บทที่ 254
ข้าก็อยากหลาบจำเช่นกัน!
ความรู้สึกที่เมามายแล้วถูกโยนลงไปแช่ในสระย่อมต้องไม่ดีอยู่แล้ว โดยเฉพาะยามอยู่ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้!
“อืม ข้าอยากให้เจ้าหลาบจำ จะได้ไม่กล้าดื่มจนเมาอีก” นํ้าเสียงตี้ฝูอีเย็นเยียบ
กู้ซีจิ่วยังไม่ยอมรับ “ตอนนั้นท่านปลุกข้าให้ข้าล้างเองก็ได้นี่…”
“ปลุกเจ้า? ตอนนั้นเจ้านอนแผ่เหมือนแมว ข้าปล่อยมือเจ้าก็จมแล้ว ยังจะหวังให้เจ้าล้างเองได้หรือ?”
“เช่นนั้น…ท่านบอกอยากให้ข้าหลาบจำ แต่ผู้ที่ออกแรงคือท่านมิใช่หรือ?” ถึงอย่างไรเขาก็ทำความสะอาดให้เธอด้วยตัวเองอยู่ดี
“ข้าก็อยากหลาบจำเช่นกัน!” ต่อไปเขาจะไม่รินสุราให้นางดื่มอีกแล้ว! เด็กสาวผู้นี้เมาแล้วน่าหวาดผวายิ่ง!
เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วมองร่างกายตน “หลังจากขึ้นฝั่งแล้วข้าเมาต่ออีกนานหรือไม่?”
“ครึ่งชั่วยาม”
ที่แท้เวลายังผ่านไปไม่นาน กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอมองเสื้อผ้าบนร่างตนที่ยังคงเปียกชื้น “เสื้อผ้าของข้าเปียกอยู่ตลอดเช่นนี้ไม่ค่อยสบายนัก ท่านทูตสวรรค์สามารถสำแดงวิชา ท่านทำให้มันแห้งในชั่วพริบตาได้หรือไม่?”
เปียกอยู่เช่นนี้อึดอัดยิ่งนัก! แต่หนนี้เธอไม่ได้พกเสื้อผ้าติดตัวมาเปลี่ยน…
“ไม่ได้!” ตี้ฝูอีปฏิเสธทันควัน
กู้ซีจิ่วอํ้าอึ้ง “เพราะเหตุใด?”
“จะให้เจ้าหลาบจำอีกหน”
กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าวันนี้ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายชั่วร้ายยิ่งนัก พูดมากและปากคอเราะร้ายกว่าแต่ก่อน เหมือนจะแฝงความขุ่นเคืองไว้น้อยๆ ด้วย เอาเถอะ คนผู้นี้ก็จู้จี้จุกจิกอยู่ตลอด ส่วนเรื่องที่เขาเคยปลดเสื้อผ้าเธอ เรื่องนี้จะใจกว้างไม่ถือสาหาความกับเขาแล้วกัน เธอจำได้รางๆ ว่าเขาปลดแค่เสื้อผ้าท่อนบนของเธอ ทำให้เผยหน้าอกออกมาเล็กน้อย…
อย่างไรเสียเธอก็ยังไม่เจริญเติบโต ยังคงเหมือนเด็ก ต่อให้เขาเห็นก็ไม่เป็นไรหรอก
ภารกิจที่สำคัญเป็นลำดับแรกในยามนี้คือการตากเสื้อผ้าให้แห้งก่อน
กู้ซีจิ่วเข้าใกล้กองไฟ หยิบเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งมาผิงไฟ…
‘พรึ่บ’ อาภรณ์ที่พับอย่างเป็นระเบียบชุดหนึ่งถูกโยนมา หล่นลงบนเข่าของเธอ “ไปเปลี่ยนซะ”
กู้ซีจิ่วมองอาภรณ์บนเข่าที่พับไว้เหมือนก้อนเต้าหู้ มีเสื้อคลุมตัวใน เสื้อคลุมตัวนอก มีแม้กระทั่งชุดตัวใน ครบถ้วนนัก
อาภรณ์ชุดนี้แฝงกลิ่นหอมจางๆ เป็นกลิ่นประจำตัวเขา ทุกชิ้นล้วนประณีตงดงามอย่างยิ่ง ไม่ต้องถามเลย นี่เป็นชุดของเขาเอง
ถึงอย่างไรกู้ซีจิ่วก็พบปะกับเขาหลายหนแล้ว และเคยได้ยินเหล่าสาวใช้ในวังคํ้านภาพูดถึงนิสัยแปลกๆ ของเขา จึงทราบว่าเขาเป็นโรครักสะอาด ของที่เขาเคยใช้แล้วต่อให้ไม่ต้องการอีกก็จะไม่มอบให้คนอื่น แต่จะทำลายทิ้งซะ…
ยามนี้เขากลับมอบอาภรณ์ชุดนี้ให้ เห็นได้ชัดว่าปฏิบัติต่อเธออย่างดี
เธอเอ่ยขอบคุณ หยิบกองเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วเดินไป…
“อย่าไปไกลนัก ที่นี่มีสัตว์ร้ายกินคน เจ้าอย่าไปยุแหย่เข้าล่ะ” ตี้ฝูอี เอ่ยปากอีกหน
กู้ซีจิ่วชะงักไปเล็กน้อย “ขอบคุณมากที่เตือน”
แล้วหมุนกายเดินจากไป
สถานที่แห่งนี้ชวนให้คนรู้สึกถึงความอำมหิตจริงๆ อันตรายรายล้อมรอบด้าน! โดยเฉพาะเสียงคำรามสารพัดในป่าที่ไกลออกไป ล้วนเป็นเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน น่ากลัวยิ่งกว่าเสียงเสือคำรามเสียอีก
สัมผัสที่หกของกู้ซีจิ่วแข็งแกร่งเสมอ ลางสังหรณ์ของเธอแม่นยำมาโดยตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะเดินไปไหนไกล
จุดที่ห่างจากริมแม่น้ำราวสองจั้งมีหินใหญ่หลายก้อนตั้งตระหง่านอยู่ พอจะปกปิดยามเธอต้องเปลือยกายเปลี่ยนเสื้อผ้าได้…
เธอเดินไปใกล้ๆ ตี้ฝูอีแล้วเจรจากับเขา “ท่านปลดผนึกวิชาเคลื่อนย้ายของข้าก่อนได้หรือไม่? ข้ารับรองว่าจะไม่หนีอีกแล้ว!”
วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาหลายครั้งมานี้ล้วนไร้ผลเมื่อเธอพบกับเขา ไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าเป็นฝีมือเขา
“ไม่ได้!” ตี้ฝูอีตอบเธอกลับสองคำ