บทที่ 64

วิชานี้ช่างโดดเด่นตระการตาเสียจริง!

เมื่อมองเห็นแสงรุ่งอรุณโผล่ขึ้นที่ปลายขอบฟ้า กู้ซีจิ่วจึงเลิกคิ้วขึ้นพลางยิ้มออกมา ปลายนิ้วขีดเขียนอักษรลงบนอากาศอย่างรวดเร็ว ‘ถ้าท่านไม่เชื่อ ข้าเองก็หมดหนทางแล้ว หากท่านรู้สึกว่ามีความแค้นกับข้า เช่นนั้นก็เข้ามาล้างแค้นได้เลย ซ้ายอมรับก็ได้! แต่หากว่าเป็นการจำคนผิด ก็โปรดอย่ามายุ่งกับข้าอีกเลย ข้าไม่สนใจจะเล่นทายปริศนากับผู้อื่น! ลาก่อน ไว้พบกันใหม่! ไม่สิ หวังว่าจะไม่ได้พบกันอีก!’

เมื่อเขียนประโยคนี้เสร็จเธอก็ไม่โอ้เออีกต่อไป พลันหมุนกายแล้วเลือนหายไปจากริมฝั่งแม่นํ้า ใช้วิชาเคลื่อนย้ายหลบหนีไป

ริมฝั่งแม่น้ำกลับสู่ความสงบดั่งที่เคยเป็นมา ผ่านไปสักพักบุรุษผู้หนึ่งก็ปรากฏกายออกมา

หน้ากากปีศาจ แถบแพรนัยน์ตาจิ้งจอก ผมดกดำปลิวสยาย เสื้อคลุมสีขาวที่พลิ้วไสว ทั้งเรือนกายดูสูงส่งเยือกเย็นดุจภูเขาหิมะ เงาร่างสูงสง่านั้นดูหล่อเหลาเกินจะบรรยาย

เขายืนอยู่ตรงนั้น มองไปที่แม่นํ้าริมฝีปากที่อยู่ภายใต้หน้ากากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ

เมื่อยกมือข้างหนึ่งขึ้น ทันใดนั้นแม่นํ้าที่เดิมทีไหลเอื่อยๆ คล้ายถูกหมุนกวนด้วยมือยักษ์ข้างหนึ่ง ซัดสาดไปมา สายนํ้าพวยพุ่งขึ้นแยกออกเป็นสี่ทิศทาง…

ครู่หนึ่งมือของเขาก็คว้าเข้าไปในความว่างเปล่า เกิดเสียงนํ้าสาดกระเซ็น บางสิ่งกระเด็นออกมาจากสายนํ้า แล้วลอยไปบนฝั่งแม่นํ้า

สิ่งนั้นก็คือเสื้อผ้าหน้ากากและของอื่นๆ ที่กู้ซีจิ่วเพิ่งโยนทิ้งนํ้าไป

กู้ซีจิ่วมีวิธีทิ้งสิ่งของที่พิเศษมาก เธอจะใช้รูปแบบการมัดเชือกแบบห้าปมเสมอ การมัดแบบนี้จะทำให้ติดอยู่กับก้อนหินอย่างแน่นหนา ไม่หลุดร่วงออกไปง่ายๆ บุรุษผู้นั้นก้มมองเล็กน้อย ตั้งใจมองทักษะการมัดข้าวของเหล่านี้ติดกับก้อนหินไว้โดยเฉพาะ

บุรุษหนุ่มผู้นั้นส่ายศีรษะน้อยๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใคร่ชื่นชอบวิธีการมัดแบบนี้ของนางเท่าไหร่ หลังจากนิ่งไป ครู่หนึ่งเขาก็สะบัดปลายนิ้วมีลำแสงสีขาวแวบขึ้นมา เสื้อผ้าหน้ากากเหล่านั้นที่ถูกมัดไว้ แม้กระทั่งไม้ต่อขา ล้วนหลุดออกมาจากก้อนหิน

บุรุษหนุ่มเพ่งพินิจดูไม้ต่อขาคู่นั้น อันที่จริงแล้วก็ไม่นับว่าสูงนัก ประมาณหนึ่งฉื่อ[1] หากคนที่มีรูปร่างเตี้ยสวมมันเข้าไปก็กลายเป็นคนที่มีรูปร่างสูงปกติทั่วไป หากสวมเสื้อคลุมยาวตัวนี้เอาไว้ก็ดูไม่ออกแล้ว ดูท่าเจ้าวายร้ายน้อยคงใช้วิธีการปลอมตัวเช่นนี้มาทำให้นางบรรลุเป้าหมายของตน น่าสนใจยิ่ง!

เขาใช้ปลายนิ้วคีบเอาหน้ากากนั้นขึ้นมาดู หน้ากากนี้เป็นชนิดที่พบเห็นได้ทั่วไปบนท้องถนน คนละระดับกับหน้ากากที่เขาสวมอยู่ในตอนนี้..

ช่างไร้รสนิยม!

นิ้วมือของเขาลูบไล้ปลายคาง นัยน์ตาทั้งคู่เปล่งประกายระยิบระยับ

เห็นทีเจ้าวายร้ายน้อยคงยังไม่รู้ว่าตัวเองสร้างความแค้นอันใดกับเขา…

จึงทำตัวเหมือนเป็นคนนอกที่คิดว่าตัวนางเองเป็นผู้ไร้ซึ่งความผิด

เขาคิดจะล้างแค้นจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ไม่รู้ว่านางจะรับไหวหรือไม่…

เขาโบกมือเล็กน้อย ข้าวของเหล่านี้ก็เรียงแถวอยู่กลางอากาศ เรียงลำดับจากบนลงล่าง เป็นระเบียบเรียบร้อยงดงามอย่างยิ่ง

มือไม้ของคนผู้นี้ราวกับเล่นกลอยู่ก็มิปาน เพียงแค่เขาโบกมือ ข้าวของเหล่านี้ที่เดิมทีเปียกโชกก็พลันแห้งสนิท แม้แต่ก้อนหินใหญ่นั้นก็ดูราวกับไม่เคยสัมผัสโดนนํ้ามาก่อนเลย

“ด้านล่างคือใคร?” อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของคนผู้นี้ครึกโครมไปหน่อย หรืออาจเป็นเพราะได้เวลาตื่นนอนแล้ว ทหารรักษาการณ์ที่กอดอาวุธหลับอยู่บน กำแพงเมืองจึงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียพลาง มองไปด้านล่างแล้วก็ต้องตกใจกลัวจนตัวสั่น!

ภายใต้แสงรุ่งอรุณสลัวๆ นั้น มีเสื้อผ้าสีดำชุดหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ โบกสะบัดตามสายลมราวกับผีหลอก

แข้งขาของนายทหารคนนั้นแทบจะเป็นตะคริวไปแล้ว เมื่อเขาตะโกนถาม เสื้อผ้าชุดนั้นก็ราวกับได้รับความตกใจเข้าจึงร่วงหล่นลงไป…

………………………….

[1] ฉื่อ คือหน่วยวัดความยาวของจีน ระยะประมาณ 10 นิ้ว