บทที่ 1144 ทำอะไรตามใจปรารถนา? เฮอะๆ!

ประโยคนี้นับว่าเหยียบยํ่าซํ้าเติมรอยแผลของโม่เจ้าอย่างแท้จริง เสียงของเขาเย็นชาลงทันที “อะไรนะ?”

ตี้ฝูอีกลับไม่อยากเอื้อนเอ่ยแล้ว หลุบตาลงเล็กน้อย “ไม่มีอะไร”

โม่เจ้าประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าตี้ฝูอีดูออกจริงหรือว่าแค่เดาสุ่มไปเรื่อย เขายืนที่เดิมอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนสะบัดชายเสื้อเขย่า

ตรวนสลายวิญญาณบนตัวตี้ฝูอีจนเสียงดังเซ็งแซ่ “พูดมาให้รู้เรื่อง!”

ตี้ฝูอีเหงื่อออกหน้าผากอีกครา เอ่ยขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ “เรื่องนี้ยังต้องให้ข้าพูดอีกหรือ ร่างกายของเจ้าเอง เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร?”

“เจ้าเข้าใจวิชาแพทย์ ?” โม่เจ้าจ้องมองเขา มีน้อยคนนักที่รู้เรื่องทักษะการแพทย์ของตี้ฝูอี โม่เจ้าก็ไม่รู้ในจุดนี้

ตี้ฝูอีกลับไม่ปิดบัง “พอเข้าใจบ้างเล็กน้อย”

โม่เจ้าชะงักไปครู่หนึ่ง “เช่นนั้น เจ้าว่าข้ามีโรคแอบแฝงอันใด?”

ตี้ฝูอีไม่ได้ตอบไปตรงๆ “ร่างกายนี้ของเจ้าขัดต่อธรรมชาติยิ่งนัก แรกเริ่มก็มีพลังวิญญาณขั้นเก้า ช่างน่ายินดียิ่ง”

โม่เจ้าเลิกคิ้วมองเขา “แล้วอย่างไร?”

“ไม่แล้วอย่างไร ยินดีกับเจ้าด้วยที่ฝึกวิชาสำเร็จ”

โม่เจ้ารู้สึกว่าคำพูดของตี้ฝูอีมีอะไรมากกว่านั้น แต่กลับไม่รู้ว่ามีสิ่งใดผิดแปลกไป ใจค่อนข้างร้อนรน “พูดออกมาให้รู้เรื่อง!”

ตี้ฝูอีหลับตาลง “นี่ก็รู้เรื่องที่สุดแล้ว”

โม่เจ้ารู้สึกว่าตี้ฝูอีเหมือนจะมองบางอย่างออก ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้พูด แต่โม่เจ้าเองก็ไม่อยากถามอันใดต่อ อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าสรรเสริญเท่าใด ที่มาคราวนี้เพราะเขาเห็นตอนที่กู้ซีจิ่วมาจากจอสังเกตุการณ์

ความจริงแล้ว อยากมาดูว่ากู้ซีจิ่วจะหลงกลจริงหรือไม่ การปฏิบัติตัวของกู้ซีจิ่วช่างน่าชมเชย นางจำอะไรไม่ได้สักอย่างจริงๆ

ตอนที่กู้ซีจิ่วเพิ่งฟื้นคืนชีพจากร่างโคลนนิ่งนี้ ถึงแม้จะลืมเรื่องราวชาตินี้กับตี้ฝูอีไปแล้ว ทว่ายังคงเฉลียวฉลาดเกินไป ซ้ำยังควบคุมได้ยาก และต่อให้นางไม่มีความทรงจำของชาตินี้ นางก็ไม่มีความคิดที่จะชอบเขา ทำให้โม่เจ้าค่อนข้างรำคาญใจ บวกกับหลายวันก่อนหน้าเขาเอาชีวิตของนางไปข่มขู่ตี้ฝูอี ตอนนั้นกู้ซีจิ่วครึ่งหลับครึ่งตื่น โม่เจ้าไม่มั่นใจว่าแท้จริงแล้วนางได้ยินหรือไม่ หากได้ยินเข้า คงเกิดเป็นปมในใจและคงทำใจรักเขายาก

ดังนั้น หลังจากที่เขานำตัวกู้ซีจิ่วกลับมาอีกครั้ง จึงให้หลงฟั่นปรุงโอสถเพิ่มเพื่อลบความทรงจำของนางจนหมดสิ้น ทำให้นางใสซื่อบริสุทธิ์ดั่งผ้าขาวผืนหนึ่ง เขาอยากจะหล่อหลอมให้นางมีลักษณะนิสัยเช่นไร ก็หล่อหลอมให้นางมีลักษณะนิสัยเช่นนั้น การปรับตัวดีเยี่ยม สามารถทำให้มีลักษณะนิสัย ตามที่เขาต้องการได้อย่างสมบูรณ์

เพียงแต่คาดไม่ถึง ความทรงจำของนางถูกลบไปหมดแล้วก็จริง แต่นางกลับกลายเป็นคนโง่เขลา มีสติปัญญาราวเด็กแปดเก้าขวบ เขาจึงไม่รู้ว่าควรยินดีหรือเป็นกังวล

เดิมทีเขาเป็นกังวลแทนกู้ซีจิ่วแต่หลังจากรู้สภาพร่างกายของตนก็เริ่มเป็นกังวลเรื่องของตัวเองแล้ว…

เมื่อสักครู่ที่เขาปรากฏตัวก็เพื่อที่จะยั่วยุตี้ฝูอี คาดไม่ถึงว่ากลับถูกฝ่ายตรงข้ามยั่วยุแทน ทำให้เขายิ่งเหมือนเป็นตัวตลก เขาเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งยังยั่วโมโหตี้ฝูอีไปสองสามประโยค แต่ฝ่ายตรงข้ามยิ้มเยาะเขาดังดูละครเรื่องหนึ่ง นี่ทำให้เขาไม่ใช่แค่หงุดหงิดใจธรรมดา จึงสะบัดแขนเสื้อหัน กายเดินจากไป

ตี้ฝูอีมองตามด้านหลังเขา ยกยิ้มมุมปากเย้ยหยัน ร่างโคลนนิ่งนี้ของหลงฟั่นดูเหมือนจะล้มเหลวแล้ว ถึงได้เป็นร่างที่เสื่อมสมรรถภาพเช่นนี้

ทำอะไรตามใจปรารถนา? เฮอะๆ!

ตี้ฝูอีหลุบตาลงเล็กน้อย และนอนหลับไปอีกครั้ง

…..

ร่างโคลนนิ่งนี้ของโม่เจ้าสร้างขึ้นมาด้วยความยากลำบาก กล่าวได้ว่าเป็นความพยายามที่หลงฟั่นสั่งสมมานานนับสิบปี ต่อให้เขาสร้างขึ้นใหม่อีกครั้ง ก็ต้องใช้เวลาอีกกว่าสิบปีถึงจะสร้างออกมาได้