บทที่ 59

คงไม่ใช่ว่าท่านตัดใจจากนางไม่ได้กระมัง?

คนทั้งสองหารือกันอยู่สักพัก เนื้อหาการพูดคุยก็คือทำอย่างไรถึงจะกำจัด ‘พยาน’ ทั้งสองคนทิ้งไปโดยไม่มีใครรู้เห็น รวมถึงจะลอบทำร้ายกู้ซีจิ่วอีกยังไงดี เรื่องการกำจัด ‘พยาน’ นี้ทั้งสองคนมีความเห็นตรงกัน จึงคิดหาวิธีได้อย่างรวดเร็ว แต่พอเป็นการวางแผนเรื่องกู้ซีจิ่วคนทั้งสองกลับมีความเห็นต่างกันอยู่บ้าง แม้กู้เทียนฉิงจะดูเหมือนเป็นคนอ่อนโยนใจดีมีเมตตา แต่วิธีการที่คิดขึ้นมานั้นชั่วร้ายเหลือคณา เพียงชั่วลมหายใจเดียวก็คิดวิธีการร้ายๆ ได้หลายวิธี

แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนการใดก็ล้วนมีช่องโหว่ทั้งสิ้นจึงถูกองค์ชายหรงเหยียนปฏิเสธไป กู้เทียนฉิงจึงโวยวายขึ้นมาอย่างเหลืออด “นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ คงไม่ใช่ว่าท่านตัดใจจากนางไม่ได้กระมัง?! หวั่นไหวกับนางเข้าจริงๆ แล้วหรือไง?”

องค์ชายหรงเหยียนถึงกับชะงักงัน แล้วเอ่ยปฏิเสธ “จะ เป็นไปได้ยังไง?! ข้าแสนจะรังเกียจนังอัปลักษณ์คนนั้น หากไม่ใช่เพราะการหมั้นหมายนี้ แค่ให้ข้ามองนางก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว! เทียนฉิง เจ้าวางใจเถอะ ต่อให้ในวันหน้า ข้าจำเป็นต้องแต่งนางเข้ามาจริงๆ ก็จะหาวิธีเขี่ยนางทิ้ง ลดขั้นให้เป็นเพียงอนุ แล้วแต่งตั้งเจ้าเป็นชายาเอก”

กู้เทียนฉิงหน้าแดงก่ำ “ข้าจะไม่ยอมมีสามีร่วมกับนังคนชั้นตํ่านั่นเด็ดขาด! ต่อให้เป็นอนุข้าก็ไม่ยอม! ท่านห้ามแต่งกับนางเด็ดขาด!”

“ได้ๆ ข้าจะไม่แต่งกับนาง ถึงอย่างไรนางก็ยังเด็ก พวกเรายังมีเวลาวางแผนอีกนาน” องค์ชายหรงเหยียนเริ่ม เอ่ยประนีประนอม

“หรงเหยียน ท่านรอไหว ข้ารอไหว นางก็รอไหว แต่ลูกในท้องของข้ารอไม่ไหวแล้ว! หากผ่านไปอีกสองสามเดือน ท้องของข้าก็ปิดบังไว้ไม่ได้แล้ว…” กู้เทียนฉิงร้อนใจยิ่งนัก

องค์ชายหรงเหยียนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “ได้ เจ้าให้ข้าคิดหน่อย ให้ข้าคิดก่อน จะต้องหาวิธีได้แน่”

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วมองกู้เทียนฉิงที่อยู่ข้างๆ พลางกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “ดึกมากแล้ว เทียนฉิงเจ้าควรกลับไปได้แล้ว ยามนี้สถานการณ์ตึงเครียดนัก ทั้งยังไม่สามารถให้ผู้อื่นรับรู้ความสัมพันธ์ระหวางเราได้… ”

ทั้งสองยังสนทนากันอีกหลายประโยค ถึงได้ปล่อยมือกันอย่างจำใจ แล้วแยกย้ายกันไป

ภายในป่ากลับมาเงียบสงบอีกครั้งอย่างที่เคยเป็นมา มีสายลมพลิ้วผ่าน ทันใดนั้นใบของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างไปไม่ไกลก็ส่ายไหว พลันมีคนชุดดำผู้หนึ่งปรากฏกายขึ้น รูปร่างเล็กกะทัดรัด นัยน์ตาสุกสกาวดุจดวงดารา นี่ย่อมเป็นกู้ซีจิ่วตัวอัปลักษณ์ที่สองคนนั้นกล่าวถึง!

เธอไม่เพียงแต่ใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาได้ดี วิชาพรางกายก็ยังดียิ่งกว่า!

ก่อนหน้านี้เธอซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้จนแทบจะกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันกับความมืด สองคนนั้นพูดคุยกันอยู่ที่นี่ตั้งนานสองนาน แต่ไม่ได้รับรู้เลยว่าเธออยู่ใกล้ถึงเพียงนี้!

ยามนี้เธอนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งไม้ เท้าเล็กๆ แกว่งไปมาอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีสบายๆ เธอกระดิกนิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากน้อยๆ หยักเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันจางๆ การที่เธอยอมเสียสละเวลานอนเพื่อความงามมาสะกดรอยตามแม่บัวขาวดอกนี้ช่างคุ้มค่ายิ่งนัก!

ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินข่าวเด็ดเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ!

สร้อยมุกทะเลใต้ที่สลักชื่อไว้เอย ตั้งท้องได้สองเดือนแล้วเอย อ้อ ยังมีแผนการร้ายที่มุ่งเป้าไปยัง ‘พยาน’ ทั้งสองคนนั้นด้วย…

จุ๊ๆ หากเธอไม่ใช้แผนซ้อนแผน แล้วจะสาสมกับความชั่วร้ายของเดนมนุษย์ทั้งสองคนนี้ได้อย่างไร?

เธอหลับตาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจ เห็นทีคืนนี้คงจะนอนเพื่อความงามไม่ได้แล้ว เธอยังต้องไปจัดการเรื่องบางอย่างต่อให้ชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นได้เจอดี!

ในขณะที่เธอกำลังยืนขึ้น ทันใดนั้นก็จับสัมผัสอะไรบางอย่างได้จึงหันไปมองทันที

ด้านหลังเงาไม้ที่โยกไหวไปมาไม่มีสิ่งใดเลย เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แปลกแท้ เมื่อกี้จู่ๆ เธอก็รู้สึก เหมือนมีคนหายใจรดต้นคอเธออยู่…