บทที่ 600 ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์จะเป็นทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไปได้อย่างไร? 3
เธอเดินเอ้อระเหยกลับเรือนตน เงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ มองดูหมู่ดาวบนฟากฟ้า ใกล้ยามกะสี่แล้ว…
เดี๋ยว ผิดปกติ!
ใกล้ยามกะสี่แล้ว ฝั่งกู่ฉานโม่น่าจะลุล่วงแล้วกระมัง!
เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าทางตะวันออก ทำไมกู่ฉานโม่ถึงยังไม่ส่งสัญญาณมา?!
หรือจะมีตัวแปรอื่นเกิดขึ้น?
ไม่น่าจะใช่ แผนการของเธอรอบคอบรัดกุมแล้วชัดๆ ตามหลักแล้ว น่าจะราบรื่นไร้อุปสรรคถึงจะถูกสิ…
เธอเพิ่งคิดมาถึงตรงนี้ก็เห็นว่ามีดอกไม้ไฟสายหนึ่งระเบิดขึ้นบนฟ้า
ดอกไม้ไฟไม่ใหญ่ ทว่าสายตากู้ซีจิ่วกลับเปล่งประกายวาบ อดไม่ได้ที่จะดีดนิ้วทีหนึ่ง…สำเร็จแล้ว!
ถึงตาเธอลงมือแล้ว!
เงาร่างเธอพุ่งปราด ทะยานออกจากเรือนทันที…
ดอกไม้ไฟนั้นเป็นสัญญาณติดต่อที่กู่ฉานโม่มอบให้ลูกน้องที่ไว้ใจที่สุด ทำจากวัสดุพิเศษชนิดหนึ่ง มีเพียงไม่กี่คนที่เขามอบหมายให้พกสิ่งที่เกี่ยวข้องไว้ถึงจะมองเห็นได้ และครั้งนี้กู้ซีจิ่วก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เขามอบหมายให้…
….
ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์นั่งอยู่หน้าโต๊ะตัวเล็กในเรือนนอนของตน บนโต๊ะ มีชาเย็นชืดอยู่
เขาใช้สารพัดวิธีเพื่อเก็บเกี่ยวชานั้นมาจากสถานที่อันตรายยิ่งนักแห่งหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน รสชาติของชานี้เป็นรสชาติที่เขาโปรดปรานที่สุด ซ้ำยังมีสรรพคุณบำรุงพลังวิญญาณอีกด้วย ในหนึ่งปีจะมีระยะเวลาเก็บเกี่ยวจำกัดเพียงสองวัน ทุกครั้งจะเก็บเกี่ยวได้แค่ไม่กี่เหลี่ยง…
ดังนั้นเขาจึงหวงแหนชานี้ยิ่งนักมาโดยตลอด ไม่เพียงแต่ชงชาอย่างพิถีพิถันนักเท่านั้น ยามดื่มก็พิถีพิถีนเสียยิ่งกว่า ไม่อยากให้
สิ้นเปลืองเลยสักเสี้ยว
แต่ตอนนี้ เมื่อแช่ชาลงไปแล้วบางทีอาจเป็นเพราะจิตใจว้าวุ่นอย่างที่พบเห็นได้ยากนัก ขั้นตอนชงชาของเขาจึงไม่ลื่นไหลนัก
รสชาติที่ชงออกมาก็ไม่ได้มาตรฐานเหมือนที่เคย หลังจากจิบเข้าไปอึกหนึ่งเขาก็ขมวดคิ้ว
ด้วยเหตุนี้น้าชาชั้นดีกาหนึ่งที่มีหมื่นตาลึงก็หาซื้อไม่ได้จึงถูกปล่อยให้เย็นอย่างเสียเปล่าเช่นนี้…
เขาหันไปมองที่เตียงอีกครา เนื่องจากไม่มีม่านบดบังเตียงแล้ว ทุกอย่างบนเตียงจึงปรากฏชัดเจน
ผ้าปูเตียงยับย่นเล็กน้อย แถมยังมีร่องรอยที่คนผู้นั้นเคยนอน…
เตียงยอมปล่อยให้คนอื่นนอนหรือ?
ไม่ต้องพูดว่าเขาที่เป็นเช่นนี้เลย?
เตียงของเขายิ่งไม่ยินยอมให้ผู้อื่นมาแตะต้อง อย่าว่าแต่เตียงเลย ขนาดห้องนอนก็ยังไม่เคยให้คนนอกรุกล้ำเข้ามาเลยสักนิด
แต่ตอนนี้ห้องนอนของเขาไม่เพียงแต่ปล่อยให้ผู้อื่นเข้ามาเท่านั้น เตียงของเขายังปล่อยให้ผู้อื่นนอนด้วย…
เขาลุกขึ้นยืน เดินไปยืนมองอยู่หน้าเตียงครู่หนึ่ง มือลูบร่องรอยบนเตียงเหล่านั้นเบื้องหน้าคล้ายจะมีภาพที่คนผู้นั้นนอนอยู่ตรงนี้ด้วยท่าทางตื่นตะลึงพรึงเพริดแวบขึ้นมา…
เด็กสาวผู้นี้ไม่ว่ายามใดล้วนสุขุมเยือกเย็นปานขุนเขาอยู่เสมอ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางมีท่าทางเช่นนี้
ท่าทางนั้นของนางทำให้เขา…
ทำให้เขาอยากรังแกนางเหลือเกิน…
วินาทีนั้นเขาถึงคิดจะโถมทับลงไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้นขึ้นมาชั่ววูบ!
โชคดีที่นางเคลื่อนย้ายหลบหนีไปทันเวลา…
และเขาก็ได้สติขึ้นมาทันที มิเช่นนั้นหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นใดขึ้น
เขายกมือนวดหว่างคิ้ว ความสามารถในการควบคุมตัวเองที่เขาภูมิใจเสมอมามีแววว่าจะย่อยยับสิ้นท่าเมื่ออยู่ต่อหน้านาง…
ประหลาดนัก เด็กสาวที่ยังไม่เจริญวัยคนหนึ่งเหตุใดจึงมีเสน่หป์านนี้ เกือบทำให้เขาเสียอาการได้เชียวหรือ?
เป็นเพราะความปรารถนาจะเอาชนะของบุรุษหรือ?
ไม่ได้ครอบครองยิ่งดีที่สุดหรือ?
หรือจะเป็นอย่างที่สหายคนหนึ่งของเขาเคยกล่าวไว้ความรู้สึกบางอย่างยิ่งกดไว้ยิ่งทะลักออกมา ยิ่งอยากปล่อยวางก็ยิ่งวางไม่ลง?
นี่เขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นใดกันแน่?
เขาย่นคิ้วนิดๆ ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นคิ้วคมก็คลายออก มุมปากยกโค้งโดยพลัน
สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะเป็นอย่างไรล้วนได้ทั้งสิ้น ไม่มีอะไรที่เขาพิชิตไม่ได้ ความรู้สึกก็เช่นกัน…
เขายืดกายขึ้น โบกแขนเสื้อพรึ่บ ผ้าปูที่นอนก็กลับมาราบเรียบอีกครั้ง ไม่มีร่องรอยที่คนผู้นั้นเคยนอนอยู่อีกต่อไป แม้กระทั่งกลิ่นจางๆ ที่คนผู้นั้นหลงเหลือไว้ก็เลือนหายไปด้วย…