บทที่ 1176 มรสุมพิธีสมรส 3
“สอง คำนับฟ้าดิน…”
เนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างเป็นบุตรที่ไร้บิดามารดา ดังนั้นสองคำนับพ่อแม่ในที่นี้จึงยังคงเป็นการคำนับฟ้าดิน
ส่วนหลงฟั่น ถึงแม้เขาจะเป็นผู้สร้างกู้ซีจิ่วขึ้นมา อย่างไรเสียก็เป็นลูกน้องของโม่เจ้า โม่เจ้าย่อมไม่ยอมรับเขาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่…
กู้ซีจิ่วคำนับตามอย่างเชื่อฟังโดยตลอด เธอไม่ค่อยคุ้นชินกับการสวมใส่กระโปรงแบบนี้ เมื่อหมุนตัวมักสะดุดอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ผู้คนโดยรอบหัวร่อกันไม่หยุดหย่อน แม้แต่ผู้บรรเลงพิณนางนั้นยังอดยิ้มไม่ได้
โม่เจ้า เกรงว่านางจะสะดุดล้มลงไปตอนกราบไหว้ฟ้าดิน จึงคอยระวังนาง เตรียมพร้อมคอยรับหญิงงามไว้ตลอดเวลา อาจเพราะนางได้รับยามากเกินไป หลังจากสูญเสียความทรงจำการทรงตัวของนางจึงไม่ค่อยดีนัก ช่วงนี้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ โม่เจ้าตัดสินใจแล้วว่ารอให้เสร็จสิ้นพิธีเรียบร้อยแล้ว เขาไม่เพียงแต่จะหยุดยาทุกชนิดที่ให้นาง อีกทั้งยังต้องให้หลงฟั่นทำให้นางฟื้นฟูกลับมาเป็นสภาพปกติให้ได้
เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้นางฟื้นฟูความทรงจำทั้งหมดได้ ก็แต่งงานกับตัวเขาโม่เจ้าไปแล้ว ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก บางทีอาจถึงขั้นมีครรภ์แล้วก็เป็นได้ นางทำได้เพียงยอมรับในโชคชะตาเท่านั้น…
“บ่าวสาวคำนับกันและกัน…” ในที่สุดผู้ดำเนินพิธีก็ส่งเสียงตะโกน สุ้มเสียงนี้ดังก้องกังวานเป็นพิเศษ ทำให้เสียงพิณของนักพิณนางนั้นดังตามขึ้น ไปอีกระดับ!
กู้ซีจิ่วกับโม่เจ้ายืนหันหน้าเข้าหากัน ขอเพียงคำนับซึ่งกันและกัน ก็เป็นอันเสร็จสิ้นพิธี ทั้งสองจะกลายเป็นสามีภรรยาอย่างเป็นทางการ วันข้างหน้าถึงแม้จะไม่ได้ร่วมอภิรมย์ใดๆ แต่กู้ซีจิ่วก็ทำได้เพียงเป็นภรรยาของตัวเขาโม่เจ้า
โม่เจ้าทอดถอนใจเบาๆ โค้งคำนับหลังจากเสียงตะโกน กลับรู้สึกชาบริเวณหัวเข่าขึ้นมาในทันใด ราวกับถูกตัวต่อต่อยเข้า เขาซวนเซเล็กน้อย!
กู้ซีจิ่วที่อยู่เบื้องหน้า ยื่นมือไปประคองเขา แต่ไม่อาจประคองเขาได้รวดเร็วนัก ซํ้ายังสะดุดชายกระโปรงตัวเองอีก ไม่ทันได้คว้าโม่เจ้า ตัวนางเองกลับโผเข้าสู่อ้อมกอดของโม่เจ้าเสียแล้ว …
นางกระโจนเข้าไปอย่างรุนแรง หัวเข่าของโม่เจ้ารู้สึกชาวาบขึ้นมาอีกครั้ง ถูกผลักล้มหงายโดยไม่ทันตั้งตัว ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นยืนให้มั่นคง หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมาฉับพลัน!
ดั่งถูกเหล็กแหลมแทงเข้ามาอย่างจัง…
ทันใดนั้น ดวงตาเขาเบิกโพลง ยื่นมือดันคนในอ้อมกอดออก!
เขาเป็นถึงมารสวรรค์ กลับถูกวางแผนลอบทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมเป็นที่สุด หากฝ่ามือนี้ได้ผล กู้ซีจิ่วผู้มีเสน่ห์น่าหลงใหลในอ้อมกอดจะถูกเขาขยี้จนแหลกเป็นจุณ…
“เปรี้ยง!” เงาคนพาดผ่านด้านหน้าราวสายฟ้าฟาด ยับยั้งฝ่ามือของเขาไว้!
สองฝ่ามือปะทะกัน พละกำลังของทั้งสองไม่น้อย เสียงปะทะดังจนทำให้คนใจหายใจควํ่า ประหนึ่งอัสนีบาตกลางทุ่งกว้างอันเวิ้งว้าง สั่นสะเทือนโสตประสาทของฝูงชน…
โม่เจ้าไม่เพียงใบหูดังหึ่งๆ ฝ่ามือของเขาก็เจ็บปวดยิ่งนัก เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เล่นตามหลักปกติ ฝ่ายตรงข้ามมีของบางสิ่งในฝ่ามือซึ่งเจาะทะลวงฝ่ามือของโม่เจ้าในทันใด!
ยิ่งไปกว่านั้นคือกู้ซีจิ่วที่อยู่ในอ้อมกอดก็จู่โจมเขาอีกหนึ่งฝ่ามือในเวลาเดียวกัน ซัดเข้าไปตรงหัวใจที่ถูกทิ่มแทง!
เขาเจ็บปวดจนดวงตาทั้งสองพลันพร่ามัว ถอยออกไปเจ็ดแปดก้าวติดกัน ส่วนกู้ซีจิ่วใช้พลังฝ่ามือนั้นหลบจากเงื้อมมือเขา ร่างกายพลันล่าถอยไป…
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วมาก!
เร็วจนทำให้คนในงานต่างแข็งทื่อกันไปหมด…
รอจนฝูงชนที่สับสนมึนงงแยกแยะออกได้ว่าใครเป็นใคร ทุกสิ่งทุกอย่างก็กระจ่างสายตาแล้ว
กู้ซีจิ่วในชุดแต่งงานสีแดงชาดยืนอยู่ไม่ไกล แต่ตี้ฝูอีซึ่งเดิมทีถูกตรึงไว้บนเก้าอี้กลับยืนอาภรณ์พลิ้วปลิวไสวอยู่ข้างกาย ปกป้องนางไว้อยู่ด้านหลัง อย่างเงียบเชียบ ยังคงไม่ลืมตำหนิไปว่า “เจ้าทำเสี่ยงเกินไปแล้ว!”
กู้ซีจิ่วกระตุกริมฝีปากยิ้ม “ไม่เข้าถํ้าเสือมีหรือจะได้ลูกเสือ หากไม่เสี่ยงจะลอบทำร้ายเขาได้อย่างไร?”