บทที่ 1197 ตรวจร่างกายให้เจ้า
กู้ซีจิ่วย่อมอยากสลับคืนอยู่แล้ว อย่างไรเสียร่างนี้ก็เป็นสิ่งที่หลงฟั่นสร้างขึ้น อีกทั้งดูเหมือนจะมีอุปกรณ์บอกตำแหน่งติดตั้งอยู่ด้วย!
เมื่อนึกถึงอุปกรณ์บอกตำแหน่ง กู้ซีจิ่วก็แทบจะนั่งไม่ติดแล้ว “นี่พวกเราจะไปไหนกัน?”
“กลับวัง”
“กลับวังที่เป็นความลับของท่านน่ะหรือ? ไม่ได้นะ! ข้าไปที่นั่นไม่ได้!”
ตี้ฝูอีเลิกคิ้วมองเธอ ถอนหายใจแล้วเอ่ยถาม “ยังโกรธข้าอยู่หรือ?”
กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่ได้โกรธ ข้าพูดจริงๆ ไปที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์กันเถอะ ที่นั่นค่อนข้างปลอดภัย…”
“ที่นั่นของข้าปลอดภัยกว่า” ตี้ฝูอีเอ่ยขัดเธอ “ซีจิ่ว ที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์เจ้าเรียนวรยุทธ์ไปพอสมควรแล้ว ไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตามข้ากลับไปที่วังเถอะ”
“ในร่างข้ามีอุปกรณ์บอกตำแหน่งอยู่ ถ้ากลับไปที่นั่นกับท่านจะเป็นการเผยฐานลับของท่านได้ง่ายดายยิ่ง!” ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็เอ่ยประเด็นสำคัญออกมาแล้ว
ตี้ฝูอีตบตำแหน่งข้างตัวเบาๆ “มานี่!”
สาวน้อยคนนี้ตั้งแต่ขึ้นรถมาก็นั่งอยู่ตรงข้ามเขา เว้นระยะห่างจากเขาครึ่งเมตรเต็มๆ ทำให้เขาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ทำไม?” กู้ซีจิ่วไม่ขยับ
“ตรวจร่างกายให้เจ้า” ตี้ฝูอียิ้มมิเชิงยิ้ม “มานี่!”
ประโยคนี้ค่อนข้างมีเลศนัยอยู่บ้าง กู้ซีจิ่วไม่หลงกลเขา ยื่นข้อมือตนให้เขาแทน “ต้องจับชีพจรรึ? แบบนี้สะดวกกว่า”
ตี้ฝูอีไม่พูดอะไร เขาเคลื่อนไหวทันที จับข้อมือเธอไว้แล้วรั้งเข้าสู่อ้อมแขน!
ด้วยเหตุนี้เขาจึงโผเข้าทับร่างของกู้ซีจิ่ว!
เกิดเสียงดัง ‘ตุบ!’ ตี้ฝูอีทำให้เธอกระแทกถูกผนังห้องโดยสาร ท้ายทอยของกู้ซีจิ่วแนบชิดสนิทกับผนังห้องโดยสาร
กู้ซีจิ่วมองคนที่ทับอยู่บนร่างตน ทึ่มทื่อไปชั่วขณะ!
กัดฟันกล่าว “ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย เจ้าเล่นนอกกติกาเกินไปแล้วนะ!”
เมื่อครู่ยามที่ตี้ฝูอีรั้งตัวเธอ เธอชักมือกลับตามสัญชาตญาณทันที เธอคิดว่าด้วยความสามารถของตี้ฝูอี หนนี้ตนคงชักกลับมาไม่ได้ยังคงถูกดึงเข้า สู่อ้อมอกของเขาเช่นเดิม กลับนึกไม่ถึงว่าเธอแค่ชักกลับตามสัญชาตญาณโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น ไม่น่าเชื่อว่าจะลากเขาเข้ามาด้วย ซ้ำยังทับเธออย่างหนาแน่นด้วย!
ฮือๆ เจ็บท้ายทอยจัง!
ไม่รู้ว่าจะปูดหรือเปล่า…
ตี้ฝูอีหลุบตามองเธอที่ใต้ร่าง สีหน้าไร้เดียงสา “ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
กู้ซีจิ่วอยากถีบเขานัก!
เรี่ยวแรงของเขาเหนือกว่าเธอมาก ซ้ำเธอยังออกแรงจริงๆ ไม่ได้แล้วเขาจะถูกลากเข้ามาง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?
เจ้าคนผู้นี้หาประโยชน์ใส่ตัว!
ตี้ฝูอีหลุบตามองนาง หัวเราะเบาๆ “เด็กน้อย เจ้าอยากให้ข้าอิงแอบแนบอกเจ้า ข้าย่อมตอบสนองต่อความปรารถนาของเจ้า…”
ดูเขาพูดเข้าเถอะ!
พูดเหมือนเธอเป็นสตรีเสเพลไม่มีผิด
กู้ซีจิ่วผลักเขา “เข้าข้างตัวเองให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ ข้าไม่ได้อยากให้ท่านมาอิงแอบแนบอกข้าเสียหน่อย…”
ยามที่ผลักมือของเขาออก จู่ๆ ก็รู้สึกว่าผิดปกติ เธอยื่นมือไปจับข้อมือของเขาทันที “มือท่านทำไมถึงเย็นขนาดนี้?”
มือเขาเย็นเฉียบ ต่างจากยามปกติเหลือเกิน
ตี้ฝูอีกลับผละจากร่างเธอลุกขึ้นเสีย “วันนี้ค่อนข้างหนาว”
คิดจะชักมือตนกลับ
กู้ซีจิ่วเม้มปากเน้น จับข้อมือเขาไว้ไม่ปล่อย ตี้ฝูอีจึงหยอกล้อนาง “ยังจะพูดอีกว่าไม่สนใจให้ข้าอิงแอบแนบอก จับข้าไว้แน่นถึงเพียงนี้…”
“ข้าจับชีพจรให้ท่าน!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา ใบหน้าเฉิดฉันมีสีหน้ากังวล “ท่านเงียบก่อน”
ตี้ฝูอีมองนางไม่ขยับ และไม่พูดอะไรอีกจริงๆ
วิชาแพทย์ของกู้ซีจิ่วก็เลิศลํ้ายิ่งนักเช่นกัน ฝีมือการจับชีพจรไม่ด้อยไปกว่าหลงซือเย่เลย ครั้งนี้หลังจากเธอกับตี้ฝูอีพบพานกันอีกครั้ง ก็เกินเรื่องมากมายขึ้นเป็นพรวน ถึงแม้จะตกระกำลำบากร่วมหัวจมท้ายด้วยกัน แต่เธอก็ไม่มีเวลาจับชีพจรตรวจอาการให้เขาเลย