บทที่ 46

ชักภัยไปตะวันออก

“สมุนไพรต้นนี้เจ้าไม่สามารถขายต่อให้ผู้อื่นได้ แน่นอนว่าส่งต่อก็ไม่ได้เช่นกัน เพียงเจ้าตอบรับเงื่อนไขนี้ สมุนไพรต้นนี้ก็จะเป็นของเจ้า ของดีราคาถูกแบบนี้ใช่ว่าจะมีอยู่ตลอดนะ แต่เป็นเพราะข้าถูกชะตากับเจ้าเลยจะ…”

มุมปากกู้ซีจิ่วหยักยิ้มบางๆ “ถูกชะตา?”

จู่ๆ เธอก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ไปอยู่เบื้องหน้าคุณชายน้อยผู้นั้นในระยะประชิด “ข้าว่าคุณชายคิดจะชักภัยไปตะวันออก[1] มากกว่ากระมัง?”

ยามนี้องค์ชายสี่และสตรีศักดิ์สิทธิ์หมายตาเจ้าสมุนไพรต้นนี้ไม่ว่ามันตกไปอยู่ในมือผู้ใด ก็จะต้องโดนทั้งสองคนนี้บีบบังคับอย่างแน่นอน หากว่าไม่ขายต่อให้พวกเขา จะต้องเดือดร้อนอย่างหนักแน่ๆ!

แม้สิ่งนี้จะเป็นของดีราคาถูกก็จริง แต่ก็นับเป็นเผือกร้อนลวกมือยิ่งนัก เป็นหายนะครั้งใหญ่ บางทีนอกจากจะไม่ได้สัมผัสของถูกแล้วยังต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงด้วย!

ชาติก่อนกู้ซีจิ่ว เป็นคนตัวสูงที่สูงถึง 170 เซนติเมตร แถมเธอยังเป็นนักฆ่า เวลาอยู่เบื้องหน้าผู้อื่น ในระยะประชิด จะมีรัศมีที่ข่มขวัญผู้อื่นยิ่งนัก บางครั้งยังไม่ทันได้ลงมือข่มขู่อะไรอีกฝ่ายก็หนีหัวซุกหัวซุนไปแล้ว

ขณะนี้เธอเข้าประชิดตัวคุณชายน้อยผู้นี้ ร่างกายยังคงมีรัศมีนั้นอยู่เช่นเคย ทว่าร่างกายของเธอในตอนนี้อย่างไรเสียก็เป็นเพียงเด็กอายุ 13 คนหนึ่ง การเจริญเติบโตของร่างกายไม่สมบูรณ์รูปร่างก็แคระแกร็น แม้เธอจะสวมรองเท้า พิเศษคู่หนึ่งที่เสริมส้นไว้ด้านใน จึงสูงขึ้นกว่าเดิมถึง 10 เซนติเมตร แต่ก็ยังสูงแค่ประมาณ 150 เซนติเมตรเท่านั้น

คุณชายน้อยที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้แม้ว่าหน้าตาจะอ่อนเยาว์ แต่รูปร่างกลับสูงยาวเข่าดี สูงถึง 180 เซนติเมตร

เมื่อกู้ซีจิ่วอยู่ด้านหน้าเขาในระยะประชิด รัศมีนั้นจึงอ่อนด้อยลงไปไม่น้อย หากคุณชายน้อยผู้นี้ก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว เกรงว่ากู้ซีจิ่วคงต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเสียแล้ว

โชคดีที่เธอสังเกตเห็นข้อด้อยนี้ได้ทันจึงถอยหลังกลับไปอย่างเงียบเชียบ เว้นระยะห่างกับเขานิดหน่อย

คุณชายน้อยผู้นั้นจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่เบื้องหน้านี้ ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่รัศมีที่แผ่ออกมากลับไม่เบาเลยจริงๆ ทำให้หัวใจของผู้คนเต็มไปด้วยความหวาดผวา เห็นๆ กันอยู่ว่ารูปโฉมก็ธรรมดาสามัญ ทว่าดวงตาคู่นั้นราวกับบ่อนํ้าลึกที่มองไม่เห็นก้นบ่อ ยามที่จ้องมองผู้คนก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา

เจ้าตัวเล็กชาญฉลาดยิ่งนัก! ไม่ได้ตกตะลึงที่มีลาภก้อนใหญ่หล่นทับกะทันหัน…

คุณชายน้อยผู้นั้นแย้มยิ้ม รอยยิ้มนั้นแจ่มใสดุจสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เขาชั่งนํ้าหนักกล่องแก้วผลึกที่อยู่ในมือไปมา “เจ้าฉลาดมาก เช่นนั้น…เจ้ายังกล้าซื้อมันไหม? บางทีมันอาจจะนำความเดือดร้อนมาให้เจ้า…”

กู้ซีจิ่วยิ้มแพรวพราว ยื่นมือไปคว้าเอากล่องแก้วผลึกใบนั้นออกมาจากมือของเขา “ข้าเอา!”

แต่ไหนแต่ไรมาตัวเธอ ‘กู้ซีจิ่ว’ ไม่เคยกลัวความเดือดร้อน!

เธอนำตั๋วเงิน 50,000 ตำลึงวางไว้ในมือเขา เพื่อเป็นตัวแทนว่าทั้งคู่ได้ค้าขายกันแล้ว

มือเล็กๆ ของเธอบังเอิญสัมผัสเข้ากับมือใหญ่ๆ ของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ถึงแม้จะแตะโดนแค่ครู่เดียวก็ผละออก ทว่าสายตาของคุณชายน้อยผู้นั้นกลับค้างอยู่ที่มือของเธอชั่วครู่ แววตาเข้มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็มองหน้าเธออีกรอบ มุมปากหยักยิ้มบางๆ “ตรงไปตรงมาจริงๆ!”

………………………

[1] ชักภัยไปตะวันออก หมายถึง การที่ตนไม่อยากรับหน้ากับปัญหานี้ จึงชักจูงปัญหานี้ไปให้ผู้อื่นเสีย ให้ผู้อื่นรับมือกับปัญหาแทน