บทที่ 1251 อันที่จริงแล้วต้องการครอบครองยิ่งนักจริงๆ!

กู้ซีจิ่วดึงแขนเสื้อเขาไว้ “ท่านหาทางคืนร่างเดิมให้ข้าได้หรือไม่? ข้ายังคงชอบร่างนั้นที่สุดจริงๆ ข้าไม่ได้คุยกับเสี่ยวชางมานานมากแล้ว มีเพียงข้าใช้ร่างนั้นถึงจะสื่อสารกับมันได้สะดวก…”

แววตาตี้ฝูอีมืดมนลงเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาทันทีแล้วเอ่ยว่า “เด็กโง่ ร่างในยามนี้ของเจ้าเหนือกว่าร่างนั้นมากแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก เจ้าดูสิรูปลักษณ์ของเจ้าในยามนี้สิถึงจะเข้ากับจิตวิญญาณเดิมของเจ้า เหมาะสมกับเจ้าแล้ว…”

กู้ซีจิ่วเม้มปากนิดๆ “แต่ข้าชอบร่างนั้น ร่างนั้นสิถึงจะเป็นร่างเดิมของข้าไม่ใช่หรือไง?”

ตี้ฝูอีเงียบไปครู่หนึ่ง แววตาที่มองเธอค่อนข้างลุ่มลึก “ซีจิ่ว อย่าได้ขุ่นเคืองที่ข้าพูดความจริง ร่างนั้นเคยเป็นของคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพ แล้วจะเป็นร่างของเจ้าได้อย่างไร?”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออกแล้ว เธอสูดหายใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง กล่าวอย่างทีเล่นทีจริง “ถึงอย่างไรข้าก็ลำบากลำบนฝึกฝนจนร่างบรรลุขั้นแปดนะ ยิ่งไปกว่านั้นคือคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพคนนั้นตายไปแล้ว ตามธรรมชาติแล้วร่างนั้นก็น่าจะตกเป็นของข้า…อีกอย่างท่านรักษามันไว้ดีขนาดนี้ หรือว่าท่านคิดจะส่งมอบให้ผู้อื่น?”

เห็นได้ชัดว่าตี้ฝูอีไม่อยากสนทนาหัวข้อนี้ “สิ่งที่เจ้าต้องฝึกฝนคือดวงวิญญาณของเจ้า เหตุใดจึงดื้อดึงยึดติดกับสังขารเล่า? ตอนนี้เจ้ายอดเยี่ยมมากแล้ว งดงามกว่าร่างเดิมด้วย…”

เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมอก จุมพิตปลายจมูกเธอเบาๆ ทีหนึ่ง “ข้ารู้สึกว่าเจ้าในยามนี้ดึงดูดข้ามากกว่าเดิม…”

แล้วหัวเราะอยู่ริมหูเธอคราหนึ่ง “เด็กน้อย ตอนนี้ข้าตั้งตารอพิธีวิวาห์ในอีกสิบวันให้หลังยิ่งนัก…อยากไปดูห้องหอนั้นกับข้าหน่อยหรือไม่?”

ลมหายใจเขาร้อนผ่าว ทว่าหัวใจกู้ซีจิ่วกลับหนาวเหน็บ เธอผลักเขาออกทันที “เหลวไหล!”

ตี้ฝูอีหัวเราะแล้ว “ดูห้องหอก็เหลวไหลหรือ? ห้องหอนั้นข้าตกแต่งด้วยตัวเองเลยนะ เจ้าเห็นแล้วต้องพอใจแน่นอน! เป็นยังไง? อยากดูขึ้นมาหรือยัง?”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ดูห้องหอล่วงหน้าคงไม่ดีกระมัง? จะขาดความน่าตื่นเต้นไป…”

เธอไม่อยากไปดู เธอกลัวว่าถ้าเธอเห็นแล้ว จะลุ่มหลงอยู่ด้านในหักใจจากไปไม่ลง

ตี้ฝูอีไม่สงสัยอะไร รู้สึกว่านางพูดจามีเหตุผล จึงไม่ฝืนบังคับนางอีก

ทั้งสองคนเดินไปด้วยกันอีกพักหนึ่ง กู้ซีจิ่วก็นั่งลงบนขั้นบันไดศิลาเขียวอื๋อๆ “พักหน่อยเถอะ เท้าเป็นเหน็บบ้างแล้ว”

ตี้ฝูอีมองแพขนตายาวงอนของนาง นึกขำขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ สาวน้อยผู้ไล่ตามความหวานแหวว คนที่พลังวิญญาณบรรลุขั้นแปดแล้วแบบนางจะเดินลงเขาจนเท้าเป็นเหน็บได้อย่างไร?

เขานั่งยองๆ ลงไป “เท้าข้างไหนล่ะที่เป็นเหน็บ? มา ข้าจะนวดให้”

นํ้าเสียงที่อ่อนโยน ทำให้โพรงจมูกของกู้ซีจิ่วแสบร้อนขึ้นมา รู้สึกว่าอยากโผเข้าสู่อ้อมอกของเขาขึ้นมาอีกวูบหนึ่ง แต่เธอทำได้เพียงยื่นเท้าทั้งสองข้างไปหา “เป็นเหน็บทั้งคู่เลย”

ตี้ฝูอีจึงนั่งลงข้างกายนางเสียเลย โอบเท้าทั้งสองข้างของนางมาวางไว้บนตัก ถอดถุงเท้ารองเท้าของนางออก แล้วนวดเท้าให้นาง

รูปเท้าของนางยอดเยี่ยมนัก เท้าโค้งงอนดั่งจันทร์เสี้ยว ผิวพรรณเรียบเนียนเกลี้ยงเกลา ผิวหนังเย็นเฉียบ เล็บเท้ามันเงาอมชมพู นี่นางเจตนาดึงดูดเขาอยู่หรือ?

อยากให้เขาครอบครองนางก่อนถึงเวลาหรือไง?

อันที่จริงแล้ว เขาต้องการครอบครองยิ่งนักจริงๆ!

เขาทำตามใจตนมาทั้งชีวิต แต่ในเรื่องนี้เขาต้องการความสมบูรณ์แบบ

ยามที่ส่งตัวเข้าเรือนหอ จารึกนามบนป้ายทอง[1] ถือเป็นสองความสุขที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตคนเรา เขาไม่สนใจการจารึกนามบนป้ายทอง ตอนนี้ความรื่นรมย์เพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือคืนเข้าหอ…

เขาสูดหายใจเล็กน้อย ระงับจิตใจที่เตลิดเปิดเปิงของตน เหลืออีกสิบวัน เขารอได้!

เขาตั้งใจนวดเท้าให้นาง ทักษะการนวดยังคงเป็นมืออาชีพยิ่งนัก กระแสอบอุ่นสายหนึ่งซึมเข้าสู่ฝ่าเท้าเธอ คล้ายจะสามารถไหลไปตามเส้นลมปราณแทรกซึมเข้าสู่หัวใจคนได้

จันทร์เสี้ยวบนนภาปานคมเคียว ดวงดาวสุกสกาวปานนํ้าค้างแข็ง ในสมองของกู้ซีจิ่วมีเนื้อเพลงสองประโยคผุดขึ้นมา “ราตรีสวยสด ผู้คนงดงาม…”