บทที่ 57

ยอมให้ข้าอีกสักครั้งเถิด

เวลากลางดึก ในป่าเล็กๆ แห่งหนึ่งทางทิศตะวันออกของเมือง มีแมกไม้เขียวชอุ่มผืนป่าเขียวขจีอยู่ภายใต้แสงจันทร์ในยามนี้ทั้งลึก ทึบและเงียบสงัด กู้เทียนฉิงที่เหินทะยานมาตลอดทางพุ่งเข้าไปในป่าเล็กๆ นั้นอย่างรวดเร็ว นางคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เดี๋ยวเลี้ยวไปทางตะวันออก เดี๋ยวเลี้ยวไปทางตะวันตก เพียง พริบตาเดียวก็เข้ามาในป่าลึกแล้ว

ภายใต้ต้นไม้ใหญ่มีบุรุษชุดเขียวผู้หนึ่งยืนอยู่รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา กำลังกระสับกระส่ายอยู่ตรงนั้น

“พี่หรงเหยียน” กู้เทียนฉิงเรียกเบาๆ แล้วโผเข้าไปหาบุรุษชุดเขียวประดุจนกนางแอ่นที่บินกลับรัง

บุรุษชุดเขียวคนนั้นก็คือองค์ชายสิบสองหรงเหยียนนั่นเอง เขาอ้าแขนออกแล้วโอบกอดกู้เทียนฉิงเอาไว้พลางก้มศีรษะลงไปจุมพิตนาง

จุมพิตนี้ยาวนานมาก ขณะที่องค์ชายหรงเหยียนกอดจูบนางอยู่นั้นมือไม้ก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อของนาง บีบคลึงอยู่ไม่หยุด…

ผ่านไปไม่นาน เสื้อผ้าของคนทั้งสองก็หลุดลุ่ยไปบ้างเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้วองค์ชายหรงเหยียนก็ยังเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยเลือดร้อน เขาจึงดันกู้เทียนฉิงลงไปที่พื้นอย่างอดใจไม่อยู่ แล้วเอื้อมมือจะไปดึงกางเกงของนางออก…

เห็นได้ชัดว่ากู้เทียนฉิงเองก็มีอารมณ์เช่นกัน ใบหน้างามแดงก่ำ แต่กลับคว้ามือขององค์ชายหรงเหยียนไว้แล้วเอ่ยห้าม “พี่หรงเหยียน ไม่ได้นะ!”

องค์ชายหรงเหยียนหอบหายใจถี่รัวพลางจ้องมองนาง นํ้าเสียงหม่นหมอง “เทียนอี ยอมให้ข้าอีกสักครั้งเถิด! ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน…”

กู้เทียนฉิงโอบเอวเขาไว้ “เทียนฉิง…เทียนฉิงก็คิดถึง ตะ…แต่ว่าในท้องของเทียนฉิงมีลูกของพวกเราอยู่ พี่หรงเหยียน ท่านอดทนสักหน่อยเถิด พวกเรา…พวกเรายังอยู่ด้วยกันไปอีกนาน”

ทว่าองค์ชายหรงเหยียนยังคงไม่ถอดใจ ยังคงทับนางไว้ไม่ให้ลุกขึ้น “แค่ครั้งเดียวเอง…ข้าถามหมอตำแยมาแล้ว ต่อให้ตั้งครรภ์อยู่ แต่ว่านานๆ ทีทำสักครั้งก็ยังพอไหว พวกเราเองก็นานแล้วที่ไม่ได้…”

กู้เทียนฉิงจับมือของเขาที่ยังคิดจะฉีกกระโปรงตัวนอกของนาง “สักครั้ง…สักครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าที่นี่…ไม่เหมาะ อาจกระทบกระเทือนถึงลูกได้…”

นางเกรงว่าเขาจะยังพัวพันตอแยต่อไป จึงลุกขึ้นนั่ง

องค์ชายหรงเหยียนขบฟันแน่น “เจ้านี่มันนางมารน้อยจอมเจ้าเล่ห์ชัดๆ…”

กู้เทียนฉิงกอดแขนของเขาไว้ “พี่หรงเหยียน…หากว่าท่านร้อนใจจริงๆ…ไม่สู้รีบมาสู่ขอข้าให้เร็วขึ้นหน่อย พอถึงยามนั้นแล้วท่านอยากทำสิ่งใดก็จะได้ทำสิ่งนั้น…”

นํ้าเสียงของนางหวานหยดย้อย ทว่าองค์ชายหรงเหยียนกลับนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา อ้อมแขนที่เดิมทีโอบกอดกู้เทียนฉิงเอาไว้ ยามนี้กลับคลายออก

แต่กู้เทียนฉิงกลับโอบเอวเขาจากด้านหลังอีกครั้ง “พี่หรงเหยียน ข้าตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว ถ่วงเวลาต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ท่านรีบคิดหาวิธีย้ายหินที่ขวางเท้าก้อนนั้นออกไปเถิด พวกเราจะได้…”

องค์ชายหรงเหยียนเพียงถอนหายใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร กู้เทียนฉิงรั้งรออยู่สักครู่ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ ในใจจึงเกิดความสับสนเล็กน้อย “พี่หรงเหยียน ท่านคงไม่… ไม่คิดจะแต่งกับสตรีนางนั้นจริงๆ ใช่ไหม?”

องค์ชายหรงเหยียนถอนหายใจอีกครา “การหมั้นหมาย ของข้ากับนางเป็นเสด็จพ่อประทานให้ เกรงว่าจะยกเลิกไม่ได้…”

กู้เทียนฉิงตัวแข็งทื่อ หวีดร้องเสียงแหลม “พี่หรงเหยียนท่านหมายความว่าอย่างไร? ถอนหมั้นไม่ได้? ท่านคิดจะแต่งนังอัปลักษณ์คนนั้นเป็นชายาจริงๆ หรือ?! แล้วข้าล่ะ? ข้าจะทำยังไง? ท่านไม่ต้องการข้าแล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงของนางไม่ดีนัก องค์ชายหรงเหยียนจึงรีบโอบกอดนางเอาไว้ “ไม่ต้องการเจ้าที่ไหนกัน? เจ้า…เจ้าต้องให้ข้าคิดวิธีการสักหน่อย หลุมพรางที่พวกเราคิดกันเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้น เดิมทีสามารถกำจัดนางทิ้งไปได้อย่างสมบูรณ์ แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันเช่นนั้นขึ้น นางไม่เพียงแต่ยังมีชีวิตอยู่ดี หรงอี้ยังตายไปอีกด้วย…ทำให้แผนของพวกเราต้องล้มเหลวในช่วงสุดท้าย”