บทที่ 190

เขาจงใจหาเรื่องใช่ไหม?

เห็นได้ชัดว่าตี้ฝูอีเพิ่งเคยเห็นทรงผมแบบนี้เป็นครั้งแรก จึงเพ่งพิศอยู่ครู่หนึ่ง คิดจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าว เขาละสายตามา “ตกสิ”

พลางส่งคันเบ็ดพร้อมเหยื่อล่อให้กู้ซีจิ่ว

กู้ซีจิ่วรับไว้เพียงคันเป็ดที่เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว ไม่มองเหยื่อล่อที่เขาส่งมาให้ละเอียดด้วยซ้ำ กล่าวเพียงว่า “ข้าจะหาเหยื่อล่อด้วยตัวเอง”

ตี้ฝูอีมองเหยื่อล่อในกล่องแก้วผลึกที่เป็นเนื้ออย่างดีสีชมพูอ่อน นัยน์ตาสาดแสงแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้กล่าวอะไร

เหยื่อล่อของเขาทำจากเนื้องูวิญญาณชนิดหนึ่ง เปี่ยมด้วยพลังวิญญาณ เป็นอาหารเลิศรสที่พวกสัตว์วิญญาณในจวนเขาชอบกิน

ของดีขนาดนี้ เแต่ปลาที่นี่กลับเย่อหยิ่งไม่ยอมแยแส ไม่แม้แต่จะงับเบ็ดสักคำ เด็กสาวผู้นี้จะสามารถหาเหยื่อพิเศษชนิดอื่นได้อีกหรือ?

กู้ซีจิ่วหันไปหันมาอยู่ริมฝั่ง หยิบกริชออกมาจากร่างตนแล้วเริ่มขุดดิน ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็หยิบไส้เดือนสีชมพูเรียวยาวตัวหนึ่งขึ้นมา บนร่างไส้เดือนตัวนั้นยังมีดินติดอยู่ด้วย กำลังดิ้นรนอย่างไม่ ยินยอมอยู่ในมือกู้ซีจิ่ว

“นี้คือเหยื่อของเจ้าหรือ?” ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว

เจ้าหนอนน้อยตัวนี้ทั้งสกปรกทั้งไม่มีคุณประโยชน์ และไม่มีพลังวิญญาณ ปลาจะชอบกินหรือ?

กู้ซีจิ่วตอบ อืม คำหนึ่ง นำไส้เดือนตัวนั้นไปล้างในน้ำ จากนั้นก็หั่นเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วน…

ตี้ฝูอีมองดูชิ้นเนื้อที่มีขนาดไม่เท่ากันเหล่านั้น มุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงสะบัดแขนเสื้อ แสงสีขาวสายหนึ่งห่อหุ้มชิ้นเนื้อเหล่านั้นไว้

กู้ซีจิ่วใจหายวาบ “ท่านทำอะไร?”

ไม่ใช่ว่าเขาคิดจะทำลายเหยื่อเธอทิ้งหรอกนะ?!

ตี้ฝูอีไม่ตอบ เพียงพยักเพยิดไปหางเหยื่อล่อกองนั้นของเธอ

กู้ซีจิ่วหันกลับไปมองเหยื่อล่อของตัวเองอีกครั้ง ทึ่มทื่อไปเล็กน้อย

ชิ้นเนื้อซึ่งแต่เดิมมีขนาดไม่เท่ากันถูกทำให้ขนาดเท่ากันหมด ไม่แตกต่างกันสักนิด! ทั้งยังราบเรียบเสมอกันยิ่งกว่าใช้เครื่องจักรตัดเสียอีก!

มุมปากกู้ซีจิ่วกระตุก “นี่…”

ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้เป็นโรคยํ้าคิดยํ้าทำใช่ไหม?!

เธอหั่นขนาดไม่เท่ากันแล้วจะตกปลาได้ไม่เหมือนกันหรือไง?!

เธอข่มอารมณ์เอาไว้ ไม่โต้เถียงกับเขา หันไปวุ่นวายกับการตกปลาแทน

กู้ซีจิ่วมือเท้าคล่องแคล่วยิ่งนัก เธอเงยหน้ามองดาวบนฟ้า จากนั้นก็เดินไปบนฝั่งหลายก้าว ตามหาเนินลาดชันที่สูงเล็กน้อย นำไข่มุกราตรีเม็ดหนึ่งผูกไว้ตรงปลายเบ็ด เกี่ยวเหยื่อ เหวี่ยงเบ็ด แล้วนั่งลง…

แสงไข่มุกราตรีไม่จ้าเกินไป อ่อนโยนมาก เปล่งแสงน้อยๆ เหนือน่านน้ำ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ผืนทะเสสาบจุดที่เธอหย่อนเบ็ดซึ่งเดิมทีสงบนิ่งกลับ มีคลื่นกระเพื่อม…

หว่างคิ้วตี้ฝูอีขยับเล็กน้อย ประกายแสงพาดผ่านดวงตา

มีปลามาชุมนุมจริงๆ ด้วย!

สายตาของเขาดีมาก ถึงแม้เบ็ดนั้นจะอยู่ใต้น้ำ แสงก็มืดสลัว แต่เขายังมองเห็นปลาหลายตัวที่ว่ายวนอยู่รอบเบ็ดนั้นอย่างลังเลใจได้ชัดเจน! แม้กระทั่งชนิดของปลาก็ยังเห็นชัด…

ฝานไปครู่หนึ่ง ปลาใหญ่ตัวหนึ่งงับเบ็ด สายเบ็ดจมลึกลงไปอย่างรวดเร็ว!

กู้ซีจิ่วนิ่งสนิท ไม่มีท่าทีจะสาวเบ็ดขึ้นมา

หรือเป็นเพราะสายเบ็ดอยู่ไกล สาวน้อยเลยไม่รู้สึกว่าปลางับเบ็ดแล้ว?

เขาคิดยังไม่ทันจบ ปลาใหญ่ตัวนั้นก็ดึงเบ็ดอีกครั้ง กู้ซีจิ่วยกแขนขึ้น พลิกข้อมือ ด้วยความชำนิชำนาญ ในที่สุดก็ตกปลาขึ้นมาได้

ปลาตัวใหญ่ดีดดิ้นอยู่บนผืนหญ้าอย่างไม่ยินยอม กู้ซีจิ่วจับมันไว้ ส่งให้ตี้ฝูอีที่อยู่เบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม “ชดใช้ปลาของท่าน”

นับตั้งแต่เธอหย่อนเบ็ดจนดึงตกปลาได้ ทั้งหมดใช้เวลาไปไม่ถึงครึ่งเค่อ!

ตี้ฝูอีไม่ได้รับไว้ เขามองดูบนมือเธอ “ปลาที่งับเป็ดของข้าก่อนหน้านี้เป็นปลาสนมเงิน ปลาที่คืนให้ตัวนี้เป็นปลาสารทเหลือง น่าเกลียดเกินไป ไม่เอา!”

กู้ซีจิ่วตะลึงงัน

เขาจงใจหาเรื่องใช่ไหม?

ปลาสนมเงินชื่อไพเราะ ดูดีแต่กินไม่ได้ รสชาติสดอร่อยสู้ปลาสารทเหลืองตัวนี้ไม่ได้เลยสักนิด!

ตกปลาก็เพื่อกิน ไม่ว่ามันจะน่าเกลียดหรือไม่ก็ตาม!