บทที่ 405

ทักษะของข้ายอดเยี่ยมมาก… 4

ตะขาบพิฆาตหกตา! นึกไม่ถึงว่าเจ้าสองตัวนี้จะตามมาอีก!

เวลาเหมือนจะช้าแต่กลับรวดเร็วกว่าที่คิด เพียงชั่วพริบตา ตะขาบพิฆาตหกตาสองตัวนั้นก็ปรากฎตัวขึ้นที่ริมฝั่งตรงข้าม

ในป่าที่มืดมนอนธการ ดวงตาหกคู่ดุจดวงโคมในดงไพร จ้องมองมาที่พวกกู้ซีจิ่วทั้งสองคน!

แผ่นเกล็ดทั่วร่างค่อยๆ ลุกชันขึ้น…

นี่คือท่าที่เตรียมจะจู่โจม!

กู้ซีจิ่วถอยหลังทันที มองแม่น้ำสายนั้นแล้วมองตะขาบพิฆาตทั้งสองตัว แม่น้ำสายนี้กว้าง 30 จั้ง เจ้าสองตัวนี้น่าจะข้ามมาไม่ได้กระมัง?

ความคิดเธอเพิง่จะแล่นมาถึงตรงนี้ ตะขาบพิฆาตสองตัวนั้นก็กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง ฟาดปลายหางลงบนพื้นในทันใด ดีดกายขึ้นมากลางอากาศ ดั่งสายรุ้งงามพร่างพราวสองเส้นที่พาดผ่านเหนือแม่น้ำมุ่งมายังฝั่งนี้!

น่าตายนัก!

ขณะที่กู้ซีจิ่วกำลังจะเคลื่อนไหว จู่ๆ คุณชายซือเฉินที่อยู่ใกล้ๆ ก็พุ่งเข้ามากอดแขนเธอไว้ “ไปเร็ว!”

กู้ซีจิ่วที่ถูกเขากอดตัวแข็งทื่อทันที ยามนี้ย่อมไม่ใส่ใจสิ่งเหล่านี้แล้ว เธออาศัยช่วงที่เจ้าสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นยังข้ามมาไม่ถึง รีบพาคุณชายซือเฉินเคลื่อนย้ายไปยังส่วนลึกของป่าทึบทันที

แทบจะในเวลาเดียวกัน ตะขาบพิฆาตสองตัวนั้นก็ร่วงลงบนจุดที่กู้ซีจิ่วเคยยืนอยู่เมื่อครู่

พวกมันโจมตีถูกความว่างเปล่า ย่อมไม่พอใจอย่างยิ่ง เหลือบมองกันแวบหนึ่ง หนึ่งตัวในนั้นเชิดหัวกู่ร้องเสียงยาว เสียงนั้นทั้งเล็กทั้งแหลม สะท้อนอยู่ในป่าทึบ ผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงคำรามสารพัด แว่วมาจากส่วนลึกของป่าทึบ ราวกับสัตว์ร้ายภายในป่าชี้แนะตอบโต้อะไรกันอยู่

หลังจากส่งเสียงกรีดร้องครานี้ ตะขาบพิฆาตทั้งสองตัวพลันยืดกายขึ้น ไล่ตามเข้าไปในส่วนลึกของป่าทึบ

…………………

กู้ซีจิ่วไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าตะขาบพิฆาตสองตัวนั้นจะยึดติดกับเธอเธอถึงเพียงนี้ มุมานะไล่ล่าไม่ยอมปล่อย

ไม่ว่าเธอจะเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ใด ผ่านไปไม่เท่าใดเจ้าสองตัวนี้ก็จะไล่ตามมาทัน! สลัดทิ้งยากยิ่งกว่าแผ่นยาหนังสุนัขเสียอีก ทำให้เธอไม่มีแม้แต่เวลาจะหยุดเท้าพักหายใจ

สิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวยิ่งกว่าเดิมคือคุณชายซือเฉินที่ดูสุภาพสัตย์ซื่อผู้นั้นก็ติดแน่นอยู่ข้างกายเธอ กอดแขนเธอไว้ไม่ปล่อย เธอทำได้เพียงใช้วิชาเคลื่อนย้ายโดยลากขวดน้ำมัน[1]ใบใหญ่ไปด้วยเสมอ…

“เสี่ยวซีจิ่ว หนีอยู่เช่นนี้ไม่ได้การแน่ ตะขาบพิฆาตเหล่านี้ถึกทนยิ่งนัก ถ้าพวกมันหมายตาเหยื่อแล้วหากไม่ตายจะไม่เลิกรา นอกจากเจ้าจะสังหารพวกมันซะ!” คุณชายซือเฉินเจื่อยแจ้วอยู่ข้างกายกู้ซีจิ่ว

ขณะที่กู้ซีจิ่วใช้วิชาเคลื่อนย้ายจะไม่สามารถพูดจาได้ ดังนั้นเธอจึงอาศัยจังหวะที่เพิ่งเคลื่อนย้ายเสร็จ ตอบเขาอย่างหอบๆ “พูดเหมือนง่าย! บนร่างเจ้าสองตัวนั้นไม่มีจุดอ่อนเลย จะกระบี่หรือพิษล้วนไม่ สามารถทำอันตรายได้…”

ถ้าสามารถฆ่าพวกมันได้เธอคงลงมือไปนานแล้ว ย้งต้องให้เขาบอกอีกหรือ?

เนื่องจากกระเตงคนใช้วิชาเคลื่อนย้ายติดๆ กันหลายครั้ง กู้ซีจิ่วจึงเหนื่อยล้าจนหน้าซีดแล้ว

ทว่านี่ยังไม่ใช่สิ่งเลวร้ายที่สุด สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นคือ ดูเหมือนเธอจะไปแหย่รังสัตว์ร้ายเข้าให้แล้ว ระหว่างที่เธอเคลื่อนย้ายไม่ว่าจะไปโผล่ที่ใดล้วนต้องปะทะกับสัตว์ร้ายหลายชนิดอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็จะไล่ตามมาด้วย…

จากจำนวนการใช้วิชาเคลื่อนย้ายของเธอ สัตว์ร้ายที่ไล่ตามมาไม่ยอมปล่อยมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอเคลื่อนย้ายไปด้านหน้าดุจสายลม โดยมีเสือสิงห์กระทิงแรดไล่ ตามหลังมา ทุกตัวร้องคำรามไม่หยุด ทำให้คนที่ได้ยินอกสั่นขวัญผวา

พฤกษารอบข้างส่งเสียงสวบสาบ ให้ความรู้สึกเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่บังเอิญหลงเข้าไปในสวนไดโนเสาร์ และถูกไดโนเสาร์ดุร้ายสารพัดชนิดไล่ล่า ประหนึ่งย่างก้าวอยู่บนคมมีดตลอดเวลา น่าสะพรึงอย่างยิ่ง!

กู้ซีจิ่วขยับแขนนิดๆ แขนข้างนั้นถูกซือเฉินกอดไว้ตลอด ทั้งปวดทั้งชา ดุจถ่วงของหนักพันจิน[2]ไว้