บทที่ 1188 หมากของตี้ฝูอี

ห้องโถงนี้มีประตูใหญ่บานนี้บานเดียว ที่เหลือล้วนเป็นกำแพงหยกเขียวที่กันไฟได้ประเภทนั้น นอกกำแพงคือลาวาที่สามารถเผาไหม้ทุกสิ่งได้

ไร้หนทางหลบหนี อีกทั้งทุกคนถูกพิษประหลาดไม่อาจใช้พลังวิญญาณได้ คนของวังใต้ดินมีมากว่าแล้วอย่างไรเล่า?

มิใช่ลูกไก่น้อยที่ปล่อยให้คนๆ หนึ่งเชือดเอาได้หรอกหรือ?

คนเหล่านี้ผู้ใดก็ไม่คาดคิดว่าพิธีสมรสที่เดิมทีรื่นเริงคึกคักจะแปรเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ไปได้ ก่อนหน้านี้พวกเขายังเยาะเย้ยถากถางทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายอยู่เลย มองคนรักตัวน้อยของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแต่งให้แก่ท่านเจ้าของพวกเขา คิดจะชมเรื่องครื้นเครงของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ให้ถึงที่สุด ต่อมากลับพลิกผันจนมาถึงจุดนี้ พวกเขาก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว ถึงขั้นที่การคาดหวังให้ไว้ชีวิตพวกเขาก็เป็นเรื่องที่ฝันสูงเกินไป ทุกคนสิ้นหวังจนหน้าถอดสีไปหมด สายตานับไม่ถ้วนมองไปทางโม่เจ้า และบางคนก็มองหาผู้อาวุโสหลงตามสัญชาตญาณ…

ไม่ว่าด้านวิชาแพทย์หรือด้านวิชาพิษ ผู้อาวุโสหลงล้วนเป็นเลิศทั้งสิ้น ปกติแล้วขอเพียงมีเขาอยู่ คนเหล่านี้จะไม่กังวลที่ถูกพิษเลย เนื่องจากผู้อาวุโสหลงสามารถสามารถตรวจจับพิษทุกชนิดได้ล่วงหน้า ทำให้พวกเขาไม่ถึงขั้นหลงกลเข้าเต็มเปา แต่ตอนนี้พวกเขาถูกพิษกันหมดแล้วเหตุใดผู้อาวุโสหลงถึงมองไม่ออกล่วงหน้าเล่า?

หรือว่าหลงฟั่นก็เป็นคนของตี้ฝูอีเหมือนกัน?

“ผู้อาวุโสหลงหายไปแล้ว!”

“อ๋า ใช่ เขาหายไปได้อย่างไร?!” ฝูงชนโวยวายขึ้นมา

เนื่องจากห้องโถงมีผู้คนมากมายเกินไปจริงๆ ซํ้ายังปะปนกันอยู่ตลอด สุดท้ายแล้วคนเหล่านี้จึงมองไม่เห็นเช่นกันว่าหลงฟั่นจากไปตั้งแต่ตอนไหน

กู้ซีจิ่วก็ขมวดคิ้วเช่นกัน หลงฟั่นก็เป็นภัยร้ายแรงเหมือนกัน ถ้าหากเขาหนีไปได้…

ตูเหมือนตี้ฝูอีจะสัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ จึงบีบมือเธอเบาๆ กล่าวว่า “วางใจเถอะ เขาหนีไม่รอดหรอก”

เขาเพิ่งกล่าวประโยคนี้จบ ด้านนอกก็มีเสียงเอะอะต่อสู้แว่วเข้ามา เห็นได้ชัดเจนยิ่งนักว่าด้านนอกก็มีคนของตี้ฝูอีจัดวางไว้เช่นกัน น่าจะปะทะกับหลงฟั่นที่อาศัยจังหวะชุลมุนวุ่นวายหนีออกไปแล้ว…

ตี้ฝูอีส่งสัญญาณให้มู่เฟิง มู่เฟิงจึงรีบลากมู่อวิ๋นออกไปจับกุมคนทันที

ตี้ฝูอีมองโม่เจ้าที่ยืนหลุบตาอยู่ตรงนั้น หยักยิ้มแวบหนึ่ง “โม่เจ้า เจ้าควรเรียกขานข้าว่าท่านปู่มิใช่หรือ?”

โม่เจ้าเชิดหน้ายิ้มแวบหนึ่ง “ฝันไปเถอะ!”

เรือนกายพุ่งทะยานขึ้นในทันใด ซัดฝ่ามือ ใส่หลังคาห้องโถงเสียงดังตูม…

สีหน้าของของทุกคนในห้องโถงแทบจะแปรเปลี่ยนไปทั้งสิ้น!

เหนือหลังคานี้คือลาวาเดือดพล่าน ถ้าหากถล่มลงมา ลาวาจะหลั่งไหลเข้ามาทันที เมื่อถึงยามนั้นทุกคนจะจบสิ้นกันหมด คนทั้งหลายอุทานด้วยความตกใจ “อย่านะ!”

“ไม่!”

แต่โม่เจ้าลงมือเร็วเกินไป ฝูงชนขัดขวางไว้ไม่ทัน ฝ่ามือนี้ของเขาทรงพลัง จนซัดขุนเขาถล่มได้ นับประสาอะไรกับการซัดหยกประเภทนี้ให้แตก ต่อให้มีกายาทองก็สามารถถูกฝ่ามือของเขาซัดจนปลิวได้…

เกิดเสียง ‘ปัง!’ ดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น ทำให้ผู้คุ้มกันของวังใต้ดินทั้งหมดที่ถูกพิษตัวสั่นสะท้าน บางส่วนที่วรยุทธ์อ่อนด้อยก็กระอักเลือดออกมาทันที

โม่เจ้ายังนึกว่าฝ่ามือที่ตนซัดออกไปสุดกำลังจะทำให้หลังคาถล่มลงมาอย่างสมบูรณ์ทุกคนจะตกตายไปพร้อมกันหมด นึกไม่ถึงว่าเมื่อเขาซัดฝ่ามือนี้ออกไป บนหลังคาหยกเขียวจะมีเขตแดนสีขาวสายหนึ่งวาบออกมา ฝ่ามืออันทรงอานุภาพของเขาเพียงสั่นสะเทือนเขตแดนนั้น หลังคาหยกเขียวนั้นไม่ปรากฏแม้แต่รอยร้าวด้วยซํ้า

โม่เจ้าตะลึง เขาคาดไม่ถึงว่าหลังคาห้องโถงนี้จะมีเขตแดนเช่นนี้อยู่ด้วย สายตาหันเหไปที่ตี้ฝูอีทันที เส้นเลือดฝอยในตาแทบจะแตกซ่าน “เจ้าติดตั้งกลไกเขตแดนไว้ที่นี่ด้วยหรือ?”

ตี้ฝูอีตอบกลับเขาเพียงสองคำ “เหลวไหล!”

โม่เจ้ากำมือแน่นจนเกิดเสียงดังกร็อบๆ “เมื่อพิจารณาดูแล้วสำหรับเจ้าอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น!”

จวบจนยามนี้ทุกคนในที่เกิดถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองอีกครั้ง นึกแล้วหวาดผวากันแทบทุกคน คนที่ตี้ฝูอีพาเข้ามายังดีหน่อย คนเหล่านี้ล้วนเป็นอัจฉริยะผู้เลิศลํ้าทั้งสิ้น ต่อให้ลาวาทะลักเข้ามา พวกเขาก็สามารถหลบหนีออกจากห้องโถงนี้ได้ทันกาล