บทที่ 397

เด็กน้อย ที่แท้เจ้าก็ชอบแบบนี้ 4

น่าตายนัก!

กู้ซีจิ่วไม่อยากใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาอีก ประการแรกคือสิ้นเปลืองเรี่ยวแรง ประการที่สองคือเกรงว่าจะไปโผล่ในดงสัตว์ประหลาดอีก

ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะหาสถานที่พักหายใจเช่นนี้ได้ ยามนี้ไม่อยากละทิ้งไป

ไม่อยากหนีก็มีแต่ต้องสู้เท่านั้น!

การต่อสู้ครั้งนี้จะแพ้ไม่ได้ จะเสียเลือดไม่ได้ ทันทีที่เสียเลือด กลิ่นคาวเลือดจะแพร่กระจายออกไป และดึงดูดสัตว์ร้ายจำนวนมากเข้ามาทันที จะหนีก็หนีไม่ทันแล้ว…

คราวก่อนหลังจากกู้ซีจิ่วเสียเปรียบครั้งใหญ่ ก็ได้บทเรียนแล้ว เธอจึงพยายามใช้พิษอย่างเต็มที่ ทะยานกายขึ้น หลบเลี่ยงการต่อสู้แบบประจันหน้ากับนกประหลาดตัวนั้น แล้วสาดผงพิษใส่! ผง เหล่านั้นกระเด็นเข้าไปในปากอันใหญ่โตของเจ้านกประหลาดจนหมด…

ผงพิษนั้นร้ายกาจยิ่งนัก เจ้านกประหลาดซวนเซอยู่กลางอากาศ แล้วร่วงลงไป หล่นกระแทกต้นไม้เสียงดังตึง ถีบเท้าสองทีแล้วจึงสิ้นชีพลง

การเคลื่อนไหวหลายท่านี้ของเธอดูเหมือนง่าย แต่ความจริงแล้วทำได้ยากยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นจังหวะหรือเวลาล้วนต้องแน่นอนแม่นยำถึงจะสำเร็จ

ไม่เช่นนั้นหากพิษไปไม่ถึงนกประหลาด เธอคงถูกมันขยุ้มจนไส้ทะลักตาย

เมื่อกำจัดนกประหลาดได้แล้ว กู้ซีจิ่วก็สูดลมหายใจ แล้วเอนกายพิงต้นไม้เพื่อพักผ่อนอีกครั้ง

เธอจำได้ว่าถ้ายิ่งมุ่งหน้าลึกเข้าไปทางทิศตะวันตก จะไปถึงยอดเขาที่สี่ มีเพียงมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกถึงจะเป็นทางลัดลงจากเขา คำถามคือด้านไหนคือทิศตะวันออก?

เธอล้วงถุงเก็บของอีกครั้งตามสัญชาตญาณ คิดจะหยิบเข็มทิศออกมาดูอีกที นิ้วมือที่ล้วงลงไปแตะถูกของแข็งเย็นจัดที่แหลมๆ ชิ้นหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

ครั้นหยิบออกมาดูกลับเป็นนกตัวหนึ่ง นกเหล็กตัวหนึ่ง!

นกเหล็กตัวนี้มีขนาดเท่านกกระจอก ย้อมด้วยสีสันสดใสน่ามอง ดวงตาทั้งคู่เป็นสีเขียวอ่อน แถมยังมีเปลือกตาด้วย เปลือกตาสาดแสงวิบวับ ราวกับมันกะพริบตาได้

กู้ซีจิ่วประคองนกตัวนี้ไว้ขณะมึนงงอยู่บ้าง

นกตัวนี้น่ามองจริงๆ แต่จะมองอย่างไรก็เป็นแค่ของเล่นที่แปลกตาชื้นหนึ่ง เธอจำไม่ได้เลยว่าเก็บของสิ่งนี้ไว้ในถุงเก็บของด้วย!

นกตัวนี้มาจากไหน?

หรือจะเป็นตี้ฝูอีที่ใส่ไว้ให้เธอ?

เธอก้มหน้ามองนกตัวนั้นอีกครั้ง มันหยิ่งทะนงยิ่งนัก ไม่ลืมตามองคนสักนิด ตาเหล่ไปด้านข้างเสียดุดัน

กู้ซีจิ่วพลิกดูนกตัวนี้กลับไปกลับมา คิดจะหาลูกเล่นอะไรที่อยู่บนร่างมันให้พบ แม้เพียงคำชี้แนะสักอย่างก็ยังดี

แต่เจ้านกตัวนี้นอกจากดวงตาที่พิเศษนิดหน่อย ก็ยังมองอะไรไม่ออกจริงๆ

ทันใดนั้นสายตาของกู้ซีจิ่วก็หยุดอยู่ที่ดวงตาคู่นั้นของเจ้านก!

ดวงตาของมันเคลื่อนไหวตามเธอ ทว่าจะมองไปยังทิศทางเดียวเสมอ!

หรือว่านี่คือเข็มทิศที่กลายสภาพ?!

กู้ซีจิ่วทดลองอีกหลายครั้ง ในที่สุดก็มั่นใจ เจ้าสิ่งนี้คือเข็มทิศ! ทิศทางที่ดวงตามันมองก็เป็นทิศที่แน่นอน เข็มทิศของเธอใช้การไม่ได้เมื่ออยู่ที่นี่ นึกไม่ถึงว่าดวงตาของเจ้านกตัวนี้กลับใช้การได้…

ปัญหาคือดวงตาของมันจับจ้องแน่วแน่ไปทิศทางใด?

กู้ซีจิ่วประคองนกตัวนั้นไว้แล้ววิเคราะห์

เธอเชี่ยวชาญด้านกลไก มองอยู่ครู่หนึ่งก็พบวิธี จึงยื่นมือไปบิดปากเจ้านก

ปากนกตัวนั้นอ้าออกทันที ร้องออกมาประโยคหนึ่ง “วิหคเพลิงแผดเผาตนเพื่อพ้นทุกข์คือดินแดนที่ใจข้าใฝ่หา”

วิหคเพลิงแผดเผาตนด้วยไฟ ทิศใต้คือธาตุไฟ ความหมายของประโยคนี้คือทิศทางที่สายตามันจับจ้องก็คือทิศใต้กระมัง?! ต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน!

ในยามนี้เอง เหมือนเธอจะสัมผัสถึงอันตรายบางอย่างได้ จึงหันกลับไปทันที และมองเห็นวัตถุสีแดงฉานเส้นหนึ่งพุ่งฉิวเข้ามาหาเธอ!

เธอไม่ทันได้คิดให้ถี่ถ้วน ใช้กระบี่ลํ้าค่าในมือต้านไว้ทันที แสงกระบี่เขียวสลัวรางๆ ฟันไปที่วัตถุสีแดงฉานเส้นนั้น!

เกิดเสียงดังฉึบ โลหิตพุ่งกระเซ็นดุจสายฝน

“จี๊ด…” มีเสียงกรีดร้องดังอยู่ไม่ไกล เสียงบาดหูจนน่าตกใจ วัตถุสีแดงฉานเส้นนั้นหดกลับไปอย่างรวดเร็ว

กู้ซีจิ่วมองตาม เห็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายตัวกินมดตัวหนึ่ง เกาะอยู่บนต้นไม้ที่ห่างจากตนไปไม่ถึง 3 จั้ง ร่างกายมีเกล็ดหุ้ม กรงเล็บทั้งสี่เสมือนเหล็ก ร่างกายยาว 5 เมตร ยามทีลิ้นยาวๆ หด กลับไปจะเกิดฝนโลหิตโปรยปรายไปตามทาง…