บทที่ 1328 จะต้องทำจริงๆ แน่!
จะอย่างไรหลัวจั่นอวี่ก็นึกไม่ถึงเลย ตนเพียงออกไปจัดการธุระในหมู่บ้านพักเดียว ผลคือไป๋หลี่เช่อมมาร้องทุกข์ บอกว่านํ้าแกงปลาของตนถูกทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแย่งไป
หลัวจั่นอวี่ไม่กล้าเชื่อเลย เมื่อเขาวิ่งไปดูตี้ฝูอีที่ห้องพัก ตี้ฝูอีกลับไม่อยู่ในห้อง แต่ชามนํ้าแกงปลาชามนั้นกลับวางอยู่ที่นั่นจริงๆ เห็นได้ชัดเจนยิ่งว่านํ้าแกงปลาถูกท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายดื่มไปแล้ว…
อันที่จริงนํ้าแกงปลาไม่สำคัญเลย หลักๆ คือหลัวจั่นอวี่เกรงว่าตี้ฝูอีจะลากสังขารที่บาดเจ็บเช่นนี้ออกไปก่อเหตุเหนือความคาดหมายอันใดเข้า อย่างไรเสียผู้คนที่นี่ก็ค่อนข้างเป็นปฏิปักษ์กับเขาทั้งสิ้น หากไปในสถานที่ลับตาแล้ว ถูกลอบทำร้ายเข้า เขาก็ไม่มีวิธีอธิบายกับน้องสาวแล้ว!
หลัวจั่นอวี่รีบออกไปตามหารอบหนึ่ง ผลคือหาคนไม่พบ ในใจเขาร้อนรนนัก คงไม่เกิดอุบัติเหตุอันใดขึ้นกระมัง?!
เขาทราบว่ากู้ซีจิ่วออกไปเก็บสมุนไพร เพียงแต่ไม่ได้บอกตี้ฝูอีเท่านั้น หนึ่งคือเขารู้สึกว่าไม่จำเป็น สองคือท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ลวดลายมากนัก ถ้าเขาทราบไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมา ผลคือสุดท้ายเขาก็รู้เข้าจนได้!
หรือว่าเขาจะไปตามหากู้ซีจิ่วที่ภูเขาด้านหลังอีกแล้ว?
เวรเอ้ย ด้วยนิสัยพิเรนทร์ที่ไม่อาจอ้างอิงตามสามัญสำนึกได้ของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้จะต้องทำจริงๆ แน่!
หลัวจั่นอวี่รู้สึกเพียงว่าเส้นเลือดตรงหน้าผากดีดตุบๆ ขณะที่กำลังจะไปตามหาเจ้าหอยยักษ์ ให้มันติดตามร่องรอยของทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ นึกไม่ถึงว่าเพิ่งมาถึงก็พบกู้ซีจิ่วที่หน้าเรือนพอดี เงาร่างแวบขึ้นมาจากที่ไกลๆ กู้ซีจิ่วที่ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่าเอ่ยทัก “พี่ ทำไมท่านอยู่ที่นี่ล่ะ?”
หลัวจั่นอวี่ชะงักไป “ข้ามาหาเจ้าหอยยักษ์ของบ้านเจ้า”
“เจ้าตัวนั้นคงนอนอยู่ในบ้านกระมัง? ข้าจะไปเรียกมันออกมาให้ ใช่แล้ว ท่านหามันทำไม? อยากให้มันตามท่านไปล่าสัตว์หรือ? คํ่าขนาดนี้แล้ว …”
ใช่แล้ว คํ่ามากแล้ว สรุปแล้วท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นั้นวิ่งไปที่ใดกันแน่?
ทุกซอกหลืบในหมู่บ้านเขาเคยค้นหาจนทั่วแล้ว ไม่พบเงาของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายผู้นี้เลยสักนิด หลัวจั่นอวี่ชะงักไปอีกครั้ง
กู้ซีจิ่วมองอาการละล้าละลังของเขาออก ใจหายวาบทันที “พี่ ท่านมีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าใช่ไหม? หรือว่าอาการของเขาจะแย่ลงอีกแล้ว…”
หลัวจั่นอวี่ตัดสินใจบอก “อาการของเขาไม่ได้แย่ลง เพียงแต่เกิดเหตุเหนือความคาดหมายกับเขาเล็กน้อย”
“เหตุเหนือความคาดหมายอันใด?”
“เขาหายไป ข้าตามหาทั่วหมู่บ้านแล้ว ล้วนไม่พบเงาของเขาเลย ข้าสงสัยว่าเขาจะเข้าภูเขาไปตามหาเจ้า ดังนั้นจึงคิดจะให้เจ้าหอยยักษ์สืบหาร่องรอยดู”
สีหน้ากู้ซีจิ่วซีดลงเล็กน้อย เธอแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง “เขารู้ได้ยังไงว่าข้าเข้าเขาไปเก็บสมุนไพร?”
หลัวจั่นอวี่ถอนหายใจแล้วกล่าว “ไม่อาจโทษนํ้าแกงปลาชามนั้นได้…”
พลางเล่าเรื่องที่ไป๋หลี่เช่อถูกแย่งนํ้าแกงปลา
กู้ซีจิ่วเงียบงัน เธอนวดคลึงหว่างคิ้ว เขาโกรธแล้วใช่ไหม?
อันที่จริงเธอไม่ได้คิดจะหลบเลี่ยงเขาเลยจริงๆ อยากจะคุยกับเขาดีๆ แต่เมื่อนึกถึงว่าเขาบาดเจ็บสาหัสอยู่ คุยเรื่องบุญคุณความแค้นเหล่านั้นเห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสม ดังนั้นจึงไม่ได้ถามออกไปเลย คิดว่ารอให้เขาดีขึ้นแล้วค่อยคุยกันทีหลัง และบางทีอาจเป็นเพราะสัญชาตญาณของเธอต้องการหลีกเลี่ยงไปชั่วขณะ หวาดหวั่นว่าความจริงที่เขาพูดจะทำให้หัวใจเธอเกิดปม ดังนั้นรุ่งเช้าเธอจึงกำชับพี่ชายตัวเองให้ช่วยดูแลตี้ฝูอี ตัวเธอเองจะกลับไปนอนที่เรือนตนสักตื่นหนึ่ง หลับไปจนตะวันคล้อยไปทางทิศตะวันตก เมื่อตื่นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาคืออยากไปดูเขา แต่ตอนที่เดิน ผ่านเรือนพันสมานจู่ๆ ก็นึกถึงไป๋หลี่เช่อขึ้นได้ ดูเหมือนว่าเธอจะผ่าตัดให้ผู้อื่นไปแค่ครึ่งเดียว จากนั้นก็โยนอุปกรณ์ผ่าตัดทิ้งแล้วหนีไป…
ดังนั้นเธอจึงเบี่ยงฝีเท้า ไปเยี่ยมไป๋หลี่เช่อก่อน ผลคือพบว่าแขนของเขาอักเสบอย่างรุนแรง กำลังปวดจนหยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดเต็มหน้า ฝืนอดทนอยู่ตรงนั้น ท้ายที่สุดแล้วกู้ซีจิ่วยังค่อนข้างรู้สึกผิดกับเขาอยู่ ดังนั้นจึงตรวจสอบบาดแผลที่แขนเขาดู