงรีบหนีไป เธอก็กลับหนีตามเขาไปด้วย!”
กู้ซีจิ่วเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ฉันไม่อยากขลุกอยู่ในที่ที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแบบนั้นไปตลอด ฉันอยากออกมาเดินเล่นหลายครั้ง พวกคุณก็ขัดขวางฉันตลอด พอดีกับที่หลงซือเย่คนนั้นบอกว่าเขามีวิธีหนีออกไป ฉันก็เลยร่วมมือกับเขา…หลังจากออกมาไม่นานพวกเราก็แยกกัน เขาคงไม่ได้บอกร่องรอยของฉันกับคุณหรอกใช่ไหม?”