บทที่ 45

ของสิ่งนี้เจ้าควรขายมันเสีย

องค์ชายหรงฉู่จึงส่งสายตาให้องค์ชายหรงเหยียนที่อยู่ข้างกาย องค์ชายหรงเหยียนก็รู้ความนัย จึงกล่าวขึ้นมาในทันใด

“คุณชายท่านนี้ถึงแม้สมุนไพรนี้ท่านจะเป็นผู้ประมูลมาได้ แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นสิ่งวิเศษ ท่านคิดว่าจะเก็บสิ่งนี้ ไว้ข้างกายได้ตลอดโดยไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเลยหรือ?”

หากไม่มีฝีมือสูงส่ง แต่เผยให้ผู้อื่นเห็นว่ามีสมบัติลํ้าค่าอยู่กับตน ไม่เพียงแต่จะมิเกิดประโยชน์อันใดกับผู้ถือครองแล้ว กลับจะชักนำผู้คนที่ละโมบมาก่อให้เกิดภัยอันตรายอีกด้วย

ความหมายในประโยคที่องค์ชายหรงเหยียนกล่าวมา เห็นได้ชัดว่าเป็นการข่มขู่

นัยน์ตาของคุณชายน้อยผู้นั้นเบิกกว้าง “องค์ชายทั้งสองหมายความว่าหากข้าไม่ยอมขายมัน หากพ้นจากประตูนี้ไปก็จะถูกพวกท่านแย่งชิงใช่หรือไม่?”

องค์ชายหรงฉู่สีหน้าทะมึน น้ำเสียงเยียบเย็น “ข้าจะไปทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร? ทว่าสมบัติลํ้าค่านั้นเย้ายวนใจผู้คน รับประกันไม่ได้ว่าผู้อื่นจะไม่มีความคิดเช่นนั้น คุณชายน้อยผู้นั้นคล้ายถูกคำพูดของเขาสะกิดเข้า จึงถอนหายใจออกมา “ท่านพูดถูกแล้ว เห็นทีข้าคงทำได้เพียงนำสิ่งนี้ออกมาขายที่นี่ซะ” องค์ชายหรงฉู่เผยรอยยิ้ม ครั้งนี้เป็นการยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ “เกรงว่าคงต้องเป็นเช่นนั้น คุณชายน้อย ผู้ที่รู้สถานการณ์นับเป็นยอดคน ของสิ่งนี้เจ้าควรขายมันเสีย”

คุณชายน้อยค่อยๆ ลุกขึ้นมา “ที่แท้การที่ท่านพูดจาเป็นเหตุเป็นผลถึงเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ให้ซ้ายอมจำนน ตัวข้านั้นเกิดมาก็มีนิสัยประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง คือไม่ชอบให้ผู้อื่นมาข่มขู่เป็นที่สุด ยามที่มีคนมาข่มขู่ แม้แต่ข้าเองก็ไม่ทราบว่าตนจะกระทำสิ่งใดออกไปบ้าง” แล้วเขาก็หยิบกล่องใบนั้นออกมาจากแขนเสื้อ…

สีหน้าขององค์ชายหรงฉู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

คุณชายน้อยหัวเราะเบาๆ “ในเมื่อเป็นของวิเศษ ผู้ที่มีชะตาต้องกันถึงจะได้รับมัน…”

สายตาของเขามองไปรอบๆ จู่ๆ ก็จับจ้องมาที่กู้ซีจิ่ว โบกไม้โบกมือมาทางเธอพลางตะโกน “น้องชาย เจ้าสนใจสมุนไพรนี้ไหม?”

กู้ซีจิ่วใจเต้นถี่รัว มองเขาเงียบๆ “สนใจแล้วอย่างไร? ไม่สนใจแล้วอย่างไร?”

“หากว่าเจ้าสนใจ ข้าก็จะขายสมุนไพรวิเศษนี้ให้เจ้า!”

กู้ซีจิ่วนิ่งงันไปชั่วครู่ แล้วตอบกลับไปสั้นๆ “ไม่มีเงิน!”

คุณชายน้อยผู้นั้นแย้มยิ้ม นํ้าเสียงอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง “เช่นนั้นเจ้ามีเงินสัก 50,000 ตำลึงไหม?”

“…มี” บนตัวเธอมีเงินอยู่ 50,000 ตำลึงจริงๆ

“ดี ข้าถูกชะตากับน้องชายผู้นี้อย่างหาได้ยาก สมุนไพรต้นนี้ข้าจะขายให้เจ้า 50,000 ตำลึง!”

เมื่อคุณชายน้อยกล่าวประโยคนี้ก็ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ชวนตกตะลึง ของวิเศษที่เดิมทีเงินสิบล้านตำลึงก็ไม่อาจซื้อได้กลับถูกขายออกไปด้วยเงินเพียง 50,000 ตำลึง คุณชายน้อยผู้นี้ท่าจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ!

ทุกสายตาล้วนมองไปยังกู้ซีจิ่วที่อยู่บนชั้นสอง ด้วยอยากจะเห็นว่าผู้โชคดีที่ได้รับของดีในราคาถูกคนนี้คือใคร

แต่กู้ซีจิ่วตั้งใจซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังม่านมุก ฝูงชนจึงมองเห็นแค่เพียงเงาร่างสลัวๆ ของเธอ แต่มองไม่เห็นรูปลักษณ์

ทว่ากู้ซีจิ่วกลับไม่รู้สึกว่าตนเองเป็นผู้โชคดีเลย เธอมองคุณชายน้อยที่เหินกายเข้ามาอยู่เบื้องหน้า “คุณชายคิดจะขายสมุนไพรนี้ให้ข้าในราคา 50,000 ตำลึงจริงๆ หรือ?”

“หากเป็นสินค้าปลอมยินดีรับเปลี่ยนคืน” นัยน์ตาของคุณชายน้อยใสกระจ่างแวววาว จ้องมองเธอด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “บรรดาผู้คนในห้องโถงนี้ผู้ที่ข้าเห็นแล้วถูกชะตาก็คือเจ้า ดังนั้นจึงอยากขายให้เจ้าในราคาถูก แต่ข้าเองก็มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง”

แม้จะมีลาภก้อนใหญ่ถึงเพียงนี้หล่นทับศีรษะในทันทีทันใด แต่กู้ซีจิ่วก็ยังสงบนิ่งและใจเย็นเหมือนเคย “เงื่อนไขอะไร?”