บทที่ 1324 ร่วมเรียงเคียงหมอน 5
หลัวจั่นอวี่กระชับหมัดไว้ใต้แขนเสื้อ “สิ่งที่ข้าต้องการจะบอกก็คือไม่ว่าฐานะของท่านสูงส่งแค่ไหน แต่ในใจของข้า ท่านสู้ไม่ได้แม้แต่ปลายก้อยของน้องสาว ข้าจะไม่ยอมให้ท่านมาข่มเหงนาง ใช้ความชมชอบกักขังนาง ให้นางมีชีวิตอยู่ไม่สู้ยอมตาย…”
ตี้ฝูอีเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าคงไม่ได้มองข้าเป็นบิดาเจ้าไปแล้วกระมัง?”
หลัวจั่นอวี่นิ่งอึ้ง
ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายท่านนี้พูดจาน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก ทำให้หลัวจั่นอวี่ที่สุภาพเรียบร้อยอยากอัดเข้าให้สักกำปั้น เขารู้สึกหงุดหงิดใจจริงๆ กู้ซีจิ่วอดนอนตั้งสี่วันสี่คืน เหตุใดเขาจึงได้นอนหลับสบายเล่า?
เขาฝันร้ายมาตลอด ไม่ฝันว่ากู้ซีจิ่วฆ่าตัวตายเพราะความรัก ก็ฝันว่านางร้องไห้หวาดผวาท่ามกลางสายฝน…ทำให้เขาตกใจตื่นอยู่บ่อยครั้ง เมื่อตื่นขึ้นมาก็รีบวิ่งมาดูน้องสาว และถือโอกาสมาดูว่าตี้ฝูอีตายไปหรือยัง …
ยามนี้ไม่ง่ายเลยกว่าที่ตี้ฝูอีจะฟื้นขึ้นมา ดูจากความตื่นตัวของเขาก็ไม่น่าจะตายแล้ว เขาไม่ตาย น้องสาวก็ไม่มีทางเกิดเหตุอันใด หลัวจั่นอวี่จึงยังคงโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่เขาเกรงว่าน้องสาวของตนจะเดินซ้ำรอยเดิมของแม่ ยามแม่ทุกข์ทรมาน ตอนนั้นเขายังเด็ก ไม่อาจปกป้องคนที่รักได้ ทำได้เพียงมองแม่เศร้าโศกเสียใจหมดอาลัยตายอยากวันแล้ววันเล่า จนในที่สุดก็ก้าวสู่เส้นทางแห่งความตาย
ตอนนี้เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เป็นชายชาตรีที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ย่อมต้องปกป้องน้องสาวรอบด้าน ไม่ให้นางโดนรังแกได้อีก!
หลัวจั่นอวี่สูดลมหายใจเข้าเบาๆ ก่อนยิ้มเย้ยหยัน “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ข้าไม่สนใจว่าท่านมีฐานะอะไร ข้าไม่มีทางยอมให้ท่านรังแกน้องสาวข้า! วันหน้าข้าจะสืบหาความจริง ระหว่างท่านกับนางว่าเกิดอะไรขึ้น และจะดูว่าเสี่ยวจิ่วมีความคิดอย่างไร หากนางไม่มีใจให้กับท่านแล้ว ข้าจะไม่อนุญาตให้ท่านฝืนใจนางแม้แต่น้อย! ต่อให้นางยินยอมด้วยตัวเอง ข้าก็จำต้องไตร่ตรองดูให้ดี เพื่อป้องกันไม่ให้นางถูกท่านหลอกหลวง!”
ตี้ฝูอีกล่าวอันใดไม่ออก เจ้าเด็กนี่ใจกล้าอย่างชายชาตรีอยู่บ้าง เข้าข้างคนของตัวเองยิ่งนัก…
“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ฝืนใจนาง” นํ้าเสียงของตี้ฝูอีเรียบเฉย “ข้าจะให้นางเลือกเอง!”
หลัวจั่นอวี่ไม่เชื่อเขา สิ่งที่เขาได้ยินตอนเด็กคือทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายลึกลับเอย สูงส่งเอย แต่เมื่ออยู่ที่นี่กลับได้ยินผู้คนพูดถึงทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแล้ว เกลียดจนขบกัดฟัน บอกว่าเขาหน้าเนื้อใจเสือประหนึ่งสุนัขจิ้งจอก วิธีการแปลกประหลาด โหดร้ายและไร้ซึ่งความปรานี ถึงแม้จะเป็นหัวหน้าสานุศิษย์สวรรค์ทั้งห้า แต่อีกสี่คนล้วนถูกเขาเล่นงานอย่างโหดร้าย…
กล่าวโดยสรุป สิ่งที่เขาได้ยินมาทั้งหมดเป็นข่าวเชิงลบของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย หากไม่ใช่เพราะกู้ซีจิ่วใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ หลัวจั่นอวี่ไม่คิดจะช่วยเหลือแม้แต่น้อย ยามนี้สถานที่แห่งนี้เป็นอาณาเขตของเขา ต่อให้ตี้ฝูอีเคยเป็นมังกรที่แข็งแกร่งตัวหนึ่ง ทว่าก็ไม่อาจทำร้ายงูเจ้าถิ่นอย่างเขาได้ยิ่งไปกว่านั้น สภาพของตี้ฝูอีตอนนี้ก็ไม่นับว่าเป็นมังกรที่แข็งแกร่งแล้ว เพียงแค่ออกแรงนิดเดียวก็สามารถปลิดชีพเขาได้!
ดังนั้น หลัวจั่นอวี่จึงพูดจาอย่างไม่เกรงใจนัก “จำคำนี้ของท่านเอาไว้ ข้าจะคอยดู! ถึงแม้เสี่ยวจิ่วจะมึนงงไปชั่วขณะเพราะความรู้สึก แต่ข้าไม่ใช่! หากท่านกล้าทำเรื่องที่ผิดต่อนางแม้เพียงน้อย ข้าก็มีวิธีจัดการท่านได้!”
ช่างเป็นการข่มขู่ที่มีเอกลักษณ์ยิ่งนัก ตี้ฝูอีหัวเราะออกมา มองหลัวจั่นอวี่หัวจรดเท้าคราหนึ่ง “ตอนนั้นข้าคิดไม่ผิดที่ช่วยเจ้าไว้ มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ดี”
หลัวจั่นอวี่ตะลึงงัน ตอนนั้นเขาพลาดพลั้งบุกเข้ามาในป่าทมิฬ ถูกสัตว์ร้ายจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวจนบาดเจ็บสาหัส ซํ้ายังร่วงหล่นลงไปในแม่น้ำเย็นเยือกสายหนึ่ง เกือบถูกสัตว์ร้ายในแม่น้ำกลืนกิน ในสถานการณ์คับขันมีลำแสงสายหนึ่งฉุดเขาขึ้นมาจากแม่นํ้า ตอนนั้นเขากึ่งหลับกึ่งตื่น รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ข้างกายทิ้งตำราไว้ให้เล่มหนึ่ง จากนั้นเมื่อเขาฟื้นขึ้นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว