บทที่ 197

แม่นางน้อยหลอกกันแล้วกระมัง

เขากวักมือเรียกเด็กหนุ่มทั้งสี่คนอย่างเอ่อระเหย เป็นสัญญาณให้พวกเขาเข้ามาใกล้อีกหน่อย แล้วถึงเปิดปากเอ่ย “ตามธรรมดาแล้วพวกเจ้าทั้งสี่ก็นับว่ามีสายตาเฉียบแหลม เห็นหรือไม่ว่านางวางยาพิษตอนไหน? แล้ววางยาพิษที่จุดใด?”

เด็กหนุ่มทั้งสี่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจริงๆ พวกเขาพยายามวิเคราะห์ดู “นางวางยาพิษไว้บนปลา? ในถ้วยนํ้าแกง? บนไม้เสียบปลาย่าง หรือไม่ก็เครื่องเทศเหล่านั้น…”

ตี้ฝูอีส่ายนิ้ว ตอบพวกเขาเพียงคำเดียวว่า “ผิด!”

หากเด็กสาวคนนี้วางยาพิษไว้ในสิ่งเหล่านี้คงถูกเขาจับได้นานแล้ว!

มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งไหวพริบดี “นางวางยาพิษไว้ในอากาศขอรบ!”

“ไม่ใช่”

เด็กหนุ่มทั้งสี่คาดเดาสถานที่มากมายครั้งแล้วครั้งเล่า กล่าวความเป็นไปได้ทั้งหมดออกมาแล้ว แต่สุดท้ายเจ้านายของพวกเขายังเอ่ยปฏิเสธเพียงคำสองคำ

ท้ายที่สุดพวกเขาคาดเดาไม่ออกแล้วจริงๆ จึงได้แต่มองหน้ากันไปมา

ตี้ฝูอีมองพวกเขาแต่ละคน สะกดกลั้นความโกรธเอาไว้แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น พลางคลายข้อสงสัยให้พวกเขาไปด้วย “พิษของนางอยู่ในเสียงเพลง”

เด็กหนุ่มทั้งสี่ตกตะลึง ร้องเพลงก็สามารถวางยาพิษได้หรือ? ได้ความรู้ใหม่แล้ว!

ตี้ฝูอีส่ายหน้า อธิบายแก่พวกเขาอีกครั้งอย่างมีเมตตา “ที่จริงแล้ว นางไม่ได้วางพิษ แต่เป็นกู่ชนิดหนึ่ง กู่มัจฉาเริงรมย์’’

เด็กหนุ่มสี่คนยังคงทำหน้ามึนงงอยู่เหมือนเดิม เห็นได้ชัดเจนมากว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน

ตี้ฝูอีถอนหายใจเบาๆ “พูดง่ายๆ คือทั้งปลาและสุราไร้พิษ แต่ปลานี้ถูกนางปรุงแบบพิเศษ พอผสมเข้ากับสุรา จะเกิดเป็นกู่พิษชนิดหนึ่ง แต่กู่ชนิดนี้หากไม่ถูกเสียงเพลงของนางกระตุ้นก็จะไร้พิษภัยอยู่เช่นเดิม เพลงของนางเป็นตัวการกระตุ้นให้กู่นี้เปลี่ยนแปลง! ข้ากล่าวเช่นนี้ พวกเจ้าเข้าใจหรือยัง?”

เด็กหนุ่มทั้งสี่ตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ “เข้าใจแล้วขอรบ!”

สมกับเป็นท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย มีความรู้กว้างขวางถึงเพียงนี้ กู่พิษที่พบเห็นได้น้อยเช่นนี้ก็ยังทราบอย่างชัดเจน!

“กู่เช่นนี้ข้าน้อยเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ชื่อของกู่ช่างประหลาดนัก” เด็กหนุ่มผู้หนึ่งถอนหายใจเบาๆ

“ประหลาด? เจ้าไม่รู้สึกว่าเยี่ยมยอดมากหรือ?” ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว

“อ้อ เยี่ยมยอดจริงๆ ขอรับ” เด็กหนุ่มผู้นั้นกล่าวคล้อยตามวาจาชี้ช่องของเขา

ตี้ฝูอีแย้มยิ้ม “นี้เป็นชื่อที่ข้าเพิ่งตั้งให้มัน ย่อมต้องเยี่ยมยอด เหมาะสมอยู่แล้ว”

ที่แท้ชื่อกู่นี้ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเพิ่งตั้งขึ้น! เด็กหนุ่มทั้งสี่อับจนวาจา

แต่อย่างไรพวกเขาก็ยังสงสัยใคร่รู้อยู่นิดหน่อย “นายท่าน ท่านว่ากู่พิษนี้จะร้ายกาจเฉกเช่นที่นางกล่าวไว้จริงๆ ไหมขอรับ แม่นางน้อยหลอกกันแล้วกระมัง?”

ตี้ฝูอีถอนหายใจ “เรื่องนี้…หลังจากพวกเจ้าได้ลองทดสอบแล้วก็จะรู้เอง”

เด็กหนุ่มทั้งสี่งงงัน

จู่ๆ ในใจของพวกเขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา จึงทำใจกล้าถามดู “นายท่านหมายความว่าอย่างไรหรือขอรับ?”

“อันที่จริงข้าเห็นพวกเจ้าสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับกู่พิษนี้มาก ดังนั้นยามที่ข้าขับพิษออกมาจึงดัดแปลงพวกมันเล็กน้อย ไม่ต้องใช้เสียงเพลงกระตุ้น แค่เปลี่ยนให้เป็นหมอกควัน เมื่อคนสูดดมเข้าไป ก็จะถูกพิษ ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสี่น่าจะรู้สึกได้แล้วกระมัง?”

เด็กหนุ่มทั้งสี่ตกตะลึง!

เดิมทีพวกเขายืนอยู่ แต่บัดนี้ขาทั้งสองข้างกลับอ่อนยวบ กระแสอากาศแปลกปลอมค่อยๆ ใหลเวียนบริเวณทรวงอก ตอนแรกกระแสอากาศอ่อนแรงยิ่งนัก ทำให้ไม่สังเกตเห็นเลย แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที กระแสอากาศก็แข็งแกร่งขึ้นกะทันหัน ราวกับสัตว์ประหลาดที่จำศีลอยู่ในร่างกายฟื้นคืนมา เหมือนมีหนอนมากมาย นับไม่ถ้วนชอนไชอยู่ด้านในอย่างสำราญใจ ทั้งคันทั้งปวด ทั้งยังมีความรู้สึกเหน็บชาที่บรรยายไม่ได้ไล่ขึ้นไปตามกระดูกสันหลัง…

ความรู้ลึกนั้นเลวร้ายอย่างยิ่ง!

เด็กหนุ่มทั้งสี่ใบหน้าเขียวคลํ้ากันแล้ว!

ตี้ฝูอีเหินกายขึ้น “อ้อ ความรู้สึกของพวกเจ้าตอนนี้เป็นความรู้สึกของข้าเมื่อครู่ เพียงแต่พิษที่ข้าได้รับเป็นสี่เท่าของพวกเจ้า ร่างกายของพวกเจ้าอ่อนแอบอบบาง ข้าทนให้คนคนเดียวแบกรับไว้ไม่ได้ ฉะนั้นจึงแบ่งเป็นสี่ส่วน ให้พวกเจ้าสี่คนได้รับความทรมานเท่ากัน”